Лічбаў 5 глава

Кніга Лічбаў
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская Библия

І прамовіў зноў Госпад да Майсея:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

«Загадай сынам Ізраэля выдаліць з лагера ўсіх пракажаных, хворых на выцёкі і апаганеных ад нябожчыка.

повелѝ сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ, и҆ да и҆зго́нѧтъ и҆з̾ полка̀ всѧ́каго прокаже́ннаго, и҆ всѧ́каго пролива́ющаго сѣ́мѧ, и҆ всѧ́каго нечи́стаго дѹше́ю:

Як мужчыну, так і жанчыну выдаліце з лагера, каб не паганілі лагера, дзе Я жыву паміж вамі».

ѿ мѹ́жеска по́лѹ до же́нска, и҆згони́те внѣ̀ полка̀, и҆ да не ѡ҆сквернѧ́тъ полкѡ́въ свои́хъ, въ ни́хже а҆́зъ пребыва́ю.

Так і зрабілі сыны Ізраэля і выдалілі іх па-за лагер, як загадаў Госпад Майсею.

И҆ сотвори́ша сы́нове ї҆и҃лєвы та́кѡ, и҆ и҆згна́ша и҆̀хъ внѣ̀ полка̀: ѩ҆́коже гл҃а гд҇ь мѡѷсе́ю, та́кѡ сотвори́ша сы́нове ї҆и҃лєвы.

Далей загадаў Госпад Майсею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

«Скажы сынам Ізраэля: “Калі мужчына або жанчына зграшыць як-небудзь, як здараецца сярод людзей, і парушыць загад Госпадаў, то будзе той чалавек вінаваты;

рцы̀ сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ, глаго́лѧ: мѹ́жъ и҆лѝ жена̀, и҆́же а҆́ще сотвори́тъ ѿ всѣ́хъ грѣхѡ́въ человѣ́ческихъ и҆ презира́ѧ пре́зритъ гд҇а, и҆ престѹ́питъ дѹша̀ ѻ҆́на:

і няхай прызнаюць грэх свой і аддадуць сам капітал і пятую частку таму, перад кім зграшылі.

да и҆сповѣ́сть грѣ́хъ, є҆го́же сотворѝ, и҆ да ѿда́стъ престѹпле́нїе и҆́стое, и҆ пѧ́тѹю ча́сть є҆гѡ̀ да приложи́тъ къ томѹ̀, и҆ да ѿда́стъ, є҆мѹ́же согрѣшѝ.

А калі ў яго няма нашчадка, хай аддасць Госпаду асвяціць гэта, хай будзе гэта святару, апрача барана, што ахвяруецца на ўміласціўленне, каб быць ачышчальнай ахвярай.

А҆́ще же нѣ́сть человѣ́кѹ ѹ҆́жика, ѩ҆́кѡ ѿда́ти є҆мѹ̀ престѹпле́нїе, престѹпле́нїе ѿдае́мое гд҇ѹ, жерцѹ̀ да бѹ́детъ, кромѣ̀ ѻ҆вна̀ ѡ҆чище́нїѧ, и҆́мже помо́литсѧ ѡ҆ не́мъ.

Таксама ўсякае каштаванне святых рэчаў, якія прыносяць сыны Ізраэля, належыць святару;

И҆ всѧ́къ нача́токъ, и҆ всѧ҄ ѡ҆свѧща́ємаѧ въ сынѣ́хъ ї҆и҃левыхъ, є҆ли҄ка а҆́ще прино́сѧтъ гд҇ѹ, жерцѹ̀ самомѹ̀ да бѹ́дѹтъ:

і ўсё, што ахвяруецца ў свяцілішча ад кожнага чалавека і перадаецца ў рукі святара, будзе яго”».

и҆ коегѡ́ждо ѡ҆свѧщє́наѧ, томѹ̀ да бѹ́дѹтъ и҆ мѹ́жъ а҆́ще да́стъ жерцѹ̀, томѹ̀ да бѹ́детъ.

І сказаў Госпад Майсею, кажучы:

И҆ речѐ гд҇ь къ мѡѷсе́ю, гл҃ѧ:

«Пагавары з сынамі Ізраэля і скажы ім: “Муж, жонка якога распуснічала і, ашукваючы мужа,

глаго́ли сынѡ́мъ ї҆и҃лєвымъ и҆ рече́ши къ ни҄мъ: мѹ́жа, мѹ́жа а҆́ще престѹ́питъ жена̀ є҆гѡ̀, и҆ презира́ющи пре́зритъ є҆го̀,

спала з чужым мужчынам, і муж яе пра гэта не ведае, а яна дапусцілася нячыстасці, і сведкаў на гэта няма, бо не заспелі яе ў час распусты,

и҆ бѹ́детъ кто̀ съ не́ю ло́жемъ сѣ́мене, и҆ ѹ҆таи́тсѧ ѿ ѻ҆́чїю мѹ́жа є҆ѧ̀, и҆ ѹ҆кры́етсѧ, ѻ҆на́ же бѹ́детъ ѡ҆скверне́на, и҆ свидѣ́телѧ не бѹ́детъ на ню̀ и҆ сїѧ̀ нѣ́сть ѩ҆́та,

калі дух падазрэння ахапіў мужа супраць яго жонкі, якая або сапраўды спракудзілася, або пераследуецца памылковым падазрэннем,

и҆ прїи́детъ на него̀ дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, ѻ҆на́ же ѡ҆скверне́на є҆́сть, и҆лѝ прїи́детъ є҆мѹ̀ дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, ѻ҆на́ же не бѹ́детъ ѡ҆скверне́на,

хай прывядзе ён яе да святара і складзе ў ахвяру за яе дзесятую частку эфы мукі ячменнай. Хай не вылье на яе алею, ані пакладзе кадзіла, бо гэта ахвяра падазрэння, ахвяра, што мае выявіць віну.

и҆ да приведе́тъ мѹ́жъ женѹ̀ свою̀ къ жерцѹ̀, и҆ да принесе́тъ да́ръ за ню̀, десѧ́тѹю ча́сть мѣ́ры є҆́фї мѹкѝ ѩ҆́чныѧ: да не возлїе́тъ на ню̀ є҆ле́а, нижѐ да возложи́тъ на ню̀ лїва́на: же́ртва бо ревнова́нїѧ є҆́сть, же́ртва па́мѧти воспомина́ющаѧ грѣ́хъ.

Такім чынам хай прывядзе яе святар і паставіць перад Госпадам;

И҆ приведе́тъ ю҆̀ жре́цъ и҆ поста́витъ ю҆̀ пред̾ гд҇емъ:

і хай возьме ён святой вады ў гліняным посудзе і трошкі зямлі з падлогі скініі і ўкладзе ў ваду.

и҆ да во́зметъ жре́цъ во́дѹ жи́вѹ чи́стѹ въ сосѹ́дѣ гли́нѧнѣ, и҆ ѿ пе́рсти на землѝ сѹ́щїѧ ѹ҆ ски́нїи свидѣ́нїѧ, и҆ взе́мъ жре́цъ да всы́плетъ въ во́дѹ:

І калі паставіць святар жанчыну перад Госпадам, ён мае агаліць галаву яе і пакласці на яе рукі ахвяру выяўлення, або падазрэння; ваду ж найгарчэйшую, у якой ён злучыў праклён з закляццем, святар будзе трымаць у руцэ.

и҆ да поста́витъ жре́цъ женѹ̀ пред̾ гд҇емъ, и҆ да ѿкры́етъ главѹ̀ женѣ̀, и҆ да да́стъ въ рѹ́цѣ є҆ѧ̀ же́ртвѹ па́мѧти, же́ртвѹ ревнова́нїѧ: въ рѹцѣ́ же жерца̀ да бѹ́детъ вода̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твеннаѧ сїѧ̀.

Тады закляне жанчыну і скажа ёй: “Калі чужы мужчына не ляжаў з табой, і калі не адхілілася ты ад свайго мужа і не апаганілася на пустым ложку мужа, тады вада найгарчэйшая, у якой я злучыў праклёны, не прынясе табе шкоды,

И҆ да заклене́тъ ю҆̀ жре́цъ и҆ рече́тъ женѣ̀: а҆́ще никто́же бы́сть съ тобо́ю, и҆ нѣ́си престѹпи́ла ѡ҆скверни́тисѧ под̾ мѹ́жемъ твои́мъ, неви́нна бѹ́ди ѿ воды̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твенныѧ сеѧ̀:

калі, аднак, адхілілася ты ад свайго мужа, і апаганілася, і лягла з іншым мужчынам, а не твой муж ляжаў з табой, —

а҆́ще же престѹпи́ла є҆сѝ, мѹжа́та сѹ́щи, и҆лѝ ѡ҆скверне́на є҆сѝ, и҆ дадѐ кто̀ тебѣ̀ ло́же своѐ, кромѣ̀ мѹ́жа твоегѡ̀.

тады святар пракляне жанчыну прысягай праклёну: “Хай аддасць цябе Госпад праклёну і клятве ў народзе тваім; ды хай чэзне ўлонне тваё і апухне жывот твой.

И҆ заклене́тъ жре́цъ женѹ̀ клѧ́твами клѧ́твы сеѧ̀, и҆ рече́тъ жре́цъ женѣ̀: да да́стъ тѧ̀ гд҇ь въ клѧ́твѹ и҆ проклѧ́тїе средѝ люді́й твои́хъ, внегда̀ да́ти гд҇ѹ стегнѹ̀ твоемѹ̀ ѿпа́сти и҆ чре́вѹ твоемѹ̀ разсѣ́стисѧ:

Хай вада праклёну пранікне ў нутро тваё, каб апух жывот твой ды апала ўлонне тваё”. І жанчына адкажа: “Амін, амін”.

и҆ вни́детъ вода̀ клѧ́твеннаѧ сїѧ̀ во чре́во твоѐ, є҆́же расто́ргнѹти ѹ҆тро́бѹ твою̀, и҆ ѿпа́сти стегнѹ̀ твоемѹ̀. И҆ ѿвѣща́етъ жена̀: бѹ́ди, бѹ́ди.

І хай напіша святар на скрутку гэтыя праклёны, а пасля змые іх вадою найгарчэйшаю,

И҆ да напи́шетъ жре́цъ клѧ҄твы сїѧ҄ въ кни́зѣ, и҆ и҆згла́дитъ въ водѣ̀ ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твеннагѡ:

і дасць выпіць жанчыне горкую ваду, у якую ён сабраў праклёны, і хай пранікне ў яе вада праклёну, што спрычыніць горкі боль;

и҆ напои́тъ женѹ̀ водо́ю ѡ҆бличе́нїѧ клѧ́твенною, и҆ вни́детъ въ ню̀ вода̀ клѧ́твеннаѧ ѡ҆бличе́нїѧ.

хай возьме святар з рук жанчыны ахвяру падазрэння, і ўзніме яе перад Госпадам, і складзе яе на ахвярнік;

И҆ да во́зметъ жре́цъ ѿ рѹкѝ же́нски же́ртвѹ ревнова́нїѧ, и҆ да возложи́тъ же́ртвѹ пред̾ гд҇емъ, и҆ да принесе́тъ ю҆̀ ко ѻ҆лтарю̀:

хай возьме з яе поўную жменю ахвяры, што прыносіцца на памяць, і хай спаліць яе на ахвярніку; а затым хай дасць жанчыне выпіць вады найгарчэйшай.

и҆ да во́зметъ жре́цъ го́рстїю ѿ же́ртвы па́мѧть є҆ѧ̀, и҆ да принесе́тъ ю҆̀ на ѻ҆лта́рь, и҆ по се́мъ напои́тъ водо́ю женѹ̀:

Калі вып’е жанчына яе, то калі абвінавачваная ў чужаложстве, яна сапраўды сябе абняславіла, занядбаўшы мужа свайго, хай вада праклёну пранікне ў яе, выклікаючы горкі боль. Улонне яе ападзе, і жывот апухне, і хай будзе тая жанчына праклятаю ва ўсім народзе сваім.

и҆ бѹ́детъ а҆́ще є҆́сть ѡ҆скверне́на, и҆ а҆́ще ѹ҆тае́нїемъ ѹ҆таи́сѧ ѿ мѹ́жа своегѡ̀, и҆ вни́детъ въ ню̀ вода̀ клѧ́твеннаѧ ѡ҆бличе́нїѧ, и҆ надме́тъ чре́во є҆ѧ̀, и҆ ѿпаде́тъ стегно̀ є҆ѧ̀, и҆ бѹ́детъ жена̀ въ проклѧ́тїе въ лю́дехъ свои́хъ:

Калі тая жанчына не абняславіла сябе, але была чыстай, то хай застанецца непашкоджанай і хай нараджае дзяцей”».

а҆́ще же не бѹ́детъ ѡ҆скверне́на жена̀, и҆ чиста̀ є҆́сть, и҆ неви́нна бѹ́детъ, и҆ пло́дствовати бѹ́детъ сѣ́мѧ.

Гэта закон адносна падазрэння, калі жонка адхіліцца ад свайго мужа і абняславіць сябе

Се́й зако́нъ ревнова́нїѧ, комѹ́-либо а҆́ще престѹ́питъ жена̀, мѹжа́та сѹ́щи, и҆ ѡ҆скверни́тсѧ:

і калі муж яе, пабуджаны духам рэўнасці, прывядзе яе да аблічча Госпада, а святар споўніць для яе ўсё, што прадпісана;

и҆лѝ человѣ́къ, є҆мѹ́же а҆́ще на́йдетъ на́нь дѹ́хъ ревнова́нїѧ, и҆ возревнѹ́етъ къ женѣ̀ свое́й, и҆ поста́витъ женѹ̀ свою̀ пред̾ гд҇емъ, и҆ да сотвори́тъ є҆́й жре́цъ ве́сь зако́нъ се́й:

хай муж яе будзе без віны, а тая жонка хай адкажа за грэх свой.

и҆ чи́стъ бѹ́детъ человѣ́къ ѿ грѣха̀, и҆ жена̀ та̀ во́зметъ грѣ́хъ сво́й.

« 4 глава 6 глава »