Мацьвея 8 глава

Паводля Мацьвея Сьвятое Эвангельле
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская Библия

Калі ж Ён зыйшоў з гары, сьледам за Ім пайшлі вялікія натоўпы (народу).

Сше́дшѹ же є҆мѹ̀ съ горы̀, в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆дѧ́хѹ наро́ди мно́зи.

І вось пракажоны, падыйшоўшы, кланяўся Яму, кажучы: Госпадзе! калі хочаш, можаш мяне ачысьціць.

И҆ сѐ, прокаже́нъ прише́дъ кла́нѧшесѧ є҆мѹ̀, глаго́лѧ: гд҇и, а҆́ще хо́щеши, мо́жеши мѧ̀ ѡ҆ч҇тити.

І, працягнуўшы Руку́, Ісус дакрануўся да яго, кажучы: хачу, будзь ачышчаны. І (ён) адразу быў ачышчаны ад сваёй праказы.

И҆ просте́ръ рѹ́кѹ ї҆и҃съ, коснѹ́сѧ є҆мѹ̀, гл҃ѧ: хощѹ̀, ѡ҆чи́стисѧ. И҆ а҆́бїе ѡ҆чи́стисѧ є҆мѹ̀ прока́за.

І кажа яму Ісус: глядзі, нікому ня кажы, але пайдзі (і) пакажы сябе сьвятару і прынясі дар, які загадаў Масей, як сьвядоцтва ім.

И҆ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ви́ждь, ни комѹ́же повѣ́ждь: но ше́дъ покажи́сѧ ї҆ере́ови и҆ принесѝ да́ръ, є҆го́же повелѣ̀ (въ зако́нѣ) мѡѷсе́й, во свидѣ́телство и҆̀мъ.

Калі ж Ісус увайшоў у Капэрнавум, падыйшоў да Яго сотнік, умаляючы Яго

(За҄ 25.) Вше́дшѹ же є҆мѹ̀ въ капернаѹ́мъ, пристѹпѝ къ немѹ̀ со́тникъ, молѧ̀ є҆го̀

і кажучы: Госпадзе! слуга мой ляжыць дома спаралізаваны страшэнна пакутуючы.

и҆ глаго́лѧ: гд҇и, ѻ҆́трокъ мо́й лежи́тъ въ домѹ̀ разсла́бленъ, лю́тѣ стражда̀.

І кажа яму Ісус: Я, прыйшоўшы, аздараўлю яго.

И҆ гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: а҆́зъ прише́дъ и҆сцѣлю̀ є҆го̀.

І, адказаўшы, сотнік сказаў: Госпадзе! я ня варты, каб Ты ўвайшоў пад мой дах, але скажы толькі слова, і слуга мой будзе аздароўлены.

И҆ ѿвѣща́въ со́тникъ, речѐ (є҆мѹ̀): гд҇и, нѣ́смь досто́инъ, да под̾ кро́въ мо́й вни́деши: но то́кмѡ рцы̀ сло́во, и҆ и҆сцѣлѣ́етъ ѻ҆́трокъ мо́й:

Бо і я чалавек падуладны, (але) маючы пад сабою жаўнераў, кажу аднаму: пайдзі, і (ён) ідзе; і — другому: прыйдзі, і (той) прыходзіць; і — слузе майму: зрабі гэта, і — робіць.

и҆́бо а҆́зъ человѣ́къ є҆́смь под̾ вла́стїю, и҆мы́й под̾ собо́ю во́ины: и҆ глаго́лю семѹ̀: и҆дѝ, и҆ и҆́детъ: и҆ дрѹго́мѹ: прїидѝ, и҆ прихо́дитъ: и҆ рабѹ̀ моемѹ̀: сотворѝ сїѐ, и҆ сотвори́тъ.

Пачуўшы ж, Ісус зьдзівіўся і сказаў тым, што ішлі за Ім: праўду кажу вам, нават у Ізраэлі (Я) ня знайшоў такой веры.

Слы́шавъ же ї҆и҃съ, ѹ҆диви́сѧ, и҆ речѐ грѧдѹ́щымъ по не́мъ: а҆ми́нь гл҃ю ва́мъ: ни во ї҆и҃ли толи́ки вѣ́ры ѡ҆брѣто́хъ.

Кажу ж вам, што многія з усходу і захаду прыйдуць і ўзьлягуць з Абрагамам і Ісагакам і Якубам у Валадарстве Нябёсаў.

Гл҃ю же ва́мъ, ѩ҆́кѡ мно́зи ѿ востѡ́къ и҆ за҄падъ прїи́дѹтъ и҆ возлѧ́гѹтъ со а҆враа́момъ и҆ ї҆саа́комъ и҆ ї҆а́кѡвомъ во цр҇твїи нб҇нѣмъ:

Сыны ж Валадарства будуць выгнаны ў цемру вонкавую: там будзе галашэньне і скрыгат зубоў.

сы́нове же ца́рствїѧ и҆згна́ни бѹ́дѹтъ во тмѹ̀ кромѣ́шнюю: тѹ̀ бѹ́детъ пла́чь и҆ скре́жетъ зѹбѡ́мъ.

І сказаў Ісус сотніку: ідзі, і як ты паверыў, будзе табе. І быў аздароўлены слуга ягоны ў тую (ж) гадзíну.

И҆ речѐ ї҆и҃съ со́тникѹ: и҆дѝ, и҆ ѩ҆́коже вѣ́ровалъ є҆сѝ, бѹ́ди тебѣ̀. И҆ и҆сцѣлѣ̀ ѻ҆́трокъ є҆гѡ̀ въ то́й ча́съ.

І, прыйшоўшы ў дом Пётры, Ісус убачыў цешчу ягоную, якая ляжала ў гарачцы,

(За҄ 26.) И҆ прише́дъ ї҆и҃съ въ до́мъ петро́въ, ви́дѣ те́щѹ є҆гѡ̀ лежа́щѹ и҆ ѻ҆гне́мъ жего́мѹ,

і дакрануўся да рукі ейнай, і гарачка пакінула яе; і (яна) уста́ла і служыла ім.

и҆ прикоснѹ́сѧ рѹцѣ̀ є҆ѧ̀, и҆ ѡ҆ста́ви ю҆̀ ѻ҆́гнь: и҆ воста̀ и҆ слѹжа́ше є҆мѹ̀.

Калі ж надыйшоў вечар, да Яго прывялі многіх апанаваных дэманамі, і (Ён) выгнаў духаў Словам і ўсіх хворых аздаравіў,

По́здѣ же бы́вшѹ, приведо́ша къ немѹ̀ бѣ҄сны мнѡ́ги: и҆ и҆згна̀ дѹ́хи сло́вомъ и҆ всѧ҄ болѧ́щыѧ и҆сцѣлѝ:

каб збылося сказанае праз Прарока Гісаю, які кажа: Ён узяў (на Сябе) нашыя немачы і хваробы (нашыя) панёс.

да сбѹ́детсѧ рѣче́нное и҆са́їемъ про҇ро́комъ, глаго́лющимъ: то́й недѹ́ги на́шѧ прїѧ́тъ и҆ бѡлѣ́зни понесѐ.

Убачыўшы ж вакол Сябе многа народу, Ісус загадаў (вучням) адплыць на другі бок.

Ви́дѣвъ же ї҆и҃съ мнѡ́ги наро́ды ѡ҆́крестъ себє̀, повелѣ̀ (ѹ҆чн҃кѡ́мъ) и҆тѝ на ѡ҆́нъ по́лъ.

І, падыйшоўшы, адзін кніжнік сказаў Яму: Настаўнік! я пайду за Табою, куды б Ты ні пайшоў.

И҆ пристѹ́пль є҆ди́нъ кни́жникъ, речѐ є҆мѹ̀: ѹ҆чт҃лю, и҆дѹ̀ по тебѣ̀, а҆́може а҆́ще и҆́деши.

І кажа яму Ісус: лісы маюць норы, і птушкі нябесныя — гнёзды, а Сын Чалавечы ня мае, дзе прыхіліць Галаву.

Гл҃а є҆мѹ̀ ї҆и҃съ: ли́си ѩ҆́звины и҆́мѹтъ, и҆ пти҄цы небє́сныѧ гнѣ́зда: сн҃ъ же чл҃вѣ́ческїй не и҆́мать гдѣ̀ главы̀ подклони́ти.

А другі, з вучняў Ягоных, сказаў Яму: Госпадзе! дазволь мне сьпярша пайсьці і пахаваць бацьку майго.

Дрѹгі́й же ѿ ѹ҆чн҃къ є҆гѡ̀ речѐ є҆мѹ̀: гд҇и, повели́ ми пре́жде и҆тѝ и҆ погребстѝ ѻ҆тца̀ моего̀.

Але Ісус сказаў яму: ідзі за Мною і пакінь мёртвым хаваць сваіх нябожчыкаў.

Ї҆и҃съ же речѐ є҆мѹ̀: грѧдѝ по мнѣ̀ и҆ ѡ҆ста́ви ме́ртвыхъ погребстѝ своѧ҄ мертвецы̀.

І, калі Ён увайшоў у човен, пайшлі за Ім і вучні Ягоныя.

(За҄ 27.) И҆ влѣ́зшѹ є҆мѹ̀ въ кора́бль, по не́мъ и҆до́ша ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀.

І вось, на моры паднялася вялікая бура, так што човен захліствалі хвалі; а Ён спаў.

И҆ сѐ, трѹ́съ вели́къ бы́сть въ мо́ри, ѩ҆́коже кораблю̀ покрыва́тисѧ волна́ми: то́й же спа́ше.

І, падыйшоўшы, вучні Ягоныя разбудзілі Яго, кажучы: Госпадзе! ратуй нас, гінем!

И҆ прише́дше ѹ҆чн҃цы̀ є҆гѡ̀ возбѹди́ша є҆го̀, глаго́люще: гд҇и, сп҃си́ ны, погиба́емъ.

І кажа ім: чаму вы (гэткія) баязьлівыя, малаверы? Тады, устаўшы, забараніў вятрам і мору, і зрабілася вялікая ціша.

И҆ гл҃а и҆̀мъ: что̀ страшли́ви є҆стѐ, маловѣ́ри; Тогда̀ воста́въ запретѝ вѣ́трѡмъ и҆ мо́рю, и҆ бы́сть тишина̀ ве́лїѧ.

І людзі зьдзівіліся, кажучы: Хто Гэты, што і вятры і мора слухаюцца Яго?

Человѣ́цы же чѹди́шасѧ, глаго́люще: кто̀ є҆́сть се́й, ѩ҆́кѡ и҆ вѣ́три и҆ мо́ре послѹ́шаютъ є҆гѡ̀;

І калі Ён прыплыў на другі бераг, у зямлю Гергесінскую, сустрэлі Яго двое, апанаваныя дэманамі, выйшаўшыя з магіл, страшэнна лютыя, так што ніхто ня адважваўся праходзіць тою дарогаю.

(За҄ 28.) И҆ прише́дшѹ є҆мѹ̀ на ѡ҆́нъ по́лъ, въ странѹ̀ гергеси́нскѹю, срѣто́ста є҆го̀ два̀ бѣ҄сна ѿ грѡ́бъ и҆сходѧ҄ща, лю҄та ѕѣлѡ̀, ѩ҆́кѡ не мощѝ никомѹ̀ минѹ́ти пѹте́мъ тѣ́мъ.

І вось яны моцна закрычалі, кажучы: што нам і Табе, Ісус, Сын Бога? Ты прыйшоў сюды дачасна мучыць нас.

И҆ сѐ, возопи́ста глагѡ́люща: что̀ на́ма и҆ тебѣ̀, ї҆и҃се сн҃е бж҃їй; прише́лъ є҆сѝ сѣ́мѡ пре́жде вре́мене мѹ́чити на́съ.

Воддаль жа ад іх пасьвіўся вялікі гурт сьвіньняў.

Бѧ́ше же дале́че ѿ нею̀ ста́до свині́й мно́го пасо́мо.

Дэманы ж упрошвалі Яго, кажучы: калі выганяеш нас, (то) дазволь нам пайсьці ў гурт сьвіньняў.

Бѣ́си же молѧ́хѹ є҆го̀, глаго́люще: а҆́ще и҆зго́ниши ны̀, повелѝ на́мъ и҆тѝ въ ста́до свино́е.

І сказаў ім: ідзіце. І яны, выйшаўшы, пайшлі ў гурт сьвіньняў. І вось увесь гурт сьвіньняў рынуўся з урвішча ў мора, і загінуў у вадзе.

И҆ речѐ и҆̀мъ: и҆ди́те. Ѻ҆ни́ же и҆зше́дше и҆до́ша въ ста́до свино́е: и҆ сѐ, (а҆́бїе) ѹ҆стреми́сѧ ста́до всѐ по бре́гѹ въ мо́ре, и҆ ѹ҆топо́ша въ вода́хъ.

А пастухі ўцяклі і, прыйшоўшы ў места, расказалі пра ўсё, і пра тых, што былі апанаваныя дэманамі.

Пасѹ́щїи же бѣжа́ша, и҆ ше́дше во гра́дъ, возвѣсти́ша всѧ҄, и҆ ѡ҆ бѣсно́ю.

І вось, усё места выйшла напярэймы Ісусу; і, убачыўшы Яго, упрошвалі, каб (Ён) адыйшоў ад межаў іхных.

И҆ сѐ, ве́сь гра́дъ и҆зы́де въ срѣ́тенїе ї҆и҃сови: и҆ ви́дѣвше є҆го̀, моли́ша, ѩ҆́кѡ дабы̀ преше́лъ ѿ предѣ҄лъ и҆́хъ.

« 7 глава 9 глава »