2 да Цімахвея 2 глава

Другое Пасланьне Апостала Паўлы да Цімахвея
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская Библия

Дык ты, сын мой, узмацняйся ў Багадаці, што ў Хрысьце Ісусе,

Ты̀ ѹ҆̀бо, ча́до моѐ, возмога́й во блгдти, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

і што ты пачуў ад мяне пры многіх сьведках, тое перадай верным людзям, якія будуць здольнымі і другіх навучыць.

и҆ ѩ҆̀же слы́шалъ є҆сѝ ѿ менє̀ мно́гими свидѣ́тєли, сїѧ҄ преда́ждь вѣ҄рнымъ человѣ́кѡмъ, и҆̀же дово́лни бѹ́дѹтъ и҆ и҆ны́хъ наѹчи́ти.

Ты ж перанось цяжкасьці, як добры жаўнер Ісуса Хрыста.

Ты̀ ѹ҆̀бо ѕлопостраждѝ ѩ҆́кѡ до́бръ во́инъ ї҆и҃съ хр҇то́въ.

Ніякі жаўнер ня заблытвае сябе жыцьцёвымі справамі, каб дагадзіць начальніку войска.

Никто́же (бо) во́инъ быва́ѧ ѡ҆бѧзѹ́етсѧ кѹ́плѧми жите́йскими, да воево́дѣ ѹ҆го́денъ бѹ́детъ.

А калі хто і змагаецца, але змагаецца нязаконна, вянка ня здабудзе.

А҆́ще же и҆ постра́ждетъ {подвиза́етсѧ} кто̀, не вѣнча́етсѧ, а҆́ще не зако́ннѡ мѹ́ченъ бѹ́детъ {бѹ́детъ подвиза́тисѧ}.

Земляроб, які працуе, мае першым скарыстаць ад пладоў земляробства.

Трѹжда́ющемѹсѧ дѣ́лателю пре́жде подоба́етъ ѿ плода̀ вкѹси́ти.

Разумей, што кажу (табе) я. А Госпад хай дасьць табе разуменьне ва ўсім.

Разѹмѣ́й, ѩ҆̀же глаго́лю: да да́стъ ѹ҆̀бо тебѣ̀ гд҇ь ра́зѹмъ ѡ҆ все́мъ.

Памятай Ісуса Хрыста ад насеньня Давіда, Які ўваскрос зь мёртвых паводля Эвангельля майго,

Помина́й (гд҇а) ї҆и҃са хр҇та̀ воста́вшаго ѿ ме́ртвыхъ, ѿ сѣ́мене дв҃дова, по бл҃говѣствова́нїю моемѹ̀,

за якое я пераношу нягоды аж да путаў, як злачынец; але Слова Бога ня зьвязана.

въ не́мже ѕлостраждѹ̀ да́же до ѹ҆́зъ, ѩ҆́кѡ ѕлодѣ́й: но сло́во бж҃їе не вѧ́жетсѧ.

Таму я ўсё зношу дзеля выбраных, каб і яны дасягнулі збаўленьня ў Хрысьце Ісусе зь вечнай славай.

Сегѡ̀ ра́ди всѧ҄ терплю̀ и҆збра́нныхъ ра́ди, да и҆ ті́и сп҇нїе ѹ҆лѹча́тъ є҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, со сла́вою вѣ́чною.

Слова гэтае вернае: бо калі мы зь Ім памерлі, то і жыць будзем зь Ім;

(За҄ 293.) Вѣ́рно сло́во: а҆́ще бо съ ни́мъ ѹ҆мро́хомъ, то̀ съ ни́мъ и҆ ѡ҆живе́мъ:

калі церпім, то і валадарыць будзем зь Ім; калі адцураемся ад Яго, то і Ён адцураецца ад нас;

а҆́ще терпи́мъ, съ ни́мъ и҆ воцр҃и́мсѧ: а҆́ще ѿве́ржемсѧ, и҆ то́й ѿве́ржетсѧ на́съ:

калі мы няверныя, то Ён застаецца верным, бо Сам Сябе адрачыся ня можа.

а҆́ще не вѣ́рѹемъ, ѻ҆́нъ вѣ́ренъ пребыва́етъ: ѿрещи́сѧ бо себє̀ не мо́жетъ.

Гэтае нагадвай, заклінаючы перад Госпадам, ня ўступаць у спрэчкі, якія ня толькі ня карысныя, але і служаць на катастрохву слухачоў.

Сїѧ҄ воспомина́й, засвидѣ́телствѹѧ пред̾ гд҇емъ, не словопрѣ́тисѧ, ни на кѹ́юже потре́бѹ, на разоре́нїе слы́шащихъ.

Пільна рупся прадстаць перад Богам годным: працаўніком бяздакорным, які верна выкладае слова праўды,

Потщи́сѧ себѐ и҆скѹ́сна поста́вити пред̾ бг҃омъ, дѣ́лателѧ непосты́дна, пра́вѡ пра́вѧща сло́во и҆́стины.

ад нячыстай і пустой балбатні ўхіляйся, бо ўсялякія балбатуны яшчэ больш будуць памнажаць бязбожнасьць;

Скве́рныхъ же тщегла́сїй ѿмета́йсѧ: наипа́че бо преспѣ́ютъ въ нече́стїе,

і слова іхнае, як гангрэна, будзе пашырацца. Гэткія ёсьць Гімэнэй і Хвілет,

и҆ сло́во и҆́хъ ѩ҆́кѡ га́ггрена жи́ръ ѡ҆брѧ́щетъ: ѿ ни́хже є҆́сть ѵ҆мене́й и҆ фїли́тъ,

якія адступіліся ад праўды, кажучы, што ўваскрэсеньне ўжо было, і разбураюць у нікаторых веру.

и҆̀же ѡ҆ и҆́стинѣ погрѣши́ста, глагѡ́люща, ѩ҆́кѡ воскр҇нїе ѹ҆жѐ бы́сть: и҆ возмѹща́ютъ нѣ́которыхъ вѣ́рѹ.

Аднак моцны падмурак Бога стаіць, маючы гэткую пячатку: «пазнаў Госпад, хто ёсьць Ягоны» і «хай адступіцца ад няпраўды кожны, хто вызнае імя Хрыста».

Тве́рдое ѹ҆̀бо ѡ҆снова́нїе бж҃їе стои́тъ, и҆мѹ́щее печа́ть сїю̀: позна̀ гд҇ь сѹ́щыѧ своѧ҄, и҆: да ѿстѹ́питъ ѿ непра́вды всѧ́къ и҆менѹ́ѧй и҆́мѧ гд҇не.

А ў вялікім доме ёсьць су́дзіны ня толькі залатыя і срэбныя, але і драўляныя і гліняныя; і адны — у чэсьці, а другія — ня ў чэсьці.

(За҄ 294.) Въ вели́цѣмъ же домѹ̀ не то́чїю сосѹ́ди зла́ти и҆ сре́брѧни сѹ́ть, но и҆ древѧ́ни и҆ гли́нѧни: и҆ ѻ҆́ви ѹ҆́бѡ въ че́сть, ѻ҆́ви же не въ че́сть.

Дык калі хто ачысьціць сябе ад гэтага (ад няпраўды), той будзе су́дзінай у чэсьці, якая асьвячоная і карысная Гаспадару, на ўсякую добрую справу прыгатаваная.

А҆́ще ѹ҆̀бо кто̀ ѡ҆чи́ститъ себѐ ѿ си́хъ, бѹ́детъ сосѹ́дъ въ че́сть, ѡ҆сщ҃е́нъ и҆ бл҃гопотре́бенъ влдцѣ, на всѧ́кое дѣ́ло бл҃го́е ѹ҆гото́ванъ.

Юнацкіх жа пажадлівасьцяў пазьбягай; але трымайся праведнасьці, веры, любові, міру са ўсімі, хто прыклікае Госпада ад чыстага сэрца.

По́хотей ю҆́ныхъ бѣ́гай, держи́сѧ же пра́вды, вѣ́ры, любвѐ, ми́ра со всѣ́ми призыва́ющими гд҇а ѿ чи́стагѡ се́рдца.

Ад няразумных і духова не́вуцкіх спрэчак ухіляйся, ведаючы, што яны спараджаюць сваркі;

Бѹ́ихъ же и҆ ненака́занныхъ стѧза́нїй ѿрица́йсѧ, вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ражда́ютъ сва҄ры:

а раб Госпада ня павінен сварыцца, але ма́е быць ветлівым да ўсіх, навучальным, цярплівым,

рабѹ́ же гд҇ню не подоба́етъ свари́тисѧ, но ти́хѹ бы́ти ко всѣ҄мъ, ѹ҆чи́телнѹ, неѕло́бивѹ,

які ў ціхасьці навучае праціўнікаў, ці ня дасьць ім Бог каяньня дзеля пазнаньня праўды,

съ кро́тостїю наказѹ́ющѹ проти҄вныѧ, є҆да̀ ка́кѡ да́стъ и҆̀мъ бг҃ъ покаѧ́нїе въ ра́зѹмъ и҆́стины,

і каб яны вызваліліся ад пасткі д’ябла, якой ён захапіў іх у сваю волю.

и҆ возни́кнѹтъ ѿ дїа́волскїѧ сѣ́ти, жи́ви ѹ҆ловле́ни ѿ негѡ̀ въ свою̀ є҆гѡ̀ во́лю.

« 1 глава 3 глава »