Римлянам 1 глава

Послание к Римлянам святого апостола Павла
Перевод Еп. Кассиана → Пераклад П. Татарыновіча

Павел, раб Христа Иисуса, призванный апостол, избранный для Евангелия Божия,

Павал, слуга Езуса Хрыстуса, пакліканы Апостал, прызначаны для Божай Эванэліі,

которое Он прежде обещал чрез Своих пророков в Святых Писаниях:

якую загадзіць (Бог) абяцаў праз сваіх Прарокаў у сьвятых Пісаннях,

о Сыне Своем, родившемся от семени Давидова по плоти,

аб Сыне сваім, які целам стаўся яму з насення Давіда

поставленном Сыном Божиим в силе, по духу святости, в воскресении из мёртвых, об Иисусе Христе, Господе нашем,

й адкрыўся Сынам Божым паводля духа усьвячэння ды праз паўстанне зь мяртвых, Езусе Хрыстусе, Усеспадару нашым,

чрез Которого мы получили благодать и апостольство, к послушанию веры ради имени Его во всех языческих народах,

празь якога мы атрымалі ласку і апастольства, каб дзеля імя Ягонага здабываць да паслушнасьці для веры ўсе народы;

к которым принадлежите и вы, званые Иисуса Христа,

між якімі ёсьць і вы пакліканыя Езуса Хрыстуса;

всем находящимся в Риме возлюбленным Божиим, призванным святым, — благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа.

— усім у Рыме ўмілаваным Божым, пакліканым да сьвятасьці, ласка і супакой ад Бога Айца нашага і Усеспадара Езуса Хрыстуса.

Прежде всего благодарю Бога моего чрез Иисуса Христа за всех вас, что вера ваша возвещается во всём мире.

Перш за ўсё дзякую Богу майму праз Езуса Хрыстуса за ўсіх вас, што вера ваша слыве па ўсім сьвеце.

Ибо свидетель мне Бог, Которому служу духом моим в Евангелии Сына Его, как я непрестанно вспоминаю вас,

Бог мне сьветкай, Якому служу духам маім у Эванэліі Сына Яго, што няўпынна спамінаю вас,

всегда в молитвах моих прося, чтобы волею Божией был наконец управлен мой путь к вам.

просячы ў малітвах маіх заўсёды, каб усёж калінебудзь воля Божая пашчасьціла да вас дастацца.

Ибо я жажду увидеть вас, чтобы уделить вам некоторое дарование духовное для утверждения вашего,

Бо вельмі хацеўбы пабачыцца з вамі, каб удзяліць вам які дар духовы для ўмацавання вашага,

то есть утешиться, вместе с вами, общей верою, вашею и моею.

ці то парадавацца з вамі супольнаю вераю вашаю й маёю.

Я не хочу, чтобы вы оставались в неведении, братья, что я много раз намеревался придти к вам — но я встречал препятствия до сих пор, — чтобы иметь некий плод и у вас, как и у прочих языческих народов.

А ня хочу, браты, пакінуць вас у няведанні таго, што я часта зьбіраўся к вам прыбыць — але аж дагэтуль не дазвалялі перашкоды — каб і ў вас мець нейкі пажытак, як і ў другіх народаў.

Должник я как Еллинам, так и варварам, как мудрым, так и несмысленным.

Грэкам і барбарам, мудрым і нямудрым, даўжніком зьяўляюся;

Таким образом, что касается меня, я готов благовествовать и вам, находящимся в Риме.

восьжа (што да мяне), я гатоў і вам, каторыя ў Рыме, вясьціць Эванэлію.

Ибо я не стыжусь Евангелия, потому что оно есть сила Божия ко спасению каждому верующему: как Иудею, первому, так и Еллину.

Я бо Эванэліі ня стыдзіўся, таму што яна ёсьць моцай Божай да збаўлення кажнаму веручаму, Жыду перш, ды і Грэку;

Ибо праведность Божия в нем открывается от веры в веру, как написано: праведный верою жив будет.

бо ў ёй адкрываецца справядлівасьць Божая зь веры ў веру, як напісана: А справядлівы зь веры жыве (Габ. 2:4).

Ибо открывается гнев Божий с неба на всякое нечестие и неправду людей, держащих истину в плену у неправды,

Аб’яўляецца бо гнеў Божы зь неба на ўсякую бязбожнасьць і несправядлівасьць тых людзей, што праўду беспраўднасьцю тамуюць.

так как то, что можно знать о Боге, явно для них, ибо Бог им явил.

Бо-ж тое, што можна даведацца аб Богу, ёсьць для іх яўным, Бог бо ім гэта унаяўніў:

Ибо то, что незримо в Нем, созерцается от создания мира чрез размышление над творениями: и вечная Его сила и Божество, так что нет у них извинения,

нябачнае ў Ім, навет справечная моц і боства ягона, у стварэнні сьвету праз одум над творамі дабачваецца; так-што адмануцца ім нельга

потому что познав Бога, они Его, как Бога, не прославили и не возблагодарили, но осуетились в умствованиях своих, и омрачилось несмысленное их сердце.

ад таго, што пазнаўшы Бога, не аддалі Яму чэсьці й падзякі, як Богу, а блазіліся ў мудрошчах сваіх і амарочылася бяздумнае сэрца іх;

Называя себя мудрыми, они обезумели

у называнні сябе мудрымі абясьцямелі

и изменили славу нетленного Бога в подобие образа тленного человека, и птиц, и четвероногих и пресмыкающихся.

і хвалю нетлага Бога перападобнілі сьмяротнаму чалавеку, птушкам, чацьвёраногім ды гадам.

Поэтому предал их Бог в похотях сердец их нечистоте, так что они бесчестили свои тела:

Таму-ж і аддаў іх Бог у похацях сэрцаў іхніх нячыстасьці, каб апаганьвалі між сабою целы свае,

они заменили истину Божию ложью и поклоняются и служат твари, вместо Творца, Который благословен вовеки, аминь.

бо праўду Божую замянілі яны на хвальш і аддавалі чэсьць ды служылі стварэнню, а не Стварыцелю, каторы багаслаўлёны ёсьць навекі. Амэн.

Поэтому предал их Бог страстям бесчестным: ибо и женщины их заменили естественные сношения противоестественными;

Дзеля таго Бог іх аддаў ганебнай жорсьці: жанчыны бо іхнія замянілі натуральнае ужыванне на антынатуральнае;

подобным же образом и мужчины, оставив естественные сношения с женщиной, разгораются в вожделении своем друг на друга, мужчины на мужчинах делая срам и получая в самих себе должное возмездие за свое заблуждение.

гэтаксама й мужчыны, заняхаіўшы натуральнае ужыванне жанчыны, разьярваліся пажадлівасьцю адзін да другога, мужчыны на мужчынах дапушчаліся сораму, нясучы на сабе належную заплату за сваё блюдадзейства.

И поскольку они не рассудили иметь познание Бога, предал их Бог безрассудному уму делать недолжное:

А як яны ня рупіліся мець у пазнані Бога, здаў іх Бог на бязглуздыя замыслы — рабіць няпрыстойнасьць;

исполнены они всякой неправды, лукавства, любостяжания, злобы; полны зависти, убийства, ссор, коварства, злонравия, наговоров;

так-што яны поўныя ўсякай няпраўды, злосьці, блюдадзейства, прагавітасьці, подласьці, поўныя ненавісьці, людабойства, сваркі, ашуканства, закатнасьці, падшэпніцтва;

они клеветники, богоненавистники, обидчики, высокомерны, хвастливы, изобретательны на зло, родителям непокорны,

зьвяглівыя паклёпнікі, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, надутыя пышліўцы, вынаходнікі новых збродняў, непаслушныя бацьком,

несмысленны, вероломны, нелюбовны, немилосердны.

неразважныя, вераломныя, нязгодалюбныя, бязь літасьці й бяз міласэрдзя.

Они, познав суд Божий, что делающие таковое достойны смерти, не только то творят, но и делающих одобряют.

Яны, ведаючы праведны Божы прысуд — што гэтак паступаючыя варты сьмерці — ня толькі самы гэта робяць, але й другім у гэтым спрыяюць.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 ...прызначаны — ў арыгінале: выдзелены = segregatus, каб паказаць, што пакліканы да эванэлізацыі ў асаблівы, цудоўны спосаб (г. Ап. Дз. 13:2).

4 ...целам стаўся — на жаданне Айца прыняў людзкую натуру з роду Давіда; а паводля духа ўсьвячваючага і цудоўнага згробуўстання паказаў, што мае і Боскую натуру, ёсьць Сын Божы.

13 ...пажытак — не які матарыяльны сваекарысны, але духова-збаўленны.

14 ...барбарам — не ў значэнні ганьбавальным для тых, што не зьяўляюцца Грэкамі, а толькі, каб акрэсьліць, як абыдна там тады гаварылася, пра тых людзей, што не валадалі грэцкай мовай.
Даўжніком зьяўляюся скарбу атрыманай ад Бога Эванэліі, якую вам мушу аддаць...

17 — Сілаю Эванэліі Хрыстус-Бога ўсе людзі стаюцца справядлівымі = годнымі ласкі збаўлення, ці праведнымі, таму яе ня стыджуся, (жыды бо ёю ганьбавалі); па-за Хрыстусам і яго навукай няма збаўлення, таму трэба яе канечне прыняць, тады яна дасьць веру, якою праведны жыць будзе, як казаў прарок Габакук, і яму адкрыецца ўсё з большаю яснасьцю «зь веры ў веру» пазнанне тае канечнасьці.

19 — Усё чалавецтва прызнана грэшным, вінаватым; а перш за ўсё пагане, бо-ж яны праз сваю віну адступілі ад праўдзівага пазнання Бога і кінуліся ў балванахвальства, да глыбіні разбэсьціўшыся і спадлеўшы ў думках, заміж разьвіцьця прыродаведы, даказваючай прамудрасьць і лад у прыродзе, паходзячыя ад творчай Першапрычыны. Досьледы прыроды да гэтага прыводзяць натуральны не здэморалізаваны розум чалавека. Гэтая навука Апостала была акрэсьленая на першым Ватыканскім Саборы (1870) як догма веры. Апостал бо цьвярдзіў, што пагане маглі і павінны былі прызнаць праўду аб БОГУ ПРАЎДЗІВЫМ, ДЫЙ НЯ ТОЛЬКІ МАГЛІ ПАЗНАЦЬ, АЛЕ ФАКТЫЧНА ПАЗНАВАЛІ (Арыстотэлес, Платон), але пазнаўшы ня прыймалі. З гэтага вынікае, што ў нашых часах кажны чалавек, вучоны ці нявучоны, кіруючыся прыродным розумам мае магчымасьць пазнаць існасьць Бога, а таму й абавязаны яе прыняць, ды аддаваць Яму чэсьць. Сама прырода, адкрываючая свае цудоўныя тайніцы, да гэтага панукае, Як той сьв. Ян Залатавусны кажа: «Бог паставіў перад намі (паганамі) сваё стварэнне, пры агледзінах, досьледзе, бачнага прыгаства якога, вучыўся і мудрэц, і невук, і адлюдак, і барбар падыймацца думкаю к Богу» (Тв.т. IX, б.511).

« 1 глава 2 глава »