Лікі 5 глава

Чацьвертая кніга Масеява: Лікі
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І гукаў СПАДАР Масею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

«Раскажы сыном Ізраелявым, каб выслалі з табару ўсіх пракажаных, і ўсіх маючых вытакі, і кажнага, што стаў нячысты ад мертвае душы.

повелѝ сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ, и҆ да и҆зго́нѧтъ и҆з̾ полка̀ всѧ́каго прокаже́ннаго, и҆ всѧ́каго пролива́ющаго сѣ́мѧ, и҆ всѧ́каго нечи́стаго дѹше́ю:

Ад мужчыны й да жонкі вышліце, вонкі табару вышліце іх, і ня будуць плюгавіць яны табараў сваіх, што Я жыву пасярод іх».

ѿ мѹ́жеска по́лѹ до же́нска, и҆згони́те внѣ̀ полка̀, и҆ да не ѡ҆сквернѧ́тъ полкѡ́въ свои́хъ, въ ни́хже а҆́зъ пребыва́ю.

І зрабілі так сынове Ізраелявы, і выслалі іх вонкі з табару; як казаў СПАДАР Масею, так і зрабілі сынове Ізраелявы.

И҆ сотвори́ша сы́нове ї҆и҃лєвы та́кѡ, и҆ и҆згна́ша и҆̀хъ внѣ̀ полка̀: ѩ҆́коже гл҃а гд҇ь мѡѷсе́ю, та́кѡ сотвори́ша сы́нове ї҆и҃лєвы.

І Гукаў СПАДАР Масею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

«Гукай сыном Ізраелявым: мужчына альбо жонка, калі яны зробяць адзін із грахоў людзкіх, выступяць супроці СПАДАРА, і вінна будзе душа тая;

рцы̀ сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ, глаго́лѧ: мѹ́жъ и҆лѝ жена̀, и҆́же а҆́ще сотвори́тъ ѿ всѣ́хъ грѣхѡ́въ человѣ́ческихъ и҆ презира́ѧ пре́зритъ гд҇а, и҆ престѹ́питъ дѹша̀ ѻ҆́на:

Дык няхай выспавядаюцца з грэху свайго, каторы яны зрабілі, і верне за віну сваю ў галоўнай суме, і пятую часьць дадасьць да тога, і дасьць таму, супроці каго завініўся.

да и҆сповѣ́сть грѣ́хъ, є҆го́же сотворѝ, и҆ да ѿда́стъ престѹпле́нїе и҆́стое, и҆ пѧ́тѹю ча́сть є҆гѡ̀ да приложи́тъ къ томѹ̀, и҆ да ѿда́стъ, є҆мѹ́же согрѣшѝ.

І калі ў чалавека няма сваяка, каб зьвярнуць за віну яму, то за віну зьвернецца СПАДАРУ; хай будзе гэта сьвятару звыш барана ласкіўчыненьня, каторым ён дастане яму ласкіўчыненьне.

А҆́ще же нѣ́сть человѣ́кѹ ѹ҆́жика, ѩ҆́кѡ ѿда́ти є҆мѹ̀ престѹпле́нїе, престѹпле́нїе ѿдае́мое гд҇ѹ, жерцѹ̀ да бѹ́детъ, кромѣ̀ ѻ҆вна̀ ѡ҆чище́нїѧ, и҆́мже помо́литсѧ ѡ҆ не́мъ.

І ўсялякі дар із усіх сьвятасьцяў сыноў Ізраелявых, каторыя яны абракаюць, сьвятару, яму належа.

И҆ всѧ́къ нача́токъ, и҆ всѧ҄ ѡ҆свѧща́ємаѧ въ сынѣ́хъ ї҆и҃левыхъ, є҆ли҄ка а҆́ще прино́сѧтъ гд҇ѹ, жерцѹ̀ самомѹ̀ да бѹ́дѹтъ:

І пасьвячэньне кажнага чалавека яму будзе. Усе, што дасьць чалавек сьвятару, ягонае ё».

и҆ коегѡ́ждо ѡ҆свѧщє́наѧ, томѹ̀ да бѹ́дѹтъ и҆ мѹ́жъ а҆́ще да́стъ жерцѹ̀, томѹ̀ да бѹ́детъ.

І гукаў СПАДАР Масею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

«Гукай сыном Ізраелявым і скажы ім: калі якога мужа жонка іступіла з дарогі, і хвальш учыніла супроці яго,

глаго́ли сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ и҆ рече́ши къ ни҄мъ: мѹ́жа, мѹ́жа а҆́ще престѹ́питъ жена̀ є҆гѡ̀, и҆ презира́ющи пре́зритъ є҆го̀,

І паляжаў хто зь ёю ляжаньням насеньня, і гэта было ўтоена ад аччу мужа ейнага і схавана, і яна сплюгавіцца, ня будзе на яе сьветкі ані будзе засьпета,

и҆ бѹ́детъ кто̀ съ не́ю ло́жемъ сѣ́мене, и҆ ѹ҆таи́тсѧ ѿ ѻ҆́чїю мѹ́жа є҆ѧ̀, и҆ ѹ҆кры́етсѧ, ѻ҆на́ же бѹ́детъ ѡ҆скверне́на, и҆ свидѣ́телѧ не бѹ́детъ на ню̀ и҆ сїѧ̀ нѣ́сть ѩ҆́та,

І пройдзе над ім дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю, як яна сплюгаўлена; альбо пройдзе над ім дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю, як яна ня сплюгаўлена:

и҆ прїи́детъ на него̀ дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, ѻ҆на́ же ѡ҆скверне́на є҆́сть, и҆лѝ прїи́детъ є҆мѹ̀ дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, ѻ҆на́ же не бѹ́детъ ѡ҆скверне́на,

Дык хай прывядзець тый муж жонку сваю да сьвятара, і прынясець дар ейны за яе дзясятую часьць ефы ячнае мукі; але ня ўзьлівае на яе алівы, і не кладзець кадзіла, бо гэта аброк завісьці, аброк успаміну, прыпамінаючы бяспраўе.

и҆ да приведе́тъ мѹ́жъ женѹ̀ свою̀ къ жерцѹ̀, и҆ да принесе́тъ да́ръ за ню̀, десѧ́тѹю ча́сть мѣ́ры є҆́фї мѹкѝ ѩ҆́чныѧ: да не возлїе́тъ на ню̀ є҆ле́а, нижѐ да возложи́тъ на ню̀ лїва́на: же́ртва бо ревнова́нїѧ є҆́сть, же́ртва па́мѧти воспомина́ющаѧ грѣ́хъ.

І дабліжа яе сьвятар, і пастанове яе перад від СПАДАРОЎ;

И҆ приведе́тъ ю҆̀ жре́цъ и҆ поста́витъ ю҆̀ пред̾ гд҇емъ:

І возьме сьвятар сьвятое вады ў гліняную судзіну, і з пылу, каторы будзе на мосьце вітальні, возьме сьвятар і паложа ў ваду;

и҆ да во́зметъ жре́цъ во́дѹ жи́вѹ чи́стѹ въ сосѹ́дѣ гли́нѧнѣ, и҆ ѿ пе́рсти на землѝ сѹ́щїѧ ѹ҆ ски́нїи свидѣ́нїѧ, и҆ взе́мъ жре́цъ да всы́плетъ въ во́дѹ:

І пастанове сьвятар жонку перад від СПАДАРОЎ, і адкрые галаву жончыну, і дасьць ёй на далоні аброк успаміну, — аброк завісьці гэта, у руццэ ж у сьвятара будзе гаркая вада кляцьбы;

и҆ да поста́витъ жре́цъ женѹ̀ пред̾ гд҇емъ, и҆ да ѿкры́етъ главѹ̀ женѣ̀, и҆ да да́стъ въ рѹ́цѣ є҆ѧ̀ же́ртвѹ па́мѧти, же́ртвѹ ревнова́нїѧ: въ рѹцѣ́ же жерца̀ да бѹ́детъ вода̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твеннаѧ сїѧ̀.

І прывядзець яе сьвятар да прысягі, і скажа жонцы: "Калі ніхто не ляжаў із табою, і ты не зьвярнула на нечысьць супроці мужа свайго, то не пашкодзе табе гэтая гаркая а кляцьбяная вада;

И҆ да заклене́тъ ю҆̀ жре́цъ и҆ рече́тъ женѣ̀: а҆́ще никто́же бы́сть съ тобо́ю, и҆ нѣ́си престѹпи́ла ѡ҆скверни́тисѧ под̾ мѹ́жемъ твои́мъ, неви́нна бѹ́ди ѿ воды̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твенныѧ сеѧ̀:

А калі ты адвярнулася ад мужа свайго й калі ты сплюгавілася, і калі хто ляжаў із табою апрача мужа твайго, —

а҆́ще же престѹпи́ла є҆сѝ, мѹжа́та сѹ́щи, и҆лѝ ѡ҆скверне́на є҆сѝ, и҆ дадѐ кто̀ тебѣ̀ ло́же своѐ, кромѣ̀ мѹ́жа твоегѡ̀.

Тады сьвятар хай прывядзець жонку да прысягі прысягаю кляцьбы, і скажа сьвятар жонцы: — Няхай зробе табе СПАДАР на кляцьбу а на выкляцьце меж народу твайго, і хай зробе СПАДАР лядзьве твае апалымі і жывот твой апохлым;

И҆ заклене́тъ жре́цъ женѹ̀ клѧ́твами клѧ́твы сеѧ̀, и҆ рече́тъ жре́цъ женѣ̀: да да́стъ тѧ̀ гд҇ь въ клѧ́твѹ и҆ проклѧ́тїе средѝ люді́й твои́хъ, внегда̀ да́ти гд҇ѹ стегнѹ̀ твоемѹ̀ ѿпа́сти и҆ чре́вѹ твоемѹ̀ разсѣ́стисѧ:

І хай пройдзе вада гэтая кляцьбяная ў нутр твой, каб апох жывот і апала лядзьве". І скажа жонка: "Амін, амін".

и҆ вни́детъ вода̀ клѧ́твеннаѧ сїѧ̀ во чре́во твоѐ, є҆́же расто́ргнѹти ѹ҆тро́бѹ твою̀, и҆ ѿпа́сти стегнѹ̀ твоемѹ̀. И҆ ѿвѣща́етъ жена̀: бѹ́ди, бѹ́ди.

І напіша сьвятар кляцьбу гэтую ў кнізе, і змые яе гаркой вадою;

И҆ да напи́шетъ жре́цъ клѧ҄твы сїѧ҄ въ кни́зѣ, и҆ и҆згла́дитъ въ водѣ̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твеннагѡ:

І дасьць жонцы выпіць гаркую кляцьбяную ваду, і ўвыйдзе ў яе вада кляцьбяная, на гарчыню.

и҆ напои́тъ женѹ̀ водо́ю ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твенною, и҆ вни́детъ въ ню̀ вода̀ клѧ́твеннаѧ ѡ҆бличе́нїѧ.

І возьме сьвятар із рук жонкі дар завісьці, і будзе нахінаць дар туды-сюды перад відам СПАДАРА, і дабліжа яго да аброчніка.

И҆ да во́зметъ жре́цъ ѿ рѹкѝ же́нски же́ртвѹ ревнова́нїѧ, и҆ да возложи́тъ же́ртвѹ пред̾ гд҇емъ, и҆ да принесе́тъ ю҆̀ ко ѻ҆лтарю̀:

І возьме сьвятар жменю з дару ўспаміну ейнага з хлебнага аброку, і будзе кадзіць на аброчніку, і потым дасьць жонцы выпіць вады.

и҆ да во́зметъ жре́цъ го́рстїю ѿ же́ртвы па́мѧть є҆ѧ̀, и҆ да принесе́тъ ю҆̀ на ѻ҆лта́рь, и҆ по се́мъ напои́тъ водо́ю женѹ̀:

І як дасьць напіцца вады, і будзе, калі яна нячыстая й зрабіла выступ супроці мужа свайго, увыйдзе ў яе гаркая кляцьбяная вада на гарчыню ёй, і апохне жывот ейны, і ападуць лядзьве ейныя, і будзе гэтая жонка кляцьбою сярод народу свайго.

и҆ бѹ́детъ а҆́ще є҆́сть ѡ҆скверне́на, и҆ а҆́ще ѹ҆тае́нїемъ ѹ҆таи́сѧ ѿ мѹ́жа своегѡ̀, и҆ вни́детъ въ ню̀ вода̀ клѧ́твеннаѧ ѡ҆бличе́нїѧ, и҆ надме́тъ чре́во є҆ѧ̀, и҆ ѿпаде́тъ стегно̀ є҆ѧ̀, и҆ бѹ́детъ жена̀ въ проклѧ́тїе въ лю́дехъ свои́хъ:

А калі жонка ня сплюгавілася й чыстая яна, дык будзе нявінная і будзе запладняцца насеньням.

а҆́ще же не бѹ́детъ ѡ҆скверне́на жена̀, и҆ чиста̀ є҆́сть, и҆ неви́нна бѹ́детъ, и҆ пло́дствовати бѹ́детъ сѣ́мѧ.

Гэта права завісьці, як жонка адвернецца ад мужа свайго й сплюгавіцца,

Се́й зако́нъ ревнова́нїѧ, комѹ́-либо а҆́ще престѹ́питъ жена̀, мѹжа́та сѹ́щи, и҆ ѡ҆скверни́тсѧ:

Альбо як у мужу пройдзе дух завісьці, і ён будзе завідзець жонку сваю: і ён пастанове жонку перад відам СПАДАРОВЬМ, і ўчыне зь ёю сьвятар усе подле гэтага права.

и҆лѝ человѣ́къ, є҆мѹ́же а҆́ще на́йдетъ на́нь дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, и҆ поста́витъ женѹ̀ свою̀ пред̾ гд҇емъ, и҆ да сотвори́тъ є҆́й жре́цъ ве́сь зако́нъ се́й:

І будзе муж нявінны ад бяспраўя, а тая жонка панясець бяспраўе свае».

и҆ чи́стъ бѹ́детъ человѣ́къ ѿ грѣха̀, и҆ жена̀ та̀ во́зметъ грѣ́хъ сво́й.

« 4 глава 6 глава »