Адкрыцьцё 4 глава

Адкрыцьцё Яна Багаслова
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

Пасьля гэтага ўбачыў я, і вось, дзьверы адчыненыя ў небе, і першы голас, які я чуў, як трубы, які гаварыў са мною, сказаў: «Узыйдзі сюды, і Я пакажу табе, што мусіць стацца пасьля гэтага».

По си́хъ ви́дѣхъ: и҆ сѐ, двє́ри ѿвє́рсты на нб҃сѝ, и҆ гла́съ пе́рвый, є҆го́же слы́шахъ ѩ҆́кѡ трѹбѹ̀ гл҃ющь со мно́ю, гл҃ѧ: взы́ди сѣ́мѡ, и҆ покажѹ́ ти, є҆мѹ́же подоба́етъ бы́ти по си́хъ.

І я адразу стаўся ў духу, і вось, пасад стаяў у небе, і на пасадзе — Той, Які сядзеў.

И҆ а҆́бїе бы́хъ въ дѹ́сѣ: и҆ сѐ, пр҇то́лъ стоѧ́ше на нб҃сѝ, и҆ на пр҇то́лѣ сѣдѧ́щь:

І Той, Які сядзеў, падобны быў з выгляду да камяня ясьпісовага і сардыновага, і вясёлка вакол пасаду, з выгляду падобная да шмарагду.

и҆ сѣдѧ́й бѣ̀ подо́бенъ видѣ́нїемъ ка́мени ї҆а́спїсѹ и҆ сарді́нови: и҆ (бѣ̀) дѹга̀ ѡ҆́крестъ пр҇то́ла подо́бна видѣ́нїемъ смара́гдови.

І вакол пасаду — дваццаць чатыры пасады, і на пасадах я ўбачыў дваццаць чатыры старосты, якія сядзелі, апранутыя ў белыя шаты, і на галовах яны мелі залатыя вянкі.

И҆ ѡ҆́крестъ пр҇то́ла пр҇то́ли два́десѧть и҆ четы́ри: и҆ на пр҇то́лѣхъ ви́дѣхъ два́десѧть и҆ четы́ри ста́рцы сѣдѧ́щыѧ, ѡ҆блечє́ны въ бѣ҄лыѧ ри҄зы, и҆ и҆мѧ́хѹ вѣнцы̀ зла҄ты на глава́хъ свои́хъ.

І з пасаду выходзяць маланкі, і грымоты, і галасы; і сем лямпаў агністых гараць перад пасадам, якія ёсьць сем духаў Божых.

И҆ ѿ пр҇то́ла и҆схожда́хѹ мѡ́лнїѧ и҆ гро́ми и҆ гла́си: и҆ се́дмь свѣ́щникѡвъ ѻ҆́гненныхъ горѧ́щихъ пред̾ пр҇то́ломъ, и҆̀же сѹ́ть се́дмь дѹхѡ́въ бж҃їихъ:

І перад пасадам — мора шкляное, падобнае да крышталю, і па сярэдзіне пасаду і вакол пасаду — чатыры жывёлы, поўныя вачэй спераду і ззаду.

и҆ пред̾ пр҇то́ломъ мо́ре стклѧ́но, подо́бно крѷста́ллѹ: и҆ посредѣ̀ пр҇то́ла и҆ ѡ҆́крестъ пр҇то́ла четы́ри живѡ́тна и҆спо́лнєна ѻ҆че́съ спредѝ и҆ созадѝ.

І першая жывёла падобная да ільва, і другая жывёла падобная да цяляці, і трэцяя жывёла мела аблічча, як чалавек, і чацьвёртая жывёла падобная да арла, які ляціць.

И҆ живо́тно пе́рвое подо́бно львѹ̀, и҆ второ́е живо́тно подо́бно телцѹ̀, и҆ тре́тїе живо́тно и҆мѹ́щее лицѐ ѩ҆́кѡ человѣ́къ, и҆ четве́ртое живо́тно подо́бно ѻ҆рлѹ̀ летѧ́щѹ.

І чатыры жывёлы, кожная па сабе, мелі па шэсьць крылаў наўкола, і ўсярэдзіне поўныя вачэй; і ня маюць яны супачынку ўдзень і ўначы, кажучы: «Сьвяты, Сьвяты, Сьвяты Госпад Бог Усеўладны, Які быў, і Які ёсьць, і Які прыходзіць».

И҆ живѡ́тна четы́ри, є҆ди́но ко́еждо и҆́хъ и҆мѣ́ѧхѹ по ше́сть кри́лъ ѡ҆́крестъ, и҆ внѹтрьѹ́дѹ и҆спо́лнєна ѻ҆че́съ: и҆ поко́ѧ не и҆́мѹтъ де́нь и҆ но́щь, глаго́люще: ст҃ъ, ст҃ъ, ст҃ъ гд҇ь бг҃ъ вседержи́тель, и҆́же бѣ̀ и҆ сы́й и҆ грѧды́й.

І калі жывёлы аддаюць славу, і пашану, і падзяку Таму, Які сядзіць на пасадзе, Які жыве на вякі вякоў,

И҆ є҆гда̀ да́ша живѡ́тнаѧ сла́вѹ и҆ чт҇ь и҆ бл҃годаре́нїе сѣдѧ́щемѹ на пр҇то́лѣ, живѹ́щемѹ во вѣ́ки вѣкѡ́въ,

падаюць дваццаць чатыры старосты перад Тым, Які сядзіць на пасадзе, і пакланяюцца Таму, Які жыве на вякі вякоў, і кідаюць свае вянкі перад пасадам, кажучы:

падо́ша два́десѧть и҆ четы́ри ста́рцы пред̾ сѣдѧ́щимъ на пр҇то́лѣ, и҆ поклони́шасѧ живѹ́щемѹ во вѣ́ки вѣкѡ́въ, и҆ положи́ша вѣнцы̀ своѧ҄ пред̾ пр҇то́ломъ, глаго́люще:

«Госпадзе, Ты годны атрымаць славу, і пашану, і моц, бо Ты стварыў усё, і воляй Тваёю яно ёсьць і створана».

досто́инъ є҆сѝ, гд҇и, прїѧ́ти сла́вѹ и҆ чт҇ь и҆ си́лѹ, ѩ҆́кѡ ты̀ є҆сѝ созда́лъ всѧ́чєскаѧ, и҆ во́лею твое́ю сѹ́ть, и҆ сотворє́на.

« 3 глава 5 глава »