1 да тэссалёнцаў 2 глава

Першы ліст да тэссалёнцаў сьвятога Паўла апостала
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская Библия

Вы самі ведаеце, браты, што нашае прыйсьцё да вас ня было дарэмнае;

Са́ми бо вѣ́сте, бра́тїе, вхо́дъ на́шъ и҆́же къ ва́мъ, ѩ҆́кѡ не вотщѐ бы́сть:

але пасьля цяжкіх натугаў і зьняваг, як ведаеце, ў Філіпах, мы зьверыўшыся на Бога нашага, ўзяліся ў вас вясьціць Эванэлію Божую зь вялікай турботай.

но предпострада́вше и҆ досажде́ни бы́вше, ѩ҆́коже вѣ́сте, въ фїлі́ппѣхъ, дерзнѹ́хомъ ѡ҆ бз҃ѣ на́шемъ глаго́лати къ ва́мъ бл҃говѣствова́нїе бж҃їе со мно́гимъ по́двигомъ.

Бо навучанне нашае ня выплывала з памылкі, нячыстага похапу, ані з хітрунства,

Ѹ҆тѣше́нїе бо на́ше не ѿ пре́лести, ни ѿ нечистоты̀, ни ле́стїю:

але як Бог прызнаў нас годнымі, каб нам была даверана Эванэлія, дык мы й гаворым, дагаджаючы не людзям, але Богу, дасьледжваючаму сэрцы нашы.

но ѩ҆́коже и҆скѹси́хомсѧ ѿ бг҃а вѣ́рни бы́ти прїѧ́ти бл҃говѣствова́нїе, та́кѡ глаго́лемъ, не а҆́ки человѣ́кѡмъ ѹ҆гожда́юще, но бг҃ѹ и҆скѹша́ющемѹ сердца̀ на҄ша.

Ніколі бо ня было ў нас ласьлівых слоў, як ведаеце, ані думкі карысьлівасьці: Бог сьветкам.

Никогда́же бо въ словесѝ ласка́нїѧ бы́хомъ къ ва́мъ, ѩ҆́коже вѣ́сте, нижѐ въ винѣ̀ лихоима́нїѧ: бг҃ъ свидѣ́тель!

Ня шукалі мы славы ані ў людзей, ані ў вас, ані ў іншых, хоць маглі быць у паважанні, як Апосталы Хрыстуса.

Ни и҆́щѹще ѿ человѣ҄къ сла́вы, ни ѿ ва́съ, ни ѿ и҆нѣ́хъ:

Але былі мы сярод вас ціхімі й ласкавымі, як пястунка утуляючая дзеці свае,

могѹ́ще въ тѧготѣ̀ бы́ти, ѩ҆́коже хр҇тѡ́вы а҆п҇ли, но бы́хомъ ти́си посредѣ̀ ва́съ, ѩ҆́коже дои́лица грѣ́етъ своѧ҄ ча҄да.

гэтак і мы рупіліся аб вас, пажадаючы перадаць вам ня толькі Эванэлію Божую, але й душы нашыя — гэткімі дарагімі вы нам сталіся.

Та́кѡ жела́юще ва́съ, благоволи́хомъ пода́ти ва́мъ не то́чїю бл҃говѣствова́нїе бж҃їе, но и҆ дѹ́шы своѧ҄, зане́же возлю́блени бы́сте на́мъ.

Хібаж памятаеце, браты, працу нашую і ўтому: высіляючыся на рабоце днём і ноччу, каб ня быць каму з вас цяжарам, мы вясьцілі вам Эванэлію Божую.

(За҄ 265.) По́мните бо, бра́тїе, трѹ́дъ на́шъ и҆ по́двигъ: но́щь бо и҆ де́нь дѣ́лающе, да не ѡ҆тѧготи́мъ ни є҆ди́нагѡ ѿ ва́съ, проповѣ́дахомъ ва́мъ бл҃говѣствова́нїе бж҃їе.

Бог і вы самі сьветкамі, як сьвята, праведна і беззаганна паступалі мы перад вамі веручымі;

Вы̀ свидѣ́телє и҆ бг҃ъ, ѩ҆́кѡ прпдбнѡ и҆ првднѡ и҆ непоро́чнѡ ва́мъ вѣ́рѹющымъ бы́хомъ,

саміж ведаеце, як мы кожнага з вас, моў бацька сваіх дзяцей,

ѩ҆́коже вѣ́сте, занѐ є҆ди́наго кого́ждо ва́съ, ѩ҆́коже ѻ҆те́цъ ча҄да своѧ҄,

пацяшалі, пераконвалі і ўмалялі, каб вы дастойна паступалі перад Богам, які паклікаў вас да свайго валадарства і славы.

молѧ́ще и҆ ѹ҆тѣша́юще ва́съ, и҆ свидѣ́телствѹюще ва́мъ ходи́ти досто́йнѡ бг҃ѹ, призва́вшемѹ вы̀ во своѐ цр҇тво и҆ сла́вѹ.

Таму й мы нясупынна дзякуем Богу, што вы пачуўшы ад нас Божае слова, прынялі яго не як слова чалавечае, а (як ёсьць у сапраўднасьці), слова Божае, што і дзее ў вас веручых.

Сегѡ̀ ра́ди и҆ мы̀ благодари́мъ бг҃а непреста́ннѡ, ѩ҆́кѡ прїе́мше сло́во слы́шанїѧ бж҃їѧ ѿ на́съ, прїѧ́сте не а҆́ки сло́во человѣ́ческо, но, ѩ҆́коже є҆́сть вои́стиннѹ, сло́во бж҃їе, є҆́же и҆ дѣ́йствѹетсѧ въ ва́съ вѣ́рѹющихъ.

Вы бо, браты, сталіся насьлядоўнікамі Божых эклезіяў, гуртуючыхся ў Езусе Хрыстусе у Юдэі, бо і вы таксама цярпелі ад сваіх сородзічаў, як тые ад Юдэеў,

(За҄ 266.) Вы́ бо подѡ́бницы бы́сте, бра́тїе, цр҃квамъ бж҃їимъ сѹ́щымъ во ї҆ѹде́и ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, занѐ та҄ѧжде и҆ вы̀ пострада́сте ѿ свои́хъ сплемє́нникъ, ѩ҆́коже и҆ ті́и ѿ ї҆ѹдє́й,

якіе й Езуса Усеспадара забілі, і сваіх прарокаў, ды нас павыганялі, як Богу, так і ўсім людзям нямілые й супраціўные,

ѹ҆би́вшихъ и҆ гд҇а ї҆и҃са и҆ є҆гѡ̀ про҇ро́ки, и҆ на́съ и҆згна́вшихъ, и҆ бг҃ѹ не ѹ҆годи́вшихъ, и҆ всѣ҄мъ человѣ́кѡмъ проти́вѧщихсѧ,

забараняючыя нам навучаць народы, каб збавіліся; і гэтак нясупынна дапаўняюць меру грахоў сваіх; але набліжаецца на іх Божы гнеў да канца.

(и҆) возбранѧ́ющихъ на́мъ глаго́лати ѩ҆зы́кѡмъ, да спасѹ́тсѧ, во є҆́же и҆спо́лнити и҆̀мъ грѣхѝ своѧ҄ всегда̀: пости́же же на ни́хъ гнѣ́въ до конца̀.

А мы, браты, асамочаные вамі на кароткі час бачна, не сэрцам, тым болей стараліся пабачыцца навочна з вамі.

Мы́ же, бра́тїе, ѡ҆сиротѣ́вше ѿ ва́съ ко вре́мени часа̀ лице́мъ, а҆ не се́рдцемъ, ли́шше тща́хомсѧ лицѐ ва́ше ви́дѣти мно́гимъ жела́нїемъ.

Таму хацелі мы прыйсьці да вас — асабліва я, Павал, раз і другі — але шатан перашкодзіў нам.

Тѣ́мже хотѣ́хомъ прїитѝ къ ва́мъ, а҆́зъ ѹ҆́бѡ па́ѵелъ, є҆ди́ною и҆ два́жды: и҆ возбранѝ на́мъ сатана̀.

Хто бо надзея наша, ці радасьць, ці вянец хвалы, як ня вы перад Усеспадарам нашым Езусам Хрыстусам на дзень прыйсьця Ягонага!?

Кто́ бо на́мъ ѹ҆пова́нїе и҆лѝ ра́дость и҆лѝ вѣне́цъ похвале́нїѧ; Не и҆ вы́ ли пред̾ гд҇емъ на́шимъ ї҆и҃съ хр҇то́мъ во̀ прише́ствїи є҆гѡ̀;

Іставетна-вы нашая хвала і радасьць!

(За҄ 267.) Вы́ бо є҆стѐ сла́ва на́ша и҆ ра́дость.

« 1 глава 3 глава »