Аб'яўленьня 14 глава

Кніга Аб'яўленьня сьвятога Яана Багаслова
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

І глянуў я, і вось, Баранчык стаіць на гары Сыёне, і зь Ім сто сорак чатыры тысячы, што маюць імя Ягонае а імя Айца Ягонага, напісаныя на чолах сваіх.

И҆ ви́дѣхъ, и҆ сѐ, а҆́гнецъ стоѧ́ше на горѣ̀ сїѡ́нстѣй, и҆ съ ни́мъ сто̀ и҆ четы́редесѧть и҆ четы́ри ты́сѧщы, и҆мѹ́ще и҆́мѧ ѻ҆ц҃а̀ є҆гѡ̀ напи́сано на челѣ́хъ свои́хъ.

І па чуў я голас ізь неба, як шум ад шмат водаў і як гук вялікага грому; і пачуў гук гарпістых, што граюць на гарпах сваіх,

И҆ слы́шахъ гла́съ съ небесѐ, ѩ҆́кѡ гла́съ во́дъ мно́гихъ и҆ ѩ҆́кѡ гла́съ гро́ма вели́ка: и҆ гла́съ слы́шахъ гѹдє́цъ гѹдѹ́щихъ въ гѹ҄сли своѧ҄

І пяюць новую песьню перад пасадам, і перад чатырма жывымі стварэньнямі, і перад старымі; і ніхто ня мог наўчыцца гэтае песьні, апрача гэтых сту сораку чатырох тысячаў, выкупленых ізь зямлі.

и҆ пою́щихъ ѩ҆́кѡ пѣ́снь но́вѹ пред̾ пр҇то́ломъ и҆ пред̾ четы҄ри живо́тными и҆ ста҄рцы: и҆ никто́же можа́ше навы́кнѹти пѣ́сни, то́кмѡ сі́и сто̀ и҆ четы́редесѧть и҆ четы́ри ты́сѧщы и҆скѹ́плени ѿ землѝ.

Гэта тыя, што не забрудзяніліся ізь жанкамі, бо яны дзявушчыя; гэта тыя, што йдуць за Баранчыкам, куды-колечы Ён ідзець. Яны выкупленыя зь людзёў, як першакі Богу а Баранчыку.

Сі́и сѹ́ть, и҆̀же съ жена́ми не ѡ҆скверни́шасѧ, занѐ дѣ́вственницы сѹ́ть: сі́и послѣ́дѹютъ а҆́гнцѹ, а҆́може а҆́ще по́йдетъ. Сі́и сѹ́ть кѹ́плени ѿ люді́й пе́рвенцы бг҃ѹ и҆ а҆́гнцѹ,

І ў вуснах іхных няма маны; яны беззаганныя.

и҆ во ѹ҆стѣ́хъ и҆́хъ не ѡ҆брѣ́тесѧ ле́сть: без̾ поро́ка бо сѹ́ть пред̾ пр҇то́ломъ бж҃їимъ.

І абачыў я другога ангіла, што ляцеў па сярэдзіне неба, каторы меў вечную Евангелю, каб абяшчаць жыхарачым на зямлі а кажнаму народу а плямені а мове а люду;

И҆ ви́дѣхъ и҆́наго а҆́гг҃ла парѧ́ща посредѣ̀ небесѐ, и҆мѹ́щаго є҆ѵⷢлїе вѣ́чно благовѣсти́ти живѹ́щымъ на землѝ и҆ всѧ́комѹ пле́мени и҆ ѩ҆зы́кѹ, и҆ колѣ́нѹ и҆ лю́демъ,

І казаў ён вялікім голасам: «Бойцеся Бога і ўздайце Яму славу, бо настала гадзіна суду Ягонага, і пакланіцеся Таму, Каторы ўчыніў неба і зямлю, і мора, і жаролы водаў!»

глаго́люща гла́сомъ вели́кимъ: ѹ҆бо́йтесѧ бг҃а и҆ дади́те є҆мѹ̀ сла́вѹ, ѩ҆́кѡ прїи́де ча́съ сѹда̀ є҆гѡ̀, и҆ поклони́тесѧ сотво́ршемѹ не́бо и҆ зе́млю, и҆ мо́ре и҆ и҆сто́чники водны҄ѧ.

І іншы, другі ангіл ляцеў за ім, кажучы: «Паў, паў Бабілён, места вялікае, каторы шалёным віном бязулства свайго напаіў усі народы».

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ в̾слѣ́дъ и҆́де, глаго́лѧ: падѐ, падѐ вавѷлѡ́нъ гра́дъ вели́кїй, занѐ ѿ вїна̀ ѩ҆́рости любодѣѧ́нїѧ своегѡ̀ напоѝ всѧ҄ ѩ҆зы́ки.

І іншы, трэйці ангіл ляцеў за імі, кажучы вялікім голасам: «Хто паклоніцца зьверу й абразу ягонаму і прыйме знак на чало свае або на руку сваю,

И҆ тре́тїй а҆́гг҃лъ в̾слѣ́дъ є҆гѡ̀ и҆́де, глаго́лѧ гла́сомъ вели́кимъ: и҆́же а҆́ще кто̀ покланѧ́етсѧ ѕвѣ́рю и҆ ї҆кѡ́нѣ є҆гѡ̀ и҆ прїе́млетъ начерта́нїе на челѣ̀ свое́мъ и҆лѝ на рѹцѣ̀ свое́й,

Тый таксама будзе піць віно гневу Божага, прыгатаванае нязьмешаным у чары гневу Ягонага, і будзе мучаны ў вагню а серцы перад сьвятымі ангіламі а перад Баранчыкам;

и҆ то́й и҆́мать пи́ти ѿ вїна̀ ѩ҆́рости бж҃їѧ, вїна̀ нерастворе́на {влїѧ́нна нерастворе́на} въ ча́ши гнѣ́ва є҆гѡ̀, и҆ бѹ́детъ мѹ́ченъ ѻ҆гне́мъ и҆ жѹ́пеломъ пред̾ а҆́гг҃лы ст҃ы́ми и҆ пред̾ а҆́гнцемъ:

І дым мукі іхнае будзе ўзыходзіць на векі вякоў, і ня будуць мець воддышы ўдзень ані ночы, каторыя кланяюцца зьверу й абразу ягонаму, і калі хто прыйме знак імені ягонага».

и҆ ды́мъ мѹче́нїѧ и҆́хъ во вѣ́ки вѣкѡ́въ восхо́дитъ, и҆ не и҆́мѹтъ поко́ѧ де́нь и҆ но́щь покланѧ́ющїисѧ ѕвѣ́рю и҆ ѡ҆́бразѹ є҆гѡ̀ и҆ прїе́млющїи начерта́нїе и҆́мене є҆гѡ̀.

Тут трывалкосьць сьвятых, которыя дзяржаць расказаньні Божыя і веру ў Ісуса.

Здѣ̀ є҆́сть терпѣ́нїе ст҃ы́хъ, и҆̀же соблюда́ютъ за́повѣди бж҃їѧ и҆ вѣ́рѹ ї҆и҃совѹ.

І пачуў я голас ізь неба, што казаў: «Напішы: Адгэтуль дабраславёныя мертвыя, каторыя паміраюць у Спадару». «Запраўды, кажа Дух, што яны супачынуць ад працаў сваіх, і ўчынкі іхныя йдуць за імі».

И҆ слы́шахъ гла́съ съ небесѐ, гл҃ющь мѝ: напишѝ: бл҃же́ни ме́ртвїи, ѹ҆мира́ющїи ѡ҆ гд҇ѣ ѿнн҃ѣ. Є҆́й, гл҃етъ дх҃ъ, да почі́ютъ ѿ трѹдѡ́въ свои́хъ: дѣла́ бо и҆́хъ хо́дѧтъ в̾слѣ́дъ съ ни́ми.

І глянуў я, і вось, сьветлы булак, і на булаку сядзіць падобны да Сына Людзкога; на галаве ў яго залатая карона, і ў руццэ ў яго войстры серп.

И҆ ви́дѣхъ, и҆ сѐ, ѡ҆́блакъ свѣ́телъ, и҆ на ѡ҆́блацѣ сѣдѧ́й подо́бенъ сн҃ѹ чл҃вѣ́ческомѹ, и҆мѣ́ѧ на главѣ̀ свое́й вѣне́цъ зла́тъ, и҆ въ рѹцѣ̀ є҆гѡ̀ се́рпъ ѻ҆́стръ.

І вышаў іншы ангіл із дому Божага, і гукнуў вялікім голасам да седзячага на булаку: «Пусьці серп свой і пажні, бо прышла пара жніва, бо жніво на зямлі насьпела!»

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ и҆зы́де и҆з̾ хра́ма, вопїѧ̀ ве́лїимъ гла́сомъ сѣдѧ́щемѹ на ѡ҆́блацѣ: послѝ се́рпъ тво́й и҆ жнѝ, ѩ҆́кѡ прїи́де ча́съ пожа́ти, занѐ и҆́зсше трава̀ {жа́тва} земна́ѧ.

І пусьціў седзячы на булаку серп свой на зямлю, і зямля была пажата.

И҆ положѝ {пове́рже} сѣдѧ́й на ѡ҆́блацѣ се́рпъ сво́й на зе́млю, и҆ пожа́та бы́сть землѧ̀.

І іншы ангіл вышаў з дому Божага, што на небе, так сама з войстрым сярпом.

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ и҆зы́де и҆з̾ це́ркве сѹ́щїѧ на нб҃сѝ, и҆мы́й и҆ то́й се́рпъ ѻ҆́стръ.

І іншы ангіл, што меў уладу над агнём, вышаў з аброчніка і вялікім голасам гукнуў да маючага войстры серп, кажучы: «Пашлі войстры серп свой і абрэж гранкі віна на зямлі, бо насьпелі на ім ягады!»

И҆ и҆́нъ а҆́гг҃лъ и҆зы́де ѿ ѻ҆лтарѧ̀, и҆мы́й ѡ҆́бласть на ѻ҆гнѝ, и҆ возопѝ кли́чемъ вели́кимъ ко и҆мѹ́щемѹ се́рпъ ѻ҆́стрый, глаго́лѧ: послѝ се́рпъ тво́й ѻ҆́стрый и҆ ѡ҆б̾е́мли гро́зды вїногра́да земна́гѡ, ѩ҆́кѡ созрѣ́ша ѹ҆жѐ гро́здїе є҆ѧ̀.

І пусьціў ангіл серп свой на зямлю, і зьбер віно ізь зямлі, і кінуў у вялікую вінную таўчэльню гневу Божага.

И҆ положѝ {ве́рже} а҆́гг҃лъ се́рпъ сво́й на землѝ {на зе́млю}, и҆ ѡ҆берѐ вїногра́дъ зе́мскїй и҆ вложѝ въ точи́ло вели́кїѧ ѩ҆́рости бж҃їѧ.

І вінная таўчэльня была тоўчана вонках места, і вышла кроў з таўчэльні аж да аброцяў конскіх на тысяча шасьсот гоняў.

И҆ и҆спра́но бы́сть точи́ло внѣ̀ гра́да, и҆ и҆зы́де кро́вь ѿ точи́ла да́же до ѹ҆́здъ ко́нскихъ, ѿ ста́дїй ты́сѧща и҆ ше́сть сѡ́тъ.

« 13 глава 15 глава »