Римлянам 1 глава

Письмо Римлянам
Открытый перевод → Пераклад П. Татарыновіча

Павел, раб Иисуса Помазанника, призванный посланник, отделенный к Божьему благовестию,

Павал, слуга Езуса Хрыстуса, пакліканы Апостал, прызначаны для Божай Эванэліі,

которое Он заранее обещал через Своих пророков, в святых Писаниях,

якую загадзіць (Бог) абяцаў праз сваіх Прарокаў у сьвятых Пісаннях,

о Сыне Своём, родившемся телесно от семени Давида,

аб Сыне сваім, які целам стаўся яму з насення Давіда

Который был определён Сыном Божьим в силе, по духу святости, через воскресение из мертвых, о Иисусе Помазаннике, нашем Господе,

й адкрыўся Сынам Божым паводля духа усьвячэння ды праз паўстанне зь мяртвых, Езусе Хрыстусе, Усеспадару нашым,

через Которого мы получили благодать и посланничество, для послушания вере во всех народах, ради Его имени,

празь якога мы атрымалі ласку і апастольства, каб дзеля імя Ягонага здабываць да паслушнасьці для веры ўсе народы;

среди которых есть и вы, призванные Иисусом Помазанником, —

між якімі ёсьць і вы пакліканыя Езуса Хрыстуса;

всем, находящимся в Риме любимцам Бога, призванным святым: благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Помазанника.

— усім у Рыме ўмілаваным Божым, пакліканым да сьвятасьці, ласка і супакой ад Бога Айца нашага і Усеспадара Езуса Хрыстуса.

Прежде всего благодарю Бога моего через Иисуса Помазанника за всех вас, потому что вера ваша возвещается во всем мире.

Перш за ўсё дзякую Богу майму праз Езуса Хрыстуса за ўсіх вас, што вера ваша слыве па ўсім сьвеце.

Свидетель мой Бог, Которому служу в духе моем благовествуя Сына Его, что постоянно вспоминаю о вас

Бог мне сьветкай, Якому служу духам маім у Эванэліі Сына Яго, што няўпынна спамінаю вас,

в своих молитвах, прося, чтобы когда-нибудь, по воле Божьей, прийти мне к вам.

просячы ў малітвах маіх заўсёды, каб усёж калінебудзь воля Божая пашчасьціла да вас дастацца.

Ибо жажду увидеть вас, чтобы передать вам некий духовный дар для вашего утверждения,

Бо вельмі хацеўбы пабачыцца з вамі, каб удзяліць вам які дар духовы для ўмацавання вашага,

то есть, чтобы утешиться друг в друге благодаря вере, вашей и моей.

ці то парадавацца з вамі супольнаю вераю вашаю й маёю.

Хочу, чтобы вы знали, братья, что часто порывался прийти к вам (но что-то останавливало меня до сих пор), чтобы я получил некий плод и у вас, как и у остальных народов.

А ня хочу, браты, пакінуць вас у няведанні таго, што я часта зьбіраўся к вам прыбыць — але аж дагэтуль не дазвалялі перашкоды — каб і ў вас мець нейкі пажытак, як і ў другіх народаў.

Я должник грекам и варварам, мудрецам и глупцам.

Грэкам і барбарам, мудрым і нямудрым, даўжніком зьяўляюся;

Итак, что касается меня, я намерен благовествовать и вам, находящимся в Риме.

восьжа (што да мяне), я гатоў і вам, каторыя ў Рыме, вясьціць Эванэлію.

Ведь я не стыжусь благовестия, которое есть Божья сила ко спасению всякому, кто верит, во-первых еврею, и греку.

Я бо Эванэліі ня стыдзіўся, таму што яна ёсьць моцай Божай да збаўлення кажнаму веручаму, Жыду перш, ды і Грэку;

В нём открывается Божья праведность от веры к вере, как написано: «праведный верою жив будет».

бо ў ёй адкрываецца справядлівасьць Божая зь веры ў веру, як напісана: А справядлівы зь веры жыве (Габ. 2:4).

Ибо открывается гнев Божий с неба на всякое кощунство и неправедность людей, удерживающих истину в неправедности.

Аб’яўляецца бо гнеў Божы зь неба на ўсякую бязбожнасьць і несправядлівасьць тых людзей, што праўду беспраўднасьцю тамуюць.

Потому что познаваемое Божье очевидно для них, ведь Бог явил им это.

Бо-ж тое, што можна даведацца аб Богу, ёсьць для іх яўным, Бог бо ім гэта унаяўніў:

Ибо незримое Его от создания мира в созерцании творений становится зримым: вечная Его сила и Божественность, так что нет им извинения.

нябачнае ў Ім, навет справечная моц і боства ягона, у стварэнні сьвету праз одум над творамі дабачваецца; так-што адмануцца ім нельга

Потому что, узнав Бога, они не возвеличили Его как Бога, не поблагодарили, но осуетились в своих рассуждениях, и их неразумное сердце помрачилось;

ад таго, што пазнаўшы Бога, не аддалі Яму чэсьці й падзякі, як Богу, а блазіліся ў мудрошчах сваіх і амарочылася бяздумнае сэрца іх;

считая себя мудрыми, обезумели,

у называнні сябе мудрымі абясьцямелі

и славу бессмертного Бога поменяли на изображения, подобные смертному человеку и птицам, и четвероногим, и пресмыкающимся.

і хвалю нетлага Бога перападобнілі сьмяротнаму чалавеку, птушкам, чацьвёраногім ды гадам.

Потому и предал их Бог в страстях их сердец в нечистоту их обесчещенных тел,

Таму-ж і аддаў іх Бог у похацях сэрцаў іхніх нячыстасьці, каб апаганьвалі між сабою целы свае,

тех, кто заменил истину Божью ложью, и поклонялся и служил творению вместо Творца, Который благословен во веки, аминь.

бо праўду Божую замянілі яны на хвальш і аддавалі чэсьць ды служылі стварэнню, а не Стварыцелю, каторы багаслаўлёны ёсьць навекі. Амэн.

Из-за этого предал их Бог позорным страстям: женщины их заменили естественное сношение противоестественным;

Дзеля таго Бог іх аддаў ганебнай жорсьці: жанчыны бо іхнія замянілі натуральнае ужыванне на антынатуральнае;

подобно и мужчины, оставив естественное сношение с женщиной, воспламенялись желанием своим друг ко другу, мужчины с мужчинами, делая безобразие и получая в самих себе справедливую расплату за такое распутство.

гэтаксама й мужчыны, заняхаіўшы натуральнае ужыванне жанчыны, разьярваліся пажадлівасьцю адзін да другога, мужчыны на мужчынах дапушчаліся сораму, нясучы на сабе належную заплату за сваё блюдадзейства.

И как они не сочли годным познавать Бога, то предал их Бог презренному уму — творить недостойное,

А як яны ня рупіліся мець у пазнані Бога, здаў іх Бог на бязглуздыя замыслы — рабіць няпрыстойнасьць;

они наполнены неправедностью, подлостью, стяжательством, злобой; полны зависти, убийства, ссор, обмана, наговоров;

так-што яны поўныя ўсякай няпраўды, злосьці, блюдадзейства, прагавітасьці, подласьці, поўныя ненавісьці, людабойства, сваркі, ашуканства, закатнасьці, падшэпніцтва;

клеветники, ненавидящие Бога, оскорбители, надменны, хвастуны, изобретательны на зло, родителям непокорны,

зьвяглівыя паклёпнікі, боганенавісьнікі, крыўдзіцелі, самахвалы, надутыя пышліўцы, вынаходнікі новых збродняў, непаслушныя бацьком,

безрассудны, вероломны, бессердечны, немилосердны.

неразважныя, вераломныя, нязгодалюбныя, бязь літасьці й бяз міласэрдзя.

Они узнали заповедь Божью, что совершающие такое достойны смерти; однако не только делают всё это, но и одобряют тех, кто поступает так же.

Яны, ведаючы праведны Божы прысуд — што гэтак паступаючыя варты сьмерці — ня толькі самы гэта робяць, але й другім у гэтым спрыяюць.

Примечания:

Пераклад П. Татарыновіча

1 ...прызначаны — ў арыгінале: выдзелены = segregatus, каб паказаць, што пакліканы да эванэлізацыі ў асаблівы, цудоўны спосаб (г. Ап. Дз. 13:2).

4 ...целам стаўся — на жаданне Айца прыняў людзкую натуру з роду Давіда; а паводля духа ўсьвячваючага і цудоўнага згробуўстання паказаў, што мае і Боскую натуру, ёсьць Сын Божы.

13 ...пажытак — не які матарыяльны сваекарысны, але духова-збаўленны.

14 ...барбарам — не ў значэнні ганьбавальным для тых, што не зьяўляюцца Грэкамі, а толькі, каб акрэсьліць, як абыдна там тады гаварылася, пра тых людзей, што не валадалі грэцкай мовай.
Даўжніком зьяўляюся скарбу атрыманай ад Бога Эванэліі, якую вам мушу аддаць...

17 — Сілаю Эванэліі Хрыстус-Бога ўсе людзі стаюцца справядлівымі = годнымі ласкі збаўлення, ці праведнымі, таму яе ня стыджуся, (жыды бо ёю ганьбавалі); па-за Хрыстусам і яго навукай няма збаўлення, таму трэба яе канечне прыняць, тады яна дасьць веру, якою праведны жыць будзе, як казаў прарок Габакук, і яму адкрыецца ўсё з большаю яснасьцю «зь веры ў веру» пазнанне тае канечнасьці.

19 — Усё чалавецтва прызнана грэшным, вінаватым; а перш за ўсё пагане, бо-ж яны праз сваю віну адступілі ад праўдзівага пазнання Бога і кінуліся ў балванахвальства, да глыбіні разбэсьціўшыся і спадлеўшы ў думках, заміж разьвіцьця прыродаведы, даказваючай прамудрасьць і лад у прыродзе, паходзячыя ад творчай Першапрычыны. Досьледы прыроды да гэтага прыводзяць натуральны не здэморалізаваны розум чалавека. Гэтая навука Апостала была акрэсьленая на першым Ватыканскім Саборы (1870) як догма веры. Апостал бо цьвярдзіў, што пагане маглі і павінны былі прызнаць праўду аб БОГУ ПРАЎДЗІВЫМ, ДЫЙ НЯ ТОЛЬКІ МАГЛІ ПАЗНАЦЬ, АЛЕ ФАКТЫЧНА ПАЗНАВАЛІ (Арыстотэлес, Платон), але пазнаўшы ня прыймалі. З гэтага вынікае, што ў нашых часах кажны чалавек, вучоны ці нявучоны, кіруючыся прыродным розумам мае магчымасьць пазнаць існасьць Бога, а таму й абавязаны яе прыняць, ды аддаваць Яму чэсьць. Сама прырода, адкрываючая свае цудоўныя тайніцы, да гэтага панукае, Як той сьв. Ян Залатавусны кажа: «Бог паставіў перад намі (паганамі) сваё стварэнне, пры агледзінах, досьледзе, бачнага прыгаства якога, вучыўся і мудрэц, і невук, і адлюдак, і барбар падыймацца думкаю к Богу» (Тв.т. IX, б.511).

« 1 глава 2 глава »