Дзеі 23 глава

Дзеі сьвятых апосталаў
Пераклад Яна Станкевіча → Аверинцев: отдельные книги

Тады Паўла, уцеміўшыся ў сынэдрыён, сказаў: «Мужы браты, я з усім добрым сумленьням жыў перад Богам дагэтуль».

Найвышшы ж сьвятар Ананя расказаў тым, што стаялі ля яго, біць яго па вуснах.

Тады Паўла сказаў яму: «Бог вытне цябе, пабеленая сьцяна; ты ж сядзіш, судзячы мяне з права, і напярэк праву расказуеш мяне біць».

Прытомныя ж сказалі: «На найвышшага сьвятара Божага вернеш?»

І сказаў Паўла: «Я ня ведаў, браты, што ён найвышшы сьвятар; бо напісана: "Ня гукай ліха на дзяржаўцу люду свайго"».

Паўла ж, ведаючы, што адна часьць была садукеяў, а другая фарысэяў, загукаў у сынэдрыёне: «Мужы браты, я фарысэй, сын фарысэяў, мяне судзяць за спадзеву а ўскрысеньне мертвых!»

Як жа ён сказаў гэта, паўстала нязгода памеж фарысэяў і садукеяў, і збор падзяліўся;

Бо садукеі кажуць, што няма ўскрысеньня, ані ангіла, ані духа; а фарысэі вызнаюць абое.

І быў вялікі вераск, і кніжнікі фарысэйскае часьці, стаўшы, сьперачаліся, кажучы: «Мы не знаходзім ліха ў гэтым чалавеку. Калі дух гукаў яму альбо ангіл, не ваюйма з Богам».

Як жа вялікая сумятня паўстала, тысячнік, баючыся, каб яны не разарвалі Паўлы, расказаў жаўнерам зыйсьці ўзяць яго з пасярод іх і прывесьці да гораду.

Наступное ж ночы Спадар стаў ля яго й сказаў: «Асьмелься, бо як ты сьветчыў празь Мяне ў Ерузаліме, так маеш сьветчыць і ў Рыме».

А як разаднела, Жыды змовіліся, пастанавіўшы пад праклёнам, кажучы, што ня будуць есьці ані піць, пакуль не заб’юць Паўлы.

Было ж балей за сорак, што задзіночыліся гэтай змоваю.

І пайшлі яны да найвышшых сьвятароў а старцоў, кажучы: «Мы прысягнулі праклёнам нічога не паспытацца, пакуль не заб’ем Паўлы.

Дык вы цяпер асьветча тысячніку і сынэдрыёну, каб ён вывеў яго да вас, быццам хочаце дакладней разгледзіць справу ягоную; мы ж, уперад чымся ён дабліжыцца, гатовы забіць яго».

Але сын сястры Паўлавае, пачуўшы праз змову, прышоў, і ўвыйшоў да гораду, і наказаў Паўлу.

Паўла ж, пагукаўшы аднаго із сотнікаў, сказаў: «Вазьмі гэтага маладзёна да тысячніка, бо ён мае штось наказаць яму».

Дык ён, узяўшы яго, прывеў да тысячніка й кажа: «Вязень Паўла пагукаў мяне і прасіў завесьці да цябе гэтага маладзёна, каторы мае штось сказаць табе».

Тысячнік жа, узяўшы яго за руку і адышоўшы на бок, папытаўся: «Што ты хочаш сказаць імне?»

Тады ён сказаў: «Жыды змовіліся прасіць цябе, каб ты вывеў Паўлу заўтра да сынэдрыёну, быццам дакладней выпытаць празь яго;

Але ты ня дайся ўмовіць ім, бо зь іх цікуюць на яго больш за сорак чалавекаў, каторыя пастанавілі пад праклёнам ня есьці ані піць, пакуль не заб’юць яго; і цяпер гатовы, чакаючы твае загады».

Тады тысячнік адпусьціў маладзёна, расказаўшы яму: «Нікому не кажы, што ты паведаў імне гэта».

І, пагукаўшы двух сотнікаў, сказаў: «На трэйцюю гадзіну ночы прыгатуйце дзьвесьце жаўнераў, семдзясят коньнікаў і дзьвесьце дзіднікаў, ісьці аж да Цэсарэі.

І жывёла хай будзе прыгатавана, каб, пасадзіць Паўлу на іх і прывесьці бясьпечна да Хвэлікса, вайводы».

Напісаў і ліст гэткае хормы:

«Кляўд Ліс Найпачэсьліўшаму Вайводзе Хвэліксу — здарованьне.

Мужа гэтага Жыды, няўшы, зараз маніліся забіць; я насьпеў із жаўнерамі і выратаваў з рук іхных, даведаўшыся, што ён Рымлянін.

І, зычачы даведацца, у чым вінавалі яго, прывёў яго да сынэдрыёну іхнага,

І знайшоў, што яго вінуюць у нейкіх пытаньнях права іхнага, але няма ў ім ніякае віны, гожае сьмерці альбо зялезаў.

Адзяржаўшы ж ведамку праз змову на сьмерць на гэтага чалавека, я без адвалокі паслаў яго да цябе, расказаўшы й жалабнікам гукаць перад табою, што ё супроці яго. Заставайся здароў!»

Дык жаўнеры, за расказаньням ім, узялі Паўлу й прывялі яго ночы да Антыпатрыды.

А назаўтрае, пакінуўшы коньнікаў ісьці зь ім, зьвярнуліся да гораду.

А тыя, прышоўшы да Цэсарэі і аддаўшы ліст вайводзе, пастанавілі Паўлу таксама яму.

Прачытаўшы ліст, папытаўся, зь якое краіны ён быў, і даведаўшыся, што зь Кілікі, сказаў:

«Я выслухаю цябе, як пазоўнікі твае таксама стануць. І расказаў яго сьцерагчы ў доме Гірадавым.

« 22 глава 24 глава »