1 да тэссалонцаў 2 глава

Першае Пасланьне Апостала Паўлы да тэссалонцаў
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская Библия

Бо вы самі ведаеце, браты, аб уваходзе нашым да вас, што ён быў ня дарэмны;

Са́ми бо вѣ́сте, бра́тїе, вхо́дъ на́шъ и҆́же къ ва́мъ, ѩ҆́кѡ не вотщѐ бы́сть:

але і раней нацярпеўшыся гора і зьняваг, як вы ведаеце, у Піліппах, мы адважыліся ў Богу нашым раска́заваць вам Эвангельле Бога зь вялікай барацьбой.

но предпострада́вше и҆ досажде́ни бы́вше, ѩ҆́коже вѣ́сте, въ фїлі́ппѣхъ, дерзнѹ́хомъ ѡ҆ бз҃ѣ на́шемъ глаго́лати къ ва́мъ бл҃говѣствова́нїе бж҃їе со мно́гимъ по́двигомъ.

Бо ў вучэньні нашым няма ні памылкі, ні нячыстасьці, ні хітрыні;

Ѹ҆тѣше́нїе бо на́ше не ѿ пре́лести, ни ѿ нечистоты̀, ни ле́стїю:

але паколькі мы былі выпрабаваны Богам, і нам даверана Эвангельле, таму і гаворым, ня як бы людзям дагаджаючы, але Богу, Які выпрабоўвае сэрцы нашыя.

но ѩ҆́коже и҆скѹси́хомсѧ ѿ бг҃а вѣ́рни бы́ти прїѧ́ти бл҃говѣствова́нїе, та́кѡ глаго́лемъ, не а҆́ки человѣ́кѡмъ ѹ҆гожда́юще, но бг҃ѹ и҆скѹша́ющемѹ сердца̀ на҄ша.

І мы ніколі ня былі ў вас зь лісьлівым словам, як вы ведаеце, ані з думкай аб карысьці, Бог — сьведка!,

Никогда́же бо въ словесѝ ласка́нїѧ бы́хомъ къ ва́мъ, ѩ҆́коже вѣ́сте, нижѐ въ винѣ̀ лихоима́нїѧ: бг҃ъ свидѣ́тель!

і ня шукаючы славы ад людзей: ні ад вас, ні ад другіх, хоць мы і маглі прадставіцца з важнасьцю, як Апосталы Хрыста,

Ни и҆́щѹще ѿ человѣ҄къ сла́вы, ни ѿ ва́съ, ни ѿ и҆нѣ́хъ:

але мы былі сярод вас лагоднымі, як карміцелька, якая клапоціцца аб дзетках сваіх.

могѹ́ще въ тѧготѣ̀ бы́ти, ѩ҆́коже хр҇тѡ́вы а҆п҇ли, но бы́хомъ ти́си посредѣ̀ ва́съ, ѩ҆́коже дои́лица грѣ́етъ своѧ҄ ча҄да.

Так і мы, маючы такія пачу́цьці да вас, пажадалі перадаць вам ня толькі Эвангельле Бога, але і душы нашыя, таму што вы сталіся нам любаснымі.

Та́кѡ жела́юще ва́съ, благоволи́хомъ пода́ти ва́мъ не то́чїю бл҃говѣствова́нїе бж҃їе, но и҆ дѹ́шы своѧ҄, зане́же возлю́блени бы́сте на́мъ.

Дык помніце, браты, працу нашую і зьнямажэньне: працуючы дзень і ноч, каб ня абцяжарыць каго-небудзь з вас, мы абвяшчалі вам Эвангельле Бога.

(За҄ 265.) По́мните бо, бра́тїе, трѹ́дъ на́шъ и҆ по́двигъ: но́щь бо и҆ де́нь дѣ́лающе, да не ѡ҆тѧготи́мъ ни є҆ди́нагѡ ѿ ва́съ, проповѣ́дахомъ ва́мъ бл҃говѣствова́нїе бж҃їе.

Вы сьведкі і Бог, як сьвята і праведна і бяздакорна перад вамі, веручымі, мы паступалі,

Вы̀ свидѣ́телє и҆ бг҃ъ, ѩ҆́кѡ прпдбнѡ и҆ првднѡ и҆ непоро́чнѡ ва́мъ вѣ́рѹющымъ бы́хомъ,

так як вы ведаеце, як кожнага з вас, як бацька дзяцей сваіх, суцяшаючы і ўзмацняючы мы панукалі вас,

ѩ҆́коже вѣ́сте, занѐ є҆ди́наго кого́ждо ва́съ, ѩ҆́коже ѻ҆те́цъ ча҄да своѧ҄,

каб вы паступалі годна Богу, Які прыклікаў вас у Сваё Валадарства і Славу.

молѧ́ще и҆ ѹ҆тѣша́юще ва́съ, и҆ свидѣ́телствѹюще ва́мъ ходи́ти досто́йнѡ бг҃ѹ, призва́вшемѹ вы̀ во своѐ цр҇тво и҆ сла́вѹ.

Таму і мы дзякуем Богу нясупынна за тое, што, прыняўшы слова пачутае ад нас, Слова Бога, вы прынялі (Яго) ня як слова чалавечае, але як Яно ёсьць у сапраўднасьці, як Слова Бога, Якое і дзейнічае ў вас, веручых.

Сегѡ̀ ра́ди и҆ мы̀ благодари́мъ бг҃а непреста́ннѡ, ѩ҆́кѡ прїе́мше сло́во слы́шанїѧ бж҃їѧ ѿ на́съ, прїѧ́сте не а҆́ки сло́во человѣ́ческо, но, ѩ҆́коже є҆́сть вои́стиннѹ, сло́во бж҃їе, є҆́же и҆ дѣ́йствѹетсѧ въ ва́съ вѣ́рѹющихъ.

Бо вы, браты, сталіся насьлядоўцамі цэркваў Бога, у Хрысьце Ісусе, якія знаходзяцца ў Юдэі, таму што і вы перацярпелі ад сваіх суайчыньнікаў тое самае, што і тыя ад жыдоў

(За҄ 266.) Вы́ бо подѡ́бницы бы́сте, бра́тїе, цр҃квамъ бж҃їимъ сѹ́щымъ во ї҆ѹде́и ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, занѐ та҄ѧжде и҆ вы̀ пострада́сте ѿ свои́хъ сплемє́нникъ, ѩ҆́коже и҆ ті́и ѿ ї҆ѹдє́й,

якія і Госпада Ісуса забілі, і прарокаў сваіх (пазабівалі), якія і нас перасьледавалі, і Богу ня дагаджаюць, і ўсім людзям супрацівяцца,

ѹ҆би́вшихъ и҆ гд҇а ї҆и҃са и҆ є҆гѡ̀ про҇ро́ки, и҆ на́съ и҆згна́вшихъ, и҆ бг҃ѹ не ѹ҆годи́вшихъ, и҆ всѣ҄мъ человѣ́кѡмъ проти́вѧщихсѧ,

якія і нам забараняюць абвяшчаць (Эвангельле) паганам, каб яны былі збаўлены, так што заўсёды дапаўняюць свае грахі; але гнеў Божы дасягнуў іх нарэшце цалкам.

(и҆) возбранѧ́ющихъ на́мъ глаго́лати ѩ҆зы́кѡмъ, да спасѹ́тсѧ, во є҆́же и҆спо́лнити и҆̀мъ грѣхѝ своѧ҄ всегда̀: пости́же же на ни́хъ гнѣ́въ до конца̀.

Мы ж, браты, будучы разлучаны з вамі на кароткі час абліччам а ня сэрцам, зь вялікім жаданьнем прагнулі ўбачыць ваша аблічча.

Мы́ же, бра́тїе, ѡ҆сиротѣ́вше ѿ ва́съ ко вре́мени часа̀ лице́мъ, а҆ не се́рдцемъ, ли́шше тща́хомсѧ лицѐ ва́ше ви́дѣти мно́гимъ жела́нїемъ.

Таму мы і памыкаліся прыйсьці да вас — я, Павал, — і адзін раз, і другі раз, але перашкодзіў нам шатан.

Тѣ́мже хотѣ́хомъ прїитѝ къ ва́мъ, а҆́зъ ѹ҆́бѡ па́ѵелъ, є҆ди́ною и҆ два́жды: и҆ возбранѝ на́мъ сатана̀.

Бо хто ёсьць наша надзея ці радасьць, ці вянок пахвалы? Ці ж ня вы перад Госпадам нашым Ісусам Хрыстом у Ягонае прышэсьце?

Кто́ бо на́мъ ѹ҆пова́нїе и҆лѝ ра́дость и҆лѝ вѣне́цъ похвале́нїѧ; Не и҆ вы́ ли пред̾ гд҇емъ на́шимъ ї҆и҃съ хр҇то́мъ во̀ прише́ствїи є҆гѡ̀;

Бо вы ёсьць слава нашая і радасьць.

(За҄ 267.) Вы́ бо є҆стѐ сла́ва на́ша и҆ ра́дость.

« 1 глава 3 глава »