2 Царств 1 глава

Вторая книга Царств
Новый русский перевод → Пераклад Васіля Сёмухі

После смерти Саула Давид вернулся, победив амаликитян, и пробыл в Циклаге два дня.

Пасьля сьмерці Саўла, калі Давід вярнуўся ад разгрому Амалікіцянаў і прабыў у Сэкелагу два дні,

На третий день из лагеря Саула пришёл человек в разорванной одежде, с пылью на голове. Придя к Давиду, он поклонился ему до земли.

вось, на трэці дзень прыходзіць чалавек з табара Саўлавага: вопратка на ім падраная і пыл на галаве ягонай. Прыйшоўшы да Давіда, ён упаў на зямлю і пакланіўся.

— Откуда ты пришёл? — спросил его Давид. — Я спасся из лагеря израильтян — ответил он.

І сказаў яму Давід: адкуль ты прыйшоў? І сказаў той: я ўцёк з табара Ізраільскага.

— Что случилось? — спросил Давид. — Расскажи мне. Человек сказал: — Народ бежал с поля боя. Многие пали и умерли. Саул и его сын Ионафан мертвы.

І сказаў яму Давід: што адбылося? раскажы мне. І той сказаў: люд пабег зь бітвы, і мноства зь люду ўпала і памерла, і памерлі і Саўл і сын ягоны Ёнатан.

Давид сказал юноше, который принес ему это известие: — Откуда ты знаешь, что Саул и его сын Ионафан мертвы?

І сказаў Давід хлопчыку, які расказваў яму: як ты ведаеш, што Саўл і сын яго Ёнатан памерлі?

— Я случайно оказался на горе Гильбоа, — сказал юноша, — и там был Саул, который опирался на свое копье, а колесницы и всадники приближались к нему.

і сказаў хлопчык, які расказваў яму: я выпадкова прыйшоў на гару Гэлвуйскую, і вось, Саўл упаў на сваю дзіду, а калясьніцы і верхаўцы даганялі яго.

Обернувшись назад и увидев меня, он позвал меня, и я сказал: «Что мне сделать?»

Тады ён азірнуўся назад і, угледзеўшы мяне, паклікаў мяне.

Он спросил меня: «Кто ты?» — «Амаликитянин», — ответил я.

І я сказаў: вось я. Ён сказаў мне: хто ты? І я сказаў яму: я — Амалікіцянін.

Тогда он сказал мне: «Подойди и убей меня! У меня агония, но я ещё жив».

Тады ён сказаў мне: падыдзі да мяне і забі мяне, бо скруха сьмяротная агарнула мяне, душа мая ўсё яшчэ ўва мне.

Я подошел и убил его, потому что знал, что после своего поражения он не сможет жить. Я взял венец, который был у него на голове, и браслет с его руки и принес их сюда, к моему господину.

І я падышоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жывы пасьля свайго падзеньня; і ўзяў я вянок, які быў на галаве ў яго, і запясьце, якое было на руцэ ў яго, і прынёс іх гаспадару майму сюды.

Тогда Давид и все, кто был с ним, разорвали на себе одежду.

Тады схапіў Давід вопратку сваю і падраў яе, таксама і ўсе людзі, якія былі зь ім,

Они рыдали, плакали и постились до вечера о Сауле, и о его сыне Ионафане, и о войске Господа, и о доме Израиля, потому что все они пали от меча.

і галасілі і плакалі, і пасьціліся да вечара за Саўла і за сына ягонага Ёнатана, і за народ Гасподні і за дом Ізраілеў, што загінулі яны ад меча.

Давид сказал юноше, который принес ему известие: — Откуда ты? — Я сын чужеземца — амаликитянина, — ответил он.

І сказаў Давід хлопчыку, які расказваў яму: адкуль ты? і сказаў той: я — сын прыхадня Амалікіцяніна.

Давид сказал ему: — Как же ты не побоялся поднять руку, чтобы погубить Господнего помазанника?

Тады Давід сказаў яму: як не пабаяўся ты падняць руку, каб забіць памазанца Гасподняга?

Давид позвал одного из своих людей и сказал ему: — Подойди и убей его! Тот убил его, и он умер.

І паклікаў Давід аднаго хлопчыка і сказаў яму: падыдзі, забі яго. І той забіў яго, і ён памёр.

А Давид сказал, повернувшись к амаликитянину: — Твоя кровь на твоей голове. Ты сам свидетельствовал против себя, когда сказал: «Я убил Господнего помазанника».

І сказаў яму Давід: кроў твая на галаве тваёй, бо твае вусны сьведчылі на цябе, калі ты казаў: я забіў памазанца Гасподняга.

Давид оплакивал Саула и его сына Ионафана этой горестной песней

І аплакаў Давід Саўла і сына ягонага Ёнатана гэтаю плачнаю песьняю

и приказал научить жителей Иудеи этой «Песне лука» (она записана в «Книге Праведного»[1]):

і загадаў навучыць сыноў Юдавых луку, як напісана ў кнізе праведнага, і сказаў:

«Слава твоя, о Израиль, сражена на твоих высотах. Как пали могучие!

краса твая, о Ізраіле, разьбітая на вышынях тваіх! як загінулі моцныя!

Не говорите об этом в Гате, не разглашайте на улицах Ашкелона, чтобы не радовались дочери филистимлян, чтобы не ликовали дочери необрезанных.

Не расказвайце ў Гэце, не абвяшчайце на вуліцах Аскалона, каб ня радаваліся дочкі Філістымлянаў, каб не весяліліся дочкі неабрэзаных.

О горы Гильбоа, да не будет вам ни росы, ни дождя, ни щедрых полей,[2] ведь там осквернен был щит могучих, щит Саула — не натираемый больше маслом.

Горы Гэлвуйскія! ні раса, ні дождж на вас, хай ня будзе на вас палёў з пладамі, бо там павалены шчыт моцных, шчыт Саўла, як бы ня быў ён памазаны алеем.

От крови сраженных, от плоти могучих лук Ионафана не отворачивался, меч Саула не возвращался несыт.

Бяз крыві параненых, бяз тлушчу моцных лук Ёнатана не вяртаўся назад, і меч Саўлаў не вяртаўся марна.

Саул и Ионафан — столь любимы и чтимы при жизни, и в смерти не разлучились. Были они быстрее орлов, львов сильнее.

Саўл і Ёнатан, любасныя і згодныя ў жыцьці сваім, не разлучыліся і ў сьмерці сваёй; імклівейшыя за арлоў, дужэйшыя за львоў яны былі.

О, дочери Израиля, оплакивайте Саула, который одевал вас в роскошные алые наряды, который украшал ваши платья золотым убранством.

Дочкі Ізраільскія! плачце па Саўле, які апранаў вас у пурпуру з акрасамі і здабываў на вопратку вашую залатыя аздобы.

Как пали могучие в бою! Ионафан сражен на высотах твоих.

Як загінулі моцныя ў бітве! Забіты Ёнатан на вышынях тваіх.

Я скорблю по тебе, Ионафан, брат мой, ты был мне очень дорог. Твоя любовь была для меня прекрасна, прекраснее любви женщин.

Смуткую па табе, браце мой Ёнатане; ты быў вельмі дарагі мне; любоў твая была мне вышэйшая за любоў жаночую.

Как пали могучие! Погибло оружие брани!»

Як загінулі моцныя, загінула зброя баявая!

Примечания:

Новый русский перевод

18 [1] — Или: в Книге Яшар. Эта древняя книга, не вошедшая в состав Писания, не сохранилась до наших времен.

21 [2] — В евр. тексте это место неясно.

« 31 глава 2 глава »