Эклезіяста 1 глава

Кніга Эклезіяста, альбо Прапаведніка
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская на русском

Слова Эклезіяста, сына Давідавага, цара ў Ерусаліме.

Глаголы екклесиаста, сына давидова, царя израилева во Иерусалиме.

Пустая марнасьць сказаў Эклезіяст, пустая марнасьць, — усё марнасьць!

Суета суетствий, рече екклесиаст, суета суетствий, всяческая суета.

Якая карысьць чалавеку ад усёй працы ягонай, якую ён робіць пад сонцам?

Кое изюбилие человеку во всем труде его, имже трудится под солнцем?

Пакаленьне прыходзіць, і пакаленьне праходзіць, а зямля векавечна стаіць.

Род преходит и род приходит, а земля во век стоит.

Сонца ўзыходзіць, і сонца заходзіць і сьпяшаецца ў месца сваё, дзе ўстае.

И восходит солнце и заходит солнце и в место свое влечется, сие возсиявая тамо.

Вее вецер на поўдзень і на поўнач вяртаецца, віруе, віхурыцца веючы, і на шлях віраваньня вяртаецца вецер.

Идет к югу и обходит к северу, обходит окрест, идет дух и на круги своя обращается дух.

Рэкі ўсе ў мора плывуць, а мора не перапаўняецца; да месца таго, адкуль рэкі плывуць, вяртаюцца зноў, каб далей пацячы.

Вси потоцы идут в море, и море несть насыщаемо: на место, аможе потоцы идут, тамо тии возвращаются ити.

Усё існае — поўніцца працай; ня можа ўсяго чалавек пакласьці на словы: не насыціцца бачаньнем вока; не напоўніцца слуханьнем вуха.

Вся словеса трудна, не возможет муж глаголати: и не насытится око зрети, ни исполнится ухо слышания.

Што было, тое і будзе; што рабілася, тое й рабіцьмецца, і нічога новага пад сонцам няма.

Что было, тожде есть, еже будет: и что было сотвореное, тожде имать сотворитися:

Бывае такое, пра што людзі кажуць: «Дзівіся, вось гэта новае»; але яно ўжо было спрадвеку, да нас.

и ничтоже ново под солнцем. Иже возглаголет и речет: се, сие ново есть: уже бысть в вецех бывших прежде нас.

Няма памяці пра былое; ды і пра тое, што будзе, не застанецца згадкі між тымі, што прыйдуць пасьля.

Несть память первых, и последним бывшым не будет их память с будущими на последок.

Я, Эклезіяст, быў царом над Ізраілем у Ерусаліме.

Аз екклесиаст бых царь над израилем во Иерусалиме

І паклаў я на сэрца помысел мой, каб шукаць і дасьледаваць мудрасьцю ўсё, што пад небам робіцца: гэты прыкры занятак даў Бог сынам чалавечым, каб кіраваліся ім.

и вдах сердце мое, еже взыскати и разсмотрити в мудрости о всех бывающих под небесем: яко попечение лукаво даде Бог сыном человеческим, еже упражднятися в нем.

Я ўсе дзеі пабачыў, якія пад сонцам чыняцца, і вось, усё — марнасьць і пагоня за ветрам!

Видех всяческая сотворения сотворенная под солнцем: и се, вся суетство и произволение духа.

Крывое ня выпрастаецца, і чаго няма, таго нельга зьлічыць.

Развращенное не может исправитися, и лишение не может изчислитися.

Гаварыў я з сэрцам маім і сказаў: вось, узьвялічыўся я і здабыў мудрасьці болей за ўсіх, што былі да мяне над Ерусалімам, і сэрца маё шмат нагледзела мудрасьці ўсякай і ведаў.

Глаголах аз в сердцы моем, еже рещи: се, аз возвеличихся и умножих мудрость паче всех, иже быша прежде мене во Иерусалиме,

І паклаў я на сэрца помысел мой, каб мудрасьць уведаць, спасьцігнуць шаленства і неразумнасьць; спазнаў, што і гэта — пагоня за ветрам.

и сердце мое вдах, еже ведети премудрость и разум: и сердце мое виде многая, премудрость и разум, притчи и хитрость: уразумех аз, яко и сие есть произволение духа:

Бо пры многасьці мудрасьці множыцца й скруха; і хто памнажае спазнаньне, той памнажае і боль.

яко во множестве мудрости множество разума, и приложивый разум приложит болезнь.

« 31 глава 2 глава »