2-ы Цімафею 2 глава

Другі ліст да Цімафея
Пераклад Анатоля Клышкi → Елизаветинская Библия

Дык ты, сыне мой, узмацняйся ў ласцы, якая ў Хрысце Ісусе.

Ты̀ ѹ҆̀бо, ча́до моѐ, возмога́й во блгдти, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

і тое, што ты пачаў ад мяне праз многіх сведках, — даручы гэта верным людзям, якія будуць здольны і другіх навучыць.

и҆ ѩ҆̀же слы́шалъ є҆сѝ ѿ менє̀ мно́гими свидѣ́тєли, сїѧ҄ преда́ждь вѣ҄рнымъ человѣ́кѡмъ, и҆̀же дово́лни бѹ́дѹтъ и҆ и҆ны́хъ наѹчи́ти.

Цярпі ліха разам са мною як добры воін Хрыста Ісуса.

Ты̀ ѹ҆̀бо ѕлопостраждѝ ѩ҆́кѡ до́бръ во́инъ ї҆и҃съ хр҇то́въ.

Ніхто, служачы воінам, не аблытвае сябе жыццёвымі справамі, каб дагадзіць таму, хто залічыў яго ў войска.

Никто́же (бо) во́инъ быва́ѧ ѡ҆бѧзѹ́етсѧ кѹ́плѧми жите́йскими, да воево́дѣ ѹ҆го́денъ бѹ́детъ.

Калі ж хто і змагаецца, не здабудзе вянка, калі будзе змагацца не паводле правілаў.

А҆́ще же и҆ постра́ждетъ {подвиза́етсѧ} кто̀, не вѣнча́етсѧ, а҆́ще не зако́ннѡ мѹ́ченъ бѹ́детъ {бѹ́детъ подвиза́тисѧ}.

Земляроб, які працуе, павінен перш атрымаць сваю долю пладоў.

Трѹжда́ющемѹсѧ дѣ́лателю пре́жде подоба́етъ ѿ плода̀ вкѹси́ти.

Разважай над тым, што я кажу, бо Госпад дасць табе разуменне ва ўсім.

Разѹмѣ́й, ѩ҆̀же глаго́лю: да да́стъ ѹ҆̀бо тебѣ̀ гд҇ь ра́зѹмъ ѡ҆ все́мъ.

Памятай Ісуса Хрыста, які ўваскрэс з мёртвых, ад насення Давідавага, паводле майго дабравешчання,

Помина́й (гд҇а) ї҆и҃са хр҇та̀ воста́вшаго ѿ ме́ртвыхъ, ѿ сѣ́мене дв҃дова, по бл҃говѣствова́нїю моемѹ̀,

у якім я цярплю ліха аж да кайданоў, як злачынец; але слова Божае не звязана кайданамі.

въ не́мже ѕлостраждѹ̀ да́же до ѹ҆́зъ, ѩ҆́кѡ ѕлодѣ́й: но сло́во бж҃їе не вѧ́жетсѧ.

Таму я ўсё зношу дзеля выбраных, каб і самі яны сустрэлі выратаванне, якое ў Хрысце Ісусе, з вечнаю славай.

Сегѡ̀ ра́ди всѧ҄ терплю̀ и҆збра́нныхъ ра́ди, да и҆ ті́и сп҇нїе ѹ҆лѹча́тъ є҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, со сла́вою вѣ́чною.

Слушнае гэта слова: «Бо калі мы памерлі з Ім, то будзем і жыць з Ім;

(За҄ 293.) Вѣ́рно сло́во: а҆́ще бо съ ни́мъ ѹ҆мро́хомъ, то̀ съ ни́мъ и҆ ѡ҆живе́мъ:

калі вытрымліваем, то будзем і цараваць з Ім; калі адрачомся ад Яго, то і Ён адрачэцца ад нас;

а҆́ще терпи́мъ, съ ни́мъ и҆ воцр҃и́мсѧ: а҆́ще ѿве́ржемсѧ, и҆ то́й ѿве́ржетсѧ на́съ:

калі мы няверныя, Ён застаецца верны, бо адрачыся ад Сябе Ён не можа».

а҆́ще не вѣ́рѹемъ, ѻ҆́нъ вѣ́ренъ пребыва́етъ: ѿрещи́сѧ бо себє̀ не мо́жетъ.

Напамінай пра гэта, заклінаючы перад Богам, не наладжваць слоўных бітваў, што зусім бескарысна, а толькі вядзе да згубы слухачоў.

Сїѧ҄ воспомина́й, засвидѣ́телствѹѧ пред̾ гд҇емъ, не словопрѣ́тисѧ, ни на кѹ́юже потре́бѹ, на разоре́нїе слы́шащихъ.

Пастарайся, каб стаў сам перад Богам годным, працаўніком, якому няма за што саромецца, які адкрыта рэжа слова праўды.

Потщи́сѧ себѐ и҆скѹ́сна поста́вити пред̾ бг҃омъ, дѣ́лателѧ непосты́дна, пра́вѡ пра́вѧща сло́во и҆́стины.

А агіднага пустаслоўя пазбягай; бо яно яшчэ болей спрычыніцца да бязбожнасці.

Скве́рныхъ же тщегла́сїй ѿмета́йсѧ: наипа́че бо преспѣ́ютъ въ нече́стїе,

І слова іх, як гангрэна, будзе пашырацца; у іх ліку Гіменей і Філет,

и҆ сло́во и҆́хъ ѩ҆́кѡ га́ггрена жи́ръ ѡ҆брѧ́щетъ: ѿ ни́хже є҆́сть ѵ҆мене́й и҆ фїли́тъ,

якія адхіліліся ад праўды, кажучы, што ўваскрэсенне ўжо адбылося, і разбураюць веру некаторых.

и҆̀же ѡ҆ и҆́стинѣ погрѣши́ста, глагѡ́люща, ѩ҆́кѡ воскр҇нїе ѹ҆жѐ бы́сть: и҆ возмѹща́ютъ нѣ́которыхъ вѣ́рѹ.

Аднак моцны падмурак Божы стаіць, маючы такую пячатку: «Госпад ведае Сваіх»; і: «Няхай адступіць ад няправеднасці кожны, хто называе імя Госпада».

Тве́рдое ѹ҆̀бо ѡ҆снова́нїе бж҃їе стои́тъ, и҆мѹ́щее печа́ть сїю̀: позна̀ гд҇ь сѹ́щыѧ своѧ҄, и҆: да ѿстѹ́питъ ѿ непра́вды всѧ́къ и҆менѹ́ѧй и҆́мѧ гд҇не.

Але ў вялікім доме ёсць не толькі залаты і срэбны посуд, але і драўняны і гліняны, і адзін — для ганаровага ўжытку, другі — для штодзённага.

(За҄ 294.) Въ вели́цѣмъ же домѹ̀ не то́чїю сосѹ́ди зла́ти и҆ сре́брѧни сѹ́ть, но и҆ древѧ́ни и҆ гли́нѧни: и҆ ѻ҆́ви ѹ҆́бѡ въ че́сть, ѻ҆́ви же не въ че́сть.

Дык, калі хто ачысціць сябе ад гэтага, ён будзе начыннем для ганаровага ўжытку, асвячоным, карысным Гопадару, прыдатным на ўсялякую добрую справу.

А҆́ще ѹ҆̀бо кто̀ ѡ҆чи́ститъ себѐ ѿ си́хъ, бѹ́детъ сосѹ́дъ въ че́сть, ѡ҆сщ҃е́нъ и҆ бл҃гопотре́бенъ влдцѣ, на всѧ́кое дѣ́ло бл҃го́е ѹ҆гото́ванъ.

Юнацкіх жа пажадлівасцяў пазбягай, дасягай праведнасці, веры, любові, міру з [усімі] тымі, хто заклікае Госпада ад чыстага сэрца.

По́хотей ю҆́ныхъ бѣ́гай, держи́сѧ же пра́вды, вѣ́ры, любвѐ, ми́ра со всѣ́ми призыва́ющими гд҇а ѿ чи́стагѡ се́рдца.

А ад неразумных і невуцкіх спрэчак ухіляйся, ведаючы, што яны спараджаюць сваркі;

Бѹ́ихъ же и҆ ненака́занныхъ стѧза́нїй ѿрица́йсѧ, вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ражда́ютъ сва҄ры:

а слузе Госпада не належыць сварыцца, а быць мяккім да ўсіх, умець вучыць, быць незласлівым;

рабѹ́ же гд҇ню не подоба́етъ свари́тисѧ, но ти́хѹ бы́ти ко всѣ҄мъ, ѹ҆чи́телнѹ, неѕло́бивѹ,

які ў лагоднасці выхоўвае тых, хто працівіцца, — ці не дасць ім Бог пакаянн для спазнання ісціны,

съ кро́тостїю наказѹ́ющѹ проти҄вныѧ, є҆да̀ ка́кѡ да́стъ и҆̀мъ бг҃ъ покаѧ́нїе въ ра́зѹмъ и҆́стины,

і ці не апрытомнеюць і вырвуцца з пасткі д’ябла, злоўленыя ім для выканання яго волі.

и҆ возни́кнѹтъ ѿ дїа́волскїѧ сѣ́ти, жи́ви ѹ҆ловле́ни ѿ негѡ̀ въ свою̀ є҆гѡ̀ во́лю.

« 1 глава 3 глава »