1 да Салунян 2 глава

Першы ліст сьвятога Паўлы апостала да Салунян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Бо вы самы ведаеце, браты, што наш уход да вас ня быў дарма;

Са́ми бо вѣ́сте, бра́тїе, вхо́дъ на́шъ и҆́же къ ва́мъ, ѩ҆́кѡ не вотщѐ бы́сть:

Але перад памучыўшыся і ўражаны, як вы ведаеце, у Піліпах, мы важылі ў Богу нашым гукаць вам Дабравесьць Божую зь вялікім трудненьням.

но предпострада́вше и҆ досажде́ни бы́вше, ѩ҆́коже вѣ́сте, въ фїлі́ппѣхъ, дерзнѹ́хомъ ѡ҆ бз҃ѣ на́шемъ глаго́лати къ ва́мъ бл҃говѣствова́нїе бж҃їе со мно́гимъ по́двигомъ.

Бо навучаньне нашае ня было з абмылы ані зь нечысьціні, ані з падходу;

Ѹ҆тѣше́нїе бо на́ше не ѿ пре́лести, ни ѿ нечистоты̀, ни ле́стїю:

Але як Бог прызнаў нас за годных, паручыць нам Дабравесьць, так мы гукаем, годзячы ня людзём, але Богу, Каторы прабуе сэрцы нашы.

но ѩ҆́коже и҆скѹси́хомсѧ ѿ бг҃а вѣ́рни бы́ти прїѧ́ти бл҃говѣствова́нїе, та́кѡ глаго́лемъ, не а҆́ки человѣ́кѡмъ ѹ҆гожда́юще, но бг҃ѹ и҆скѹша́ющемѹ сердца̀ на҄ша.

Бо гутарка наша з вамі ніколі ня была лісьлівая, як вы ведаеце, ані было гальлівасьці пад якім-колечы прыклепам: Бог сьветка!

Никогда́же бо въ словесѝ ласка́нїѧ бы́хомъ къ ва́мъ, ѩ҆́коже вѣ́сте, нижѐ въ винѣ̀ лихоима́нїѧ: бг҃ъ свидѣ́тель!

Ня шукаем славы людзкое ані ад вас, ані ад іншых, хоць мы маглі б быць із вагаю, як апосталы Хрыстовы,

Ни и҆́щѹще ѿ человѣ҄къ сла́вы, ни ѿ ва́съ, ни ѿ и҆нѣ́хъ:

Але мы былі лагодныя сярод вас, як нянька, што кукобе собскія дзеці свае.

могѹ́ще въ тѧготѣ̀ бы́ти, ѩ҆́коже хр҇тѡ́вы а҆п҇ли, но бы́хомъ ти́си посредѣ̀ ва́съ, ѩ҆́коже дои́лица грѣ́етъ своѧ҄ ча҄да.

Гэтак прыяючы вам, мы гатовы былі ўдзяліць ня толькі Евангелі Божае, але й собскія душы свае, бо вы сталі мілаваныя нам.

Та́кѡ жела́юще ва́съ, благоволи́хомъ пода́ти ва́мъ не то́чїю бл҃говѣствова́нїе бж҃їе, но и҆ дѹ́шы своѧ҄, зане́же возлю́блени бы́сте на́мъ.

Бо вы памятуеце, браты, працу а гарапашнасьць нашу: ноч і дзень працуючы, каб не ацяжарыць вас чым-колечы, мы абяшчалі вам Дабравесьць Божую.

(За҄ 265.) По́мните бо, бра́тїе, трѹ́дъ на́шъ и҆ по́двигъ: но́щь бо и҆ де́нь дѣ́лающе, да не ѡ҆тѧготи́мъ ни є҆ди́нагѡ ѿ ва́съ, проповѣ́дахомъ ва́мъ бл҃говѣствова́нїе бж҃їе.

Сьветкі вы й Бог, як сьвята, справядліва а беззаганна мы былі да вас вернікаў.

Вы̀ свидѣ́телє и҆ бг҃ъ, ѩ҆́кѡ прпдбнѡ и҆ првднѡ и҆ непоро́чнѡ ва́мъ вѣ́рѹющымъ бы́хомъ,

Як вы ведаеце, кажнага з вас, як ацец дзеці свае, мы навучалі й цешылі й сьветчылі,

ѩ҆́коже вѣ́сте, занѐ є҆ди́наго кого́ждо ва́съ, ѩ҆́коже ѻ҆те́цъ ча҄да своѧ҄,

Каб вы жылі годна Бога, Каторы пагукаў вас да гаспадарства Свайго а славы.

молѧ́ще и҆ ѹ҆тѣша́юще ва́съ, и҆ свидѣ́телствѹюще ва́мъ ходи́ти досто́йнѡ бг҃ѹ, призва́вшемѹ вы̀ во своѐ цр҇тво и҆ сла́вѹ.

І за гэта мы кажначасна дзякуем Богу, што, прыняўшы ад нас слова Божае, вы прынялі ня слова людзкое, але, як запраўды ёсьць, слова Божае, каторае й дзее ў вас вернікаў.

Сегѡ̀ ра́ди и҆ мы̀ благодари́мъ бг҃а непреста́ннѡ, ѩ҆́кѡ прїе́мше сло́во слы́шанїѧ бж҃їѧ ѿ на́съ, прїѧ́сте не а҆́ки сло́во человѣ́ческо, но, ѩ҆́коже є҆́сть вои́стиннѹ, сло́во бж҃їе, є҆́же и҆ дѣ́йствѹетсѧ въ ва́съ вѣ́рѹющихъ.

Бо вы, браты, сталі перайманьнікамі ў цэркваў Божых, што ў Юдэі ў Хрысту Ісусу, бо вы тое ж цярпелі ад родзічаў сваіх, што яны ад Жыдоў,

(За҄ 266.) Вы́ бо подѡ́бницы бы́сте, бра́тїе, цр҃квамъ бж҃їимъ сѹ́щымъ во ї҆ѹде́и ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, занѐ та҄ѧжде и҆ вы̀ пострада́сте ѿ свои́хъ сплемє́нникъ, ѩ҆́коже и҆ ті́и ѿ ї҆ѹдє́й,

Каторыя забілі Спадара Ісуса а прарокаў, і нас выганяюць, і ня годзяць Богу, і праціўныя ўсім людзём,

ѹ҆би́вшихъ и҆ гд҇а ї҆и҃са и҆ є҆гѡ̀ про҇ро́ки, и҆ на́съ и҆згна́вшихъ, и҆ бг҃ѹ не ѹ҆годи́вшихъ, и҆ всѣ҄мъ человѣ́кѡмъ проти́вѧщихсѧ,

Боронячы нам гукаць народам, каб гэтыя спасьліся; гэтак заўсёды поўняць меру грахоў сваіх. Але, наапошку, бліжыцца на іх гнеў Спадароў.

(и҆) возбранѧ́ющихъ на́мъ глаго́лати ѩ҆зы́кѡмъ, да спасѹ́тсѧ, во є҆́же и҆спо́лнити и҆̀мъ грѣхѝ своѧ҄ всегда̀: пости́же же на ни́хъ гнѣ́въ до конца̀.

Мы ж, браты, будучы спабыты вас і разлучаныя на часіну відам, ня сэрцам, з большым жаданьням стараліся бачыць вас аблічна.

Мы́ же, бра́тїе, ѡ҆сиротѣ́вше ѿ ва́съ ко вре́мени часа̀ лице́мъ, а҆ не се́рдцемъ, ли́шше тща́хомсѧ лицѐ ва́ше ви́дѣти мно́гимъ жела́нїемъ.

Затым мы хацелі прыйсьці да вас, асабліва я Паўла, раз і другі раз, але шайтан перакажаў нам.

Тѣ́мже хотѣ́хомъ прїитѝ къ ва́мъ, а҆́зъ ѹ҆́бѡ па́ѵелъ, є҆ди́ною и҆ два́жды: и҆ возбранѝ на́мъ сатана̀.

Бо хто надзея наша, альбо радасьць, альбо карона хвальбы? Ці ня вы таксама перад Спадаром нашым Ісусам у часе прыходу Ягонага?

Кто́ бо на́мъ ѹ҆пова́нїе и҆лѝ ра́дость и҆лѝ вѣне́цъ похвале́нїѧ; Не и҆ вы́ ли пред̾ гд҇емъ на́шимъ ї҆и҃съ хр҇то́мъ во̀ прише́ствїи є҆гѡ̀;

Бо вы слава наша а радасьць.

(За҄ 267.) Вы́ бо є҆стѐ сла́ва на́ша и҆ ра́дость.

« 1 глава 3 глава »