2-ы Карынфянаў 1 глава

Другі ліст да Карынфянаў Апостала Паўла
Пераклад Анатоля Клышкi → Синода́льный перево́д

 
 

Павел, з волі Божай Апостал Хрыста Ісуса, і Цімафей, брат, — царкве Божай, якая знаходзіцца ў Карынфе, з усімі святымі, што знаходзяцца ва ўсёй Ахаіі:
 
Па́вел, во́лею Бо́жиею Апо́стол Иису́са Христа́, и Тимофе́й брат — це́ркви Бо́жией, находя́щейся в Кори́нфе, со все́ми святы́ми по всей Аха́ии:

ласка вам і мір ад Бога, нашага Бацькі, і Госпада Ісуса Хрыста.
 
благода́ть вам и мир от Бо́га Отца́ на́шего и Го́спода Иису́са Христа́.

Дабраславёны Бог і Бацька нашага Госпада Ісуса Хрыста, Бацька міласэрнасці і Бог усялякага суцяшэння,
 
Благослове́н Бог и Оте́ц Го́спода на́шего Иису́са Христа́, Оте́ц милосе́рдия и Бог вся́кого утеше́ния,

Які суцяшае нас пры кожным нашым горы, каб мы маглі суцяшаць тых, хто апынуўся ва ўсялякім горы тым суцяшэннем, якім Бог суцяшае нас саміх.
 
утеша́ющий нас во вся́кой ско́рби на́шей, что́бы и мы могли́ утеша́ть находя́щихся во вся́кой ско́рби тем утеше́нием, кото́рым Бог утеша́ет нас сами́х!

Бо як памнажаюцца ў нас пакуты Хрыстовы, так праз Хрыста памнажаецца і наша суцяшэнне.
 
И́бо по ме́ре, как умножа́ются в нас страда́ния Христо́вы, умножа́ется Христо́м и утеше́ние на́ше.

І калі мы ў бядзе, то дзеля вашага суцяшэння і выратавання, і калі суцяшаемся — то для вашага суцяшэння, якое дзейнічае, даючы вам выстаяць у тых самых пакутах, якія пераносім і мы1.
 
Скорби́м ли мы, скорби́м для ва́шего утеше́ния и спасе́ния, кото́рое соверша́ется перенесе́нием тех же страда́ний, каки́е и мы те́рпим.

І наша надзея на вас цвёрдая, бо мы ведаем, што вы супольнікі як пакут, так і суцяшэння.
 
И наде́жда на́ша о вас тверда́. Утеша́емся ли, утеша́емся для ва́шего утеше́ния и спасе́ния, зна́я, что вы уча́ствуете как в страда́ниях на́ших, так и в утеше́нии.

Бо мы не хочам, каб вы не ведалі, браты, аб нашым горы, што здарылася [з намі] ў Асіі, — што мы былі прыгнечаныя празмерна, звыш нашай сілы, так што мы страцілі нават надзею выжыць.
 
И́бо мы не хоти́м оста́вить вас, бра́тия, в неве́дении о ско́рби на́шей, бы́вшей с на́ми в А́сии, потому́ что мы отягчены́ бы́ли чрезме́рно и сверх си́лы, так что не наде́ялись оста́ться в живы́х.

Але мы самі ў сабе мелі прысуд на смерць, каб спадзявацца нам не на сябе, а на Бога, Які ўваскрашае мёртвых;
 
Но са́ми в себе́ име́ли пригово́р к сме́рти, для того́, что́бы наде́яться не на сами́х себя́, но на Бо́га, воскреша́ющего мёртвых,

Які выбавіў нас ад такой вялікай смяротнай небяспекі і выбавіць2, на Якога мы ўсклалі надзею, што Ён і яшчэ выбавіць,
 
Кото́рый и изба́вил нас от столь бли́зкой сме́рти, и избавля́ет, и на Кото́рого наде́емся, что и ещё изба́вит,

калі і вы паспрыяеце вашай малітвай за нас для таго, каб за дараванае нам праз многіх, многімі людзьмі была ўзнесена за нас падзяка.
 
при соде́йствии и ва́шей моли́твы за нас, дабы́ за даро́ванное нам, по хода́тайству мно́гих, мно́гие возблагодари́ли за нас.

Бо наша пахвала — гэта сведчанне нашага сумлення, што ў прастаце і шчырасці Божай, і не ў цялеснай мудрасці, а ў ласцы Божай жылі мы на свеце, асабліва ў вас.
 
И́бо похвала́ на́ша сия́ есть свиде́тельство со́вести на́шей, что мы в простоте́ и богоуго́дной и́скренности, не по пло́тской му́дрости, но по благода́ти Бо́жией, жи́ли в ми́ре, осо́бенно же у вас.

Бо мы пішам вам не што іншае, як тое, што вы чытаеце або нават ведаеце; і спадзяюся, што будзеце ведаць да канца,
 
И мы пи́шем вам не ино́е, ка́к то, что вы чита́ете и́ли разуме́ете и что, как наде́юсь, до конца́ уразуме́ете,

як і часткова вы ведаеце нас, што мы ваша пахвала, як і вы — наша, у дзень [нашага] Госпада Ісуса.
 
так как вы отча́сти и уразуме́ли уже́, что мы бу́дем ва́шею похвало́ю, ра́вно и вы на́шею, в день Го́спода на́шего Иису́са Христа́.

І ў гэтай перакананасці я хацеў прыйсці да вас раней, каб вы другі раз атрымалі ласку,
 
И в э́той уве́ренности я намерева́лся прийти́ к вам ра́нее, что́бы вы втори́чно получи́ли благода́ть,

і праз вас прайсці ў Македонію, і зноў з Македоніі прыйсці да вас, і вы правялі б мяне ў Іудзею.
 
и че́рез вас пройти́ в Македо́нию, из Македо́нии же опя́ть прийти́ к вам; а вы проводи́ли бы меня́ в Иуде́ю.

Дык хочучы гэтага, ці не зрабіў я легкадумна? Ці тое, што збіраюся рабіць, паводле цела збіраюся, каб было ў мяне то «так, так» і то «не, не»?
 
Име́я тако́е наме́рение, легкомы́сленно ли я поступи́л? И́ли, что я предпринима́ю, по пло́ти предпринима́ю, так что у меня́ то «да, да́», то «нет, нет»?

Але таму, што верны Бог, наша слова да вас не было то — не «так», то «не».
 
Ве́рен Бог, что сло́во на́ше к вам не́ бы́ло то «да», то «нет».

Бо Сын Божы, Ісус Хрыстос, Якога мы ў вас прапаведавалі, — я, Сілуан і Цімафей — не стаў «так» і «не», а наша слова стала «так» у Ім.
 
И́бо Сын Бо́жий, Иису́с Христо́с, пропове́данный у вас на́ми, мно́ю и Силуа́ном и Тимофе́ем, не́ был «да» и «нет»; но в Нём бы́ло «да», —

Бо ўсе абяцанні Божыя ў Ім — «так»; таму праз Яго і «амін» — на славу Богу праз нас.
 
и́бо все обетова́ния Бо́жии в Нём «да», и в Нём «ами́нь», — в сла́ву Бо́жию, че́рез нас.

Умацоўвае ж нас з вамі ў Хрысце і памазаў нас Бог,
 
Утвержда́ющий же нас с ва́ми во Христе́ и пома́завший нас есть Бог,

паставіў на нас Сваю пячатку і даў задатак Духа ў нашы сэрцы.
 
Кото́рый и запечатле́л нас и дал зало́г Ду́ха в сердца́ на́ши.

Я ж заклікаю Бога ў сведкі на маю душу, што я, шкадуючы вас, яшчэ не прыходзіў у Карынф.
 
Бо́га призыва́ю во свиде́тели на ду́шу мою́, что, щадя́ вас, я досе́ле не приходи́л в Кори́нф,

Гэта не значыць, што мы пануем над вашаю верай, наадварот, мы супрацоўнікі з вамі дзеля вашай радасці, бо вераю вы стаіце.
 
не потому́, бу́дто мы берём власть над ве́рою ва́шею; но мы споспе́шествуем ра́дости ва́шей: и́бо ве́рою вы тверды́.

Примечания:

 
Пераклад Анатоля Клышкi
6 1: У некат. рукап.: якое ажыццяўляецца перанясеннем тых жа пакутаў, якія і мы пераносім.
10 2: У некат. рукап.: выбаўляе.
 
 


2007–2024. Зроблена з любоўю для тых, што любяць і шукаюць Бога. Калі ў вас ёсць пытанні ці пажаданні, то пішыце нам: bible-man@mail.ru.