2 да Цімафея 2 глава

Другое пасланне да Цімафея
Пераклад Рыма-Каталіцкага Касцёла → Елизаветинская Библия

Ты ж, дзіця маё, умацоўвайся ў ласцы, што ў Езусе Хрысце.

Ты̀ ѹ҆̀бо, ча́до моѐ, возмога́й во блгдти, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

А пачутае ад мяне пры многіх сведках, перадай верным людзям, якія будуць здольныя навучыць таксама іншых.

и҆ ѩ҆̀же слы́шалъ є҆сѝ ѿ менє̀ мно́гими свидѣ́тєли, сїѧ҄ преда́ждь вѣ҄рнымъ человѣ́кѡмъ, и҆̀же дово́лни бѹ́дѹтъ и҆ и҆ны́хъ наѹчи́ти.

Цярпі разам са мною як добры жаўнер Хрыста Езуса.

Ты̀ ѹ҆̀бо ѕлопостраждѝ ѩ҆́кѡ до́бръ во́инъ ї҆и҃съ хр҇то́въ.

Той, хто служыць у войску, каб падабацца таму, хто ўзяў яго на службу, не ўмешваецца ў жыццёвыя справы.

Никто́же (бо) во́инъ быва́ѧ ѡ҆бѧзѹ́етсѧ кѹ́плѧми жите́йскими, да воево́дѣ ѹ҆го́денъ бѹ́детъ.

Таксама і той, хто змагаецца як атлет, не стане пераможцам, калі будзе змагацца не па правілах.

А҆́ще же и҆ постра́ждетъ {подвиза́етсѧ} кто̀, не вѣнча́етсѧ, а҆́ще не зако́ннѡ мѹ́ченъ бѹ́детъ {бѹ́детъ подвиза́тисѧ}.

Земляробу, які працуе, першаму належыць карыстацца пладамі.

Трѹжда́ющемѹсѧ дѣ́лателю пре́жде подоба́етъ ѿ плода̀ вкѹси́ти.

Зразумей, што гавару; няхай дасць табе Пан зразумець усё.

Разѹмѣ́й, ѩ҆̀же глаго́лю: да да́стъ ѹ҆̀бо тебѣ̀ гд҇ь ра́зѹмъ ѡ҆ все́мъ.

Памятай пра Езуса Хрыста з пакалення Давіда, які ўваскрос паводле майго Евангелля,

Помина́й (гд҇а) ї҆и҃са хр҇та̀ воста́вшаго ѿ ме́ртвыхъ, ѿ сѣ́мене дв҃дова, по бл҃говѣствова́нїю моемѹ̀,

за якое я цярплю нядолю аж да кайданаў, нібы злачынца. Але Божага слова не зняволіш.

въ не́мже ѕлостраждѹ̀ да́же до ѹ҆́зъ, ѩ҆́кѡ ѕлодѣ́й: но сло́во бж҃їе не вѧ́жетсѧ.

Таму я ўсё вытрымліваю дзеля выбраных, каб і яны атрымалі збаўленне ў Езусе Хрысце з вечнаю славаю.

Сегѡ̀ ра́ди всѧ҄ терплю̀ и҆збра́нныхъ ра́ди, да и҆ ті́и сп҇нїе ѹ҆лѹча́тъ є҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, со сла́вою вѣ́чною.

Сапраўды, калі мы разам з Ім памерлі, то з Ім і ажывём;

(За҄ 293.) Вѣ́рно сло́во: а҆́ще бо съ ни́мъ ѹ҆мро́хомъ, то̀ съ ни́мъ и҆ ѡ҆живе́мъ:

калі церпім, то разам з Ім валадарыць будзем;

а҆́ще терпи́мъ, съ ни́мъ и҆ воцр҃и́мсѧ: а҆́ще ѿве́ржемсѧ, и҆ то́й ѿве́ржетсѧ на́съ:

калі адрачэмся, і Ён адрачэцца ад нас; калі мы не верым, Ён застаецца верным, бо самога сябе адрачыся не можа.

а҆́ще не вѣ́рѹемъ, ѻ҆́нъ вѣ́ренъ пребыва́етъ: ѿрещи́сѧ бо себє̀ не мо́жетъ.

Нагадвай пра гэта, даючы сведчанне перад Богам, каб не спрачацца з-за словаў, бо гэта не прыносіць ніякай карысці, а толькі шкодзіць слухачам.

Сїѧ҄ воспомина́й, засвидѣ́телствѹѧ пред̾ гд҇емъ, не словопрѣ́тисѧ, ни на кѹ́юже потре́бѹ, на разоре́нїе слы́шащихъ.

Старанна імкніся, каб Бог палічыў цябе годным, бездакорным працаўніком, які правільна пераказвае слова праўды.

Потщи́сѧ себѐ и҆скѹ́сна поста́вити пред̾ бг҃омъ, дѣ́лателѧ непосты́дна, пра́вѡ пра́вѧща сло́во и҆́стины.

Пазбягай людскога пустаслоўя, бо гэта вядзе да штораз большай бязбожнасці.

Скве́рныхъ же тщегла́сїй ѿмета́йсѧ: наипа́че бо преспѣ́ютъ въ нече́стїе,

Словы такіх людзей пашыраюцца, як гангрэна. Сярод іх Гіменэй і Філет,

и҆ сло́во и҆́хъ ѩ҆́кѡ га́ггрена жи́ръ ѡ҆брѧ́щетъ: ѿ ни́хже є҆́сть ѵ҆мене́й и҆ фїли́тъ,

якія адступіліся ад праўды, кажучы, што ўваскрашэнне ўжо настала, і гэтым разбураюць веру некаторых.

и҆̀же ѡ҆ и҆́стинѣ погрѣши́ста, глагѡ́люща, ѩ҆́кѡ воскр҇нїе ѹ҆жѐ бы́сть: и҆ возмѹща́ютъ нѣ́которыхъ вѣ́рѹ.

Але Божы фундамент стаіць моцна, маючы такую пячатку: «Пан ведае сваіх» і: «Няхай адступіцца ад несправядлівасці кожны, хто заклікае імя Пана».

Тве́рдое ѹ҆̀бо ѡ҆снова́нїе бж҃їе стои́тъ, и҆мѹ́щее печа́ть сїю̀: позна̀ гд҇ь сѹ́щыѧ своѧ҄, и҆: да ѿстѹ́питъ ѿ непра́вды всѧ́къ и҆менѹ́ѧй и҆́мѧ гд҇не.

У вялікім жа доме ёсць не толькі залатое і сярэбранае начынне, але драўлянае і глінянае. Адно — у пашане, другое — не ў пашане.

(За҄ 294.) Въ вели́цѣмъ же домѹ̀ не то́чїю сосѹ́ди зла́ти и҆ сре́брѧни сѹ́ть, но и҆ древѧ́ни и҆ гли́нѧни: и҆ ѻ҆́ви ѹ҆́бѡ въ че́сть, ѻ҆́ви же не въ че́сть.

Калі хтосьці ачысціць сябе ад гэтага, то стане начыннем пачэсным, асвячаным і карысным Пану, прыдатным для ўсялякай добрай справы.

А҆́ще ѹ҆̀бо кто̀ ѡ҆чи́ститъ себѐ ѿ си́хъ, бѹ́детъ сосѹ́дъ въ че́сть, ѡ҆сщ҃е́нъ и҆ бл҃гопотре́бенъ влдцѣ, на всѧ́кое дѣ́ло бл҃го́е ѹ҆гото́ванъ.

Асцерагайся юнацкай пажадлівасці, імкніся да справядлівасці, веры, любові, міру з тымі, хто заклікае імя Пана ад чыстага сэрца.

По́хотей ю҆́ныхъ бѣ́гай, держи́сѧ же пра́вды, вѣ́ры, любвѐ, ми́ра со всѣ́ми призыва́ющими гд҇а ѿ чи́стагѡ се́рдца.

А неразумных і бессэнсоўных спрэчак пазбягай, ведаючы, што яны прыводзяць да сварак.

Бѹ́ихъ же и҆ ненака́занныхъ стѧза́нїй ѿрица́йсѧ, вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ражда́ютъ сва҄ры:

Слуга Пана не павінен сварыцца, а павінен быць ласкавым да ўсіх, здольным да навучання і цярплівым,

рабѹ́ же гд҇ню не подоба́етъ свари́тисѧ, но ти́хѹ бы́ти ко всѣ҄мъ, ѹ҆чи́телнѹ, неѕло́бивѹ,

спакойна настаўляць непрыхільных.

съ кро́тостїю наказѹ́ющѹ проти҄вныѧ, є҆да̀ ка́кѡ да́стъ и҆̀мъ бг҃ъ покаѧ́нїе въ ра́зѹмъ и҆́стины,

Можа, калісьці Бог дасць ім апамятацца дзеля пазнання праўды і вырвацца з пастак д’ябла, які аблытаў іх, каб падпарадкаваць сваёй волі.

и҆ возни́кнѹтъ ѿ дїа́волскїѧ сѣ́ти, жи́ви ѹ҆ловле́ни ѿ негѡ̀ въ свою̀ є҆гѡ̀ во́лю.

« 1 глава 3 глава »