Матауша 8 глава

Сьвятая Эванэлія паводля сьв. Матауша
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская Библия

Калі-ж-зыйшоў з гары, пайшла за ім вялізная грамада.

Сше́дшѹ же є҆мѹ̀ съ горы̀, в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆дѧ́хѹ наро́ди мно́зи.

І вось запракажаны, падыйшоўшы, кланяўся яму, кажучы: Усеспадару, калі хочаш, можаш мяне ачысьціць.

И҆ сѐ, прокаже́нъ прише́дъ кла́нѧшесѧ є҆мѹ̀, глаго́лѧ: гд҇и, а҆́ще хо́щеши, мо́жеши мѧ̀ ѡ҆ч҇тити.

Езус, працягнуўшы руку, дакрануўся да яго і кажа: Хачу, будзь ачышчаны. І зараз-жа была ачышчана ягоная праказа.

И҆ просте́ръ рѹ́кѹ ї҆и҃съ, коснѹ́сѧ є҆мѹ̀, гл҃ѧ: хощѹ̀, ѡ҆чи́стисѧ. И҆ а҆́бїе ѡ҆чи́стисѧ є҆мѹ̀ прока́за.

І сказаў яму Езус: Глядзі, нікому не расказвай, але йдзі пакажыся сьвятару ды ахвяруй дар, які загадаў Майзей, на пасьветчанне ім.

И҆ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ви́ждь, ни комѹ́же повѣ́ждь: но ше́дъ покажи́сѧ ї҆ере́ови и҆ принесѝ да́ръ, є҆го́же повелѣ̀ (въ зако́нѣ) мѡѷсе́й, во свидѣ́телство и҆̀мъ.

Калі-ж увайшоў у Кафарнаум, падыйшоў да яго сотнік, просячы яго

(За҄ 25.) Вше́дшѹ же є҆мѹ̀ въ капернаѹ́мъ, пристѹпѝ къ немѹ̀ со́тникъ, молѧ̀ є҆го̀

і кажучы: Усеспадару, слуга мой ляжыць дома спараліжаваны й цяжка мучыцца.

и҆ глаго́лѧ: гд҇и, ѻ҆́трокъ мо́й лежи́тъ въ домѹ̀ разсла́бленъ, лю́тѣ стражда̀.

І сказаў яму Езус: Я прыйду й аздараўлю яго.

И҆ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́зъ прише́дъ и҆сцѣлю̀ є҆го̀.

А сотнік, адказваючы, гавора: Усеспадару, я ня варт, каб ты ўвайшоў пад мой дах, але скажы толькі словам і аздаравее слуга мой.

И҆ ѿвѣща́въ со́тникъ, речѐ (є҆мѹ̀): гд҇и, нѣ́смь досто́инъ, да под̾ кро́въ мо́й вни́деши: но то́кмѡ рцы̀ сло́во, и҆ и҆сцѣлѣ́етъ ѻ҆́трокъ мо́й:

Бо і я чалавек пастаўлены пад уладай, маючы пад сабою вояў, і кажу аднаму: «Ідзі» — і ён ідзе, а другому: «Прыйдзі» — і ён прыйходзіць, ды слузе майму: «Рабі гэта» — і ён робіць.

и҆́бо а҆́зъ человѣ́къ є҆́смь под̾ вла́стїю, и҆мы́й под̾ собо́ю во́ины: и҆ глаго́лю семѹ̀: и҆дѝ, и҆ и҆́детъ: и҆ дрѹго́мѹ: прїидѝ, и҆ прихо́дитъ: и҆ рабѹ̀ моемѹ̀: сотворѝ сїѐ, и҆ сотвори́тъ.

А, пачуўшы Езус, здзівіўся й сказаў да тых, што йшлі за ім: Сапраўды кажу вам, не знайшоў я гэткае вялікае, веры ў Ізраэлю.

Слы́шавъ же ї҆и҃съ, ѹ҆диви́сѧ, и҆ речѐ грѧдѹ́щымъ по не́мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ: ни во ї҆и҃ли толи́ки вѣ́ры ѡ҆брѣто́хъ.

І кажу вам, што многія прыйдуць з усходу ды засядуць з Абрагамам, Ізаакам і Якубам у каралеўстве нябесным,

Гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ мно́зи ѿ востѡ́къ и҆ за҄падъ прїи́дѹтъ и҆ возлѧ́гѹтъ со а҆враа́момъ и҆ ї҆саа́комъ и҆ ї҆а́кѡвомъ во цр҇твїи нб҇нѣмъ:

а сыны каралеўства будуць выкінуты ў цемру надворную, там будзе плач і скрыгот зубоў.

сы́нове же ца́рствїѧ и҆згна́ни бѹ́дѹтъ во тмѹ̀ кромѣ́шнюю: тѹ̀ бѹ́детъ пла́чь и҆ скре́жетъ зѹбѡ́мъ.

І сказаў Езус сотніку: Ідзі, як ты ўверыў, так табе хай і станецца. І ачуняў слуга ў тую гадзіну.

И҆ речѐ ї҆и҃съ со́тникѹ: и҆дѝ, и҆ ѩ҆́коже вѣ́ровалъ є҆сѝ, бѹ́ди тебѣ̀. И҆ и҆сцѣлѣ̀ ѻ҆́трокъ є҆гѡ̀ въ то́й ча́съ.

А як прыйшоў Езус у дом Пятра, убачыў цешчу ягону, ляжачую ў гарачцы,

(За҄ 26.) И҆ прише́дъ ї҆и҃съ въ до́мъ петро́въ, ви́дѣ те́щѹ є҆гѡ̀ лежа́щѹ и҆ ѻ҆гне́мъ жего́мѹ,

і дакрануўся да ейнай рукі й пакінула яе гарачка, і яна устала й паслугоўвала ім.

и҆ прикоснѹ́сѧ рѹцѣ̀ є҆ѧ̀, и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь: и҆ воста̀ и҆ слѹжа́ше є҆мѹ̀.

Калі-ж настаў вечар, шмат напрыводзілі да яго абянтэжаных злым духам. І выганяў духаў словам ды аздараўляў хворых усіх,

По́здѣ же бы́вшѹ, приведо́ша къ немѹ̀ бѣ҄сны мнѡ́ги: и҆ и҆згна̀ дѹ́хи сло́вомъ и҆ всѧ҄ болѧ́щыѧ и҆сцѣлѝ:

каб споўнілася, што было сказана праз Ізаю прарока, які кажа: «Ён прыняў нашы немачы й насіў нашыя хваробы» (53:4).

да сбѹ́детсѧ рѣче́нное и҆са́їемъ про҇ро́комъ, глаго́лющимъ: то́й недѹ́ги на́шѧ прїѧ́тъ и҆ бѡлѣ́зни понесѐ.

Відзячы-ж навокал сябе шмат народу, загадаў Езус пераплыць на другі бок мора.

Ви́дѣвъ же ї҆и҃съ мнѡ́ги наро́ды ѡ҆́крестъ себє̀, повелѣ̀ (ѹ҆чн҃кѡ́мъ) и҆тѝ на ѡ҆́нъ по́лъ.

І падыйшоўшы адзін кніжнік, сказаў яму: Вучыцелю, пайду за табою, куды-б ты ні пайшоў.

И҆ пристѹ́пль є҆ди́нъ кни́жникъ, речѐ є҆мѹ̀: ѹ҆чт҃лю, и҆дѹ̀ по тебѣ̀, а҆́може а҆́ще и҆́деши.

І сказаў яму Езус: Лісы маюць норы і птушкі нябесныя гнёзды, а Сын чалавечы ня мае дзе галавы прытуліць.

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ли́си ѩ҆́звины и҆́мѹтъ, и҆ пти҄цы небє́сныѧ гнѣ́зда: сн҃ъ же чл҃вѣ́ческїй не и҆́мать гдѣ̀ главы̀ подклони́ти.

Другі-ж з вучняў ягоных сказаў яму: Усеспадару, дазволь мне перш пайсьці й пахаваць бацьку майго.

Дрѹгі́й же ѿ ѹ҆чн҃къ є҆гѡ̀ речѐ є҆мѹ̀: гд҇и, повели́ ми пре́жде и҆тѝ и҆ погребстѝ ѻ҆тца̀ моего̀.

А Езус сказаў яму: Ідзі за мною і пакінь умерлым хаваць сваіх нябожчыкаў.

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: грѧдѝ по мнѣ̀ и҆ ѡ҆ста́ви ме́ртвыхъ погребстѝ своѧ҄ мертвецы̀.

І калі ён увайшоў у лодку, паўходзілі за ім і вучні ягоныя.

(За҄ 27.) И҆ влѣ́зшѹ є҆мѹ̀ въ кора́бль, по не́мъ и҆до́ша ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.

І вось усхадзілася вялікая бура на моры, аж лодку хвалі залівалі, а ён спаў.

И҆ сѐ, трѹ́съ вели́къ бы́сть въ мо́ри, ѩ҆́коже кораблю̀ покрыва́тисѧ волна́ми: то́й же спа́ше.

Тады прыступілі да яго вучні і збудзілі яго, кажучы: ратуй нас Усеспадару, гінем!

И҆ прише́дше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ возбѹди́ша є҆го̀, глаго́люще: гд҇и, сп҃си́ ны, погиба́емъ.

І кажа ім Езус: Чаго вы гэтак баіцеся, малаверлівыя? Тады ўстаўшы, загадаў вятром і мору й зрабілася вялікая цішыня.

И҆ гл҃а и҆̀мъ: что̀ страшли́ви є҆стѐ, маловѣ́ри; Тогда̀ воста́въ запретѝ вѣ́трѡмъ и҆ мо́рю, и҆ бы́сть тишина̀ ве́лїѧ.

І, дзівячыся, людзі гаварылі: Хто ён такі, што і вятры і мора слухаюць яго?

Человѣ́цы же чѹди́шасѧ, глаго́люще: кто̀ є҆́сть се́й, ѩ҆́кѡ и҆ вѣ́три и҆ мо́ре послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

Калі-ж пераплыў на другі бераг у краіну Гэразэнаў, насустрэч яму выбеглі з магілаў два маючыя дзябальства, вельмі лютыя, так што ніхто не адважваўся прайходзіць тою дарогай.

(За҄ 28.) И҆ прише́дшѹ є҆мѹ̀ на ѡ҆́нъ по́лъ, въ странѹ̀ гергеси́нскѹю, срѣто́ста є҆го̀ два̀ бѣ҄сна ѿ грѡ́бъ и҆сходѧ҄ща, лю҄та ѕѣлѡ̀, ѩ҆́кѡ не мощѝ никомѹ̀ минѹ́ти пѹте́мъ тѣ́мъ.

І вось яны закрычалі: што табе да нас, Езусе, Сыне Божы? Прыйшоў ты сюды перадчасна мучыць нас?

И҆ сѐ, возопи́ста глагѡ́люща: что̀ на́ма и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се сн҃е бж҃їй; прише́лъ є҆сѝ сѣ́мѡ пре́жде вре́мене мѹ́чити на́съ.

А недалёка ад іх пасьвіўся вялікі гурт сьвіней.

Бѧ́ше же дале́че ѿ нею̀ ста́до свині́й мно́го пасо́мо.

Дык чэрці прасілі яго: Калі згэтуль нас выганяеш, пашлі нас ў гэны гурт сьвіней.

Бѣ́си же молѧ́хѹ є҆го̀, глаго́люще: а҆́ще и҆зго́ниши ны̀, повелѝ на́мъ и҆тѝ въ ста́до свино́е.

І сказаў ім: Ідзеце. Яны-ж, выйшаўшы, ўвайшлі ў свінне. І вось усенькі гурт кінуўся стрымгалоў у мора і захлынуўся вадою.

И҆ речѐ и҆̀мъ: и҆ди́те. Ѻ҆ни́ же и҆зше́дше и҆до́ша въ ста́до свино́е: и҆ сѐ, (а҆́бїе) ѹ҆стреми́сѧ ста́до всѐ по бре́гѹ въ мо́ре, и҆ ѹ҆топо́ша въ вода́хъ.

Пастухі-ж паўцякалі й, прыйшоуўшы ў горад, расказалі аб усім ды аб тых, што мелі нячысьцікаў.

Пасѹ́щїи же бѣжа́ша, и҆ ше́дше во гра́дъ, возвѣсти́ша всѧ҄, и҆ ѡ҆ бѣсно́ю.

І вось увесь горад выйшаў насустрэч Езусу ды, ўбачыўшы яго, прасілі, каб адыйшоў ад іхніх рубяжоў.

И҆ сѐ, ве́сь гра́дъ и҆зы́де въ срѣ́тенїе ї҆и҃сови: и҆ ви́дѣвше є҆го̀, моли́ша, ѩ҆́кѡ дабы̀ преше́лъ ѿ предѣ҄лъ и҆́хъ.

« 7 глава 9 глава »