К Римлянам 1 глава

Послание к Римлянам святого апостола Павла
В переводе Лутковского → Пераклад П. Татарыновіча

Павел, раб Христа Иисуса, призванный апостол, избранный к Божьему благовестию,

Павал, слуга Езуса Хрыстуса, пакліканы Апостал, прызначаны для Божай Эванэліі,

в котором Он через пророков Своих предвозвещал в Священных Книгах

якую загадзіць (Бог) абяцаў праз сваіх Прарокаў у сьвятых Пісаннях,

о Сыне Своем, родившемся потомком Давида по плоти,

аб Сыне сваім, які целам стаўся яму з насення Давіда

после воскресения из мертвых открывшемся как Сын Божий в силе и духе святости, — об Иисусе Христе, Господе нашем,

й адкрыўся Сынам Божым паводля духа усьвячэння ды праз паўстанне зь мяртвых, Езусе Хрыстусе, Усеспадару нашым,

от Которого мы получили благодать и апостольство, дабы во имя Его привести к послушанию вере все народы,

празь якога мы атрымалі ласку і апастольства, каб дзеля імя Ягонага здабываць да паслушнасьці для веры ўсе народы;

меж которыми и вы — призванные Иисусом Христом;

між якімі ёсьць і вы пакліканыя Езуса Хрыстуса;

всем проживающим в Риме возлюбленным Божьим, призванным святым: да пребудет с вами благодать и мир Бога-Отца нашего и Господа Иисуса Христа!

— усім у Рыме ўмілаваным Божым, пакліканым да сьвятасьці, ласка і супакой ад Бога Айца нашага і Усеспадара Езуса Хрыстуса.

Прежде всего через Иисуса Христа благодарю Бога моего за всех вас, ибо о вере вашей известно во всём мире;

Перш за ўсё дзякую Богу майму праз Езуса Хрыстуса за ўсіх вас, што вера ваша слыве па ўсім сьвеце.

свидетель мне Бог, Которому духом своим служу благовестием о Сыне Его, что непрестанно поминаю вас,

Бог мне сьветкай, Якому служу духам маім у Эванэліі Сына Яго, што няўпынна спамінаю вас,

испрашивая всегда в молитвах своих, чтобы волею Божьей мне, наконец-то, была дана возможность прийти к вам,

просячы ў малітвах маіх заўсёды, каб усёж калінебудзь воля Божая пашчасьціла да вас дастацца.

ибо я жажду увидеть вас и, дабы вы укрепились (в вере), разделить с вами радость духовную,

Бо вельмі хацеўбы пабачыцца з вамі, каб удзяліць вам які дар духовы для ўмацавання вашага,

или, лучше сказать, утешить друг друга общею верою, вашею и моею.

ці то парадавацца з вамі супольнаю вераю вашаю й маёю.

Не хочу вас братья, оставить в неведении о том, что я неоднократно намеревался прийти к вам, дабы иметь некий плод и у вас, как и у прочих народов, но до сих пор мне препятствует что-то.

А ня хочу, браты, пакінуць вас у няведанні таго, што я часта зьбіраўся к вам прыбыць — але аж дагэтуль не дазвалялі перашкоды — каб і ў вас мець нейкі пажытак, як і ў другіх народаў.

Задолжал я эллинам и варварам, мудрецам и невеждам,

Грэкам і барбарам, мудрым і нямудрым, даўжніком зьяўляюся;

а что до меня, то я (хоть сейчас) готов благовествовать и вам, находящимся в Риме,

восьжа (што да мяне), я гатоў і вам, каторыя ў Рыме, вясьціць Эванэлію.

ибо я не стыжусь благовестия о Христе, потому что оно — сила Божья ко спасению каждого верующего — иудея прежде, затем эллина,—

Я бо Эванэліі ня стыдзіўся, таму што яна ёсьць моцай Божай да збаўлення кажнаму веручаму, Жыду перш, ды і Грэку;

ибо в нём открывается праведность Божья от веры к вере, как написано: праведник живёт верою.

бо ў ёй адкрываецца справядлівасьць Божая зь веры ў веру, як напісана: А справядлівы зь веры жыве (Габ. 2:4).

Ибо открывается с небес гнев Божий на любое кощунство и нечестие людей, заменивших истину на нечестие,

Аб’яўляецца бо гнеў Божы зь неба на ўсякую бязбожнасьць і несправядлівасьць тых людзей, што праўду беспраўднасьцю тамуюць.

поскольку познание Бога известно им: Бог им открыл;

Бо-ж тое, што можна даведацца аб Богу, ёсьць для іх яўным, Бог бо ім гэта унаяўніў:

ведь то, что невидимо в Нём, — вечная сила Его и Божественность — от создания мира умопостигаемы, в творениях видимы, так что нет у них оправдания.

нябачнае ў Ім, навет справечная моц і боства ягона, у стварэнні сьвету праз одум над творамі дабачваецца; так-што адмануцца ім нельга

А поскольку они, познав Бога, не прославили Его, как Бога, и не возблагодарили, но, в омрачении безрассудного сердца их, закоснели в своем пустословии,

ад таго, што пазнаўшы Бога, не аддалі Яму чэсьці й падзякі, як Богу, а блазіліся ў мудрошчах сваіх і амарочылася бяздумнае сэрца іх;

возомнив, что они мудрые, обезумели

у называнні сябе мудрымі абясьцямелі

и славу нетленного Бога подменили подобием тленного человека, и птиц, и животных, и пресмыкающихся, —

і хвалю нетлага Бога перападобнілі сьмяротнаму чалавеку, птушкам, чацьвёраногім ды гадам.

то Бог и оставил их в нечистоте, с похотью в сердцах своих оскверняющих тела свои друг с другом, —

Таму-ж і аддаў іх Бог у похацях сэрцаў іхніх нячыстасьці, каб апаганьвалі між сабою целы свае,

тех, которые истину Божью променяли на ложь, и почитали, и молились творению вместо Творца, Который благословен во веки, аминь.

бо праўду Божую замянілі яны на хвальш і аддавалі чэсьць ды служылі стварэнню, а не Стварыцелю, каторы багаслаўлёны ёсьць навекі. Амэн.

Поэтому Бог предоставил их постыдным страстям: женщины их изменили естественные отношения на противоестественные,

Дзеля таго Бог іх аддаў ганебнай жорсьці: жанчыны бо іхнія замянілі натуральнае ужыванне на антынатуральнае;

равно как и мужчины, презрев естественное отношение с женщиной, воспылали страстью друг к другу — мужчины к мужчинам, — за содеянный срам и заблуждение их сами в себе получая должное воздаяние.

гэтаксама й мужчыны, заняхаіўшы натуральнае ужыванне жанчыны, разьярваліся пажадлівасьцю адзін да другога, мужчыны на мужчынах дапушчаліся сораму, нясучы на сабе належную заплату за сваё блюдадзейства.

А поскольку они извратили познание Бога, Бог и оставил их с извращенным сознанием — совершать недостойное:

А як яны ня рупіліся мець у пазнані Бога, здаў іх Бог на бязглуздыя замыслы — рабіць няпрыстойнасьць;

они преисполнены всякого непотребства, лукавства, корыстолюбия, злодеяний, полны зависти, вражды, коварства, распущенности, жажды убийств, тайных доносов;

так-што яны поўныя ўсякай няпраўды, злосьці, блюдадзейства, прагавітасьці, подласьці, поўныя ненавісьці, людабойства, сваркі, ашуканства, закатнасьці, падшэпніцтва;

они клеветники, богоненавистники, наглы, высокомерны, хвастливы, злокозненны, к родителям непочтительны,

зьвяглівыя паклёпнікі, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, надутыя пышліўцы, вынаходнікі новых збродняў, непаслушныя бацьком,

безрассудны, безответственны, безжалостны, непримиримы, немилосердны,

неразважныя, вераломныя, нязгодалюбныя, бязь літасьці й бяз міласэрдзя.

и хотя им известно, что по закону Божьему поступающие так достойны смерти, они не только сами это делают, но и поступающих так — одобряют.

Яны, ведаючы праведны Божы прысуд — што гэтак паступаючыя варты сьмерці — ня толькі самы гэта робяць, але й другім у гэтым спрыяюць.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 ...прызначаны — ў арыгінале: выдзелены = segregatus, каб паказаць, што пакліканы да эванэлізацыі ў асаблівы, цудоўны спосаб (г. Ап. Дз. 13:2).

4 ...целам стаўся — на жаданне Айца прыняў людзкую натуру з роду Давіда; а паводля духа ўсьвячваючага і цудоўнага згробуўстання паказаў, што мае і Боскую натуру, ёсьць Сын Божы.

13 ...пажытак — не які матарыяльны сваекарысны, але духова-збаўленны.

14 ...барбарам — не ў значэнні ганьбавальным для тых, што не зьяўляюцца Грэкамі, а толькі, каб акрэсьліць, як абыдна там тады гаварылася, пра тых людзей, што не валадалі грэцкай мовай.
Даўжніком зьяўляюся скарбу атрыманай ад Бога Эванэліі, якую вам мушу аддаць...

17 — Сілаю Эванэліі Хрыстус-Бога ўсе людзі стаюцца справядлівымі = годнымі ласкі збаўлення, ці праведнымі, таму яе ня стыджуся, (жыды бо ёю ганьбавалі); па-за Хрыстусам і яго навукай няма збаўлення, таму трэба яе канечне прыняць, тады яна дасьць веру, якою праведны жыць будзе, як казаў прарок Габакук, і яму адкрыецца ўсё з большаю яснасьцю «зь веры ў веру» пазнанне тае канечнасьці.

19 — Усё чалавецтва прызнана грэшным, вінаватым; а перш за ўсё пагане, бо-ж яны праз сваю віну адступілі ад праўдзівага пазнання Бога і кінуліся ў балванахвальства, да глыбіні разбэсьціўшыся і спадлеўшы ў думках, заміж разьвіцьця прыродаведы, даказваючай прамудрасьць і лад у прыродзе, паходзячыя ад творчай Першапрычыны. Досьледы прыроды да гэтага прыводзяць натуральны не здэморалізаваны розум чалавека. Гэтая навука Апостала была акрэсьленая на першым Ватыканскім Саборы (1870) як догма веры. Апостал бо цьвярдзіў, што пагане маглі і павінны былі прызнаць праўду аб БОГУ ПРАЎДЗІВЫМ, ДЫЙ НЯ ТОЛЬКІ МАГЛІ ПАЗНАЦЬ, АЛЕ ФАКТЫЧНА ПАЗНАВАЛІ (Арыстотэлес, Платон), але пазнаўшы ня прыймалі. З гэтага вынікае, што ў нашых часах кажны чалавек, вучоны ці нявучоны, кіруючыся прыродным розумам мае магчымасьць пазнаць існасьць Бога, а таму й абавязаны яе прыняць, ды аддаваць Яму чэсьць. Сама прырода, адкрываючая свае цудоўныя тайніцы, да гэтага панукае, Як той сьв. Ян Залатавусны кажа: «Бог паставіў перад намі (паганамі) сваё стварэнне, пры агледзінах, досьледзе, бачнага прыгаства якога, вучыўся і мудрэц, і невук, і адлюдак, і барбар падыймацца думкаю к Богу» (Тв.т. IX, б.511).

2 глава »