2 Царств 1 глава

Вторая книга Царств
Под редакцией Кулаковых → Пераклад Антонія Бокуна

После смерти Саула, когда Давид, одолев Амалека, вернулся в Циклаг и провел там уже два дня,

І сталася пасьля сьмерці Саўла, што Давід вярнуўся пасьля перамогі над Амалекам і спыніўся на два дні ў Цыклягу.

пришел к нему на следующий день из стана Саула человек: одежда разорвана, голова посыпана прахом. Он подошел к Давиду и поклонился ему до земли.

І сталася на трэці дзень, вось, чалавек прыйшоў з табару, з [атачэньня] Саўла, у падзёртым адзеньні і з пасыпанай зямлёй галавой. І прыйшоў ён да Давіда, і ўпаў на зямлю, і пакланіўся.

«Откуда ты пришел?» — спросил его Давид. «Я из израильского войска, — ответил тот, — мне удалось спастись!»

І сказаў яму Давід: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён сказаў яму: «Я ўцёк з табару Ізраіля».

«Что случилось? — продолжал спрашивать Давид. — Поведай мне!» И тот рассказал о случившемся: «Народ бежал с поля боя, и многие из них пали мертвыми. Погибли и Саул, и сын его Ионафан».

І сказаў яму Давід: «Што сталася? Распавядзі мне». Ён сказаў: «Людзі паўцякалі з месца бою, і шмат народу загінула, таксама Саўл і Ёнатан, сын ягоны, загінулі».

«Откуда ты знаешь, что погибли Саул и сын его Ионафан?» — допытывался Давид у юноши, принесшего ему эту весть.

І сказаў Давід юнаку, які яму расказваў [вестку]: «Адкуль ты ведаеш, што загінуў Саўл і Ёнатан, сын ягоны?»

«Я случайно оказался на горе Гильбоа, — ответил он, — и вдруг вижу: Саул опирается на копье, а на него несутся колесницы и конница.

І сказаў юнак, які расказваў яму [вестку]: «Я ўзыйшоў на гару Гільбоа, і вось, Саўл ляжаў прабіты дзідай сваёй, і вось, коньнікі і калясьніцы даганялі яго.

Оглянулся он, увидел меня и подозвал. Я откликнулся: „Вот я!“

І ён аглянуўся, і ўбачыў мяне, і паклікаў мяне. І я сказаў: “Вось я”.

Он спросил у меня, кто я. „Амалекитянин“, — ответил я.

І ён сказаў мне: “Хто ты?” Я сказаў яму: “Я — з Амалека”.

„Прошу, подойди ко мне, — велел он, — и добей меня: силы покидают меня, но жизнь всё еще теплится во мне“.

І ён сказаў мне: “Падыйдзі да мяне, і забі мяне, бо туга сьмяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ў-ва мне”.

Тогда я подошел к нему и добил его: видно было, что он умирает1 и живым ему уже не встать. Взял я венец у него с головы, браслет с его руки и принес сюда, тебе, мой владыка».

Я падыйшоў да яго і забіў яго, бо ведаў, што ня будзе ён жыць пасьля падзеньня свайго, і ўзяў я вянок з галавы ягонай і нараменьнік, які на рамёнах ягоных, і прынёс іх гаспадару майму».

Услышав это, Давид разодрал на себе одежды, и все, кто был с ним, сделали то же самое;

І схапіўся Давід за шаты свае, і разьдзёр іх, і [так зрабілі] ўсе людзі, якія [былі] з ім.

они рыдали, и вопили, и постились до вечера, скорбя о Сауле, сыне его Ионафане и обо всем народе ГОСПОДНЕМ — обо всех израильтянах, павших от меча.

І галасілі яны, і плакалі, і посьцілі аж да вечара дзеля Саўла і дзеля Ёнатана, сына ягонага, і дзеля народу ГОСПАДА, і дзеля дому Ізраіля, якія пагінулі ад мяча.

А у юноши, принесшего ему эту весть, Давид спросил: «Откуда ты родом? » Тот ответил: «Я сын амалекитянина, жившего среди вас».

І сказаў Давід юнаку, які [пра гэта] паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын прыхадня Амалекца».

Давид сказал ему: «Как ты посмел поднять руку на помазанника ГОСПОДНЕГО?!»

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку тваю і забіць памазанца ГОСПАДАВАГА?»

Подозвал Давид одного из своих воинов и приказал: «Иди убей его!» Тот ударил его мечом, и он умер.

І паклікаў Давід аднаго з юнакоў, і сказаў: «Падыйдзі і забі яго». І той забіў яго, і ён памёр.

А Давид сказал ему: «Ты сам повинен в своей гибели,2 ведь ты собственными устами засвидетельствовал, что убил помазанника ГОСПОДНЕГО».

І сказаў Давід: «Кроў твая на галаве тваёй, бо вусны твае сьведчылі супраць цябе, кажучы: “Я забіў памазанца ГОСПАДАВАГА”».

Давид сложил плач о Сауле и сыне его Ионафане и оплакал их.

І аплакваў Давід Саўла і Ёнатана, сына ягонага, гэтым жалобным сьпевам,

Он велел научить этой песни3 всех сынов Иудеи (она записана в Книге Праведного):4

і загадаў навучыць яму сыноў Юды, і ён быў запісаны ў Кнізе Справядлівага, [і сказаў]:

«Краса твоя, Израиль, на холмах твоих повержена — о, пали могучие!

«Слаўныя твае, Ізраілю, загінулі на ўзгорках тваіх. Як жа маглі загінуць такія волаты?!

Не возвещайте об этом в Гате, не рассказывайте на улицах Ашкелона, чтобы не радовались филистимлянки, дочери необрезанных не ликовали!

Не расказвайце [гэтага] ў Гаце, не абвяшчайце на вуліцах Ашкелёну, каб ня цешыліся [з гэтага] дочкі Філістынскія, каб ня радаваліся дочкі неабрэзаных.

Горы Гильбоа! Да не падет на вас ни роса, ни дождь, полям вашим не знать урожая — щит могучих, щит Саула повержен5 там, не был он помазан елеем.6

Горы Гільбоа! Няхай [ня будзе] на вас ані расы, ані дажджу, ані палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт волатаў, шчыт Саўла ня быў памазаны алеем.

Покуда кровь не потечет из ран, покуда сильные не падут — лук Ионафана разить не уставал, меч Саула без добычи не возвращался.

Без крыві забітых, бяз тлушчу волатаў лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

В любви и согласии жили Саул и Ионафан, не разлучились они и в смерти; быстрее орлов, сильнее львов они были.

Саўла і Ёнатана, якія любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, сьмерць таксама не разлучыла. Хутчэйшыя за арлоў і дужэйшыя за ільвоў яны [былі].

Дочери Израилевы! Плачьте о Сауле, что облекал вас в алые наряды, надевал на вас золотые уборы.

Дочкі Ізраіля, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у кармазын з упрыгожваньнямі, які ўскладаў аздобы залатыя на шаты вашыя.

О, пали могучие на поле брани! На высотах твоих Ионафан сражен —

Як жа маглі загінуць у баі такія волаты! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

скорблю о тебе, брат мой Ионафан, как ты был дорог мне! Выше женской любви я ценил любовь твою.

Цяжка мне, бо [няма цябе], браце мой Ёнатан! Ты быў вельмі дарагі для мяне. Любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

О, могучие пали, и оружие их бранное погибло!»

Як маглі загінуць такія волаты? Загінула зброя баявая!»

Примечания:

Под редакцией Кулаковых

10 [1] — Букв.: после своего падения.

16 [2] — Букв.: кровь твоя на голове твоей.

18 [3] — Или: (этой песни) о луке.

18 [4] — Книга Праведного — предположительно, не дошедший до нас сборник др.-евр. поэзии, включавший, наряду с плачем Давида о Сауле и Ионафане, слова Иисуса Навина, остановившие солнце и луну (Нав 10:12−14).

21 [5] — Или: был опозорен / запятнан.

21 [6] — Не помазанный елеем щит означает, что Бог не благословил Саула в битве с филистимлянами.

« 31 глава 2 глава »