2 да Карынцянаў 4 глава

Другі ліст да Карынцянаў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Русского Библейского Центра

Дзеля таго, маючы гэтае паслугаванне, як памілаваныя, мы не падаем духам,

Милостью Божьей продолжая свои труды, мы рук не опускаем.

але мы стрымліваемся ад скрытых учынкаў сораму, не кідаемся ў хітрыкі ды не фальшуем слова Божага, але адкрытым вяшчэннем праўды прадстаўляем сябе перад Богам сумленню кожнага чалавека.

И уж, конечно, стыдливо правду не прячем, не плутуем, Слова Божьего не искажаем. Наоборот, человеческой совести перед Богом как есть открываем на людях всю истину.

Калі наша Евангелле засланёна, дык засланёна для тых, што гінуць,

А если и закрыто наше евангелие, то закрыто оно для тех, кто идет путем погибели:

для няверуючых, якім бог гэтага свету засляпіў розум, каб не заззяла ім святло дабравесця славы Хрыста, Які ёсць вобраз Бога.

Бог века сего затмил разум неверующих, и они не видят света евангелия — славу Христа, образа Божьего.

Бо мы не саміх сябе прапаведуем, але Хрыста Ісуса, Госпада; а мы — вашы паслугачы праз Ісуса.

Мы не о себе возвещаем, а об Иисусе Христе, Господе. Сами же мы — ваши рабы ради Иисуса.

Бо Сам Бог, Які загадаў: «З цемры заззяць святлу», асвяціў нашы сэрцы, каб асвяціць нас пазнаннем хвалы Божай у вобліку Ісуса Хрыста.

Бог, сказавший: «Свет да воссияет во тьме!», пролил в наши сердца свет знания, свет Божьей славы в лице Иисуса Христа.

І мы гэты скарб захоўваем у гліняных пасудзінах, каб была велічнасць магутнасці Божай, ды не ад нас.

Но это сокровище мы носим в сосудах скудельных. Ясно, что сила преодоления исходит от Бога, а не от нас.

Мы ва ўсім церпім прыцясненне, але не прыдушаны; жывём у нястачах, але не ў роспачы;

Лишают нас воздуха, но нам вольно дышится. Не дают нам проходу, но у нас всегда есть выход.

церпім пераследаванні, але не пакінуты; мы павалены, але не гінем;

Гонят нас отовсюду, но мы не бесприютны. Сживают со свету, но мы как были, так и есть.

заўсёды носім у целе нашым мёртвасць Госпада Ісуса, каб і жыццё Ісуса выявілася ў целе нашым.

Мы в своем теле всегда носим умирание Иисуса. Значит, в нашем теле живет жизнь Иисуса.

Бо мы, якія жывём, заўсёды аддаёмся на смерць дзеля Ісуса, каб і жыццё Ісуса выявілася ў нашым смяротным целе.

Мы, живые, беспрестанно принимаем смерть ради Иисуса. Значит, в смертной нашей плоти живет жизнь Иисуса.

Так што смерць дзейнічае ў нас, а жыццё — у вас.

Словом, смерть работает на жизнь. Вот как мы на вас.

А маючы такі самы дух веры, аб якім напісана: «Я паверыў, і таму прамовіў», і мы верым, і таму гаворым,

В том же духе веры, как написано: «Я верил и потому говорил...» — и мы верим и потому говорим.

ведаючы, што Той, Хто ўваскрасіў Госпада Ісуса, таксама і нас уваскрасіць праз Ісуса ды паставіць разам з вамі.

И знаем: Тот, кто воскресил Господа Иисуса, воскресит и нас заодно с Иисусом, поставит перед Собой рядом с вами.

Бо ўсё гэта дзеля вас, каб шчодрасць ласкі тым большую выклікала ў многіх удзячнасць на славу Бога.

Всё — для вас, все для того, чтобы множество благодати в равной степени обернулось множественным благодарением во славу Божью.

Таму мы і не падаем духам, бо хоць наш чалавек, той, што звонку, знішчаецца, аднак той, што ўнутры, з дня на дзень аднаўляецца.

Нет, мы рук не опускаем. Если по своему наружному свойству мы и подвержены старению, то по внутреннему обновляемся день ото дня.

Бо караткачасовае, лёгкае гора наша творыць нам важкую славу ў празмерным вечным узвышэнні.

Коротенькое, едва заметное наше страдание не идет ни в какое сравнение с вечной славой, которую оно нам готовит. Эта слава все перевесит.

Бо мы не глядзім на тое, што бачнае, але на тое, што нябачнае, бо бачныя рэчы — часовыя, а нябачныя — вечныя.

Мы взор обращаем не на видимое, а на невидимое. Видимое проходит, а невидимое живет вечно.

« 3 глава 5 глава »