Да рымлян 14 глава

Ліст сьвятога апостала Паўла да рымлян
Пераклад П. Татарыновіча → Елизаветинская на русском

Слабога ў веры прымайце, ня ўступаючы зь ім у сподумныя спрэчкі.

Изнемогающаго же в вере приемлите, не в сомнение помышлении.

Іншы бо верыць, што можна есьці ўсё, а слабаверны есьць толькі гародніну.

Ов бо верует ясти вся, а изнемогаяй зелия да яст.

Хто есьць, хай ня грэбуе тым, што ня есьць; а хто ня есьць, хай не дакарае таму, хто есьць, Бог бо яго прыняў.

Ядый не ядущаго да не укаряет: и не ядый ядущаго да не осуждает: Бог бо его прият.

Ты хто такі, што судзіш чужога слугу? Пры сваім Гаспадару стаіць ён або падае; і астоіцца, Бог мае сілу утрымаць яго.

Ты кто еси судяй чуждему рабу? Своему Господви стоит, или падает. Станет же, силен бо есть Бог поставити его.

Адзін адрожнівае дзень ада дня, для іншага-ж кажны дзень адзінакавы: кажны хай пры сваёй думцы застаецца.

Ов убо разсуждает день чрез день, ов же судит на всяк день. Кииждо своею мыслию да извествуется.

Хто дні разрожнівае, для Бога іх разрожнівае; і хто есьць, дзеля Бога есьць, бо-ж дзякуе Богу; ды хто ня есьць, дзеля Бога ня есьць і аддае падзяку Богу.

Мудрствуяи день, Господеви мудрствует: и не мудрствуяй день, Господеви не мудрствует. Ядый, Господеви яст. благодарит бо Бога: и не ядый, Господеви не яст, и благодарит Бога.

Ніхто бо з нас ня жыве для сябе і ніхто для сябе ня ўмірае.

Никтоже бо нас себе живет, и никтоже себе умирает:

Калі жывём, дык для Бога жывём, калі ўміраем, дык для Бога ўміраем. Восьжа — ці жывём, ці ўміраем — мы заўсёды Госпадавы.

аще бо живем, Господеви живем, аще же умираем, Господеви умираем: аще убо живем, аще умираем, Господни есмы.

Натое-ж Хрыстус умёр і згробуўстаў, каб над мяртвымі й жывымі валадарыць.

На сие бо Христос и умре и воскресе и оживе, да и мертвыми и живыми обладает.

А ты нашто асуджаеш брата свайго? Або чаму пагарджаеш сваім братам? Усе мы станем на судзе Хрыстовым,

Ты же почто осуждаеши брата твоего, или ты что уничижаеши брата твоего? Вси бо предстанем судищу Христову.

напісана бо: Жыву Я — кажа Госпад — усякае калена ўвагнецца прада Мною, і ўсякі язык вызнаваціме Бога. (Із. 45:24).

Писано бо есть: живу аз, глаголет Господь, яко мне поклонится всяко колено, и всяк язык исповестся Богови.

Гэтак вось кажны з нас дасьць за сябе адказ Богу.

Темже убо кийждо нас о себе слово даст Богу.

Дык не асуджайма болей адзін другога, а лепш думайце аб тым, каб ня быць абразай, або згоршаннем для брата.

Не ктому убо друг друга осуждаем, но сие паче судите, еже не полагати претыкания брату или соблазна.

Я ведаю й перакананы ў Езусе Усеспадару, што няма нічога самога ў сабе нячыстага, толькі для таго ёсьць нячыстым, хто ўважае гэта за нячыстае.

Вем и извещен есмь о Христе Иисусе, яко ничтоже скверно само собою: точию помышляющему что скверно быти, оному скверно есть.

Калі твой брат цярпіць прыгнобу дзеля стравы, то ты ўжо ня кіруешся любасьцю: ня губі тваёю страваю таго, за каго памёр Хрыстус.

Аще же брашна ради брат твой скорбит, уже не по любви ходиши: не брашном твоим того погубляй, за негоже Христос умре.

Каб не зьняважалася нашае дабро.

Да не хулится убо ваше благое.

Бо валадарства Божае гэта не яда й не напітак, але справядлівасьць, супакой ды радасьць у Духу Святым.

Несть бо Царство Божие брашно и питие, но правда и мир и радость о Дусе святе.

Хто ў гэтым служыць Хрыстусу, той і Богу мілы, і людзям даўспадобны.

Иже бо сими служит Христови, благоугоден есть Богови и искусен человеком.

Дбайма, восьжа, пра тое, што вядзе да супакою ды ўзаемнага павучэння.

Темже убо мир возлюбим и яже к созиданию друг ко другу.

Не разбурай праз яду дзеля Божага; ўсё чыстае фактычна, але дрэнна чалавеку, які есьць праз спакусу.

Не брашна ради разоряй дело Божие. Вся бо чиста, но зло человеку претыканием ядущему.

Добра ня есьці мяса, ня піць віна ды не рабіць таго, што маглоб твайго брата згоршыць, або зьняможыць.

Добро не ясти мяс, ниже пити вина, ни о немже брат твой претыкается или соблазняется или изнемогает.

Ты маеш веру? Май яе сам у сабе перад Богам. Шчасьлівы, хто ня сумляваецца ў тым, што пастанаўляе.

Ты веру имаши? о себе сам имей пред Богом. Блажен не осуждаяй себе, о немже искушается.

А хто сумляваецца, той калі есьць, ужо засуджаны, бо ня робіць у добрай веры; ўсё бо, што ня зь веры — грэх.

А сомняяйся, аще яст, осуждается, зане не от веры: всяко же, еже не от веры, грех есть.

« 13 глава 15 глава »