Ёвава 29 глава

Кніга Ёвава
Пераклад Яна Станкевіча → Русского Библейского Центра

І ўзноў рабіў Ёў свае адумысловае прыраўнаньне, і сказаў:

«О, калі б я быў, як у пярэднія месяцы, як у тыя дні, калі Бог крыў мяне;

Калі сьветач Ягоны сьвяціў над галавою маёю, і я пры сьвятле яго хадзіў сярод цемні.

Як быў я за дзён маладосьці свае, як тайна Божая была над буданом маім;

Калі яшчэ Ўсемагучы быў з імною, і дзяцюкі мае навокал мяне;

Калі дарогі мае абліваліся маслам, і скала тачыла імне цур’і алею!

Калі я выходзіў да брамы месцкае, і на точышчу станавіў седава свае, —

Бачачы мяне, маладзёны хаваліся, а перастаркі ўставалі, стаялі;

Князі ўзьдзержаваліся ад гаворкі і далоні свае клалі на вусны свае;

Голас значных хаваўся, і язык іхны ліп да паднябеньня іхнага.

Калі вуха чула, мела мяне за шчасьлівага; калі вока бачыла, яно сьветчыла празь мяне;

Бо я вывальняў беднага галосячага й сірату, каторая ня мела памагатыра.

Дабраславенства гінучага прыходзіла на мяне, і я прычыняў сэрцу ўдавы песьню радасьці.

Я адзяваўся ў справядлівасьць, і яна ўбірала мяне; як ахілім а турбан суд мой.

Я быў ачыма нявісному і нагамі кульгаваму я;

Айцом быў я ўбогім і справу, каторай ня знаў, я скумаў.

Ламіў я пераднікі несправядліваму, і із зубоў ягоных вырываў здабытак.

І гукаў я: "У гнязьдзе сваім сканаю і, як пясок, памножу дні свае;

Карэнь мой выцягнуўся да вады, і раса начуе на гольлю маім;

Слава мая новая з імною, і лук мой аднаўляецца ў руццэ маёй".

Слухалі мяне, і чакалі, і маўчэлі ў часе рады мае.

Просьле мовы мае яны не паўтаралі, і на іх капалі казаньні мае.

Чакалі мяне, як дажджу, і адчынялі вусны свае, як ад дажджу познага.

Я ўсьміхаўся да іх, і яны ня верылі; і сьвятла віду майго не адхіналі.

Я абіраў дарогу ім, і сядзеў, як галава, і жыў, як кароль памеж вяткі; як плачучых у жалобе, я іх пацяшаў.