Ісаі 24 глава

Кніга прарока Ісаі
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская Библия

Вось, Гасподзь спусташае зямлю і робіць яе няплоднай; мяняе паверхню яе і расьсейвае тых, што жывуць на ёй.

Сѐ, гд҇ь разсы́плетъ вселе́ннѹю и҆ ѡ҆пѹстоши́тъ ю҆̀, и҆ ѿкры́етъ лицѐ є҆ѧ̀ и҆ расточи́тъ живѹ́щыѧ на не́й.

І што будзе народу, тое і сьвятарам; што слузе, тое і гаспадару ягонаму; што служанцы, тое і гаспадыні яе; што пакупцу, тое і прадаўцу, што пазыкоўцу, тое і пазычальніку, што ліхвяру, тое і ліхвадаўцу.

И҆ бѹ́дѹтъ лю́дїе а҆́ки жре́цъ, и҆ ра́бъ а҆́ки господи́нъ, и҆ раба̀ а҆́ки госпожа̀: бѹ́детъ кѹпѹ́ѧй ѩ҆́кѡ продаѧ́й, и҆ взаи́мъ є҆́млѧй а҆́ки заимода́вецъ, и҆ до́лжный а҆́ки є҆мѹ́же є҆́сть до́лженъ.

Зямля спустошана ўшчэнт і зусім зрабаваная, бо Гасподзь вымавіў слова гэтае.

Тлѣ́нїемъ и҆стлѣ́етъ землѧ̀, и҆ расхище́нїемъ расхище́на бѹ́детъ землѧ̀: ѹ҆ста́ бо гд҇нѧ гл҃аша сїѧ҄.

Бядуе заняпалая зямля; паніклы, заняпалы сусьвет; паніклі ўсе землі, што ўзвышаліся над народам.

Воспла́касѧ землѧ̀, и҆ растлѣ́нна бы́сть вселе́ннаѧ, воспла́кашасѧ высо́цыи землѝ.

І зямля апаганена пад тымі, што жывуць на ёй, бо яны пераступілі законы, зьмянілі статут, парушылі вечны запавет.

Землѧ́ бо беззако́нїе сотворѝ живѹ́щихъ ра́ди на не́й, поне́же престѹпи́ша зако́нъ и҆ и҆змѣни́ша за́пѡвѣди, разрѹши́ша завѣ́тъ вѣ́чный.

Затое праклён паядае зямлю, і нясуць кару тыя, што жывуць на ёй; затое спалены насельнікі зямлі, і няшмат засталося людзей.

Сегѡ̀ ра́ди проклѧ́тїе поѧ́стъ зе́млю, ѩ҆́кѡ согрѣши́ша живѹ́щїи на не́й: сегѡ̀ ра́ди ѹ҆бо́зи бѹ́дѹтъ живѹ́щїи на землѝ, и҆ ѡ҆ста́нетсѧ человѣ́кѡвъ ма́лѡ.

Плача сок гронкі; баліць вінаграднай лазе; уздыхаюць усе, хто весяліўся сэрцам.

Воспла́четсѧ вїно̀, возрыда́етъ вїногра́дъ, возстенѹ́тъ всѝ ра́дѹющїисѧ дѹше́ю.

Спынілася весялосьць з тымпанамі; змоўк шум вясёлых; сьціхлі гукі арфы;

Преста́ло є҆́сть весе́лїе тѷмпа́нѡвъ, преста̀ высокоде́рзость и҆ бога́тство нечести́выхъ, преста́лъ є҆́сть гла́съ гѹ́слей:

ужо ня п’юць віна зь песьнямі; згарчэла сікера піткам яе.

ѹ҆срами́шасѧ, не пи́ша вїна̀, горька̀ бы́сть сїке́ра пїю́щымъ.

Разбураны апусьцелы горад, усе дамы замкнутыя, нельга ўвайсьці.

Ѡ҆пѹстѣ̀ всѧ́къ гра́дъ, заключи́тъ хра́мъ, є҆́же не вни́ти.

Плачуць па віне на вуліцах; запамрочылася ўсялякая радасьць; выгнана ўсялякая весялосьць зямлі.

Пла́читесѧ ѡ҆ вїнѣ̀ всю́дѹ, преста́ла є҆́сть ра́дость всѧ̀ земна́ѧ, ѿи́де всѧ̀ ра́дость землѝ.

У горадзе засталося запусьценьне, і брамы разваліліся.

И҆ ѡ҆ста́нѹтъ гра́ди пѹ́сти, и҆ до́мове ѡ҆ста́влени поги́бнѹтъ.

А пасярод зямлі, паміж народамі, будзе тое самае, што бывае пры абіваньні масьлін, пры абіраньні вінаграду, калі закончаны збор.

Сїѧ҄ всѧ҄ бѹ́дѹтъ на землѝ средѝ ѩ҆зы́кѡвъ: ѩ҆́коже а҆́ще кто̀ ѡ҆трѧса́етъ ма́сличинѹ, та́кѡ ѡ҆трѧсѹ́тъ и҆̀хъ: и҆ (ѩ҆́коже) а҆́ще ѡ҆ста́нетъ ѿ ѡ҆б̾има́нїѧ вїногра́да,

Яны ўзвысяць свой голас, перамогуць у велічы Госпада, гучна клікацьмуць мора.

сі́и гла́сомъ возопїю́тъ: ѡ҆ста́вшїисѧ же на землѝ возра́дѹютсѧ со сла́вою гд҇нею, возмѧте́тсѧ вода̀ морска́ѧ.

Дык вось, слаўце Госпада на ўсходзе, на выспах марскіх — імя Госпада Бога Ізраілевага.

Сегѡ̀ ра́ди сла́ва гд҇нѧ во ѻ҆́стровѣхъ бѹ́детъ морски́хъ, и҆́мѧ гд҇не просла́влено бѹ́детъ.

Ад краю зямлі мы чуем песьню: «Слава Праведнаму!» І сказаў я: бяда мне, бяда мне! жаль мне! ліхадзеі ліхадзейнічаюць, і ліхадзейнічаюць ліхадзеі ліхадзейна.

Гд҇и бж҃е ї҆и҃левъ, ѿ кри́лъ земны́хъ чѹдеса̀ слы́шахомъ, наде́жда бл҃гочести́вомѹ: и҆ рекѹ́тъ: (го́ре хѹ́лѧщымъ, и҆̀же хѹ́лѧтъ зако́нъ,) го́ре престѹ́пникѡмъ, и҆̀же престѹпа́ютъ зако́нъ.

Жудасьць і яма і пятля табе, жыхар зямлі!

Стра́хъ и҆ про́пасть и҆ сѣ́ть на ва́съ живѹ́щихъ на землѝ.

Тады той, хто пабег ад крыку жудасьці, упадзе ў яму; і хто выйдзе зь ямы, трапіць у пятлю; бо вокны зь нябеснай вышыні адчыняцца, і асновы зямлі здрыгануцца.

И҆ бѹ́детъ, бѣжа́й стра́ха впаде́тъ въ про́пасть, и҆ и҆зла́зѧй и҆з̾ про́пасти и҆́метсѧ въ сѣ́ть: ѩ҆́кѡ ѻ҆́кна съ небесѐ ѿверзо́шасѧ, и҆ потрѧсѹ́тсѧ ѡ҆снѡва́нїѧ земна҄ѧ.

Зямля руйнуецца, зямля распадаецца, зямля моцна патрэсена;

Мѧте́жемъ возмѧте́тсѧ землѧ̀, и҆ скѹ́достїю ѡ҆скѹдѣ́етъ землѧ̀.

хістаецца зямля, як п’яны, і гойдаецца, як калыска, і беззаконьне яе цяжарам на ёй; яна ўпадзе — і ўжо ня ўстане.

Преклони́сѧ и҆ потрѧсе́сѧ землѧ̀ а҆́ки ѻ҆во́щное храни́лище, и҆ а҆́ки пїѧ́нъ и҆ шѹ́менъ паде́тъ и҆ не возмо́жетъ воста́ти, преѡдолѣ́ бо на не́й беззако́нїе.

І станецца таго дня: наведае Гасподзь войска вышняе ў высях і цароў зямных на зямлі.

И҆ бѹ́детъ въ то́й де́нь, наведе́тъ гд҇ь на ѹ҆́тварь небе́снѹю рѹ́кѹ и҆ на цари҄ земны҄ѧ.

І будуць сабраныя разам, як вязьні, у яму і будуць увязьнены ў цямніцы, і праз многа дзён будуць пакараныя.

И҆ соберѹ́тъ собра́нїе є҆ѧ̀ и҆ затворѧ́тъ въ твє́рди и҆ въ тємни́цы: мно́зѣми рѡ́ды бѹ́детъ посѣще́нїе и҆́хъ.

І счырванее месяц, і пасаромеецца сонца, калі Гасподзь Саваоф зацаруе на гары Сіёне і ў Ерусаліме, і перад старэйшынамі яго ўславіцца.

И҆ и҆ста́етъ плі́нѳа и҆ паде́тъ стѣна̀, и҆ ѹ҆стыди́тсѧ лѹна̀ и҆ посрами́тсѧ со́лнце: ѩ҆́кѡ воц҃ри́тсѧ гд҇ь въ сїѡ́нѣ и҆ во ї҆ер҇ли́мѣ и҆ пред̾ старѣ҄йшины сла́венъ бѹ́детъ.

« 23 глава 25 глава »