2 да Тыматэя 2 глава

Другі ліст св.Паўла да Тыматэя
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская Библия

Дыкузмацоўвайся, сыне мой, у ласцы, што ў Хрыстусе Езусе,

Ты̀ ѹ҆̀бо, ча́до моѐ, возмога́й во блгдти, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

ітое, шточуў ты ад мяне пры многіх сьветках, перадай верным людзям, якіе здольны будуць і другіх навучыць.

и҆ ѩ҆̀же слы́шалъ є҆сѝ ѿ менє̀ мно́гими свидѣ́тєли, сїѧ҄ преда́ждь вѣ҄рнымъ человѣ́кѡмъ, и҆̀же дово́лни бѹ́дѹтъ и҆ и҆ны́хъ наѹчи́ти.

Мужнацярпі працавітае гора, як добры ваяр Езуса Хрыстуса.

Ты̀ ѹ҆̀бо ѕлопостраждѝ ѩ҆́кѡ до́бръ во́инъ ї҆и҃съ хр҇то́въ.

Ніводзін ваяр ня зьвязвае сябе сьвецкажыцьцёвымі турботамі, ён бо хоча дагадзіць ваеначальніку.

Никто́же (бо) во́инъ быва́ѧ ѡ҆бѧзѹ́етсѧ кѹ́плѧми жите́йскими, да воево́дѣ ѹ҆го́денъ бѹ́детъ.

Бо і змагар-спаборнік не атрымоўвае вянка, калі не змагаецца водле правіла.

А҆́ще же и҆ постра́ждетъ {подвиза́етсѧ} кто̀, не вѣнча́етсѧ, а҆́ще не зако́ннѡ мѹ́ченъ бѹ́детъ {бѹ́детъ подвиза́тисѧ}.

Працуючы земляроб мае права першы карыстаць з пладоў.

Трѹжда́ющемѹсѧ дѣ́лателю пре́жде подоба́етъ ѿ плода̀ вкѹси́ти.

Уцям што кажу. Дасьць табе Госпад ва ўсім разуменьне.

Разѹмѣ́й, ѩ҆̀же глаго́лю: да да́стъ ѹ҆̀бо тебѣ̀ гд҇ь ра́зѹмъ ѡ҆ все́мъ.

Памятай, што Езус Хрыстус з роду Давідавага згробуўсталы быў зь мяртвых водле мае Эванэліі,

Помина́й (гд҇а) ї҆и҃са хр҇та̀ воста́вшаго ѿ ме́ртвыхъ, ѿ сѣ́мене дв҃дова, по бл҃говѣствова́нїю моемѹ̀,

для якое цярплю нядолю аж да путаў, моў ліхадзей; але Слова Божага нельга закаваць.

въ не́мже ѕлостраждѹ̀ да́же до ѹ҆́зъ, ѩ҆́кѡ ѕлодѣ́й: но сло́во бж҃їе не вѧ́жетсѧ.

Таму вось цярплю я ўсё гэта з увагі на выбраных, каб і яны дасяглі збаўленьня, што ў Хрыстусе Езусе ёсьць з хвалаю вечнай.

Сегѡ̀ ра́ди всѧ҄ терплю̀ и҆збра́нныхъ ра́ди, да и҆ ті́и сп҇нїе ѹ҆лѹча́тъ є҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, со сла́вою вѣ́чною.

Верная навука гэта: калі бо разам уміраем, дык разам і жыць будзем;

(За҄ 293.) Вѣ́рно сло́во: а҆́ще бо съ ни́мъ ѹ҆мро́хомъ, то̀ съ ни́мъ и҆ ѡ҆живе́мъ:

калі вытрываем, дык разам зь ім і валадарыць будзем; калі-ж бы яго мы адцураліся, дык і ён адрачэцца нас.

а҆́ще терпи́мъ, съ ни́мъ и҆ воцр҃и́мсѧ: а҆́ще ѿве́ржемсѧ, и҆ то́й ѿве́ржетсѧ на́съ:

Хоць бы мы ня верылі, ён застанецца верным, ад сябе бо адрачыся ня можа.

а҆́ще не вѣ́рѹемъ, ѻ҆́нъ вѣ́ренъ пребыва́етъ: ѿрещи́сѧ бо себє̀ не мо́жетъ.

Гэта вось напамінай, заклінаючы прад Госпадам, каб не ўдаваліся ў спрэчкі аб словах, гэта бо да нічога іншага не вядзе, як да падкопваньня веры ў слухаючых.

Сїѧ҄ воспомина́й, засвидѣ́телствѹѧ пред̾ гд҇емъ, не словопрѣ́тисѧ, ни на кѹ́юже потре́бѹ, на разоре́нїе слы́шащихъ.

Старайся шчыра ставіць сябе годным перад Богам працаўніком, не патрабуючым стыдацца, правільна пераказваючым слова праўды.

Потщи́сѧ себѐ и҆скѹ́сна поста́вити пред̾ бг҃омъ, дѣ́лателѧ непосты́дна, пра́вѡ пра́вѧща сло́во и҆́стины.

Ад сьвецкага пустаслоў я (крывамудрых) ухіляйся, бо яно даводзіць да бязбожжа;

Скве́рныхъ же тщегла́сїй ѿмета́йсѧ: наипа́че бо преспѣ́ютъ въ нече́стїе,

гаворка гэткіх, як Гімэнэй і Філет, будзе шырыцца, моў гангрэна,

и҆ сло́во и҆́хъ ѩ҆́кѡ га́ггрена жи́ръ ѡ҆брѧ́щетъ: ѿ ни́хже є҆́сть ѵ҆мене́й и҆ фїли́тъ,

яны адпалі ад праўды, цьвердзячы, што згробуўстаньне ўжо даканалася, і праз гэта выкрыўляюць веру ў некаторых.

и҆̀же ѡ҆ и҆́стинѣ погрѣши́ста, глагѡ́люща, ѩ҆́кѡ воскр҇нїе ѹ҆жѐ бы́сть: и҆ возмѹща́ютъ нѣ́которыхъ вѣ́рѹ.

Але цьвёрдая аснова Божая стаіць непарушна, маючы гэткую вось пячаць: «Знае Госпад тых, каторые ёсьць ягоные»; і: «Хай адступіць ад няпраўды кажны, хто вымаўляе імя Госпадава».

Тве́рдое ѹ҆̀бо ѡ҆снова́нїе бж҃їе стои́тъ, и҆мѹ́щее печа́ть сїю̀: позна̀ гд҇ь сѹ́щыѧ своѧ҄, и҆: да ѿстѹ́питъ ѿ непра́вды всѧ́къ и҆менѹ́ѧй и҆́мѧ гд҇не.

У вялікім доме ёсьць пасудзіны ня толькі залатыя і сярэбраныя, але і дзеравяныя ды гліняныя, адны ў пашанотным, а другія ў будзённым ужытку, нізкім.

(За҄ 294.) Въ вели́цѣмъ же домѹ̀ не то́чїю сосѹ́ди зла́ти и҆ сре́брѧни сѹ́ть, но и҆ древѧ́ни и҆ гли́нѧни: и҆ ѻ҆́ви ѹ҆́бѡ въ че́сть, ѻ҆́ви же не въ че́сть.

Хто вось-жа захавае сябе чыстым (ад нізкаўжыткоўнасьці), той будзе судзінай пачэснага ўжытку, пачэснакарыснай для Гаспадара, здатнай да ўсякай добрай патрэбы.

А҆́ще ѹ҆̀бо кто̀ ѡ҆чи́ститъ себѐ ѿ си́хъ, бѹ́детъ сосѹ́дъ въ че́сть, ѡ҆сщ҃е́нъ и҆ бл҃гопотре́бенъ влдцѣ, на всѧ́кое дѣ́ло бл҃го́е ѹ҆гото́ванъ.

Уцякай ад юнацкіх похацяў, а пільнуйся праўды, веры, любасьці ды згоды з прызываючымі Госпада з чыстага сэрца.

По́хотей ю҆́ныхъ бѣ́гай, держи́сѧ же пра́вды, вѣ́ры, любвѐ, ми́ра со всѣ́ми призыва́ющими гд҇а ѿ чи́стагѡ се́рдца.

Ад глупых і недарэчных дыспутаў ухіляйся, ведаючы колькі яны родзяць сварак;

Бѹ́ихъ же и҆ ненака́занныхъ стѧза́нїй ѿрица́йсѧ, вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ражда́ютъ сва҄ры:

слузе Божаму нясьлед сварыцца, а — быць да ўсіх ветлівым, лагодным, навучаючым і цярплівым,

рабѹ́ же гд҇ню не подоба́етъ свари́тисѧ, но ти́хѹ бы́ти ко всѣ҄мъ, ѹ҆чи́телнѹ, неѕло́бивѹ,

даючым у ціхасьці напамін супраціўнікам і спадзяючымся: ці ня дасьць ім Бог духа раскаеньня да пазнаньня праўды,

съ кро́тостїю наказѹ́ющѹ проти҄вныѧ, є҆да̀ ка́кѡ да́стъ и҆̀мъ бг҃ъ покаѧ́нїе въ ра́зѹмъ и҆́стины,

каб вызваліліся зь цянётаў шатана, што жыўцом улавіў іх пад сваю волю.

и҆ возни́кнѹтъ ѿ дїа́волскїѧ сѣ́ти, жи́ви ѹ҆ловле́ни ѿ негѡ̀ въ свою̀ є҆гѡ̀ во́лю.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

2 Ня літара Пісьма, але слова жывое духоўных настаўнікаў абясьпечвае веручым із роду ў род існа правільнае разуменьне праўдаў веры. Гэтак і сееў тую веруАпосталу Эфэзе, закладаючы аснову эклезіяльнаму (касьцельн.) навучаньню.

7 «Уцям» — зразумей.

19 На асноведзі фундаманьце будоўлі Эклезіі Апостал у духу бачыць два накрэсьленые, цытаваные ім высказы, узятые із: Кнігі Лічбаў (16:5), Ізай (52:11) і Ян (10:14).

20−22 Кажны хрысьціянін павінен ухіляцца ад блуднавучыцялёў і спакусьнікаў, каб яны не напоўнілі судзіну душы ягонай гідлівай брыдою.

« 1 глава 3 глава »