Лікі 5 глава

Лікі
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

І наказаў Гасподзь Майсею:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

загадай сынам Ізраілевым выслаць з табара ўсіх пракажоных, і ўсіх кравацечных, і ўсіх, што апаганіліся ад мёртвага,

повелѝ сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ, и҆ да и҆зго́нѧтъ и҆з̾ полка̀ всѧ́каго прокаже́ннаго, и҆ всѧ́каго пролива́ющаго сѣ́мѧ, и҆ всѧ́каго нечи́стаго дѹше́ю:

і мужчын і жанчын вышліце, за табар вышліце іх, каб не апаганьвалі яны табараў сваіх, сярод якіх Я жыву.

ѿ мѹ́жеска по́лѹ до же́нска, и҆згони́те внѣ̀ полка̀, и҆ да не ѡ҆сквернѧ́тъ полкѡ́въ свои́хъ, въ ни́хже а҆́зъ пребыва́ю.

І зрабілі так сыны Ізраілевыя і вынесьлі прэч з табара: так казаў Гасподзь Майсею, так і зрабілі сыны Ізраілевыя.

И҆ сотвори́ша сы́нове ї҆и҃лєвы та́кѡ, и҆ и҆згна́ша и҆̀хъ внѣ̀ полка̀: ѩ҆́коже гл҃а гд҇ь мѡѷсе́ю, та́кѡ сотвори́ша сы́нове ї҆и҃лєвы.

І наказаў Гасподзь Майсею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

скажы сынам Ізраілевым: калі мужчына альбо жанчына зробіць які-небудзь грэх супроць чалавека і праз гэта ўчыніць злачынства супроць Госпада, і вінаватая будзе душа тая,

рцы̀ сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ, глаго́лѧ: мѹ́жъ и҆лѝ жена̀, и҆́же а҆́ще сотвори́тъ ѿ всѣ́хъ грѣхѡ́въ человѣ́ческихъ и҆ презира́ѧ пре́зритъ гд҇а, и҆ престѹ́питъ дѹша̀ ѻ҆́на:

дык няхай паспавядаюцца ў грэху сваім, які яны зрабілі, і вернуць поўніцай тое, у чым яны вінаватыя, і дакладуць да таго пятую долю і аддадуць таму, супроць каго зграшылі;

да и҆сповѣ́сть грѣ́хъ, є҆го́же сотворѝ, и҆ да ѿда́стъ престѹпле́нїе и҆́стое, и҆ пѧ́тѹю ча́сть є҆гѡ̀ да приложи́тъ къ томѹ̀, и҆ да ѿда́стъ, є҆мѹ́же согрѣшѝ.

а калі ў яго няма спадчыньніка, якому трэба было б аддаць за віну, дык прысьвяціць гэта Госпаду: няхай будзе гэта сьвятару, звыш барана ачышчэньня, якім ён ачысьціць яго;

А҆́ще же нѣ́сть человѣ́кѹ ѹ҆́жика, ѩ҆́кѡ ѿда́ти є҆мѹ̀ престѹпле́нїе, престѹпле́нїе ѿдае́мое гд҇ѹ, жерцѹ̀ да бѹ́детъ, кромѣ̀ ѻ҆вна̀ ѡ҆чище́нїѧ, и҆́мже помо́литсѧ ѡ҆ не́мъ.

і ўсякае паднашэньне з усіх сьвятыняў сыноў Ізраілевых, якія яны прыносяць да сьвятара, яму належыць,

И҆ всѧ́къ нача́токъ, и҆ всѧ҄ ѡ҆свѧща́ємаѧ въ сынѣ́хъ ї҆и҃левыхъ, є҆ли҄ка а҆́ще прино́сѧтъ гд҇ѹ, жерцѹ̀ самомѹ̀ да бѹ́дѹтъ:

і прысьвечанае кім-небудзь яму належыць; усё, што дасьць хто сьвятару, яму належыць.

и҆ коегѡ́ждо ѡ҆свѧщє́наѧ, томѹ̀ да бѹ́дѹтъ и҆ мѹ́жъ а҆́ще да́стъ жерцѹ̀, томѹ̀ да бѹ́детъ.

І наказаў Гасподзь Майсею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

абвясьці сынам Ізраілевым і скажы ім: калі здрадзіць каму жонка і парушыць вернасьць яму,

глаго́ли сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ и҆ рече́ши къ ни҄мъ: мѹ́жа, мѹ́жа а҆́ще престѹ́питъ жена̀ є҆гѡ̀, и҆ презира́ющи пре́зритъ є҆го̀,

і перасьпіць хто зь ёю і вылье семя, і гэта будзе схавана ад вачэй мужа яе, і яна апаганіцца тайна, і ня будзе на яе сьведкі, і ня будзе выкрыта,

и҆ бѹ́детъ кто̀ съ не́ю ло́жемъ сѣ́мене, и҆ ѹ҆таи́тсѧ ѿ ѻ҆́чїю мѹ́жа є҆ѧ̀, и҆ ѹ҆кры́етсѧ, ѻ҆на́ же бѹ́детъ ѡ҆скверне́на, и҆ свидѣ́телѧ не бѹ́детъ на ню̀ и҆ сїѧ̀ нѣ́сть ѩ҆́та,

і ўвойдзе ў яго дух рэўнасьці, і будзе раўнаваць жонку сваю, калі яна апаганеная, альбо ўвойдзе ў яго дух рэўнасьці, і ён будзе раўнаваць жонку сваю, калі яна не апаганеная, —

и҆ прїи́детъ на него̀ дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, ѻ҆на́ же ѡ҆скверне́на є҆́сть, и҆лѝ прїи́детъ є҆мѹ̀ дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, ѻ҆на́ же не бѹ́детъ ѡ҆скверне́на,

няхай прывядзе муж жонку сваю да сьвятара і прынясе за яе ў ахвяру дзясятую долю эфы ячнай мукі, але ня вылівае на яе алею і не кладзе лівану, бо гэта прынашэньне раўнаваньня, прынашэньне ўспаміну, якое нагадвае пра беззаконства;

и҆ да приведе́тъ мѹ́жъ женѹ̀ свою̀ къ жерцѹ̀, и҆ да принесе́тъ да́ръ за ню̀, десѧ́тѹю ча́сть мѣ́ры є҆́фї мѹкѝ ѩ҆́чныѧ: да не возлїе́тъ на ню̀ є҆ле́а, нижѐ да возложи́тъ на ню̀ лїва́на: же́ртва бо ревнова́нїѧ є҆́сть, же́ртва па́мѧти воспомина́ющаѧ грѣ́хъ.

а сьвятар няхай прывядзе і паставіць яе перад абліччам Гасподнім,

И҆ приведе́тъ ю҆̀ жре́цъ и҆ поста́витъ ю҆̀ пред̾ гд҇емъ:

і возьме сьвятар сьвятой вады ў гліняны посуд, і возьме сьвятар зямлі з падлогі скініі і пакладзе ў ваду;

и҆ да во́зметъ жре́цъ во́дѹ жи́вѹ чи́стѹ въ сосѹ́дѣ гли́нѧнѣ, и҆ ѿ пе́рсти на землѝ сѹ́щїѧ ѹ҆ ски́нїи свидѣ́нїѧ, и҆ взе́мъ жре́цъ да всы́плетъ въ во́дѹ:

і паставіць сьвятар жонку перад абліччам Гасподнім, і аголіць галаву жонцы, і дасьць ёй у рукі прынашэньне ўспаміну, гэта прынашэньне раўнаваньня, а ў руцэ ў сьвятара будзе горкая вада, якая наводзіць праклён.

и҆ да поста́витъ жре́цъ женѹ̀ пред̾ гд҇емъ, и҆ да ѿкры́етъ главѹ̀ женѣ̀, и҆ да да́стъ въ рѹ́цѣ є҆ѧ̀ же́ртвѹ па́мѧти, же́ртвѹ ревнова́нїѧ: въ рѹцѣ́ же жерца̀ да бѹ́детъ вода̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твеннаѧ сїѧ̀.

І закляне яе сьвятар і скажа жонцы: калі ніхто не пераспаў з табою, і ты не апаганілася і ня здрадзіла мужу свайму, дык цэлая будзеш ад гэтай вады горкай, якая наводзіць праклён;

И҆ да заклене́тъ ю҆̀ жре́цъ и҆ рече́тъ женѣ̀: а҆́ще никто́же бы́сть съ тобо́ю, и҆ нѣ́си престѹпи́ла ѡ҆скверни́тисѧ под̾ мѹ́жемъ твои́мъ, неви́нна бѹ́ди ѿ воды̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твенныѧ сеѧ̀:

але калі ты здрадзіла мужу твайму і апаганілася, і калі хто пераспаў з табою апрача мужа твайго, —

а҆́ще же престѹпи́ла є҆сѝ, мѹжа́та сѹ́щи, и҆лѝ ѡ҆скверне́на є҆сѝ, и҆ дадѐ кто̀ тебѣ̀ ло́же своѐ, кромѣ̀ мѹ́жа твоегѡ̀.

тады сьвятар хай закляне жонку кляцьбою праклёну і скажа сьвятар жонцы: хай пракляне цябе Гасподзь і аддасьць кляцьбе ў народзе тваім, і хай зробіць Гасподзь, каб улоньне тваё апала і жывот твой апух;

И҆ заклене́тъ жре́цъ женѹ̀ клѧ́твами клѧ́твы сеѧ̀, и҆ рече́тъ жре́цъ женѣ̀: да да́стъ тѧ̀ гд҇ь въ клѧ́твѹ и҆ проклѧ́тїе средѝ люді́й твои́хъ, внегда̀ да́ти гд҇ѹ стегнѹ̀ твоемѹ̀ ѿпа́сти и҆ чре́вѹ твоемѹ̀ разсѣ́стисѧ:

і хай пройдзе вада гэтая, якая наводзіць праклён, у нутрыну тваю, каб апух жывот і апала ўлоньне. І скажа жонка: амін, амін.

и҆ вни́детъ вода̀ клѧ́твеннаѧ сїѧ̀ во чре́во твоѐ, є҆́же расто́ргнѹти ѹ҆тро́бѹ твою̀, и҆ ѿпа́сти стегнѹ̀ твоемѹ̀. И҆ ѿвѣща́етъ жена̀: бѹ́ди, бѹ́ди.

І напіша сьвятар заклёны гэтыя на зьвітку і змые іх горкаю вадою;

И҆ да напи́шетъ жре́цъ клѧ҄твы сїѧ҄ въ кни́зѣ, и҆ и҆згла́дитъ въ водѣ̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твеннагѡ:

і дасьць выпіць жонцы горкую ваду, якая наводзіць праклён, і ўвойдзе ў яе вада, якая наводзіць праклён, на шкоду ёй.

и҆ напои́тъ женѹ̀ водо́ю ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твенною, и҆ вни́детъ въ ню̀ вода̀ клѧ́твеннаѧ ѡ҆бличе́нїѧ.

І возьме сьвятар з рук жонкі хлебнае прынашэньне раўнаваньня, і паднясе гэтае прынашэньне перад Госпада, і занясе яго да ахвярніка;

И҆ да во́зметъ жре́цъ ѿ рѹкѝ же́нски же́ртвѹ ревнова́нїѧ, и҆ да возложи́тъ же́ртвѹ пред̾ гд҇емъ, и҆ да принесе́тъ ю҆̀ ко ѻ҆лтарю̀:

і возьме сьвятар жменю з хлебнага прынашэньня частку на памяць, і спаліць на ахвярніку, і потым дасьць жонцы выпіць вады:

и҆ да во́зметъ жре́цъ го́рстїю ѿ же́ртвы па́мѧть є҆ѧ̀, и҆ да принесе́тъ ю҆̀ на ѻ҆лта́рь, и҆ по се́мъ напои́тъ водо́ю женѹ̀:

і калі напоіць яе вадою, тады, калі яна нячыстая і зрабіла злачынства супроць мужа свайго, горкая вада, якая наводзіць праклён, увойдзе ў яе, на шкоду ёй, і апухне чэрава яе і ападзе ўлоньне яе, і будзе тая жонка праклятая ў народзе сваім;

и҆ бѹ́детъ а҆́ще є҆́сть ѡ҆скверне́на, и҆ а҆́ще ѹ҆тае́нїемъ ѹ҆таи́сѧ ѿ мѹ́жа своегѡ̀, и҆ вни́детъ въ ню̀ вода̀ клѧ́твеннаѧ ѡ҆бличе́нїѧ, и҆ надме́тъ чре́во є҆ѧ̀, и҆ ѿпаде́тъ стегно̀ є҆ѧ̀, и҆ бѹ́детъ жена̀ въ проклѧ́тїе въ лю́дехъ свои́хъ:

а калі жонка не апаганілася і была чыстая, дык застанецца цэлая і будзе апладняцца семем.

а҆́ще же не бѹ́детъ ѡ҆скверне́на жена̀, и҆ чиста̀ є҆́сть, и҆ неви́нна бѹ́детъ, и҆ пло́дствовати бѹ́детъ сѣ́мѧ.

Вось закон пра раўнаваньне: калі жонка здрадзіць мужу свайму і апаганіцца,

Се́й зако́нъ ревнова́нїѧ, комѹ́-либо а҆́ще престѹ́питъ жена̀, мѹжа́та сѹ́щи, и҆ ѡ҆скверни́тсѧ:

альбо калі на мужа сыдзе дух рэўнасьці, і ён будзе раўнаваць жонку сваю, тады няхай ён паставіць жонку сваю прад абліччам Госпада, і зробіць зь ёю сьвятар усё паводле гэтага закона, —

и҆лѝ человѣ́къ, є҆мѹ́же а҆́ще на́йдетъ на́нь дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, и҆ поста́витъ женѹ̀ свою̀ пред̾ гд҇емъ, и҆ да сотвори́тъ є҆́й жре́цъ ве́сь зако́нъ се́й:

і будзе муж чысты ад грэху, а жонка панясе на сабе грэх свой.

и҆ чи́стъ бѹ́детъ человѣ́къ ѿ грѣха̀, и҆ жена̀ та̀ во́зметъ грѣ́хъ сво́й.

« 4 глава 6 глава »