2 Царств 12 глава

Вторая книга Царств
Новый русский перевод → Пераклад Васіля Сёмухі

 
 

Господь послал к Давиду Нафана. Он пришёл к нему и сказал: — В одном городе было два человека, один богатый, а другой бедный.
 
І паслаў Гасподзь Натана прарока да Давіда, і той прыйшоў да яго і сказаў яму: у адным горадзе былі два чалавекі, адзін багаты, а другі бедны;

У богача было очень много мелкого и крупного скота,
 
у багатага было вельмі многа дробнага і буйнога быдла,

а у бедняка не было ничего, кроме одной маленькой овечки, которую он купил. Он заботился о ней, и она выросла у него вместе с его детьми. Она ела из его тарелки, пила из его чаши и даже спала у него на груди. Она была у него как дочь.
 
а ў беднага нічога, апрача адной авечкі, якую ён купіў маленькую і выкарміў, і яна вырасла ў яго разам зь дзецьмі ягонымі; хлеб ягоны яна ела, і зь ягонай чашы піла, і на грудзях у яго спала, і была яму, як дачка;

К богачу пришёл путник, но богач пожалел взять что-либо из своего мелкого или крупного скота, чтобы приготовить пищу для пришедшего к нему путника. Вместо этого он взял овечку бедняка и приготовил её для того, кто пришёл к нему.
 
і прыйшоў да багатага чалавека дарожнік, і той пашкадаваў узяць са сваіх авечак ці валоў, каб прыгатаваць дарожніку, які прыйшоў да яго, а ўзяў авечку беднага і прыгатаваў яе чалавеку, які прыйшоў да яго.

Сильно разгневался Давид на этого человека и сказал Нафану: — Верно, как и то, что жив Господь, человек, который сделал это, заслуживает смерти!
 
Моцна ўгневаўся Давід на гэтага чалавека і сказаў Натану: жывы Гасподзь! варты сьмерці чалавек, які зрабіў гэта;

Он должен заплатить за овечку четырехкратно, потому что он сделал это и не имел сострадания.
 
і за авечку ён павінен заплаціць учацьвяра, за тое, што ён зрабіў гэта, і за тое, што ня меў спагады.

Тогда Нафан сказал Давиду: — Ты тот человек! Вот что говорит Господь, Бог Израиля: «Я помазал тебя царем над Израилем и избавил тебя от руки Саула.
 
І сказаў Натан Давіду: ты — той чалавек, які зрабіў гэта. Так кажа Гасподзь Бог Ізраілеў: Я памазаў цябе ў цара над Ізраілем і Я выбавіў цябе ад рукі Саўла,

Я отдал тебе дом твоего господина и жен твоего господина отдал в твои объятия. Я отдал тебе дом Израиля и Иуды. И если бы всего этого было слишком мало, Я дал бы тебе ещё больше.
 
і даў табе дом гаспадара твайго і жонак гаспадара твайго на ўлоньне тваё, і даў табе дом Ізраілеў і Юдаў, і, калі гэтага мала, дадаў бы табе яшчэ болей;

Так почему же ты пренебрег словом Господа, сделав зло в Его глазах? Ты поразил хетта Урию мечом и взял его жену себе в жёны. Ты убил его мечом аммонитян.
 
навошта ж ты занядбаў слова Госпада, зрабіўшы ліхое прад вачыма Ягонымі? Урыю Хэтэяніна ты пабіў мечам; жонку ягоную ўзяў сабе за жонку, а яго ты забіў мечам Аманіцянаў;

Поэтому меч никогда не отступит от твоего дома, так как ты пренебрег Мной и взял себе в жёны жену хетта Урии».
 
дык вось, не адступіцца меч ад дома твайго вавекі, за тое, што ты занядбаў Мяне і ўзяў жонку Урыі Хэтэяніна, каб яна была табе жонкаю.

Так говорит Господь: «Я наведу на тебя беду из твоего же дома. У тебя на глазах Я возьму твоих жен и отдам их твоему ближнему, и он будет спать с твоими женами так, что все будут об этом знать.
 
Так кажа Гасподзь: вось, Я спараджу на цябе зло з дома твайго і вазьму жонак тваіх перад вачыма тваімі і аддам блізкаму твайму, і будзе ён спаць з жонкамі тваімі перад гэтым сонцам;

Ты сделал это тайно, а Я сделаю это пред всем Израилем и пред солнцем».
 
ты зрабіў тайна, а Я зраблю перад усім Ізраілем і перад сонцам.

И Давид сказал Нафану: — Я согрешил перед Господом. Нафан ответил: — И Господь снял с тебя твой грех. Ты не умрешь.
 
І сказаў Давід Натану: зграшыў я прад Госпадам. І казаў Натан Давіду: і Гасподзь зьняў зь цябе грэх твой; ты не памрэш;

Но так как, сделав это, ты выказал совершенное презрение Господу[41], сын, который у тебя родится, умрет.
 
але як што ты гэтым учынкам даў прычыну ворагам Госпада няславіць Яго, дык памрэ сын, які народзіцца ў цябе.

После этого Нафан ушел к себе домой. Господь поразил ребенка, которого жена Урии родила Давиду, и он заболел.
 
І пайшоў Натан у дом свой. І ўразіў Гасподзь дзіця, якое нарадзіла жонка Урыі Давіду, і яно захварэла.

Давид молился Богу о ребенке. Он постился и проводил ночи в своей комнате лежа на земле.
 
І маліўся Давід Богу за дзіця, і пасьціўся Давід, і адасобіўшыся правёў ноч, лежачы на зямлі.

Старейшины его дома стояли рядом с ним, пытаясь поднять его с земли, но он отказывался и не ел с ними никакой пищи.
 
І ўвайшлі да яго старэйшыны дома ягонага, каб падняць яго зь зямлі; але ён не хацеў, і ня еў зь імі хлеба.

На седьмой день ребенок умер. Слуги Давида боялись сказать ему, что ребенок мертв, так как они думали: «Когда ребенок был ещё жив, мы говорили с Давидом, но он не слушал нас. Как же нам сказать ему, что ребенок умер? Он может что-нибудь сделать с собой».
 
На сёмы дзень дзіця памерла, і слугі Давідавы баяліся данесьці яму, што памерла дзіця; бо, казалі яны, калі дзіця было яшчэ жывое, і мы ўгаворвалі яго, і ён ня слухаў голасу нашага, як жа скажам яму: «памерла дзіця»? і ён зробіць што-небудзь благое.

Давид заметил, что его слуги перешептываются, и понял, что ребенок умер. — Умер ребенок? — спросил он. — Да, — ответили они, — умер.
 
І ўбачыў Давід, што слугі ягоныя шэпчуцца паміж сабою, і зразумеў Давід, што дзіця памерла, і спытаўся Давід у слуг сваіх: памерла дзіця? І сказалі яму: памерла.

Тогда Давид поднялся с земли. Вымывшись, умастившись благовониями и переодевшись, он пошел в дом Господа и поклонился. Затем он пошел в свой дом, где по его приказу ему подали пищу, и поел.
 
Тады Давід устаў зь зямлі і ўмыўся, і памазаўся, і памяняў вопратку сваю, і пайшоў у дом Гасподні, і маліўся. Вярнуўшыся дамоў, запатрабаваў, каб падалі яму хлеба, і ён еў.

Слуги спросили его: — Почему ты поступаешь таким образом? Когда ребенок был жив, ты постился и плакал. Теперь ребенок мертв, а ты встал и ешь!
 
І сказалі яму слугі ягоныя: што азначае, што ты так робіш: калі дзіця было яшчэ жывое, ты пасьціўся і плакаў; а калі дзіця памерла, ты ўстаў і еў хлеб?

Он ответил: — Когда ребенок ещё был жив, я постился и плакал. Я думал: «Кто знает? Вдруг Господь будет милостив ко мне, и ребенок останется жив».
 
І сказаў Давід: пакуль дзіця было жывое, і пасьціўся і плакаў, бо думаў: хто ведае, ці ня зьлітуецца зь мяне Гасподзь, і дзіця застанецца жывое?

Но теперь он умер, и зачем мне поститься? Разве я могу его вернуть? Я пойду к нему, а он ко мне не вернется.
 
А цяпер яно памерла; навошта ж мне пасьціцца? Хіба я магу вярнуць яго? Я пайду да яго, а яно ня вернецца да мяне.

Затем Давид утешил свою жену Вирсавию, вошел к ней и лег с ней. Она забеременела и родила сына. Давид назвал его Соломоном. Господь полюбил его
 
І суцешыў Давід Вірсавію, жонку сваю, і ўвайшоў да яе і спаў зь ёю; і яна нарадзіла сына і дала яму імя: Саламон. І Гасподзь палюбіў яго

и послал пророка Нафана, чтобы тот по повелению Господа назвал его Иедидия[42].
 
і паслаў прарока Натана, і ён даў яму імя: Едыдыя, паводле слова Госпада.

Тем временем Иоав воевал против аммонитской столицы Раввы и взял царскую крепость.
 
Ёаў ваяваў супроць Равы Аманіцкай і ўзяў амаль царскі горад.

Иоав послал к Давиду вестников, говоря: — Я воевал с Раввой и захватил её водный запас.
 
І паслаў Ёаў да Давіда сказаць яму: я напаў на Раву і авалодаў вадою горада;

Итак, собери оставшихся воинов, осади город и возьми его. Иначе я сам возьму город, и он будет назван моим именем.
 
цяпер зьбяры астатні народ і падступіся да горада і вазьмі яго; бо, калі я вазьму яго, дык маё імя будзе дадзена яму.

Давид собрал всё войско, пошел на Равву и, сразившись, взял её.
 
І сабраў Давід увесь народ і пайшоў да Равы, і ваяваў супроць яе і ўзяў яе.

Он снял золотую корону с головы их царя[43] — корона весила талант[44] и была украшена драгоценным камнем — и возложил её на свою голову.[45] Ещё он взял в городе огромную добычу.
 
І ўзяў Давід вянок цара іхняга з галавы ягонай, — а ў ім было золата талант і каштоўны камень, — і ўсклаў яго Давід на галаву сваю, і здабычы з горада вынес вельмі многа.

Он вывел жителей, которые были в нём, заставив их работать пилами, железными кирками и топорами, а также изготавливать кирпичи.[46] Он поступил так со всеми аммонитскими городами. После этого Давид со всем своим войском вернулся в Иерусалим.
 
А народ, які быў у ім, ён вывеў і паклаў іх пад пілы, пад жалезныя малатарні, пад жалезныя сякеры, і кінуў іх у абпальныя печы. Так ён зрабіў з усімі гарадамі Аманіцкімі. І вярнуўся пасьля таго Давід і ўвесь народ у Ерусалім.

Примечания:

 
Новый русский перевод
14 [41] — Так выглядит эта фраза согласно древней текстуальной традиции (ср. 1Цар 25:22, сноска); в нормативном евр. тексте: презрение врагам Господа.
25 [42] — Это имя означает: возлюбленный Господом.
30 [43] — Или: Милхома (см. 3Цар 11:5, 33).
30 [44] — Около 34 кг.
30 [45] — Или: « Давид взял камень с этой короны и поместил его на свою». Существует также мнение, что упомянутый талант золота относился не к весу короны, а к ее стоимости.
31 [46] — Смысл этого предложения в евр. тексте неясен.
 
 


2007–2024. Сделано с любовью для любящих и ищущих Бога. Если у вас есть вопросы или пожелания, то пишите нам: bible-man@mail.ru.