Міхея 7 глава

Кніга прарока Міхея
Пераклад Антонія Бокуна → Елизаветинская на русском

Гора мне! Я стаўся як недазьбіраная [садавіна] летняя, як рэшта ад збору вінаграду, няма гронкі на ежу, [няма] сьпелай фігі, якой жадае душа мая.

И, люте мне! понеже бых аки собираяй сламу на жатве, и яко пародок во оымании винограда не сущу гроздию, еже ясти первоплодная, яже вожделе душа моя.

Загінуў багабойны на зямлі, і няма правага сярод людзей; усе цікуюць на кроў; кожны палюе на брата свайго, [ставячы] пастку.

И, люте мне, душе! яко погибе благочестивый от земли, и исправляющаго в человецех несть: вси во кровех прятся, кийждо ближняго своего озлобляет озлоблением,

Да зла [скіраваныя] абедзьвума рукамі, каб рабіць яго спраўна, князь вымагае [хабару], і судзьдзя [вымагае] платы, і вялікі выказвае згубнае [жаданьне] душы сваёй, і выкрыўляюць усё.

на зло руки своя уготовляют: князь просит, и судия мирная словеса глаголет, желание души его есть: и отиму благая их,

Найлепшы з іх — як церне, правы — як жываплот. Дзень вартаўнікоў Тваіх і наведваньня Твайго надыйшоў; цяпер будзе зьбянтэжанасьць у іх.

яко моль поядаяй, и ходяй по правилам в день стражбы. У, люте! у, люте! отмщения твоя приспеша, ныне будут плачы их.

Ня верце бліжняму, не спадзявайцеся на сябра; ад той, якая ляжыць на ўлоньні тваім, захоўвай дзьверы вуснаў тваіх.

Не верите другом, ни надейтеся на старейшины, и от сожителницы твоея хранися, еже сказати ей что:

Бо сын зьневажае бацьку, дачка паўстае супраць маці сваёй, нявестка — супраць сьвякрыві сваёй, і ворагі чалавеку хатнія ягоныя.

понеже сын безчестит отца, дщерь востанет на матерь свою и невеста на свекровь свою, врази вси мужу домашнии его.

А я буду глядзець на ГОСПАДА, буду спадзявацца на Бога збаўленьня майго. Бог мой пачуе мяне.

Аз же ко Господеви воззрю, потерплю Бога спаса моего, услышит мя Бог мой.

Ня радуйся з мяне, вораг мой! Хоць я ўпаў, я ўстану; хоць я жыву ў цемры, ГОСПАД — сьвятло для мяне.

Не радуйся о мне, враждебница моя, яко падох, и востану: зане аще сяду во тме, Господь осветит мя.

Гнеў ГОСПАДА я буду насіць, бо я зграшыў супраць Яго, аж пакуль Ён не разгледзіць справу маю і не правядзе суд мой. Ён вывядзе мяне на сьвятло, я ўбачу праведнасьць Ягоную.

Гнев Господень стерплю, яко согреших ему, дондеже оправдит прю мою и сотворит суд мой: и изведет мя на свет, и узрю правду его.

І ўбачыць [гэта] вораг мой, і пакрые сорам таго, які сказаў мне: «Дзе ГОСПАД, Бог твой?» Вочы мае будуць глядзець на яго, цяпер патопчуць яго, як балота на вуліцах.

И узрит враждебница моя, и облечется в студ глаголющая ко мне: где есть Господь Бог твой? Очи мои воззрят на ню, ныне будет в попрание аки кал на путех.

У дзень, калі агароджа твая будзе пабудаваная, у той дзень далёка пашырыцца пастанова [Божая].

День глаждения плинфа: изглаждение твое день оный, и сотрет законы твоя день оный.

У той дзень прыйдуць да цябе і з Асірыі, і аж да гарадоў умацаваных, і ад гарадоў умацаваных аж да ракі, і ад мора да мора, і ад гары да гары.

И гради твои приидут на поравнение и в разделение ассирийско, и гради твои твердии в разделение от тира даже до реки сирския, и от моря даже до моря, и от горы даже до горы, дние воды и молвы.

Але будзе зямля на спусташэньне за жыхароў ейных, за плады ўчынкаў іхніх.

И будет земля в пагубу со живущими на ней, от плодов начинаний их.

Пасьві народ Твой дубцом Тваім, авечак спадчыны Тваёй, якія жывуць асобна ў лесе, сярод Кармэлю. Няхай яны пасьвяцца ў Башане і Гілеадзе, як у дні старадаўнія.

Паси люди твоя жезлом твоим, овцы наследия твоего, вселяющыяся едины в дубраве среде кармила, попасут васанитиду и галаадитиду, якоже дние века.

Як у дні выхаду ягонага з зямлі Эгіпецкай, Я пакажу яму цуды.

И по днем исхода твоего из египта узрите чудесная.

Убачаць народы і будуць асаромленыя з усёю моцаю сваёю; паложаць руку на вусны, вушы іхнія стануцца глухія.

Узрят языцы и усрамятся от всея крепости своея, руце возложат на уста своя, и уши их оглохнут,

Яны будуць лізаць пыл, як зьмеі, як паўзуны зямныя. Яны будуць напалоханыя ў норах сваіх; перад ГОСПАДАМ, Богам нашым, будуць дрыжаць, і будуць баяцца Цябе.

полижут персть яко змиеве плежуще по земли, смятутся во облежении своем: о Господе Бозе нашем ужаснутся и убоятся от тебе.

Які Бог падобны да Цябе, Які даруеш беззаконьне і абмінаеш віну рэшты спадчыны Тваёй, Які трымаеш заўсёды гнеў Твой, бо маеш упадабаньне ў міласэрнасьці?

Кто Бог якоже ты, отемляй беззакония и оставляяй нечестия останком наследия своего? и не удержа гнева своего во свидение, яко волитель милости есть.

Ён павернецца, зьявіць нам міласьць, загладзіць беззаконьні нашыя. Ты кінеш у глыбіні мора ўсе грахі нашыя.

Той обратит и ущедрит ны, и погрузит неправды нашя и ввержет в глубины морския вся грехи нашя,

Ты зьявіш праўду Якубу, міласэрнасьць Абрагаму, як прысягнуў бацькам нашым у дні даўнейшыя.

даст истину иакову, (и) милость аврааму, якоже клялся еси отцем нашым во дни первыя.

« 6 глава 1 глава »