Ісаі 64 глава

Кніга Ісаі
Пераклад Чарняўскага 2017 → Елизаветинская на русском

О, каб разарваў Ты нябёсы і сышоў! Перад абліччам Тваім горы абрушыліся б!

Аще отверзеши небо, трепет приимут от тебе горы и растают,

Як агонь паліць вецце і агонь выклікае кіпенне вады, каб даў пазнаць імя Тваё ворагам Сваім. Перад Табою ўзрушыліся б народы,

яко тает воск от лица огня, и попалит огнь супостаты, и явлено будет имя твое в сопротивных твоих: от лица твоего языцы возмятутся:

калі ўчыніш цуды, на якія мы не спадзяваліся. Сышоў Ты, і перад Табою абрушыліся горы.

егда сотвориши славная, трепет приимут от тебе горы.

Ад вякоў не дайшло, і вуха не чула, ані вока не аглядала па-за Табой Бога, Які б зрабіў [столькі] для тых, што спадзяюцца на Яго.

От века не слышахом, ниже очи наши видеша Бога, разве тебе, и дела твоя, яже сотвориши ждущым милости.

Выходзіш насустрач таму, хто радуецца, хто чыніць справядлівасць, і тым, якія ў дарогах Тваіх памятаюць пра Цябе. Вось жа, Ты загневаўся, а мы зграшылі; не ўратуемся з імі ад веку.

Милость бо срящет творящих правду, и пути твоя помянутся: се, ты разгневался еси, и мы согрешихом.

І мы сталіся, як нячысты, — усе мы; ды, як брудная ануча, — усе справядлівасці нашы; мы ўсе павялі, як ліст, а нашы няправасці панеслі нас, як вецер.

Сего ради заблудихом и быхом яко нечисти вси мы, якоже порт нечистыя вся правда наша, и отпадохом яко листвие беззаконий ради наших: тако ветр восхитит нас.

Няма нікога, хто прызываў бы імя Тваё, хто падняўся б і прыхінуўся да Цябе, бо Ты схаваў аблічча Сваё ад нас і папусціў нас у рукі правіннасці нашай.

И несть призываяй имя твое и помянувый удержати тя: яко отвратил еси лице твое от нас и предал ны еси беззаконий ради наших.

А цяпер, Госпадзе, Ты — Айцец наш, мы ж — гліна; Ты — Творца наш, мы ўсе — творы рук Тваіх!

И ныне, Господи, Отец наш еси ты, мы же брение, дела руку твоею вси:

Не гневайся залішне, Госпадзе, і не май больш у памяці правіннасці. Глянь, вось, мы ўсе — народ Твой!

не прогневайся на ны зело и не помяни во время беззаконий наших, и ныне призри, яко людие твои вси мы.

Гарады святасці Тваёй зрабіліся пустыняй, Сіён зрабіўся пустыняй, Ерузалім абязлюдзеў.

Град святилища твоего бысть пуст, сион якоже пустыня бысть, Иерусалим на проклятие:

Дом святасці Тваёй і славы нашай, дзе хвалілі Цябе бацькі нашы, пайшоў на спаленне агнём, бо ўсе нашы спадзяванні абярнуліся ў руіны.

дом святый наш и слава, юже благословиша отцы наши, бысть огнем пожжен, и вся славная наша купно падоша.

Ці ж дзеля гэтага ўсяго Ты будзеш стрымлівацца, Госпадзе? Ці ж будзеш маўчаць і прыгнятаць нас празмерна?

И о всех сих терпел еси, Господи, и молчал, и смирил еси ны зело.

« 63 глава 65 глава »