Екклезіаста 1 глава

Книга Екклезіястова (або Проповідника)
Переклад Хоменка → Пераклад Чарняўскага 2017

Слова Когелета, Давидового сина, царя в Єрусалимі.

Слова Эклезіяста, сына Давідава, цара ў Ерузаліме.

Марнота марнот, каже Когелет, марнота марнот — геть усе марнота.

Марнасць з марнасцей, — кажа Эклезіяст, — марнасць з марнасцей і ўсё марнасць.

Що за користь людині з усіх її трудів, які вона завдає собі під сонцем?

Што за карысць чалавеку ад усёй працы яго, у якой працуе пад сонцам?

Рід відходить і рід приходить, земля ж перебуває повіки.

Пакаленне адыходзіць і пакаленне прыходзіць, а зямля трывае вечна.

Так само і сонце сходить, і сонце заходить і поспішає до свого місця, де має сходити.

Узыходзіць сонца, і заходзіць сонца, і спяшаецца на месца сваё, і там ізноў нараджаецца.

Вітер віє на південь, і звертає на північ: знай крутиться та й крутиться, повіваючи, та й знов повертається до своїх кругобігів.

Кружляе праз поўдзень і паварочвае на поўнач, абыходзячы ўсё навокал, рухаецца вецер і на кругі свае вяртаецца.

Усі ріки течуть у море, та море не наповнюється. До місця, звідки течуть ріки, туди вони повертаються знову.

Усе рэкі цякуць у мора, і мора не перапаўняецца; да месца, адкуль выходзяць, туды і вяртаюцца рэкі ў цячэнні сваім.

Усякі речі втомлюють людину, а чому — ніхто не каже. Око не насититься баченим, вухо не наповниться слуханим.

Усе рэчы цяжкія, не можа выясніць іх чалавек моваю. Не насычаецца вока глядзеннем, ані вуха не напаўняецца слуханнем.

Те, що було, є те саме, що буде; те, що зробилось, є те саме, що зробиться. Нема нічого нового під сонцем.

Што было, тое і ёсць, тое і будзе. Што сталася, тое і ёсць, тое і станецца:

Як є щось, про що кажуть: «Глянь: ось нове!» — то воно вже давно було у віках, які були перед нами.

нічога новага пад сонцам. Часам кажуць пра якую-небудзь рэч: «Вось, гэта новае», але [гэта] ужо раней прамінула ў вяках, што былі перад намі.

Немає згадки про минулих, та й про тих, що будуть потім, — не згадають про них ті, що прийдуть опісля.

Няма памяці пра тых, што раней жылі, але ж і пра тых, што потым жыць будуць, не будзе ўспаміну ў тых, якія пасля будуць.

Я, Когелет, був царем над Ізраїлем в Єрусалимі.

Я, Эклезіяст, быў царом Ізраэля ў Ерузаліме.

Віддався я всім серцем розслідуванням та мудрим вивідуванням усього, що під сонцем. Це ж невдячне заняття, що Бог дав людям, щоб вони клопоталися.

І вырашыў у душы сваёй вышукваць і даследаваць мудра ўсё, што дзеецца пад сонцам. Гэты найцяжэйшы занятак даў Бог сынам чалавечым, каб займаліся ім.

Я бачив усе, що діється під сонцем, і що ж? Усе марнота й гонитва за вітром.

Убачыў я ўсё, што дзеецца пад сонцам; і, вось жа, усё — марнасць і турбаванне духа.

Криве не може стати прямим, і того, що бракує, не можна полічити.

Што крывое — не можа стацца прамым, а чаго не хапае — не можа быць палічана.

Подумав я у серці: ось я придбав собі велику і глибоку мудрість, понад усіх, що були передо мною над Єрусалимом, і серце моє дознало велемудрости й знання.

Прамовіў я ў сэрцы маім, кажучы: «Вось, я ўзвялічыў мудрасць і набыў [яе] больш за ўсіх, што былі да мяне ў Ерузаліме; і розум мой спазнаў вялікую мудрасць і веды».

Я віддався моїм серцем, щоб спізнати мудрість, спізнати глупоту і безумство, і я довідався, що й це гонитва за вітром,

Аддаў я сэрца маё, каб спазнаць мудрасць і веды, неразумнасць і дурноту, і даведаўся я, што ў гэтым — таксама засмучанасць духа, менавіта таму

бо у великій мудрості — велика журба, хто додає знання, додає страждання.

ў вялікай мудрасці — вялікая туга і хто павялічвае веды, павялічвае і пакуты.

« 31 глава 2 глава »