1 Езус-жа пайшоў на гару Аліўную.
2 І на сьвітаньні ізноў прыйшоў у сьвятыню і ўвесь народ прыйшоў да яго; а ён сеўшы вучыў іх.
3 А кніжнікі і фарызэі прывялі жанчыну, злоўленую на чужалостве, і паставілі яе пасярэдзіне,
4 і сказалі яму: Вучыцель, гэтая жанчына толькі-што злоўленая на чужалостве.
5 А ў законе Майсей загадаў нам гэтакіх каменаваць. Ты-ж што скажаш?
6 А гэтае яны гаварылі, прабуючы яго, каб магчы яго абвінаваціць. Езус-жа, нагнуўшыся нізка, пісаў пальцам па зямлі.
7 Калі-ж не пераставалі пытацца ў яго, выпраставаўся і сказаў ім: Хто з вас без граху, няхай першы кіне ў яе камень.
8 І ізноў нагнуўшыся, пісаў на зямлі.
9 Яны-ж, пачуўшы, адзін за другім выходзілі, пачынаючы ад старшых; а астаўся адзін Езус і жанчына, стоячы пасярэдзіне.
10 І выпраставаўшыся Езус сказаў ей: жанчына, дзе тыя, што цябе вінавацілі? Ніхто цябе не асудзіў?
11 Яна сказала: Ніхто, Пане. Езус-жа сказаў: І я цябе не асуджу; ідзі і ўжо болей не грашы.
12 Ізноў-жа гаварыў ім Езус, кажучы: Я ёсьць сьвятло сьвету, хто ідзе за мною, той ня ходзіць у цемры, але будзе мець сьветласьць жыцьця.
13 Дык сказалі яму фарызэі: Ты даеш пасьведчаньне сам аб сабе; пасьведчаньне тваё ня ёсьць праўдзівае.
14 Адказаў Езус і сказаў ім: Калі я і даю пасьведчаньне сам аб сабе, то праўдзівае маё пасьведчаньне, бо я ведаю, адкуль прыйшоў і куды іду; а вы ня ведаеце, адкуль я прыходжу, або куды іду.
15 Вы судзіце паводле цела, я нікога ня суджу.
16 А калі я суджу, то суд мой праўдзівы, бо я ёсьць не адзін, але я і Айцец, каторы паслаў мяне.
17 І ў законе вашым ёсьць напісана, што пасьведчаньне двух чалавек ёсьць праўдзівае.
18 Я ёсьць, што пасьведчаньне даю сам аб сабе, і дае пасьведчаньне аба мне Айцец, каторы паслаў мяне.
19 Дык казалі яму: Дзе твой Айцец? Адказаў ім Езус: Вы ня знаеце ані мяне, ані Айца майго; калі-б вы мяне зналі, то хіба-ж зналі-б і Айца майго.
20 Гэтыя словы гаварыў Езус каля скарбоны, вучачы ў сьвятыні. І ніхто ня ўзяў яго, бо яшчэ ня прыйшла яго часіна.
21 Дык сказаў ім ізноў Езус: Я іду, і будзеце шукаць мяне, і ў граху вашым памрэцё; куды я іду, вы ня можаце прыйсьці.
22 Дк казалі жыды: Ці-ж ён заб’е самога сябе, бо сказаў: «Куды я іду, вы ня можаце прыйсьці»?
23 І казаў ім: Вы ёсьць зьнізу, я з вышыні; вы ёсьць з гэтага сьвету, я ня з гэтага сьвету.
24 Дык я сказаў вам, што памрэцё у грахох вашых; бо калі ня ўверыце, што я ёсьць, памрэцё ў граху вашым.
25 Дык казалі яму: Хто ты ёсьць? Сказаў ім Езус: Пачатак, каторы і гавару вам.
26 Многа маю аб вас гаварыць і судзіць. Але той, каторы паслаў мяне, праўдамоўны ёсьць, і я, што пачуў ад яго, тое гавару на сьвеце.
27 І не зразумелі, што Айцом сваім называў Бога.
28 Дык сказаў ім Езус: Калі ўзьнімеце Сына чалавечага, тады пазнаеце, што я ёсьць, і я сам ад сябе нічога ня чыніў, але як навучыш мяне Айцец, тое гавару.
29 І той, каторы мяне паслаў, са мною ёсьць, і не аставіў мяне аднаго, бо я, што яму падабаецца, заўсёды чыніў.
30 Калі ён гэтае гаварыў, многія ўверылі ў яго.
31 Дык казаў Езус да тых жыдоў, каторыя ўверылі ў яго: Калі вы вытрываеце ў мове маей, сапраўды будзеце маімі вучнямі,
32 і пазнаеце праўду, а праўда вас зробіць вольнымі.
33 Адказалі яму: Мы патомтсва Абрагама і нікому ніколі ня служылі; як-жа ты кажаш: «Будзеце вольнымі»?
34 Адказаў ім Езус: Сапраўды, сапраўды кажу вам, што кожны, хто чыніць грэх, ёсьць слугою грэху.
35 Слуга-ж не астаецца ў доме навекі, а сын астаецца навекі.
36 Дык калі вас Сын зробіць вольнымі, будзеце сапраўды вольнымі.
37 я ведаў, што вы сыны Абрагама; але вы шукаеце мяне забіць, бо мова мая ня прымаецца ў вас.
38 Я гавару, што відзеў у Айца майго, а вы робіце, што відзелі ў айца вашага.
39 Адказалі і сказалі яму: Айцец наш ёсьць Абрагам. Сказаў ім езус: калі вы сыны Абрагама, чынеце ўчынкі Абрагамавы.
40 Цяпер-жа вы шукаеце забіць мяне, чалавека, каторы сказаў вам праўду, якую пачуў ад Бога; гэтага Абрагам ня чыніў.
41 Вы чыніцё ўчынкі Айца вашага. Яны-ж сказалі яму: Мы з чужалоства не радзіліся; мы аднаго айца маем, Бога.
42 Дык сказаў ім Езус: Калі-б Бог быў вашым Айцом, вы любілі-б мяне. Бо я з Бога выйшаў і прыйшоў; бо я не ад сябе самога прыйшоў, але ён мяне паслаў.
43 Чаму вы не разумееце маей гутаркі? Бо вы ня можаце слухаць мовы маей.
44 Вы ёсьць з айца д’ябла і хочаце чыніць пажаданьні айца вашага. Ён чалавекалюбцам быў ад пачатку і не ўстаяў у праўдзе, бо няма ў ім праўды. Калі гаворыць ілжу, з уласнага гаворыць, бо ён лгун і айцец яе.
45 Калі-ж я кажу праўду, вы ня верыце мне.
46 Хто з дакажа ў-ва мне грэх? Калі я вам праўду кажу, чаму вы мне ня верыце?
47 Хто ёсьць з Бога, слухае слоў Божых. Дзеля таго вы ня слухаеце, што вы ня ёсьць з Бога.
48 Дык адказалі жыды і сказалі яму: Ці-ж мы ня добра кажам, што ты самаранін і д’ябла маеш?
49 Адказаў Езус: Я д’ябла ня маю, але паважаю Айца майго, а вы мяне зьневажаеце.
50 Але я ня шукаю сваей славы; ёсьць, хто шукае і судзіць.
51 Сапраўды, сапраўды кажу вам, калі хто захавае мову маю, сьмерці ня ўбача навекі.
52 Дык сказалі жыды: Цяпер мы пазналі, што ты д’ябла маеш. Абрагам памёр і прарокі, а ты кажаш: «Калі хто захавае мову маю, не пакаштуе сьмерці навекі».
53 Няўжо ты большы за айца нашага Абарагма, каторы памёр? І прарокі паўміралі; кім ты сам сябе робіш?
54 адказаў езус: калі я сам сябе слаўлю, слава мая нішто. Ёсьць Айцец мой, каторы славіць мяне, аб каторым вы кажаце, што ён Бог ваш,
55 і вы ня пазналі яго. Але я яго знаю, і калі-б я сказаў, што яго ня знаю, буду падобным да вас лгуном. Але я знаю яго, і мову ягону захоўваю.
56 Абрагам, айцец ваш, рад быў, каб убачыць дзень мой; ён убачыў і ўсьцешыўся.
57 Дык сказалі да яго жыды: Пяцьдзесят гадоў яшчэ ня маеш і ты Абрагама бачыў?
58 Сказаў ім Езус: Сапраўды, сапраўды кажу вам, перш чым Абрагам стаўся, я ёсьць.
59 Дык хвацілі каменьні, каб кідаць у яго, Езус-жа скрыўся і выйшаў з сьвятыні.
Зноскі:
6 Калі-б Езус сказаў: «пусьцеце яе» — то нарушыў-бы права Майсея, якое загадывала каменаваць чужаложніц; калі-б сказаў: «Закамянуйце» — то нарушыў-бы права рымскае, якое забараняла караць сьмерцяй бяз згоды прадстаўніка рымскай улады (Понцыя Пілата).
7 Паводле права, запрысягнутыя сьведкі, якія сьведчылі проціў асуджанага, павінны былі першыя кінуць каменьні ў яго.
9 Адказ Езуса папсуў усе планы старшых і яны першыя пачынаюць уцякаць, маючы, відаць, нячыстае сумленьне. Сваім адказам езус не нарушыў ані права Майсея, ані права рымскага.
11 Хрыстус не асуджае асобы грэшніцы, якая, відаць, жалела за свой грэх, але загадывае ей болей не грашыць і асуджае яе грэх.
12 Езус ёсьць сьвятлом сьвету праз сваё боства, ласку і навуку. Жыды на сьвята Шатроў ладзілі асьвятляньне сьвятыні і паходы са сьветачамі. Езус сваю навуку аб сьвятле навязвае да гэтай цэрэмоніі.
13 Жыды, выступаючы проціў Езуса, паклікаюцца часта на праўную падставу Ст. Закону (Дт. 17:6 і 19:15), што толькі пасьведчаньне двух або трох сьведак заслугоўвае на веру, дык калі Езус адзін гаворыць (сьведчыць) сам аб сабе, ягоныя словы не заслугоўваюць на веру. Езус аднак ужо раней гаварыў, што аб ім сьведчыць Айцец нябесны і Ян Хрысьціцель (Ян 5:33,36).
14 Езус, як Сын Божы, каторы выйшаў ад Айца, заслугоўвае на веру.
15 «Паводле цела» г. зн. паводле вонкавага, зьверхняга выгляду. Хрыстус нікога ня судзіць паводле вонкавага выгляду дый цяпер ён ня прыйшоў, каб судзіць сьвет, але каб збавіць яго (Ян 3:17).
16 «Калі-ж я суджу» г. зн. у вынятковых выпадках ужо цяпер.
18 Айцец дае пасьведчаньне так-жа пры помачы цудаў, якія чыніў Езус.
21 Тут Хрыстус кажа, што ідзе на муку, а потым да неба (гл. Ян 7:34).
22 У гэтых славах выяўляецца ўся злосьць і ненавісьць жыдоў да Хрыста.
23 «Вы знізу» г. зн. вы з зямлі і разумееце пазямному і дзеля гэтага ня можаце ўзыйсьці да неба нават думкай.
24 Па славах: «што я ёсьць» трэба дадаць: Мэсыяш, Сын Божы.
25 «Пачатак» г. зн. спрадвеку існуючы Сын Божы, той, ад каторага ўсё паходзіць.
28 «Калі ўзьнімеце» на крыжы, тады пазнаеце, што я ёсьць Мэсыяш, Сын Божы.
30 Многія ўверылі ў яго, але толькі часова.
32 Езус кажа, што «праўда зробіць вольнымі» ад грахоў, а жыды гэтыя словы датасавалі да няволі народна-палітычнай.
33 Гэта была няпраўда, бо жыды служылі іншым народам і былі пад ярмом эгіпцыянаў, ассырыйцаў, бабілонцаў, грэкаў і ў той час рымлян.
35 Нявольнік ня мае права да спадчыны, а сын мае.
38 Духовым айцом жыдоў ёсьць д'ябал, як гэта відаць ніжэй з радка 44.
44 Д'ябал ня вытрываў у праўдзе, але адпаў ад Бога і ёсьць Айцом усялякага грэху, няпраўды і ілжы, бо ўсё гэта ад яго паходзіць.
46 Даказаць у Хрысце грэх ніхто ня мог, нават, як пабачым далей, на судзе.
48 гэта былі словы поўныя злосьці і зьнявагі для Езуса.
50 Хрыстус ня шукае славы для сябе, ён гатоў цярпець і зьнявагі. Бог Айцец сам дбае аб славу свайго Сына і судзіць тых, што яго зьневажаюць.
51 «Сьмерці» духовае праз асуджэньне вечнае.
52 Жыды зразумелі аб сьмерці фізычнай.
56 Абрагам у адхланьні з аб'явы Божай убачыў дзень («час») Мэсыяша і ўсьцешыўся і дык і вы павінны цешыцца.
57 Абрагам памёр блізу 2 тысячы гадоў перад Нар. Хрыста.
58 Трэба тут зьвярнуць уавагу на словы: «стаўся» і «ёсьць». Абрагам стаўся, г. зн. меў пачатак, а Хрыстус заўсёды ёсьць, бо існаваньне ягонае заўсёды цяперашняе, вечнае, без пачатку і канца. Слоў «я ёсьць, каторы ёсьць» ужывае і Бог Айцец, калі зьяўляецца Майсею ў гаручым кусьце на пустыні (Экс. 3:14).
Сьвятая Эванэлія Езуса Хрыста паводле Яна, 8 раздзел. Пераклад В. Гадлеўскага.
