2 Царств 1 глава

Вторая книга Царств
Библейской Лиги ERV → Пераклад Чарняўскага 2017

Разгромив амаликитян, Давид вернулся в Секелаг и пробыл там два дня. Это случилось вскоре после того, как был убит Саул.

Сталася ж па смерці Саўла, што Давід вярнуўся па перамозе над Амалекам і спыніўся на два дні ў Сікэлазе.

На третий день из лагеря Саула пришёл молодой солдат. Одежда на нём была разорвана, а голова посыпана пылью в знак глубокой скорби. Придя к Давиду, он поклонился ему до самой земли.

А на трэці дзень з’явіўся нейкі чалавек з лагера Саўла ў падзёртым адзенні і з пасыпанай пылам галавой; і ён, калі падышоў да Давіда, упаў на твар свой і пакланіўся да зямлі.

Давид спросил его: «Откуда ты пришёл?» Человек ответил: «Я убежал из израильского лагеря».

І Давід запытаўся ў яго: «Адкуль ты прыйшоў?» Ён адказаў яму: «Я ўцёк з лагера ізраэльскага».

Давид спросил: «Что там произошло? Расскажи мне». Тогда человек ответил: «Народ наш бежал с поля сражения. Многие убиты, и Саул и сын его Ионафан тоже мертвы».

І сказаў яму Давід: «Што ж сталася? Скажы мне». Ён кажа: «Людзі паўцякалі з месца бою, і многія з народа, упаўшы, загінулі; таксама Саўл і сын яго Ёнатан загінулі».

Давид спросил юношу, который рассказывал ему об этом: «Откуда ты знаешь, что Саул и его сын Ионафан мертвы?»

І спытаўся Давід у юнака, які яму расказваў: «Адкуль ты ведаеш, што памёр Саўл і сын яго, Ёнатан?»

И юноша ответил: «Я случайно оказался на Гелвуйской горе и увидел Саула, опирающегося на своё копьё, а колесница и всадники настигали его.

І юнак, які прынёс яму гэтыя весткі, сказаў: «Я выпадкова ўзышоў на гару Гэльбоэ, і Саўл ляжаў на сваёй дзідзе. А ўжо коннікі і калясніцы даганялі яго,

Он оглянулся назад и, увидев меня, позвал, а я ответил ему.

і ён, аглянуўшыся і ўбачыўшы мяне, паклікаў мяне. Калі я яму адказаў: “Вось я”,

Саул спросил: „Кто ты?” И я ответил ему, что я — амаликитянин.

ён спытаўся ў мяне: “Хто ты?” І я сказаў яму: “Я з амалекцаў”.

Тогда Саул сказал мне: „Подойди и убей меня! Я в смертельных муках, но всё ещё жив”.

І ён сказаў мне: “Падыдзі да мяне і забі мяне, бо туга смяротная ахапіла мяне, але душа мая ўсё яшчэ ўва мне”.

Поэтому я подошёл и убил его, так как знал, что он тяжело ранен и не сможет выжить. Затем я взял корону с его головы и браслет и принёс их сюда, мой господин».

І я, падышоўшы да яго, забіў яго; бо ведаў, што не зможа ён жыць па сваім падзенні. І ўзяў я вянец з галавы яго, і бранзалет з рукі яго, і прынёс іх сюды, да цябе, гаспадара майго».

Тогда Давид и все люди, бывшие с ним, разорвали на себе одежды, чтобы выразить свою печаль.

Давід, схапіўшыся за шаты свае, раздзёр іх, і ўсе людзі, якія былі з ім;

Они рыдали, плакали и постились до захода солнца о Сауле и о сыне его Ионафане, о народе Господнем и об Израиле, так как пали они от меча.

і галасілі яны, і плакалі, і пасцілі аж да вечара дзеля Саўла, і дзеля Ёнатана, сына яго, і дзеля народа Госпада, і дзеля дому Ізраэля, бо яны загінулі ад меча.

Затем Давид сказал юноше, который рассказал ему о смерти Саула: «Откуда ты?» Юноша ответил: «Я амаликитянин, сын чужеземца».

І сказаў Давід юнаку, які аб гэтым паведаміў яму: «Адкуль ты?» Ён адказаў: «Я — сын чалавека, прыбыльца з Амалека».

Тогда Давид сказал ему: «Как не побоялся ты поднять руку, чтобы убить помазанника Господа?»

І сказаў яму Давід: «Як ты адважыўся падняць руку сваю, каб забіць намашчэнца Госпадава?»

Затем Давид призвал одного из молодых слуг и приказал ему убить амаликитянина,

Дык Давід, паклікаўшы аднаго з юнакоў, загадаў: «Падыдзі і забі яго». І той ударыў яго, і ён памёр.

и тот убил его. И сказал Давид амаликитянину: «Ты сам виноват в своей смерти. Ты сказал, что убил помазанника Господа, так что твои собственные слова доказывают твою вину».

І сказаў яму Давід: «Кроў твая — на галаву тваю; бо сказанае табою сведчыла супраць цябе, калі ты казаў: “Я забіў намашчэнца Госпадавага”».

Давид пел печальную песнь о Сауле и его сыне Ионафане.

А Давід аплакваў Саўла і сына яго Ёнатана гэтым жалобным галашэннем,

Он велел своим людям научить народ Иудеи этой песне, которая называется «Поклон». Она записана в книге «Ясара».

і загадаў, каб навучылі сыноў Юды гімну луку, як і было запісана ў Кнізе Справядлівага, і сказаў ён:

«Краса твоя, Израиль, повержена на высотах твоих! О, как пали эти герои!

«Слаўныя твае, Ізраэлю, загінулі на гарах тваіх, як жа маглі загінуць такія мужныя?!

Не рассказывайте об этом в Гефе, не объявляйте на улицах Аскалона. Чтоб не радовались города филистимские, чтоб не торжествовали народы чужеземные.

Не расказвайце гэтага ў Геце і не абвяшчайце аб гэтым на вуліцах Аскалона, каб часам не ўзвесяліліся з-за гэтага дочкі філістынскія, каб не радаваліся дочкі неабрэзаных.

О, горы Гелвуйские! Пусть не падает на вас ни роса, ни дождь, и не будет полей, приносящих урожай. Так как щит героев заржавел там, не был помазан маслом щит Саула.

Горы Гэльбоэ! Хай не спадзе на вас ані раса, ані дождж і хай не будзе ў вас палёў урадлівых, бо там апаганены шчыт мужных, шчыт Саўла, быццам не быў ён памазаны алеем.

Лук Ионафана отнял жизни многих, меч Саула принёс смерть врагу! Они пролили кровь тех, кто мёртв сейчас, пронзили плоть могучих воинов.

Без крыві забітых, без тлушчу мужных лук Ёнатана ніколі не вяртаўся назад, і меч Саўла не вяртаўся дарма.

Саул и Ионафан нам были дороги! В жизни своей они друг друга любили и в согласии были. И даже смерть не разлучила их! Быстрее орлов, сильнее львов они были.

Саўла і Ёнатана, што любілі адзін аднаго і жылі ў згодзе, смерць таксама не разлучыла іх, хутчэйшых за арлоў і дужэйшых за львоў.

О, дочери Израиля, плачьте о Сауле, который одевал вас в пурпурные одежды и золотом одежду вашу украшал.

Дочкі ізраэльскія, плачце дзеля Саўла, які апранаў вас у раскошныя пурпуровыя шаты, які даваў залатыя аздабленні для ўпрыгожвання вашага.

Как пали сильные в битве! Ионафан лежит убитый на высотах Гелвуйских.

Як жа маглі загінуць у баі такія мужныя! Ёнатан забіты на ўзгорках тваіх.

Скорблю я о тебе, брат мой Ионафан! Ты очень дорог был мне. Меня любил ты неописуемой любовью, которая сильнее любви женщины.

О, як шкадую цябе, брат мой Ёнатан: ты быў мне вельмі дарагі; любоў твая была для мяне даражэй за любоў жаночую.

В битве погибли славные герои, их оружие утеряно бесследно».

Як палеглі героі і загінула зброя баявая!»

« 31 глава 2 глава »