1 І прыбліжаўся дзень сьвяточны Праснакоў, які завецца Пасха.
2 І шукалі архісьвятары і кніжнікі, як-бы Езуса забіць, але баяліся народу.
3 І ўвайшоў д’ябал у Юдаша, называнага Іскарыётам, аднаго з дванаццацёх.
4 І пайшоў ён і гаварыў з архісьвятарамі і ўладамі, як-бы яго ім выдаць.
5 І ўзрадаваліся, і ўмовіліся даць яму грошай.
6 І абяцаўся, і шукаў зручнае часіны, каб выдаць яго без грамадаў.
7 І надыйшоў дзень Праснакоў, у каторы трэба было забіць Пасху.
8 І паслаў Пятра і Яна, кажучы: Пайшоўшы, прыгатуйце нам есьці Пасху.
9 А яны сказалі: Дзе хочаш, каб мы прыгатовілі?
10 І сказаў да іх: Вось, калі вы ўвойдзеце ў горад, спаткае вас адзін чалавек, нясучы збан вады; ідзеце за ім у дом, у каторы ён увойдзе,
11 і скажаце гаспадару дому: Вучыцель кажа табе: Дзе ёсьць сьвятліца, дзе-б мне есьці Пасху з вучнямі маімі»?
12 І ён пакажа вам вялікі пакой, засланы, і там прыгатуеце.
13 І пайшоўшы, знайшлі так, як ім сказаў, і прыгатовілі Пасху.
14 Калі-ж надыйшла часіна, сеў за стол, і з ім дванаццацёх апосталаў.
15 І сказаў ім: Вельмі-ж я жадаў есьці з вамі гэтую Пасху, перад тым як цярпець.
16 Бо кажу вам, што адгэтуль ня буду есьці яе, пакуль ня споўніцца ў кралеўстве Божым.
17 І ўзяўшы келіх, учыніў падзяку і сказаў: Вазьмеце, і падзялеце паміж сабою.
18 Бо кажу вам, што ня буду піць з плоду вінаграднага ўшчэпу, пакуль ня прыйдзе каралеўства Божае.
19 І ўзяўшы хлеб, учыніў падзяку, і ламаў, і даў ім, кажучы: Гэтае ёсьць цела маё, каторае за вас даецца; гэта чынеце на мой успамін.
20 Таксама і келіх, пасьля вячэры, кажучы: Гэты келіх ёсьць новым тэстамэнтам у крыві маей, каторая за вас будзе праліта.
21 Аднак-жа вось рука таго, што выдае мяне, ёсьць са мною на стале.
22 Яно-ж Сын чалавечы ідзе паводле таго, што пастаноўлена, аднак-жа гора таму чалавеку, праз якога ён будзе выданы.
23 А яны пачалі паміж сабою пытацца, хто гэта з іх, што гэтае меўся зрабіць.
24 А ўзьнялася і спрэчка паміж імі, хто-б з іх выдаваўся большым.
25 Ён-жа сказаў ім: Каралі народаў пануюць над імі, а каторыя маюць уладу над імі, завуцца дабрадзеямі.
26 Але вы ня так. Але хто паміж вамі большы, няхай будзе як меншы, а хто павадыр, як слуга.
27 Бо хто большы: той, хто сядзіць за сталом, ці той, хто паслугуе? Ці ня той, хто сядзіць? Я-ж пасярод вас як той, хто паслугуе.
28 А вы ёсьць тыя, хто каторыя вытрывалі са мною ў спакушэньнях маіх.
29 І я вам перадаю каралеўства, як перадаў мне Айцец мой,
30 каб вы елі і пілі за сталом маім ў каралеўстве маім, і сядзелі на тронах, судзячы дванаццаць пакаленьняў Ізраіля.
31 І сказаў Пан: Сымон, Сымон, вось д’ябал дамагаўся вас, каб прасеяць як пшаніцу.
32 Але я прасіў за цябе, каб не пераставала вера твая, а ты некалі навярнуўшыся, уцьвярдзіў братоў тваіх.
33 Ён сказаў ім: Пане, з табою я гатоў ісьці і ў вастрог і на сьмерць.
34 Але Ён сказаў: Кажу табе, Пётр, не запяе сягоньня певень, пакуль ты тры разы не адрачэсься, што знаеш мяне.
35 І сказаў ім: Калі я вас паслаў без мяшка і торбы і абутку, ці-ж вам чаго неставала?
36 А яны сказалі: Нічога. Дык сказаў ім: Але цяпер хто мае мяшок, няхай бярэ так-жа і торбу; а хто ня мае, няхай прадасьць сваю вопратку і купіць меч.
37 Бо кажу вам, што яшчэ трэба, каб споўнілася на мне тое, што напісана: «І з злачынцамі ён палічаны» (Із. 53:12). Бо тое, што датычыць мяне, прыходзіць да канца.
38 А яны сказалі: Пане, вось тут два мячы. А ён сказаў ім: Даволі.
39 І выйшаўшы, ішоў паводле звычаю на гару Аліўную; а за ім ішлі і вучні.
40 І калі прыйшоў на месца, сказаў ім: Малецеся, каб не ўвайсьці ў спакушэньне.
41 А сам адыйшоў ад іх, як кінуць камень, і ўпаўшы на калені, маліўся,
42 кажучы: Ойча, калі хочаш, аднясі ад мяне гэты келіх; аднак-жа не мая воля, але твая няхай станецца.
43 І зьявіўся яму анёл з неба, узмацняючы яго. А будучы ў сьмяротным змаганьні, даўжэй маліўся;
44 і стаўся пот ягоны як каплі крыві, зьбягаючай на зямлю.
45 А калі ўстаў ад малітвы і прыйшоў да сваіх вучняў, знайшоў іх сплючымі ад смутку.
46 І сказаў ім: Чаму вы сьпіцё? Устаньце, малецеся, каб не ўвайсьці ў спакушэньне.
47 Калі ён яшчэ гаварыў, вось грамада, і той, што называўся Юдаш, адзін з дванаццацёх, ішоў наперадзе іх. І прыбліжыўся да Езуса, каб пацалаваць яго.
48 Езус-жа сказаў яму: Юда, ты цалункам выдае Сына чалавечага?
49 А тыя, што пры ім былі, бачачы, што мае быць, сказалі яму: Пане, ці ня ўдарыць нам мячом?
50 І ўдарыў адзін з іх слугу архісьвятара і адсек яму правае вуха.
51 А Езус адказваючы, сказаў: Пакіньце, даволі. І дакрануўшыся да вуха ягонага, аздаравіў яго.
52 І сказаў Езус да тых, што прыйшлі да яго, да архісьвятараў і ўладаў над сьвятыняй і старшых: Вы як на разбойніка выйшлі з мячамі і кіямі?
53 Калі я штодня быў з вамі ў сьвятыні, вы не паднялі рук на мяне; але гэта ёсьць вашая часіна і ўлада цемры.
54 І ўзяўшы яго, павялі ў дом архісьвятара. Пётр-жа ішоў ўсьлед здалёку.
55 І калі яны, распаліўшы агонь пасярод сяней, паселі навакол, быў Пётр паміж імі.
56 Адна служка, убачыўшы яго, сядзячага пры сьвятле, і прыгледзеўшыся да яго, сказала: І гэты быў з ім.
57 Але ён адрокся ад яго, кажучы: Жанчына, я ня знаю яго.
58 І зараз потым другі, убачыўшы яго, сказаў: І ты з іх. А Пётр сказаў: А чалавеча, я не.
59 І калі прайшло з гадзіну часу, нехта іншы цьвярдзіў, кажучы: Сапраўды і гэты быў з ім, бо ён і галілеянін.
60 І сказаў Пётр: Чалавеча, я ня ведаю, што ты гаворыш. І зараз-жа, калі ён яшчэ гаварыў, запяяў певень.
61 І абярнуўшыся Пан, узглянуў на Пятра. І ўспомніў Пётр слова Пана, як быў сказаўшы: Што перш чым певень запяе, ты трэйчы ад мяне адрачэсься.
62 І выйшаўшы проч, Пётр горка заплакаў.
63 А мужы, каторыя яго трымалі, зьдзекаваліся над ім, б’ючы.
64 І накрылі яго, і білі па твару ягоным, і пыталіся ў яго, кажучы: Прароч, хто гэта, што цябе ўдарыў?
65 І многа чаго іншага, блюзьнячы, гаварылі на яго.
66 А калі настаў дзень, зыйшліся старшыя з народу і архісьвятары і кніжнікі, і прывялі яго ў сваю Раду, кажучы: Калі ты ёсьць Хрыстус, скажы нам.
67 І сказаў ім: Калі я вам скажу, не паверыце мне;
68 а калі і спытаюся, не адкажаце мне і ня пусьціце.
69 Але адгэтуль Сын чалавечы будзе сядзець праваруч сілы Божай.
70 І сказалі ўсе: Дык ты ёсьць Сын Божы? Ён сказаў: Вы кажаце, што я ёсьць.
71 А яны сказалі: Нашто яшчэ нам патрэбнае сьведчаньне? То-ж мы самі чулі з вуснаў ягоных.
Зноскі:
1 Што такое Пасха — гл. Мт. 26:22.
4 Юдаш дагаварыўся з старшымі жыдоўскімі праўдападобна ў сераду.
5 Гл. Мт. 26:15.
7 «Забіць Пасху» г. зн. вялікоднага баранка. У той дзень (14 нізан) трэба было забіць баранка, але таго году Пасха была праўдападобна з пятніцы на суботу.
16 Інакш кажучы «калі гэтае каралеўства Божае прыйдзе, буду з вамі есьці іншую Пасху ў небе, дзе ёсьць дасканальная радасьць». Паясьненьне гэтых слоў знаходзім ніжэй у 29-30 радкох, дзе Хрыстус кажа: «І я вам перадаю каралеўства, як перадаў мне Айцец мой, каб вы елі і пілі за сталом маім у каралеўстве маім».
19 Хрыстус дае апосталам і іх наступнікам сьвятарскую ўладу і разам з гэтым перамяняць хлеб і віно ў Цела і Кроў сваю, а гэта на памятку яго ахвяры ў вечарніку і мукі на крыжы, праз якую адкупіў чалавецтва з няволі грэху.
24 Апосталы ўсё яшчэ думалі аб зямным каралеўстве Хрыстовым, дык яшчэ цяпер узьнімаецца ў іх спрэчка, хто з іх большы.
27 Уся дзейнасьць Хрыста была служэньнем для дабра людзей.
30 Гл. вышэй радок 16.
31 «Прасеяць як пшаніцу» г. зн. праз розныя спакушэньні давясьці вас да ўтраты веры.
32 Сымон-Пётр з волі Хрыста мае ўцьвярджаць братоў сваіх у веры, а каб уцьвярджаць, трэба быць непамыльным у навучаньні. Дар непамыльнасьці меў сьв. Пётр і маюць ягоны наступнікі на рымскім пасадзе.
36 Хрыстус гэтымі славамі сваімі напамінае апосталаў, што яны самі павінны ўжо старацца пра ўсе патрэбныя рэчы, бо людзі не пакажуць ім сваей прыхільнасьці, дый настануць такія прасьледы, што меч будзе здавацца болей патрэбным за адзеньне.
38 Вучні не зразумелі думкі Хрыста, выражанай у папярэдніх славах. Тут Хрыстус кажа, што даволі не мячоў, але даволі ўжо аб гэтым гаварыць.
42 Гл. Мт. 26:39.
44 Крывавы пот Хрыста сьведчыць аб вялічыні ягонага цярпеньня ў змаганьні з сабою. Гэты пот быў вельмі буйны, бо аж сплываў на зямлю.
51 Хрыстус забараняе вучням выступаць з аружжам; ён нагараджае шкоду, зробленую Пятром, аздараўляючы вуха слугі.
55 Гэта дзеялася ў першых днях красавіка і ночы палестынскія ў гэту пару бываюць зімныя.
59 Пазнаў Пятра па ягонай галілейскай гаворцы.
61 Гэта было па поўначы, каля гадзіны 3, калі Езуса вялі з Сангэдрыну ў цямніцу. Поўны міласэрдзя і дабраты ўзгляд Езуса навярнуў Пятра.
70 Гл. Мт. 26:64 і наст. Паміма іх недавернасьці і пагрозы сьмерці, Хрыстус яшчэ раз сьцьвярджае, што ёсьць Сынам Божым.
Сьвятая Эванэлія Езуса Хрыста паводле Лукаша, 22 раздзел. Пераклад В. Гадлеўскага.
