Да Габрэяў 1 глава

Пасланьне да Габрэяў
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская на русском

Бог, Які шмат разоў і ўсякімі спосабамі гаварыў зьвеку да бацькоў нашых праз прарокаў,

Многочастне и многообразне древле Бог глаголавый отцем во пророцех,

у апошнія дні гэтыя гаварыў нам праз Сына, Якога паставіў спадкаемцам усяго, празь Якога і вякі стварыў.

в последок дний сих глагола нам в Сыне, егоже положи наследника всем, имже и веки сотвори.

Гэты, будучы водбліскам славы Ягонай і вобразам істоты Ягонай і трымаючы ўсё словам сілы Сваёй, зьдзейсьніўшы Сабою ачышчэньне грахоў нашых, сеў праваруч велічы на вышыні,

Иже сый сияние славы и образ ипостаси его, нося же всяческая глаголом силы своея, собою очищение сотворив грехов наших, седе о десную престола величествия на высоких,

будучы настолькі дасканалейшым за анёлаў, наколькі слаўнейшае перад імі ўспадкаваў Імя.

толико лучший быв ангелов, елико преславнее паче их наследствова имя.

Бо калі і каму з анёлаў сказаў Бог: «Ты Сын Мой, Я сёньня нарадзіў Цябе»? І яшчэ: «Я буду Яму Айцом, і Ён будзе Мне Сынам»?

Кому бо рече когда от ангел: Сын мой еси ты, аз днесь родих тя? И паки: аз буду ему во Отца, и той будет мне в Сына?

Таксама, калі ўводзіць Першароднага ў сусьвет, кажа: «Няхай паклоняцца Яму ўсе анёлы Божыя».

Егда же паки вводит первороднаго во вселенную, глаголет: и да поклонятся ему вси ангели Божии.

Пра анёлаў сказана: «Ты творыш анёламі Сваімі духаў і слугамі Сваімі палымяны вагонь».

И ко ангелом убо глаголет: творяй ангелы своя духи и слуги своя огнь палящь.

А пра Сына: «трон Твой, Божа, у век веку; жазло валадараньня Твайго — жазло праўды.

К Сыну же: престол твой, Боже, в век века: жезл правости жезл Царствия твоего:

Ты палюбіў праўду і зьненавідзеў беззаконьне; таму памазаў Цябе, Божа, Бог Твой алеем радасьці больш за саўдзельнікаў Тваіх»;

возлюбил еси правду и возненавидел еси беззаконие: сего ради помаза тя, Боже, Бог твой елеем радости паче причастник твоих.

І: «у пачатку Ты, Госпадзе, заснаваў зямлю, і нябёсы — дзеля рук Тваіх;

И (паки): в начале ты, Господи, землю основал еси, и дела руку твоею суть небеса:

яны загінуць, а Ты застанешся; і ўсе састарацца, нібы рыза,

та погибнут, ты же пребываеши: и вся, якоже риза, обетшают,

і як вопратку згорнеш іх, і зьменяцца; але Ты той самы і гады Твае ня скончацца».

и яко одежду свиеши их, и изменятся: ты же тойжде еси, и лета твоя не оскудеют.

Каму калі з анёлаў сказаў Бог: «сядзі праваруч Мяне пакуль пакладу Тваіх ворагаў падножжам нагам Тваім»?

Кому же от ангел рече когда: седи о десную мене, дондеже положу враги твоя подножие ног твоих?

Ці ж ня ўсе яны службовыя духі, пасыланыя на служэньне тым, якія маюць успадкаваць збавеньне?

Не вси ли суть служебнии дуси, в служение посылаеми за хотящих наследовати спасение?

« 1 глава 2 глава »