2 Царств 1 глава

Вторая книга Царств
Под редакцией Кулаковых → Пераклад Васіля Сёмухі

После смерти Саула, когда Давид, одолев Амалека, вернулся в Циклаг и провел там уже два дня,

Пасьля сьмерці Саўла, калі Давід вярнуўся ад разгрому Амалікіцянаў і прабыў у Сэкелагу два дні,

пришел к нему на следующий день из стана Саула человек: одежда разорвана, голова посыпана прахом. Он подошел к Давиду и поклонился ему до земли.

вось, на трэці дзень прыходзіць чалавек з табара Саўлавага: вопратка на ім падраная і пыл на галаве ягонай. Прыйшоўшы да Давіда, ён упаў на зямлю і пакланіўся.

«Откуда ты пришел?» — спросил его Давид. «Я из израильского войска, — ответил тот, — мне удалось спастись!»

І сказаў яму Давід: адкуль ты прыйшоў? І сказаў той: я ўцёк з табара Ізраільскага.

«Что случилось? — продолжал спрашивать Давид. — Поведай мне!» И тот рассказал о случившемся: «Народ бежал с поля боя, и многие из них пали мертвыми. Погибли и Саул, и сын его Ионафан».

І сказаў яму Давід: што адбылося? раскажы мне. І той сказаў: люд пабег зь бітвы, і мноства зь люду ўпала і памерла, і памерлі і Саўл і сын ягоны Ёнатан.

«Откуда ты знаешь, что погибли Саул и сын его Ионафан?» — допытывался Давид у юноши, принесшего ему эту весть.

І сказаў Давід хлопчыку, які расказваў яму: як ты ведаеш, што Саўл і сын яго Ёнатан памерлі?

«Я случайно оказался на горе Гильбоа, — ответил он, — и вдруг вижу: Саул опирается на копье, а на него несутся колесницы и конница.

і сказаў хлопчык, які расказваў яму: я выпадкова прыйшоў на гару Гэлвуйскую, і вось, Саўл упаў на сваю дзіду, а калясьніцы і верхаўцы даганялі яго.

Оглянулся он, увидел меня и подозвал. Я откликнулся: „Вот я!“

Тады ён азірнуўся назад і, угледзеўшы мяне, паклікаў мяне.

Он спросил у меня, кто я. „Амалекитянин“, — ответил я.

І я сказаў: вось я. Ён сказаў мне: хто ты? І я сказаў яму: я — Амалікіцянін.

„Прошу, подойди ко мне, — велел он, — и добей меня: силы покидают меня, но жизнь всё еще теплится во мне“.

Тады ён сказаў мне: падыдзі да мяне і забі мяне, бо скруха сьмяротная агарнула мяне, душа мая ўсё яшчэ ўва мне.

Тогда я подошел к нему и добил его: видно было, что он умирает1 и живым ему уже не встать. Взял я венец у него с головы, браслет с его руки и принес сюда, тебе, мой владыка».

І я падышоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ён ня будзе жывы пасьля свайго падзеньня; і ўзяў я вянок, які быў на галаве ў яго, і запясьце, якое было на руцэ ў яго, і прынёс іх гаспадару майму сюды.

Услышав это, Давид разодрал на себе одежды, и все, кто был с ним, сделали то же самое;

Тады схапіў Давід вопратку сваю і падраў яе, таксама і ўсе людзі, якія былі зь ім,

они рыдали, и вопили, и постились до вечера, скорбя о Сауле, сыне его Ионафане и обо всем народе ГОСПОДНЕМ — обо всех израильтянах, павших от меча.

і галасілі і плакалі, і пасьціліся да вечара за Саўла і за сына ягонага Ёнатана, і за народ Гасподні і за дом Ізраілеў, што загінулі яны ад меча.

А у юноши, принесшего ему эту весть, Давид спросил: «Откуда ты родом? » Тот ответил: «Я сын амалекитянина, жившего среди вас».

І сказаў Давід хлопчыку, які расказваў яму: адкуль ты? і сказаў той: я — сын прыхадня Амалікіцяніна.

Давид сказал ему: «Как ты посмел поднять руку на помазанника ГОСПОДНЕГО?!»

Тады Давід сказаў яму: як не пабаяўся ты падняць руку, каб забіць памазанца Гасподняга?

Подозвал Давид одного из своих воинов и приказал: «Иди убей его!» Тот ударил его мечом, и он умер.

І паклікаў Давід аднаго хлопчыка і сказаў яму: падыдзі, забі яго. І той забіў яго, і ён памёр.

А Давид сказал ему: «Ты сам повинен в своей гибели,2 ведь ты собственными устами засвидетельствовал, что убил помазанника ГОСПОДНЕГО».

І сказаў яму Давід: кроў твая на галаве тваёй, бо твае вусны сьведчылі на цябе, калі ты казаў: я забіў памазанца Гасподняга.

Давид сложил плач о Сауле и сыне его Ионафане и оплакал их.

І аплакаў Давід Саўла і сына ягонага Ёнатана гэтаю плачнаю песьняю

Он велел научить этой песни3 всех сынов Иудеи (она записана в Книге Праведного):4

і загадаў навучыць сыноў Юдавых луку, як напісана ў кнізе праведнага, і сказаў:

«Краса твоя, Израиль, на холмах твоих повержена — о, пали могучие!

краса твая, о Ізраіле, разьбітая на вышынях тваіх! як загінулі моцныя!

Не возвещайте об этом в Гате, не рассказывайте на улицах Ашкелона, чтобы не радовались филистимлянки, дочери необрезанных не ликовали!

Не расказвайце ў Гэце, не абвяшчайце на вуліцах Аскалона, каб ня радаваліся дочкі Філістымлянаў, каб не весяліліся дочкі неабрэзаных.

Горы Гильбоа! Да не падет на вас ни роса, ни дождь, полям вашим не знать урожая — щит могучих, щит Саула повержен5 там, не был он помазан елеем.6

Горы Гэлвуйскія! ні раса, ні дождж на вас, хай ня будзе на вас палёў з пладамі, бо там павалены шчыт моцных, шчыт Саўла, як бы ня быў ён памазаны алеем.

Покуда кровь не потечет из ран, покуда сильные не падут — лук Ионафана разить не уставал, меч Саула без добычи не возвращался.

Бяз крыві параненых, бяз тлушчу моцных лук Ёнатана не вяртаўся назад, і меч Саўлаў не вяртаўся марна.

В любви и согласии жили Саул и Ионафан, не разлучились они и в смерти; быстрее орлов, сильнее львов они были.

Саўл і Ёнатан, любасныя і згодныя ў жыцьці сваім, не разлучыліся і ў сьмерці сваёй; імклівейшыя за арлоў, дужэйшыя за львоў яны былі.

Дочери Израилевы! Плачьте о Сауле, что облекал вас в алые наряды, надевал на вас золотые уборы.

Дочкі Ізраільскія! плачце па Саўле, які апранаў вас у пурпуру з акрасамі і здабываў на вопратку вашую залатыя аздобы.

О, пали могучие на поле брани! На высотах твоих Ионафан сражен —

Як загінулі моцныя ў бітве! Забіты Ёнатан на вышынях тваіх.

скорблю о тебе, брат мой Ионафан, как ты был дорог мне! Выше женской любви я ценил любовь твою.

Смуткую па табе, браце мой Ёнатане; ты быў вельмі дарагі мне; любоў твая была мне вышэйшая за любоў жаночую.

О, могучие пали, и оружие их бранное погибло!»

Як загінулі моцныя, загінула зброя баявая!

Примечания:

Под редакцией Кулаковых

10 [1] — Букв.: после своего падения.

16 [2] — Букв.: кровь твоя на голове твоей.

18 [3] — Или: (этой песни) о луке.

18 [4] — Книга Праведного — предположительно, не дошедший до нас сборник др.-евр. поэзии, включавший, наряду с плачем Давида о Сауле и Ионафане, слова Иисуса Навина, остановившие солнце и луну (Нав 10:12−14).

21 [5] — Или: был опозорен / запятнан.

21 [6] — Не помазанный елеем щит означает, что Бог не благословил Саула в битве с филистимлянами.

« 31 глава 2 глава »