2 да Карынцян 1 глава

Другі ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Пераклад П. Татарыновіча

Паўла, з волі Божае апостал Ісуса Хрыста, а Цімох брат, царкве Божай, што ў Карынце, з усімі сьвятымі, што ў вусёй Ахаі:

Павал з волі Божае Апостал Езуса Хрыстуса і Тыматэй брат — эклезіі Божай у Карынце з усімі сьвятымі па ўсёй Ахаі.

ласка вам а супакой ад Бога Айца а Спадара Ісуса Хрыста.

Ласка вам і спакой ад Бога Айца нашага і Усеспадара Езуса Хрыстуса.

Дабраславёны Бог а Ацец Спадара нашага Ісуса Хрыста, Ацец міласэрдзя і Бог усялякага пацяшэньня,

Дабраслаўлены Бог і Айцец Усеспадара нашага Езуса Хрыстуса, Айцец міласэрдзя і Бог усякай патолі,

Каторы цеша нас у кажнай атузе нашай, каб і мы маглі цешыць тых, што былі б у якой-лень атузе, тым пацяшэньням, каторым Бог цеша нас самых!

што пацяшае нас у кажнай журбе нашай, каб і мы маглі горам прыгнобленых пацяшаць тою патоляю, якою Бог самых нас пацяшае.

Бо як збыткуюць у нас цярпеньні Хрыстовы, так пераз Хрыста збыткуюць таксама пацяшэньні нашы.

Бо так як багата ў нас цярпенняў Хрыстуса, гэтак праз Хрыстуса шмат і пацехі.

Калі мы ў ватузе, дык дзеля вашага пацяшэньня а спасеньня, каторае дзеецца ператрываньням тых самых цярпеньняў, каторыя й мы церпім;

Калі восьжа мы тужым, дык для вашай пацехі й збаўлення, што вам дае сілу цярпліва зносіць тыяж мукі, якія і мы перажываем.

І надзея наша на вас пэўная. Калі ж цешымся, дык із вашага пацяшэньня а спасеньня, ведаючы, што як вы ўчасьнікі цярпеньня, так і пацяшэньня.

Надзея наша аб вас моцная, бо ведаем, што вы супольнікі нашыя ў смутках так, як і ў радасьцях будзеце.

Бо мы ня зычым, каб вы ня ведалі, браты, праз атугу, каторая сталася нам ув Азі, што мы ацяжараны былі звыш меры а сілы, ажно былі ў безнадзеяньню ўзглядам жыцьця.

Мы бо ня хочам, каб вы, браты, ня ведалі аб нашай бядзе, якая спаткала нас у Азіі; так празьмерную й непасільную мелі мы прыгнобу, што аж ня мілае нам было жыцьцё.

Але самы ў сабе мелі рассудак сьмерці, каб не спадзявацца на самых сябе, але на Бога, Каторы ўскрышае мертвых,

Але мы ў сабе самых мелі сьмяротны прысуд, каб спадзявацца не на сябе, а на Бога, які ўскрашае мяртвых;

Каторы выбавіў нас ад так блізкое сьмерці і выбаўляе, і на Каторага спадзяемся, што й яшчэ выбаве.

які выбавіў нас ды выбаўляе ад гэтулькіх небясьпекаў; на Яго спадзяёмся, што і далей выбаўляціме

І вы супрацаваць будзеце малітвамі за нас, каб за дары нам, за прычынаю шмат каго, дзякаваньне было за нас.

пры дапамозе і вашай за нас малітвы, каб за дар атрыманы дзеля просьбы многіх, многія за нас і дзякавалі.

Бо пахвала нашая гэта, сьветчаньне сумленьня нашага, што ў прасьціні а шчырасьці перад Богам. ня ў мудрасьці цялеснай, але ў ласцы Божай, мы паступалі на сьвеце, асабліва ж із вамі.

Хвала бо нашая — гэта сьветчанне нашага сумлення, што ў прастаце і Богу мілай шчырасьці, не ў цялеснай мудрасьці, але ў ласцы Божай паступалі на гэтым сьвеце, асабліваж у вас.

Бо мы ня пішам вам нічога іншага, але што вы чытаеце й разумееце, і спадзяюся, што будзеце разумець аж да канца;

Мы нічога й ня пішам вам, як тое толькі, што вы чытаеце й разумееце; дый, спадзяюся, што й цалком зразумееце,

Бо вы часткава й даведаліся ўжо, што мы будзем вашай пахвалаю, аднолькава й вы нашай, у дзень Спадара нашага Ісуса.

як часткова ўжо й зразумелі нас: што мы — вашая слава, так як вы — нашая ў дню Усеспадара нашага Езуса Хрыстуса.

гэтай пэўнасьцю я маніўся прыйсьці да вас уперад, каб вы ўдругава ласку мелі,

І з гэтай спадзевай меўся я раней прыбыць да вас, каб другі раз вы радасьць мелі;

І пераз вас прайсьці да Макядоні, з Макядоні ж ізноў прыйсьці да вас, а вы праводзілі б мяне да Юдэі.

і ад вас перайсьці ў Макэдонію ды зноў вярнуцца к вам з Макэдоніі, каб вы правялі мяне ў Юдэю.

Ці ўлегцы я зрабіў, маючы такі замер? Ці што я замяраю, подле цела замяраю, так што ў мяне «Але, але» і «Не, не»?

Маючы гэта ў намеры, ціж я паступіў лёгкадумна? Ці што я задумляю, дык толькі з людзкіх мяркаванняў, каб было ў мяне адначасна і «так» і «не»?

Вось жа, верны Бог, што слова наша да вас ня ёсьць «Але» й «Не».

Алеж верны Бог мне сьветкай, што мова наша да вас ня ёсьць і «так» і «не».

Бо Сын Божы, Ісус Хрыстос, абяшчаны памеж вас намі, імною а Сіланом а Цімохам, ня быў «Але» й «Не»; але ў Ім было «Але»,

Бо Сын Божы Езус Хрыстус, які абвяшчаецца у вас намі — і мною, і Сільванам, і Тыматэем — ня быў «так» і «не», але было ў Ім толькі «так»;

Бо ўсі абяцаньні Божыя ў Ім «Але» і ў Ім «Амін», — на славу Божую пераз нас.

колькі бо ёсьць абяцанняў Божых, усе ў Ім сталіся «так», таму празь Яго і Аман Богу на хвалу ад нас.

А тый, што зацьвярджае нас із вамі ў Хрысту і памазаў нас, ё Бог,

А той, каторы уцьвярджае нас з вамі ў Хрыстусе й каторы даў нам памазанне, ёсьць Бог;

Каторы таксама запячатаваў нас і даў задатку Духа ў сэрцы нашы.

Ён-жа палажыў на нас пячаць сваю ды даў заруку Духа ў сэрцы нашыя.

Бо гукаю Бога за сьветку на душу сваю, што, шчаджаючы вас, я дагэтуль ня прыходзіў да Карынту,

Бога восьжа ўжываю на сьветка маёй душы, што дзеля ашчады вас я дагэтуль ня прыходзіў у Карынт;

Не затым, быццам мы бярэм уладу над вераю вашаю; але мы супрацаўні радасьці вашае: бо вераю вы стаіце.

не таму, як быццамбы мы валадарнічалі над вашай верай, але мы спрыяем вашай радасьці: бо у веры вы стойкія.

« 16 глава 2 глава »