Ёва 4 глава

Кніга Ёва
Пераклад Чарняўскага 2017 → Синодальный перевод

У адказ Эліфаз Тэманіт сказаў:

И отвечал Елифаз Феманитянин и сказал:

«Калі пачнём мы размаўляць з табою, можа, прыкра табе будзе, але пачатую размову хто зможа стрымаць?

если попытаемся мы сказать к тебе слово, — не тяжело ли будет тебе? Впрочем, кто может возбранить слову!

Вось, навучаў ты многіх і спрацаваныя рукі ўмацоўваў,

Вот, ты наставлял многих и опустившиеся руки поддерживал,

словы твае ўмацавалі тых, што хісталіся, і каленям дрыжачым надаў ты сілы.

падающего восставляли слова твои, и гнущиеся колени ты укреплял.

А цяпер прыйшла да цябе бяда, і ты аслабеў, кранула цябе яна, і ты ўстрывожыўся.

А теперь дошло до тебя, и ты изнемог; коснулось тебя, и ты упал духом.

Страх твой перад Богам — хіба не надзея твая, дасканаласць шляхоў тваіх — хіба не спадзяванне тваё?

Богобоязненность твоя не должна ли быть твоею надеждою, и непорочность путей твоих — упованием твоим?

Прыгадай, прашу цябе, хто бязгрэшны калі загінуў або калі знішчаны былі праўдзівыя?

Вспомни же, погибал ли кто невинный и где праведные бывали искореняемы?

І нават лепш сказаць: я бачыў, што тыя, хто чыняць несправядлівасць і сеюць пакуты — і пажынаюць іх,

Как я видал, то оравшие нечестие и сеявшие зло пожинают его;

загінулі ад подыху Бога і звяліся духам гневу Яго.

от дуновения Божия погибают и от духа гнева Его исчезают.

Рыканне льва, і голас ільвіцы, і зубы львянят патрушчыліся.

Рёв льва и голос рыкающего умолкает, и зубы скимнов сокрушаются;

Леў загінуў, бо не меў здабычы, і львяняты пагубляліся.

могучий лев погибает без добычи, и дети львицы рассеиваются.

Потым да мяне таемна данеслася слова, і вуха маё прыняло яго ціхі голас.

И вот, ко мне тайно принеслось слово, и ухо моё приняло нечто от него.

У жаху начных прывідаў, калі звычайна людзей сон агартае,

Среди размышлений о ночных видениях, когда сон находит на людей,

ахапіў мяне страх і трымценне, так што ўсе косці мае агарнуліся жахам.

объял меня ужас и трепет и потряс все кости мои.

І, калі дух праходзіў у маёй прысутнасці, дыбам сталі валасы на целе маім.

И дух прошёл надо мною; дыбом стали волосы на мне.

І стаў нехта, але я не пазнаў вобліку яго, — здань перад вачамі маімі, — і пачуў я голас, быццам лёгкага ветру:

Он стал, — но я не распознал вида его, — только облик был пред глазами моими; тихое веяние, — и я слышу голос:

“Ці можа чалавек быць справядлівейшым за Бога, або ці будзе муж чысцейшым за свайго Творцу?

человек праведнее ли Бога? и муж чище ли Творца своего?

Вось, не мае Ён надзеі ў паслугачах Сваіх і ў анёлах Сваіх знаходзіць сапсаванасць.

Вот, Он и слугам Своим не доверяет и в Ангелах Своих усматривает недостатки:

Наколькі ж болей — тыя, што жывуць у гліняных дамах, падмурак якіх стаіць у парахне. Звядуцца яны, быццам моль!

тем более — в обитающих в храминах из брения, которых основание прах, которые истребляются скорее моли.

Ад раніцы да вечара яны занепадаюць і, паколькі ніхто не заўважае, згінуць навечна.

Между утром и вечером они распадаются; не увидишь, как они вовсе исчезнут.

Ці не выдаляецца ад іх і маёмасць іх, што засталася? Яны памруць, ды не з мудрасцю”.

Не погибают ли с ними и достоинства их? Они умирают, не достигнув мудрости.

Синодальный перевод

10 скимен — львёнок, молодой лев.