Пасланне Іакава 1 глава

Саборнае Пасланне святога апостала Іакава
Пераклад праваслаўнай царквы → Пераклад П. Татарыновіча

Іакаў, раб Бога і Госпада Іісуса Хрыста, — двана́ццаці кале́нам, якія ў рассе́янні: ра́давацца.

Якуб слуга Бога і Ўсеспадара нашага Езуса Хрыстуса дванаццаці пакаленням, што знайходзяцца ў расцярушэнні, прывет.

За вялікую радасць прыма́йце, браты мае́, калі трапля́еце ў розныя спаку́сы,

Лічэце сабе за вялікую радасьць, браты мае, калі рожныя спакусы вас агорнуць,

ве́даючы, што выпрабава́нне вашай веры ўтвара́е цярплівасць;

ведаючы, што дазнанне веры вашай творыць вытрываласьць;

цярплівасць жа павінна мець вынік даскана́лы, каб вы былí даскана́лымі і беззага́ннымі, не ма́ючы ні ў чым недахопу.

а вытрываласьць гэта дзеля дасканалячае, каб вы былі поўнадасканальнымі без ніякіх недахопаў.

Калі ж каму з вас не хапа́е мудрасці, няхай про́сіць у Бога, Які дае ўсім шчодра і без папрокаў, — і будзе да́дзена яму́.

І калі хто з вас патрабуе мудрасьці няхай просіць у Бога, шчодра даючага без дакораў, і дасцца яму.

Але няхай просіць з вераю, ніколькі чым не сумнява́ючыся, бо хто сумнява́ецца, той падобны да марской хва́лі, якую вецер гоніць і шпурля́е;

Але хай просіць зь вераю бязь ценю сумніву; хто бо сумняваецца, падобны марской хвалі, ветрам падыманай ды ганянай.

няхай жа не спадзяе́цца такі чалавек атрыма́ць нешта ад Госпада.

Гэткі чалавек хай не спадзяецца атрымаць што ад Бога.

Чалавек з раздво́енай душою — няўсто́йлівы на ўсіх шляха́х сваіх.

Двудушны муж хісткі ёсьць на ўсіх шляхох сваіх.

Няхай жа ганары́цца брат прынíжаны ўзвы́шанасцю сваёю,

Хай ганарыцца брат пакорны высокасьцю сваёю;

а багаты — прынíжанасцю сваёю, бо ён знікне, як кве́цень на траве;

а багаты — сваёю нізкасьцю, праміне бо як той квет на траве:

узышло́ спякотнае сонца і ссушы́ла траву, і кве́цень яе апа́ла, і хараство́ вы́гляду яе знікла; так і багаты на шляха́х сваіх звя́не.

узыйдзе сонца, настане сьпека, высушыць траву і квет ападае, краса выгляду ягонага нікне; так вяне і багаты на сваіх шляхох.

Блажэ́нны чалавек, які вы́трывае спакусу, бо, прайшоўшы выпрабава́нне, ён атрыма́е вянец жыцця́, які паабяца́ў Гасподзь тым, хто лю́біць Яго.

Шчасьлівы муж, які вытрымоўвае спакусу, бо-ж калі быў выпрабаваны, атрымае вянец жыцьця, які абяцаў Бог Любячым Яго.

Пры спакушэ́нні няхай ніхто не кажа: «Бог мяне спакуша́е»; таму што Бог не можа быць спаку́шаны злом, і Сам не спакуша́е нікога,

Ніхто ў спакусе хай не кажа: Бог мяне спакушае; Бог бо не спакушаецца злом і Сам нікога ня кусіць.

а кожны спакуша́ецца сваёю пажа́днасцю, якая яго прыва́блівае і зама́ньвае;

Але кажны спакушаецца поцягам і прывабай свае похаці.

потым пажа́днасць, зача́ўшы, нараджа́е грэх, а ўчы́нены грэх нараджа́е смерць.

Похаць-жа, зачаўшы, родзіць грэх; а грэх дакананы родзіць сьмерць.

Не абма́нвайцеся, браты́ мае́ ўзлю́бленыя:

Дык не манеце сабе, браты найдаражэйшыя:

усякае добрае дая́нне і ўсякі даскана́лы дар сыходзіць звыш, ад Айца свяцíлаў, у Якога няма змяне́ння і нават це́ню пераме́нлівасці.

ўсякае найлепшае дарэнне і ўсякі дасканальны дар згары ёсьць, зыйходзіць ад Айца сьвятла, ў якога няма зьменнасьці ані ценю перамены;

Ён пажада́ў і нарадзíў нас сло́вам ісціны, каб мы сталі нейкім пача́ткам Яго стварэ́нняў.

з уласнае бо волі радзіў нас словам праўды, каб мы былі нейкім начаткам яго стварэння.

Дык вось, браты мае́ ўзлю́бленыя, няхай кожны чалавек будзе хуткі да слу́хання, няспе́шны да гаварэ́ння, няспе́шны да гневу,

Вы гэта ведаеце, браты мае мілыя. Хай, восьжа, кажны чалавек хуткі будзе да слухання, а спавольны да гутаркі й спавольны да гневу.

бо гнеў чалавека не робіць яго праведным перад Богам.

Гнеў бо да справядлівасці Божай ня спрычыняецца.

Таму, адкла́ўшы ўсякую нечыстату́ і празме́рную зло́бу, лагодна прымíце пасе́янае слова, якое можа спасцí ду́шы вашы.

Таму, адкінуўшы ўсялякую нечысьць ды лішнюю злосьць, з лагоднасьцю прыймайце ўсеванае слова, могучае збавіць вашыя душы.

Будзьце ж выкана́ўцамі слова, а не толькі слухача́мі, якія ашу́кваюць саміх сябе.

Будзьце выканальнікамі слова, а не слухачамі толькі, ашукваючымі сябе.

Бо хто слу́хае слова і не выко́нвае, той падобны да чалавека, што разгляда́е ў люстэ́рку свой твар, які ма́е ад нараджэ́ння:

Бо калі хто слухае слова ды ня выконвае, той падобны да чалавека, што прызіраецца ў люстры прыроднаму абліччу:

ён паглядзе́ў на сябе і адышо́ў — і адразу забыў, які ён.

ён азірнуў сябе і адыйшоў ды зараз забыўся, якім быў.

Але хто спасцíгне закон даскана́лы — закон свабоды — і застане́цца ў ім, той, стаўшы не слухачо́м забы́ўлівым, а выкана́ўцам справы, блажэ́нны будзе ў дзе́йнасці сваёй.

А хтоб пранік дасканалы закон вольнасьці ды вытрываў быў ім, ня слухачом забудчывым стаўшыся, але выканальнікам дзела, той шчасьлівы будзе ў чыне сваім.

Калі хто з вас думае, што ён набо́жны, і не стры́млівае свайго языка, а падма́нвае сэ́рца сваё, то набо́жнасць яго ма́рная.

Каліж хто думае, што ён пабожны, ня сутрымоўваючы языка свайго, але абласучваючы сэрца сваё, таго пабожнасьць пустая.

Набо́жнасць чы́стая і беззага́нная перад Богам і Айцом — у тым, каб дагляда́ць сірот і ўдоў у го́ры іх і захо́ўваць сябе неапага́неным ад свету.

Чыстай і беззаганнай перад Богам і Айцом ёсьць тая пабожнасьць: каб вясьці догляд сірат і ўдоваў, а сябе ўсьцярэгчы неапаганеным ад гэтага сьвету.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

2 Спакусы — розныя праціўнасці жыцця. Хрысціянін хоча дасканальна з’адзініцца з Хрыстусам праз цярплівасць у злыбядах, таму ён так цэніць нагоды да цярпення.

5 Патрэбная мудрасць — прызнанне свайго празначэння, сэнсу і правільнага шляху жыццёвага. І хто моліць яе шчырым сэрцам і верай няхіслівай, Бог з прыхільнасцю дасьць яе.

9 Пакорны — паніжаны убогасцю, упаследжаннем свайго стану, гэткі бо хутчэй можа спадзявацца ад Бога спачуцьця і вывышэння, калі не праклінаціме свае долі; а багаты хай і пры сваіх дастатках жыццёвых стараецца быць пакорным, няма бо чаго вывышацца маемасцю надта знікомаю. Кажнаму сваё выпрабаванне й адказнасьць.

13 Спакушаць абазначае у св. Пісанні або падбухторваць да благога, і гэтак Бог нікога не спакушае, або гартаваць у цноце, на гэта Бог насылаў напркл. выпрабаванне на Адрагама (Жыд. 11:17). Так і кажнаму чалавеку Бог дае вольны выбар між дабром і злом, быць паслухмяным Сабе, або — не, але нікога не спакушае, робячы зло прывабным, бож Ён Сам, Дабро несканчальнае, ёсць найвышэйшай прывабай, таму нікім ня можа спакушацца; над Ім бо зло ня мае сілы. Спакушае чалавека похаць, яна, моў распусніца, блазніць яго, каб прыжыць з ім грэх, які сваім чарадом родзіць моральную смерць.

17 Дар вышэйшы, уздым волі да нейкага чыну нап., паходзячы ад Бога, які можна назваць дарам Божым, пазнаецца па сваёй грунтоўнай сталасці; а плыткахіслівыя парывы, выбухаючыя й знікаючыя, бы дым — гэта самаабман.

18 Адкуплены чалавек родзіцца, згодна з вечнаю Прамудрасцю, Словам Праўды, каб стацца зачаткам, пяршынёю, новага жыцця.

19 Чалавек не павінен быць скоры да гневу, ён бо чалавечы, а Бог пасвойму мерае.

25 Закон Хрыстуса (Эванэлія), гэта закон свабоды, бо даны дзецям Божым, выконваючым яго з любасці, а не нявольнікам спаўняўшым яго толькі з боязі кары.

26 Існа пабожны кілзае свой язык, ня крыве душою, каб выкруціцца перад сваім сумленнем, сее любасць, высцярагаючыся усякай гідоты.

« 28 глава 2 глава »