2 Пятра 1 глава

Другі ліст сьвятога апостала Пятра
Пераклад П. Татарыновіча → Новый русский перевод

Сымон Пётр, слуга й апостал Езуса Хрыстуса — тым, што прынялі роўнацэнную з намі веру праз апраўданне Бога нашага й Збавіцеля Езуса Хрыстуса.

От Симона Петра, слуги и апостола Иисуса Христа, тем, кто, благодаря праведности нашего Бога и Спасителя Иисуса Христа, получил ту же драгоценную веру, что и мы.

Прасьвяда вам і супакой хай прымножыцца праз пазнанне Бога і Хрыстуса Езуса Ўсеспадара нашага.

Пусть через познание Бога и нашего Господа Иисуса благодать и мир вам преумножатся.

Як сіла ягоная абдарыла нас усім тым, што патрэбнае да пабожнага жыцьця, даючы пазнаць таго, каторы нас паклікаў собскай славай і цнотай

Его Божественная сила дала нам всё необходимое для жизни и благочестия через познание Бога, призвавшего нас Своей собственной славой и добродетелью.

якія нас абагацілі велічнымі абяцаннямі стацца празь іх удзельнікамі Божай натуры, ухінуўшыся ад похатнага сапсуцьця ў сьвеце,

Благодаря им Он дал нам самые великие и драгоценные обещания, чтобы через них вы стали причастны к Божественной природе и избежали растления страстями, господствующими в мире.

то і вы, не шкадуйце ўсякіх старанняў грунтаваць вашу веру на цноце, цноту на развазе,

Поэтому приложите все старания, чтобы дополнить вашу веру добродетелью, добродетель — знанием,

развагу на паўстрымнасьці, паўстрымнасьць на цярплівасьці, цярплівасьць на пабожнасьці,

знание — умением владеть собой, умение владеть собой — стойкостью, стойкость — благочестием,

пабожнасьць на браталюбсьцьве, браталюбства на любасьці (Бога).

благочестие — братолюбием, братолюбие — любовью.

Вось гэта ўсё калі ў вас ёсьць і-то паддастаткам, дык вы не астанецеся бязьдзейнымі й бескарыснымі ў пазанні Ўсеспадара нашага Езуса Хрыстуса;

Если в вас есть эти качества, и если они умножаются, то ваше познание Господа нашего Иисуса Христа уже не будет чем-то бесполезным и бесплодным.

а ў каго няма гэтага, той сьляпы, недабачваючы забыўся аб ачышчэнні старых сваіх грахоў.

У кого же этих качеств нет, тот закрыл глаза и ничего не видит, он забыл, что был очищен от своих прошлых грехов.

Дзеля гэтага старайцеся, браткі, добрымі ўчынкамі што-раз болей апэўніваць пакліканне й выбранне вашае; гэтак паступаючы, ніколі ня згрэшыце.

Поэтому, братья, ещё более старайтесь укрепляться в вашем положении призванных и избранных. Так вы никогда не споткнетесь,

Гэткім чынам ушчодрыцца вам уваход у вечнае Валадарства Ўсеспадара нашага й Збавіцеля Езуса Хрыстуса.

и вам будет широко открыт вход в вечное Царство нашего Господа и Спасителя Иисуса Христа.

Таму-то я ніколі не перастану аб гэтым напамінаць вам, хоць вы й ведаеце гэта ды уцьверджаны ў гэтай праўдзе.

И потому я никогда не перестану вам об этом напоминать, хотя вам это и известно, и вы утверждены в истине, которую приняли.

Лічу маім абавязкам — пакуль знаходжуся ў гэтай будыніне (цела) — пабуджаць вас напамінам,

Но пока я нахожусь в этой храмине[1], я считаю правильным освежать вашу память.

будучы пэўным, што хутка пакіну маю будыніну, як і Госпад наш Езус Хрыстус выявіў мне (Ян. 21:18−19).

Я знаю, что скоро мне предстоит оставить храмину мою, как и Господь наш Иисус Христос открыл мне[2].

Але буду старацца, каб вы і пасьля майго адыходу маглі заўсёды прыпамінаць сабе гэтыя рэчы.

Поэтому я буду стараться, чтобы и после того, как меня среди вас уже не будет, вы бы в любое время вспоминали об этих истинах.

Мы бо вам спавясьцілі моц і прыйсьцё Ўсеспадара нашага Езуса Хрыстуса не з хітравыдуманых басьняў, а з аглядання собскімі вачыма ягонай велічы.

Когда мы говорили вам о силе и пришествии[3] нашего Господа Иисуса Христа, мы следовали не искусно сочиненным сказкам. Мы сами были очевидцами Его величия.[4]

Бо-ж як ён атрымоўваў ад Бога Айца чэсьць і хвалу ў зыйходзячым на яго з чароўнай (воблачнай) глёрыі голасе: «Гэты ёсьць Сын мой улюблёны, ў якім мая мілаўпадоба, яго слухайце» (Мг. 17:5),

Честь и слава были даны Ему Богом Отцом, когда прозвучал для Него голос Великолепной Славы: «Это Мой любимый Сын, в Нем Моя радость».[5]

дык мы той голас зь неба чулі, будучы на сьвятой гары.

Мы сами слышали этот голос, прозвучавший с небес, когда были вместе с Ним на святой горе.[6]

Дый маем мацнейшу мову прароцкую і вы добра робіце, што зьвяртаецеся да яе як да сьветача, зіяючага ў цёмным месцы, пакуль не разаднее ды ня ўзойдзе зараніца ў сэрцах вашых;

Теперь мы ещё тверже уверены в пророческом слове, и вы хорошо делаете, что внимаете ему, как светильнику, сияющему во тьме, пока не настанет день[7], и Утренняя Звезда[8] не взойдет в ваших сердцах.

толькіж памятайце перш-за-ўсё аб тым, што ніякага прароцтва ў Пісанні ня можна выкладаць самавольна.

И помните прежде всего о том, что никакое пророчество в Писании не исходит из измышлений самого пророка[9],

Бо ня людзкою воляю прароцтва было калісь спавяшчана, але Духам Святым натхнёныя мужы Божыя яго пераказвалі.

потому что пророчества никогда не были произносимы по воле человека, но движимые Святым Духом люди говорили от Бога.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 Вера — гэта дар ласкі Божай, які даецца чалавеку дзеля заслуг і міласэрдзя Адкупіцеля.

4 Ласка усьвячваючая спрычыняе удзельніцтва чалавека ў боскай натуры праз наднатуральнае задзіненне з Богам, з Хрыстусам і Духам Св., які прабывае ў справядлівым, зн. ў чалавеку, неадчужаным ад Бога сьмяротным грахом.

10 Аб выбранні веручага да збаўлення сьветчыць абазнака чыстага жыцьця яго, сталасьці добрых паступкаў, учынкаў. Бог нас паклікаў і празначыў да збаўлення, бо сваёю ўсёведаю прадбачыў, што будзем супрацаваць зь ягонай ласкай.

13 Будынінай называе тут Апостал цела чалавека (2 Кар. 5:1).

14 Шмат якія Айцы гавораць аб запавесьці сьв. Пятру мучаніцкай сьмерці (Ян 21:19).

18 ...ў голасе з ваблоку (глёрыі) = з чароўна-захопнай цудоўнай яснасці ў форме аблоку, сымбалю прысутнасьці й хвалы (глёрыі) Бога, прамаўляючага гэтымі вось славамі, якія падаюць ўсе Эванэлісты, апісваючы Перамяненне Збавіцеля, навочным сьветкам якога быў сьв. Пётр на гары Табор у Галілеі.

21 У гэтых вершах Апостал выказвае пракананне аб натхненні кніг прароцкіх Св. Пісання і то ў шырэйшым сэнсе: ня толькі сама мова вусная прарокаў, але і мова выказваная пісанымі знакамі, ёсьць натхнёнай у сваёй навучальнай аснове. Сэнс зместу гэтай мовы не заўсёды быў ясным навет і самым прарокам, якія прарочылі ня з людзкое волі, але ахопленыя паклікаўшаю іх сілаю Духа Св., дзеючаю ў іх. І толькі той-жа Дух Св., абяцаўшы спэцыяльную помач пакліканай да навучання Эклезіі, можа празь яе (зараніцу) непамыльна раскрываць, гэтыя прароцтвы, як і наагул усё Пісьмо сьв.
У акцэнтаваным напаміне Князя Апосталаў рашуча аспрэчваецца буянскае цьверджанне і сянняшніх сэктантаў: Хай Дух Божы, раскрываючы яму сэнс». Гісторыя аднак паказала й паказвае колькі самадурска-згубнага блюзьнерства ў гэтым сказе, дамагаючымся прароцкага натхнення для кажнага самазванскага «біблісты». Бо ціж не адтаго, што на месца эклезіяльнага здысцыплінавання эгзэгэтычнага, запанавала адшчапенскае вальнадумства, ў якім кажны тлумачыў Божае Слова па-свойму, і натварылася безьліч гэрэзыяў узаемна аспрэчваючыхся й выклінаючыхся, мосьцячы гэтым шлях да атэізму?
Але сьветач эклезіяльнага навучання не дазволіць атэізуючаму самадурству амарочыць усё людзтво: грамавая з-по-за «рэфармацкіх» хмар пастанова Трыдэнцкага Сабору (пас. 4, аб сьв. Піс.) «Дзеля Эклезіі — тлумачыць сэнс і выкладаць Св. Пісанне» — становіцца сяння для хрысьціянскага сьвету што-раз болей зразумелай у сваёй санацыйнай неабходнасьці.

Новый русский перевод

13 [1] — В знач.: «в этом теле».

14 [2] — См. Ин 21:18-19.

16 [3] — Или: о силе и пребывании среди нас.

16 [4] — См. Мф 17:1-9; Мк 9:2-10; Лк 9:28-36.

17 [5] — См. Пс 2:7; Ис 42:1; Мф 17:5; Мк 9:7; Лк 9:35.

18 [6] — См. Мф 17:1-9; Мк 9:2-10; Лк 9:28-36.

19 [7] — Имеется в виду духовное просвещение (см. Прит 4:18) или день второго пришествия Иисуса Христа (см. 2Фес 2:2).

19 [8] — Указание на Иисуса Христа (см. Чис 24:17; Откр 22:16).

20 [9] — Или: никакое пророчество в Писании не следует толковать самому. Существует несколько вариантов понимания этого места: 1) нельзя толковать без помощи Святого Духа; 2) нельзя толковать, основываясь на своих субъективных соображениях; 3) источником пророчеств были не сами пророки, но Святой Дух.

« 5 глава 2 глава »