Адкрыцьцё 14 глава

Адкрыцьцё Яна Багаслова
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская Библия

І ўбачыў я, і вось, Ягня, Які стаіць на гары Сыён, і з Ім сто сорак чатыры тысячы тых, якія маюць імя Айца Ягонага, напісанае на ілбах іхніх.

И҆ ви́дѣхъ, и҆ сѐ, а҆́гнецъ стоѧ́ше на горѣ̀ сїѡ́нстѣй, и҆ съ ни́мъ сто̀ и҆ четы́редесѧть и҆ четы́ри ты́сѧщы, и҆мѹ́ще и҆́мѧ ѻ҆ц҃а̀ є҆гѡ̀ напи́сано на челѣ́хъ свои́хъ.

І пачуў я голас з неба, як голас мноства водаў, і як голас грымотаў вялікіх; і пачуў я голас гусьляроў, якія граюць на гусьлях сваіх.

И҆ слы́шахъ гла́съ съ небесѐ, ѩ҆́кѡ гла́съ во́дъ мно́гихъ и҆ ѩ҆́кѡ гла́съ гро́ма вели́ка: и҆ гла́съ слы́шахъ гѹдє́цъ гѹдѹ́щихъ въ гѹ҄сли своѧ҄

І яны сьпяваюць нібы новы сьпеў перад пасадам, і перад чатырма жывёламі, і старостамі, і ніхто ня мог навучыцца сьпеву [гэтаму], акрамя ста сарака чатырох тысячаў, што адкупленыя ад зямлі.

и҆ пою́щихъ ѩ҆́кѡ пѣ́снь но́вѹ пред̾ пр҇то́ломъ и҆ пред̾ четы҄ри живо́тными и҆ ста҄рцы: и҆ никто́же можа́ше навы́кнѹти пѣ́сни, то́кмѡ сі́и сто̀ и҆ четы́редесѧть и҆ четы́ри ты́сѧщы и҆скѹ́плени ѿ землѝ.

Гэта тыя, якія не апаганіліся з жанчынамі, бо яны ў дзявоцтве; гэта тыя, якія ідуць за Ягнём, куды б Ён ні ішоў. Яны адкуплены ад людзей, першынцы Богу і Ягняці,

Сі́и сѹ́ть, и҆̀же съ жена́ми не ѡ҆скверни́шасѧ, занѐ дѣ́вственницы сѹ́ть: сі́и послѣ́дѹютъ а҆́гнцѹ, а҆́може а҆́ще по́йдетъ. Сі́и сѹ́ть кѹ́плени ѿ люді́й пе́рвенцы бг҃ѹ и҆ а҆́гнцѹ,

і ў вуснах іхніх ня знойдзена хітраваньня, бо яны беззаганныя перад пасадам Божым.

и҆ во ѹ҆стѣ́хъ и҆́хъ не ѡ҆брѣ́тесѧ ле́сть: без̾ поро́ка бо сѹ́ть пред̾ пр҇то́ломъ бж҃їимъ.

І ўбачыў я іншага анёла, які ляцеў па сярэдзіне неба, які меў вечнае Эвангельле, каб дабравесьціць жыхарам зямлі, і ўсім народам, і каленам, і мовам, і плямёнам,

И҆ ви́дѣхъ и҆́наго а҆́гг҃ла парѧ́ща посредѣ̀ небесѐ, и҆мѹ́щаго є҆ѵⷢлїе вѣ́чно благовѣсти́ти живѹ́щымъ на землѝ и҆ всѧ́комѹ пле́мени и҆ ѩ҆зы́кѹ, и҆ колѣ́нѹ и҆ лю́демъ,

і казаў голасам вялікім: «Бойцеся Бога, і аддайце Яму славу, бо прыйшла гадзіна суду Ягонага, і пакланіцеся Таму, Які стварыў неба, і зямлю, і мора, і крыніцы водаў».

глаго́люща гла́сомъ вели́кимъ: ѹ҆бо́йтесѧ бг҃а и҆ дади́те є҆мѹ̀ сла́вѹ, ѩ҆́кѡ прїи́де ча́съ сѹда̀ є҆гѡ̀, и҆ поклони́тесѧ сотво́ршемѹ не́бо и҆ зе́млю, и҆ мо́ре и҆ и҆сто́чники водны҄ѧ.

І іншы анёл ішоў за [ім], кажучы: «Упаў, упаў Бабілон, горад вялікі, бо віном ярасьці распусты сваёй ён напаіў усе народы».

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ в̾слѣ́дъ и҆́де, глаго́лѧ: падѐ, падѐ вавѷлѡ́нъ гра́дъ вели́кїй, занѐ ѿ вїна̀ ѩ҆́рости любодѣѧ́нїѧ своегѡ̀ напоѝ всѧ҄ ѩ҆зы́ки.

І трэці анёл ішоў за імі, кажучы голасам вялікім: «Калі хто пакланяецца зьверу і вобразу ягонаму і атрымлівае пазнаку на лоб свой ці на руку сваю,

И҆ тре́тїй а҆́гг҃лъ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆́де, глаго́лѧ гла́сомъ вели́кимъ: и҆́же а҆́ще кто̀ покланѧ́етсѧ ѕвѣ́рю и҆ ї҆кѡ́нѣ є҆гѡ̀ и҆ прїе́млетъ начерта́нїе на челѣ̀ свое́мъ и҆лѝ на рѹцѣ̀ свое́й,

той будзе піць віно ярасьці Божай, налітае без дамешкаў у келіх гневу Ягонага, і будзе мучыцца ў агні і ў серцы перад сьвятымі анёламі і перад Ягнём,

и҆ то́й и҆́мать пи́ти ѿ вїна̀ ѩ҆́рости бж҃їѧ, вїна̀ нерастворе́на {влїѧ́нна нерастворе́на} въ ча́ши гнѣ́ва є҆гѡ̀, и҆ бѹ́детъ мѹ́ченъ ѻ҆гне́мъ и҆ жѹ́пеломъ пред̾ а҆́гг҃лы ст҃ы́ми и҆ пред̾ а҆́гнцемъ:

і дым мучэньняў іхніх будзе ўзьнімацца на вякі вякоў, і ня будуць мець супачынку ўдзень і ўначы тыя, якія пакланяюцца зьверу і вобразу ягонаму, і якія атрымалі пазнаку імя ягонага.

и҆ ды́мъ мѹче́нїѧ и҆́хъ во вѣ́ки вѣкѡ́въ восхо́дитъ, и҆ не и҆́мѹтъ поко́ѧ де́нь и҆ но́щь покланѧ́ющїисѧ ѕвѣ́рю и҆ ѡ҆́бразѹ є҆гѡ̀ и҆ прїе́млющїи начерта́нїе и҆́мене є҆гѡ̀.

Тут цярплівасьць сьвятых; тут тыя, якія захоўваюць прыказаньні Божыя і веру Ісусаву».

Здѣ̀ є҆́сть терпѣ́нїе ст҃ы́хъ, и҆̀же соблюда́ютъ за́повѣди бж҃їѧ и҆ вѣ́рѹ ї҆и҃совѹ.

І пачуў я голас з неба, які казаў мне: «Напішы: “Адгэтуль шчасьлівыя мёртвыя, якія паміраюць у Госпадзе. Так, — кажа Дух, — каб яны супачылі ад працаў сваіх, і справы іхнія ідуць за імі”».

И҆ слы́шахъ гла́съ съ небесѐ, гл҃ющь мѝ: напишѝ: бл҃же́ни ме́ртвїи, ѹ҆мира́ющїи ѡ҆ гд҇ѣ ѿнн҃ѣ. Є҆́й, гл҃етъ дх҃ъ, да почі́ютъ ѿ трѹдѡ́въ свои́хъ: дѣла́ бо и҆́хъ хо́дѧтъ в̾слѣ́дъ съ ни́ми.

І ўбачыў я, і вось воблака белае, і на воблаку сядзіць падобны да Сына Чалавечага, Які мае на галаве Сваёй вянок залаты і ў руцэ Сваёй — серп востры.

И҆ ви́дѣхъ, и҆ сѐ, ѡ҆́блакъ свѣ́телъ, и҆ на ѡ҆́блацѣ сѣдѧ́й подо́бенъ сн҃ѹ чл҃вѣ́ческомѹ, и҆мѣ́ѧ на главѣ̀ свое́й вѣне́цъ зла́тъ, и҆ въ рѹцѣ̀ є҆гѡ̀ се́рпъ ѻ҆́стръ.

І іншы анёл выйшаў з бажніцы, закрычаўшы вялікім голасам да Таго, Які сядзеў на воблаку: «Пашлі серп Твой і жні; бо прыйшла для Цябе гадзіна жніва, бо сасьпела жніво зямлі».

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ и҆зы́де и҆з̾ хра́ма, вопїѧ̀ ве́лїимъ гла́сомъ сѣдѧ́щемѹ на ѡ҆́блацѣ: послѝ се́рпъ тво́й и҆ жнѝ, ѩ҆́кѡ прїи́де ча́съ пожа́ти, занѐ и҆́зсше трава̀ {жа́тва} земна́ѧ.

І кінуў Той, Які сядзеў на воблаку, серп Свой на зямлю, і зямля была зжатая.

И҆ положѝ {пове́рже} сѣдѧ́й на ѡ҆́блацѣ се́рпъ сво́й на зе́млю, и҆ пожа́та бы́сть землѧ̀.

І іншы анёл выйшаў з бажніцы, што ў небе, сам маючы серп востры.

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ и҆зы́де и҆з̾ це́ркве сѹ́щїѧ на нб҃сѝ, и҆мы́й и҆ то́й се́рпъ ѻ҆́стръ.

І іншы анёл выйшаў з ахвярніку, маючы ўладу над агнём, і ўсклікнуў крыкам вялікім да таго, які меў серп востры, кажучы: «Пашлі твой серп востры і зьбяры ягады вінаграду зямлі, бо сасьпелі гронкі яго».

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ и҆зы́де ѿ ѻ҆лтарѧ̀, и҆мы́й ѡ҆́бласть на ѻ҆гнѝ, и҆ возопѝ кли́чемъ вели́кимъ ко и҆мѹ́щемѹ се́рпъ ѻ҆́стрый, глаго́лѧ: послѝ се́рпъ тво́й ѻ҆́стрый и҆ ѡ҆б̾е́мли гро́зды вїногра́да земна́гѡ, ѩ҆́кѡ созрѣ́ша ѹ҆жѐ гро́здїе є҆ѧ̀.

І кінуў анёл серп свой на зямлю, і сабраў вінаград зямлі, і кінуў яго ў тоўчню вялікую ярасьці Божай;

И҆ положѝ {ве́рже} а҆́гг҃лъ се́рпъ сво́й на землѝ {на зе́млю}, и҆ ѡ҆берѐ вїногра́дъ зе́мскїй и҆ вложѝ въ точи́ло вели́кїѧ ѩ҆́рости бж҃їѧ.

і патапталі яго ў тоўчні па-за горадам, і выйшла кроў з тоўчні аж да цугляў конскіх на тысячу шэсьцьсот стадыяў.

И҆ и҆спра́но бы́сть точи́ло внѣ̀ гра́да, и҆ и҆зы́де кро́вь ѿ точи́ла да́же до ѹ҆́здъ ко́нскихъ, ѿ ста́дїй ты́сѧща и҆ ше́сть сѡ́тъ.

« 13 глава 15 глава »