2 Цімафею 2 глава

Другое пасланьне да Цімафея Апостала Паўла
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Дык ты, дзіця маё, умацоўвайся ў ласцы, што ў Хрысьце Ісусе,

Ты̀ ѹ҆̀бо, ча́до моѐ, возмога́й во блгдти, ѩ҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ,

і, што чуў ад мяне праз многіх сьведкаў, тое перадай верным людзям, якія будуць здольнымі і іншых навучыць.

и҆ ѩ҆̀же слы́шалъ є҆сѝ ѿ менє̀ мно́гими свидѣ́тєли, сїѧ҄ преда́ждь вѣ҄рнымъ человѣ́кѡмъ, и҆̀же дово́лни бѹ́дѹтъ и҆ и҆ны́хъ наѹчи́ти.

Дык перанось злыбеды, як добры жаўнер Ісуса Хрыста.

Ты̀ ѹ҆̀бо ѕлопостраждѝ ѩ҆́кѡ до́бръ во́инъ ї҆и҃съ хр҇то́въ.

Ніхто з тых, хто змагаецца, ня зьвязвае сябе справамі жыцьцёвымі, каб падабацца таму, хто яго ўзяў у войска.

Никто́же (бо) во́инъ быва́ѧ ѡ҆бѧзѹ́етсѧ кѹ́плѧми жите́йскими, да воево́дѣ ѹ҆го́денъ бѹ́детъ.

І калі хто спаборнічае, не атрымае вянка, калі будзе спаборнічаць незаконна.

А҆́ще же и҆ постра́ждетъ {подвиза́етсѧ} кто̀, не вѣнча́етсѧ, а҆́ще не зако́ннѡ мѹ́ченъ бѹ́детъ {бѹ́детъ подвиза́тисѧ}.

Земляроб, які працуе, мусіць першы спажываць плады.

Трѹжда́ющемѹсѧ дѣ́лателю пре́жде подоба́етъ ѿ плода̀ вкѹси́ти.

Разумей, што кажу. Няхай жа дасьць табе Госпад разуменьне ў-ва ўсім.

Разѹмѣ́й, ѩ҆̀же глаго́лю: да да́стъ ѹ҆̀бо тебѣ̀ гд҇ь ра́зѹмъ ѡ҆ все́мъ.

Памятай пра Ісуса Хрыста, з насеньня Давіда, Які ўваскрос з мёртвых паводле Эвангельля майго,

Помина́й (гд҇а) ї҆и҃са хр҇та̀ воста́вшаго ѿ ме́ртвыхъ, ѿ сѣ́мене дв҃дова, по бл҃говѣствова́нїю моемѹ̀,

у якім пераношу злыбеды аж да путаў, як злачынца, але слова Божага нельга зьвязаць.

въ не́мже ѕлостраждѹ̀ да́же до ѹ҆́зъ, ѩ҆́кѡ ѕлодѣ́й: но сло́во бж҃їе не вѧ́жетсѧ.

Дзеля гэтага я ўсё трываю дзеля выбраных, каб і яны дасягнулі збаўленьня, што ў Хрысьце Ісусе, з вечнаю славаю.

Сегѡ̀ ра́ди всѧ҄ терплю̀ и҆збра́нныхъ ра́ди, да и҆ ті́и сп҇нїе ѹ҆лѹча́тъ є҆́же ѡ҆ хр҇тѣ̀ ї҆и҃сѣ, со сла́вою вѣ́чною.

Вернае слова, што калі мы памерлі з Ім, і жыць будзем з Ім;

(За҄ 293.) Вѣ́рно сло́во: а҆́ще бо съ ни́мъ ѹ҆мро́хомъ, то̀ съ ни́мъ и҆ ѡ҆живе́мъ:

калі трываем [з Ім], і валадарыць будзем з Ім; калі адрачэмся [ад Яго], і Ён адрачэцца ад нас;

а҆́ще терпи́мъ, съ ни́мъ и҆ воцр҃и́мсѧ: а҆́ще ѿве́ржемсѧ, и҆ то́й ѿве́ржетсѧ на́съ:

калі мы ня верым, Ён застаецца верным, бо ад Сябе адрачыся ня можа.

а҆́ще не вѣ́рѹемъ, ѻ҆́нъ вѣ́ренъ пребыва́етъ: ѿрещи́сѧ бо себє̀ не мо́жетъ.

Гэта нагадвай, сьведчачы перад Госпадам, каб не спрачаліся дзеля словаў, што нічога не дае, а руйнуе тых, якія слухаюць.

Сїѧ҄ воспомина́й, засвидѣ́телствѹѧ пред̾ гд҇емъ, не словопрѣ́тисѧ, ни на кѹ́юже потре́бѹ, на разоре́нїе слы́шащихъ.

Намагайся паставіць сябе перад Богам вартым, работнікам, які ня будзе асаромлены, які слушна пераказвае слова праўды.

Потщи́сѧ себѐ и҆скѹ́сна поста́вити пред̾ бг҃омъ, дѣ́лателѧ непосты́дна, пра́вѡ пра́вѧща сло́во и҆́стины.

А паганага марнаслоўя пазьбягай, бо яны яшчэ больш будуць узрастаць у бязбожнасьці,

Скве́рныхъ же тщегла́сїй ѿмета́йсѧ: наипа́че бо преспѣ́ютъ въ нече́стїе,

і слова іхняе, як гангрэна, будзе мець пажыву. Гэтакія Гімэнэй і Філет,

и҆ сло́во и҆́хъ ѩ҆́кѡ га́ггрена жи́ръ ѡ҆брѧ́щетъ: ѿ ни́хже є҆́сть ѵ҆мене́й и҆ фїли́тъ,

якія адхіліліся ад праўды, кажучы, што ўваскрасеньне ўжо было, і руйнуюць у некаторых веру.

и҆̀же ѡ҆ и҆́стинѣ погрѣши́ста, глагѡ́люща, ѩ҆́кѡ воскр҇нїе ѹ҆жѐ бы́сть: и҆ возмѹща́ютъ нѣ́которыхъ вѣ́рѹ.

Але цьвёрды падмурак Божы стаіць, маючы гэтакую пячатку: «Ведае Госпад тых, якія Яго», і: «Няхай адыйдзецца ад няправеднасьці кожны, хто называе імя Хрыста».

Тве́рдое ѹ҆̀бо ѡ҆снова́нїе бж҃їе стои́тъ, и҆мѹ́щее печа́ть сїю̀: позна̀ гд҇ь сѹ́щыѧ своѧ҄, и҆: да ѿстѹ́питъ ѿ непра́вды всѧ́къ и҆менѹ́ѧй и҆́мѧ гд҇не.

А ў вялікім доме ёсьць посуд ня толькі залаты і срэбны, але і драўляны, і гліняны; і адзін — у пашане, а другі — у ганьбе.

(За҄ 294.) Въ вели́цѣмъ же домѹ̀ не то́чїю сосѹ́ди зла́ти и҆ сре́брѧни сѹ́ть, но и҆ древѧ́ни и҆ гли́нѧни: и҆ ѻ҆́ви ѹ҆́бѡ въ че́сть, ѻ҆́ви же не въ че́сть.

Дык калі хто ачысьціць сябе ад гэтага, той будзе пасудзінаю ў пашане, асьвячонаю і патрэбнаю Уладару, падрыхтаванаю на ўсякую добрую справу.

А҆́ще ѹ҆̀бо кто̀ ѡ҆чи́ститъ себѐ ѿ си́хъ, бѹ́детъ сосѹ́дъ въ че́сть, ѡ҆сщ҃е́нъ и҆ бл҃гопотре́бенъ влдцѣ, на всѧ́кое дѣ́ло бл҃го́е ѹ҆гото́ванъ.

Ад юнацкіх пажаданьняў уцякай, а імкніся да праведнасьці, веры, любові, супакою з тымі, хто прызывае Госпада ад чыстага сэрца.

По́хотей ю҆́ныхъ бѣ́гай, держи́сѧ же пра́вды, вѣ́ры, любвѐ, ми́ра со всѣ́ми призыва́ющими гд҇а ѿ чи́стагѡ се́рдца.

Ад дурных і бязглуздых спрэчак адмаўляйся, ведаючы, што яны нараджаюць звадкі;

Бѹ́ихъ же и҆ ненака́занныхъ стѧза́нїй ѿрица́йсѧ, вѣ́дый, ѩ҆́кѡ ражда́ютъ сва҄ры:

а слуга Госпада ня мусіць вадзіцца, але быць ветлівым да ўсіх, здольным навучаць, цярплівым,

рабѹ́ же гд҇ню не подоба́етъ свари́тисѧ, но ти́хѹ бы́ти ко всѣ҄мъ, ѹ҆чи́телнѹ, неѕло́бивѹ,

у ціхасьці настаўляць тых, якія працівяцца, ці ня дасьць ім Бог навяртаньня дзеля пазнаньня праўды,

съ кро́тостїю наказѹ́ющѹ проти҄вныѧ, є҆да̀ ка́кѡ да́стъ и҆̀мъ бг҃ъ покаѧ́нїе въ ра́зѹмъ и҆́стины,

каб яны вызваліліся з пасткі д’яблавай, які злавіў іх пад сваю волю.

и҆ возни́кнѹтъ ѿ дїа́волскїѧ сѣ́ти, жи́ви ѹ҆ловле́ни ѿ негѡ̀ въ свою̀ є҆гѡ̀ во́лю.

« 1 глава 3 глава »