Мацьвея 8 глава

Евангеля подле сьвятога Мацьвея
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Як жа зышоў Ён із гары, за Ім пайшло шмат грудоў.

Сше́дшѹ же є҆мѹ̀ съ горы̀, в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆дѧ́хѹ наро́ди мно́зи.

І вось, падышоў пракажаны і, кланяючыся Яму, сказаў: «Спадару, калі хочаш, можаш мяне ачысьціць».

И҆ сѐ, прокаже́нъ прише́дъ кла́нѧшесѧ є҆мѹ̀, глаго́лѧ: гд҇и, а҆́ще хо́щеши, мо́жеши мѧ̀ ѡ҆ч҇тити.

Ісус, выцягнуўшы руку, даткнуўся да яго й сказаў: «Хачу, ачысьціся». І ён якга ачысьціўся ад праказы.

И҆ просте́ръ рѹ́кѹ ї҆и҃съ, коснѹ́сѧ є҆мѹ̀, гл҃ѧ: хощѹ̀, ѡ҆чи́стисѧ. И҆ а҆́бїе ѡ҆чи́стисѧ є҆мѹ̀ прока́за.

І кажа яму Ісус: «Глядзі, нікому не кажы; але пайдзі, пакажыся сьвятару і абрачы дар, які расказаў Масей, на сьветчаньне ім».

И҆ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ви́ждь, ни комѹ́же повѣ́ждь: но ше́дъ покажи́сѧ ї҆ере́ови и҆ принесѝ да́ръ, є҆го́же повелѣ̀ (въ зако́нѣ) мѡѷсе́й, во свидѣ́телство и҆̀мъ.

А як увыйшоў да Калернауму, да Яго падышоў сотнік і прасіў Яго:

(За҄ 25.) Вше́дшѹ же є҆мѹ̀ въ капернаѹ́мъ, пристѹпѝ къ немѹ̀ со́тникъ, молѧ̀ є҆го̀

«Спадару! дзяцюк мой ляжыць дома, у яго паляруш, і ён вельма мучыцца».

и҆ глаго́лѧ: гд҇и, ѻ҆́трокъ мо́й лежи́тъ въ домѹ̀ разсла́бленъ, лю́тѣ стражда̀.

Ісус кажа яму: «Я прыйду і ўздараўлю яго».

И҆ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́зъ прише́дъ и҆сцѣлю̀ є҆го̀.

Сотнік жа адказаў і сказаў: «Спадару! я ня годзен, каб Ты ўвыйшоў пад страху маю; але скажы толькі слова, і ачуняе слуга мой;

И҆ ѿвѣща́въ со́тникъ, речѐ (є҆мѹ̀): гд҇и, нѣ́смь досто́инъ, да под̾ кро́въ мо́й вни́деши: но то́кмѡ рцы̀ сло́во, и҆ и҆сцѣлѣ́етъ ѻ҆́трокъ мо́й:

Бо я, і людзіна падуладная, і маю пад сабой вояў, кажу аднаму: ’Пайдзі’, і йдзець; і другому: ’Прыйдзі’, і прыходзе; і слузе свайму: ’Зрабі гэта’ і робе».

и҆́бо а҆́зъ человѣ́къ є҆́смь под̾ вла́стїю, и҆мы́й под̾ собо́ю во́ины: и҆ глаго́лю семѹ̀: и҆дѝ, и҆ и҆́детъ: и҆ дрѹго́мѹ: прїидѝ, и҆ прихо́дитъ: и҆ рабѹ̀ моемѹ̀: сотворѝ сїѐ, и҆ сотвори́тъ.

Пачуўшы гэта, Ісус зьдзіваваўся й сказаў ідучым за Ім: «Запраўды кажу вам: у нікім такое веры ў Ізраелю не знайшоў Я.

Слы́шавъ же ї҆и҃съ, ѹ҆диви́сѧ, и҆ речѐ грѧдѹ́щымъ по не́мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ: ни во ї҆и҃ли толи́ки вѣ́ры ѡ҆брѣто́хъ.

Кажу ж вам, што шмат прыйдзе з усходу і із захаду і засядуць із Абрагамам, Ісаком а Якавам у гаспадарстве нябёсным;

Гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ мно́зи ѿ востѡ́къ и҆ за҄падъ прїи́дѹтъ и҆ возлѧ́гѹтъ со а҆враа́момъ и҆ ї҆саа́комъ и҆ ї҆а́кѡвомъ во цр҇твїи нб҇нѣмъ:

А сынове гаспадарства выкінены будуць у цемру навонную; там будзе плач а скрыгот зубамі».

сы́нове же ца́рствїѧ и҆згна́ни бѹ́дѹтъ во тмѹ̀ кромѣ́шнюю: тѹ̀ бѹ́детъ пла́чь и҆ скре́жетъ зѹбѡ́мъ.

І сказаў Ісус сотніку: «Ідзі, і, як ты ўверыў, няхай будзе табе». І ачуняў дзяцюк тае ж гадзіны.

И҆ речѐ ї҆и҃съ со́тникѹ: и҆дѝ, и҆ ѩ҆́коже вѣ́ровалъ є҆сѝ, бѹ́ди тебѣ̀. И҆ и҆сцѣлѣ̀ ѻ҆́трокъ є҆гѡ̀ въ то́й ча́съ.

І прыйшоўшы да дому Пятровага, Ісус абачыў цешчу ягоную, што ляжала й была ў гаручцы.

(За҄ 26.) И҆ прише́дъ ї҆и҃съ въ до́мъ петро́въ, ви́дѣ те́щѹ є҆гѡ̀ лежа́щѹ и҆ ѻ҆гне́мъ жего́мѹ,

І даткнуўся да рукі ейнае, і гаручка пакінула яе; і яна ўстала а паслугавала ім.

и҆ прикоснѹ́сѧ рѹцѣ̀ є҆ѧ̀, и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь: и҆ воста̀ и҆ слѹжа́ше є҆мѹ̀.

Як жа настаў вечар, да Яго прывялі шмат апанаваных злым духам, і Ён выгнаў духоў словам, і ўсіх няўздолюючых уздаравіў,

По́здѣ же бы́вшѹ, приведо́ша къ немѹ̀ бѣ҄сны мнѡ́ги: и҆ и҆згна̀ дѹ́хи сло́вомъ и҆ всѧ҄ болѧ́щыѧ и҆сцѣлѝ:

Каб спаўнілася сказанае Ісаям прарокам, што кажа: «Ён узяў на Сябе няўздоленьні нашы і панёс хваробы».

да сбѹ́детсѧ рѣче́нное и҆са́їемъ про҇ро́комъ, глаго́лющимъ: то́й недѹ́ги на́шѧ прїѧ́тъ и҆ бѡлѣ́зни понесѐ.

Як Ісус абачыў навокал Сябе вялікія груды, расказаў адплысьці на другі бок.

Ви́дѣвъ же ї҆и҃съ мнѡ́ги наро́ды ѡ҆́крестъ себє̀, повелѣ̀ (ѹ҆чн҃кѡ́мъ) и҆тѝ на ѡ҆́нъ по́лъ.

І дабліжыўся адзін із кніжнікаў, і сказаў Яму: «Вучыцелю! я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў».

И҆ пристѹ́пль є҆ди́нъ кни́жникъ, речѐ є҆мѹ̀: ѹ҆чт҃лю, и҆дѹ̀ по тебѣ̀, а҆́може а҆́ще и҆́деши.

І кажа яму Ісус: «Лісы маюць норы, і птушкі нябесныя — гнезды, а сын людзкі ня мае йдзе галавы прытуліць».

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ли́си ѩ҆́звины и҆́мѹтъ, и҆ пти҄цы небє́сныѧ гнѣ́зда: сн҃ъ же чл҃вѣ́ческїй не и҆́мать гдѣ̀ главы̀ подклони́ти.

Другі ж із вучанікаў Ягоных сказаў Яму: «Спадару! дазволь імне ўперад пайсьці і пахаваць айца свайго».

Дрѹгі́й же ѿ ѹ҆чн҃къ є҆гѡ̀ речѐ є҆мѹ̀: гд҇и, повели́ ми пре́жде и҆тѝ и҆ погребстѝ ѻ҆тца̀ моего̀.

Але Ісус сказаў яму: «Ідзі за Імною і пакінь мертвым хаваць памерлых сваіх».

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: грѧдѝ по мнѣ̀ и҆ ѡ҆ста́ви ме́ртвыхъ погребстѝ своѧ҄ мертвецы̀.

І як увыйшоў Ён у струг, за Ім пайшлі вучанікі Ягоныя.

(За҄ 27.) И҆ влѣ́зшѹ є҆мѹ̀ въ кора́бль, по не́мъ и҆до́ша ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.

І вось, узьнялася вялікая бура на мору, ажно хвалі залівалі струг; а Ён спаў.

И҆ сѐ, трѹ́съ вели́къ бы́сть въ мо́ри, ѩ҆́коже кораблю̀ покрыва́тисѧ волна́ми: то́й же спа́ше.

І, дабліжыўшыся, яны пабудзілі Яго й сказалі: «Спадару! ратуй нас — гінем!»

И҆ прише́дше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ возбѹди́ша є҆го̀, глаго́люще: гд҇и, сп҃си́ ны, погиба́емъ.

І кажа ім: «Чаму вы баязьлівыя, малаверныя?» Потым, устаўшы, зганіў вятры а мора, і стала вялікая цішыня.

И҆ гл҃а и҆̀мъ: что̀ страшли́ви є҆стѐ, маловѣ́ри; Тогда̀ воста́въ запретѝ вѣ́трѡмъ и҆ мо́рю, и҆ бы́сть тишина̀ ве́лїѧ.

Людзі ж дзіваваліся й сказалі: «Што за Гэты, што вятры а мора слухаюць Яго?»

Человѣ́цы же чѹди́шасѧ, глаго́люще: кто̀ є҆́сть се́й, ѩ҆́кѡ и҆ вѣ́три и҆ мо́ре послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

І як Ён прыбыў на другі бок да зямлі Ґерґесынскае, Яго перанялі два апанаваныя д’яблам, вышаўшы з грабоў, надта злыя, ажно ніхто ня мог праходзіць тудэй.

(За҄ 28.) И҆ прише́дшѹ є҆мѹ̀ на ѡ҆́нъ по́лъ, въ странѹ̀ гергеси́нскѹю, срѣто́ста є҆го̀ два̀ бѣ҄сна ѿ грѡ́бъ и҆сходѧ҄ща, лю҄та ѕѣлѡ̀, ѩ҆́кѡ не мощѝ никомѹ̀ минѹ́ти пѹте́мъ тѣ́мъ.

І вось, яны закрычэлі: «Што Табе да нас, Ісусе, Сыну Божы? Ты прышоў сюды без пары мучыць нас».

И҆ сѐ, возопи́ста глагѡ́люща: что̀ на́ма и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се сн҃е бж҃їй; прише́лъ є҆сѝ сѣ́мѡ пре́жде вре́мене мѹ́чити на́съ.

Далёка ж ад іх пасьцілася вялікая чарада сьвіньняў.

Бѧ́ше же дале́че ѿ нею̀ ста́до свині́й мно́го пасо́мо.

І нячысьцікі прасілі Яго, кажучы: «Калі выжанеш нас, то пашлі нас у чараду сьвіньняў».

Бѣ́си же молѧ́хѹ є҆го̀, глаго́люще: а҆́ще и҆зго́ниши ны̀, повелѝ на́мъ и҆тѝ въ ста́до свино́е.

І сказаў ім «Ідзіце». І яны, вышаўшы, пайшлі ў сьвіньні. І вось, уся чарада сьвіньняў кінулася із стромы ў мора і загінула ў вадзе.

И҆ речѐ и҆̀мъ: и҆ди́те. Ѻ҆ни́ же и҆зше́дше и҆до́ша въ ста́до свино́е: и҆ сѐ, (а҆́бїе) ѹ҆стреми́сѧ ста́до всѐ по бре́гѹ въ мо́ре, и҆ ѹ҆топо́ша въ вода́хъ.

Пасучыя ж іх уцяклі і, прышоўшы да места, павядалі праз усе і праз тых апанаваных нячысьцікам.

Пасѹ́щїи же бѣжа́ша, и҆ ше́дше во гра́дъ, возвѣсти́ша всѧ҄, и҆ ѡ҆ бѣсно́ю.

І вось, усё места вышла напярэймы Ісусу і, абачыўшы Яго, малілі, каб Ён адыйшоў ад граніцаў іхных.

И҆ сѐ, ве́сь гра́дъ и҆зы́де въ срѣ́тенїе ї҆и҃сови: и҆ ви́дѣвше є҆го̀, моли́ша, ѩ҆́кѡ дабы̀ преше́лъ ѿ предѣ҄лъ и҆́хъ.

« 7 глава 9 глава »