Міхея 7 глава

Кніга прарока Міхея
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская на русском

Гора мне! бо са мною цяпер — як пасьля збору летніх пладоў, як пасьля збору вінаграду: ніводнай ягадзіны на ежу, ні сьпелага плоду, якога жадае душа мая.

И, люте мне! понеже бых аки собираяй сламу на жатве, и яко пародок во оымании винограда не сущу гроздию, еже ясти первоплодная, яже вожделе душа моя.

Ня стала міласэрных на зямлі, няма праўдзівых сярод людзей; усе куюць змусты, каб праліваць кроў; кожны ставіць на брата свайго сетку.

И, люте мне, душе! яко погибе благочестивый от земли, и исправляющаго в человецех несть: вси во кровех прятся, кийждо ближняго своего озлобляет озлоблением,

Рукі іхнія павернуты на тое, каб умець рабіць ліха; начальнік патрабуе дарункаў, і судзьдзя судзіць за хабар, а вяльможы выказваюць благія хаценьні душы сваёй і перакручваюць справу.

на зло руки своя уготовляют: князь просит, и судия мирная словеса глаголет, желание души его есть: и отиму благая их,

Лепшы зь іх — як цёрн і справядлівы — горшы за калючы плот. Дзень узьвяшчальнікаў Тваіх, адведзіны Твае настаюць; сёньня спасьцігне іх бянтэжа.

яко моль поядаяй, и ходяй по правилам в день стражбы. У, люте! у, люте! отмщения твоя приспеша, ныне будут плачы их.

Ня верце сябру, не пакладайцеся на прыяцеля; ад той, што ляжыць на ўлоньні тваім, ахоўвай дзьверы вуснаў тваіх.

Не верите другом, ни надейтеся на старейшины, и от сожителницы твоея хранися, еже сказати ей что:

Бо сын ганьбуе бацьку, дачка паўстае супроць маці, нявестка — супроць сьвякрові сваёй; ворагі чалавека — хатнія ягоныя.

понеже сын безчестит отца, дщерь востанет на матерь свою и невеста на свекровь свою, врази вси мужу домашнии его.

А я буду глядзець на Госпада, спадзявацца на Бога выратаваньня майго: Бог мой пачуе мяне.

Аз же ко Господеви воззрю, потерплю Бога спаса моего, услышит мя Бог мой.

Ня радуйся дзеля мяне, непрыяцелька мая! хоць я ўпаў, але ўстану; хоць я ў змроку, але Гасподзь сьвятло мне.

Не радуйся о мне, враждебница моя, яко падох, и востану: зане аще сяду во тме, Господь осветит мя.

Гнеў Гасподні я буду несьці, бо зграшыў перад Ім, пакуль Ён ня вырашыць справы маёй і ня ўчыніць суд над мною; тады Ён вывядзе мяне на сьвятло, і я ўбачу праўду Ягоную.

Гнев Господень стерплю, яко согреших ему, дондеже оправдит прю мою и сотворит суд мой: и изведет мя на свет, и узрю правду его.

І ўгледзіць гэта непрыяцелька мая, і сорам пакрые яе, якая казала мне: «дзе Гасподзь Бог твой?» Нагледзяцца на яе вочы мае, як яна будзе таптаная быццам бруд на вуліцах.

И узрит враждебница моя, и облечется в студ глаголющая ко мне: где есть Господь Бог твой? Очи мои воззрят на ню, ныне будет в попрание аки кал на путех.

У дзень збудаваньня сьценаў тваіх — у гэты дзень аддаліцца вызначэньне.

День глаждения плинфа: изглаждение твое день оный, и сотрет законы твоя день оный.

У той дзень прыйдуць да цябе з Асірыі і гарадоў Егіпецкіх, і ад Егіпта да ракі Еўфрата, і ад мора да мора, і ад гары да гары.

И гради твои приидут на поравнение и в разделение ассирийско, и гради твои твердии в разделение от тира даже до реки сирския, и от моря даже до моря, и от горы даже до горы, дние воды и молвы.

А зямля тая будзе пустыняю за віну жыхароў яе, за плады дзеяў іхніх.

И будет земля в пагубу со живущими на ней, от плодов начинаний их.

Пасьві народ Твой жазлом Тваім, авечак спадчыны Тваёй, якія жывуць самотна ў лесе сярод Карміла; хай пасьвяцца яны на Васане і Галаадзе, як у дні старадаўнія!

Паси люди твоя жезлом твоим, овцы наследия твоего, вселяющыяся едины в дубраве среде кармила, попасут васанитиду и галаадитиду, якоже дние века.

Як у дні зыходу твайго зь зямлі Егіпецкай, яўлю яму дзівосныя дзеі.

И по днем исхода твоего из египта узрите чудесная.

Убачаць гэта народы і пасаромеюцца пры ўсёй магутнасьці сваёй: пакладуць руку на вусны, вушы іх зробяцца глухімі;

Узрят языцы и усрамятся от всея крепости своея, руце возложат на уста своя, и уши их оглохнут,

будуць лізаць пыл, як зьмяя, як чэрві зямныя выпаўзуць яны з умацаваньняў сваіх; збаяцца Госпада Бога нашага, і збаяцца Цябе.

полижут персть яко змиеве плежуще по земли, смятутся во облежении своем: о Господе Бозе нашем ужаснутся и убоятся от тебе.

Хто Бог, як Ты, Які выбачаеш беззаконьне і не залічваеш злачынствы астатку спадчыны Тваёй? ня вечна гневаецца Ён, бо любіць літаваць.

Кто Бог якоже ты, отемляй беззакония и оставляяй нечестия останком наследия своего? и не удержа гнева своего во свидение, яко волитель милости есть.

Ён зноў умілажаліцца з нас, загладзіць беззаконьні нашыя. Ты ўкінеш у багну марскую ўсе грахі нашыя.

Той обратит и ущедрит ны, и погрузит неправды нашя и ввержет в глубины морския вся грехи нашя,

Ты явіш вернасьць Якаву, літасьць Абрагаму, якую з клятваю абяцаў бацькам нашым ад дзён першых.

даст истину иакову, (и) милость аврааму, якоже клялся еси отцем нашым во дни первыя.

Примечания:

Пераклад Васіля Сёмухі

5 У друкаванай версіі «ахоўвае», аднак правільна — «ахоўвай».

« 6 глава 1 глава »