Ёва 29 глава

Кніга Ёва
Пераклад Антонія Бокуна → Русского Библейского Центра

І працягваў Ёў прамову сваю, і сказаў:

«Хто мне дасьць, каб я быў як у часы старадаўнія, у тыя дні, калі Бог захоўваў мяне,

калі сьветач Ягоны сьвяціў над галавой маёй, калі ў сьвятле Ягоным хадзіў я ў цемры,

калі яшчэ жыў у днях восені маёй, калі спагаднасьць Бога была ў намёце маім,

калі Усемагутны быў са мною і вакол мяне — дзеці мае,

калі сьцежкі мае купаліся ў масьле, і са скалы ручаём сьцякаў алей.

Калі я выходзіў да брамы гораду, і на плошчы ставіў сядзеньне маё,

убачыўшы мяне, юнакі хаваліся, а старыя ўставалі і стаялі,

князі пераставалі гаварыць і клалі палец на вусны свае,

начальнікі спынялі голас свой, і язык іхні прыліпаў да паднябеньня.

Вуха, якое чула мяне, добра гаварыла пра мяне, і вока, якое бачыла, сьведчыла пра мяне,

бо я вызваляў гаротніка, які клікаў [мяне], і сірату, і бездапаможнага.

Дабраславенства таго, які гінуў, зыходзіла на мяне, і сэрца ўдавы я рабіў радасным.

Я апранаўся ў праведнасьць, і быў апрануты; як плашч і карона быў суд мой.

Вокам быў я для сьляпога, і нагой — для кульгавага.

Бацькам быў для ўбогіх, і ў справе, якой ня ведаў, пільна разьбіраўся.

Я разьдзіраў пашчу крыўдзіцелю і вырываў з зубоў ягоных нарабаванае.

Я гаварыў у душы: “У гнязьдзе сваім я памру і, як пясок, памножу дні свае.

Корань мой адкрыты для вады, і раса пакрывае галіны мае.

Слава мая заўсёды аднаўляецца, і лук у руцэ маёй абнаўляе [сілу]”.

Тыя, што слухалі мяне, чакалі, і маўчалі, [чуючы] параду маю.

Да словаў маіх ня мелі нічога дадаць, і мова мая на іх сплывала.

І чакалі мяне, як дажджу, і адкрывалі вусны свае, як на дождж вясновы.

Калі ўсміхаўся я да іх, ня верылі, і сьвятла аблічча майго не адкідалі.

Я выбіраў шлях да іх, і сядзеў на чале, і быў, як валадар у атачэньні войска; як той, хто пацяшае засмучаных.