Ісаі 24 глава

Відзень прарокі Ісаі
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская Библия

Вось, СПАДАР парожне зямлю, і пустоша яе, і адмяняе выгляд яе, і цяруша вонкі жыхараў яе.

Сѐ, гд҇ь разсы́плетъ вселе́ннѹю и҆ ѡ҆пѹстоши́тъ ю҆̀, и҆ ѿкры́етъ лицѐ є҆ѧ̀ и҆ расточи́тъ живѹ́щыѧ на не́й.

І будзе як ізь людам, так ізь сьвятаром; як із слугою, так із гаспадаром ягоным; як ізь нявольніцаю, так із гаспадыняю ейнай; як із купаўніком, так із прадаўніком; як із даўжбітом, так із пазычэньнікам; як із пазычаючым на працэнты, так із квотнікам.

И҆ бѹ́дѹтъ лю́дїе а҆́ки жре́цъ, и҆ ра́бъ а҆́ки господи́нъ, и҆ раба̀ а҆́ки госпожа̀: бѹ́детъ кѹпѹ́ѧй ѩ҆́кѡ продаѧ́й, и҆ взаи́мъ є҆́млѧй а҆́ки заимода́вецъ, и҆ до́лжный а҆́ки є҆мѹ́же є҆́сть до́лженъ.

Чыста спустошана будзе зямля і супоўна аглабана, бо СПАДАР сказаў гэтае слова.

Тлѣ́нїемъ и҆стлѣ́етъ землѧ̀, и҆ расхище́нїемъ расхище́на бѹ́детъ землѧ̀: ѹ҆ста́ бо гд҇нѧ гл҃аша сїѧ҄.

Плача й вяне зямля, адцяты й зьвяў сьвет, адцяты пыхаты люд зямлі.

Воспла́касѧ землѧ̀, и҆ растлѣ́нна бы́сть вселе́ннаѧ, воспла́кашасѧ высо́цыи землѝ.

І зямля сплюгаўлена пад жыхарамі сваімі, бо яны выступілі з права, адмянілі ўставы, зламілі вечную змову.

Землѧ́ бо беззако́нїе сотворѝ живѹ́щихъ ра́ди на не́й, поне́же престѹпи́ша зако́нъ и҆ и҆змѣни́ша за́пѡвѣди, разрѹши́ша завѣ́тъ вѣ́чный.

Затым праклён пажэр зямлю, і сталі віннымі жывучыя на ёй; затым жыхары зямлі сьпятрэлі, і засталося мала людзёў.

Сегѡ̀ ра́ди проклѧ́тїе поѧ́стъ зе́млю, ѩ҆́кѡ согрѣши́ша живѹ́щїи на не́й: сегѡ̀ ра́ди ѹ҆бо́зи бѹ́дѹтъ живѹ́щїи на землѝ, и҆ ѡ҆ста́нетсѧ человѣ́кѡвъ ма́лѡ.

Плача вінны сок, аднята вінішча, уздыхаюць усі вясёлага сэрца.

Воспла́четсѧ вїно̀, возрыда́етъ вїногра́дъ, возстенѹ́тъ всѝ ра́дѹющїисѧ дѹше́ю.

Радасьць тамбурыны перастала; гом тых, што вяселяцца, канчаецца; перастала радасьць гарпы.

Преста́ло є҆́сть весе́лїе тѷмпа́нѡвъ, преста̀ высокоде́рзость и҆ бога́тство нечести́выхъ, преста́лъ є҆́сть гла́съ гѹ́слей:

Ня будуць піць віна зь песьнямі; хмельны напітак будзе гаркі п’ючым яго.

ѹ҆срами́шасѧ, не пи́ша вїна̀, горька̀ бы́сть сїке́ра пїю́щымъ.

Разбурана запусьцелае места; усі дамы замкнёны, нельга ўвыйсьці.

Ѡ҆пѹстѣ̀ всѧ́къ гра́дъ, заключи́тъ хра́мъ, є҆́же не вни́ти.

Плачуць па віне на вуліцах; уся радасьць зацьмела; весялосьць краю выгнана.

Пла́читесѧ ѡ҆ вїнѣ̀ всю́дѹ, преста́ла є҆́сть ра́дость всѧ̀ земна́ѧ, ѿи́де всѧ̀ ра́дость землѝ.

Засталося ў месьце спустошаньне, у разьвярненьню разьбітыя брамы.

И҆ ѡ҆ста́нѹтъ гра́ди пѹ́сти, и҆ до́мове ѡ҆ста́влени поги́бнѹтъ.

Бо так будзе сярод усяе зямлі, памеж людаў, як пры трасеньню аліўкаў, як пры зьбіраньню віна, як віназбор зроблены.

Сїѧ҄ всѧ҄ бѹ́дѹтъ на землѝ средѝ ѩ҆зы́кѡвъ: ѩ҆́коже а҆́ще кто̀ ѡ҆трѧса́етъ ма́сличинѹ, та́кѡ ѡ҆трѧсѹ́тъ и҆̀хъ: и҆ (ѩ҆́коже) а҆́ще ѡ҆ста́нетъ ѿ ѡ҆б̾има́нїѧ вїногра́да,

Яны падыймуць голас свой і будуць весяліцца ў вяліччу СПАДАРА, будуць голасна крычэць з мора.

сі́и гла́сомъ возопїю́тъ: ѡ҆ста́вшїисѧ же на землѝ возра́дѹютсѧ со сла́вою гд҇нею, возмѧте́тсѧ вода̀ морска́ѧ.

Затым услаўце СПАДАРА ў краёх сьвятліні, на абтоках морскіх імя СПАДАРА, Бога Ізраелявага.

Сегѡ̀ ра́ди сла́ва гд҇нѧ во ѻ҆́стровѣхъ бѹ́детъ морски́хъ, и҆́мѧ гд҇не просла́влено бѹ́детъ.

Ад канцоў зямлі мы чулі песьні: «Слава Справядліваму!» І я сказаў: «Гора імне, гора імне, бяда імне! глабаньнікі глабаюць, і глабаюць глабаньнікі дзеля глабаньня».

Гд҇и бж҃е ї҆и҃левъ, ѿ кри́лъ земны́хъ чѹдеса̀ слы́шахомъ, наде́жда бл҃гочести́вомѹ: и҆ рекѹ́тъ: (го́ре хѹ́лѧщымъ, и҆̀же хѹ́лѧтъ зако́нъ,) го́ре престѹ́пникѡмъ, и҆̀же престѹпа́ютъ зако́нъ.

Страх, і яма, і пасадка на цябе, жыхару зямлі!

Стра́хъ и҆ про́пасть и҆ сѣ́ть на ва́съ живѹ́щихъ на землѝ.

І станецца, што ўцякаючы ад вераску страху зваліцца ў яму, і выходзячага з нутра ямы схопе пасадка; бо вокны вышыні адчынены, і трасуцца поды зямлі.

И҆ бѹ́детъ, бѣжа́й стра́ха впаде́тъ въ про́пасть, и҆ и҆зла́зѧй и҆з̾ про́пасти и҆́метсѧ въ сѣ́ть: ѩ҆́кѡ ѻ҆́кна съ небесѐ ѿверзо́шасѧ, и҆ потрѧсѹ́тсѧ ѡ҆снѡва́нїѧ земна҄ѧ.

Зямля супоўна разьбітая, зямля чыста пакрышаная, зямля надзвычайна захістаная.

Мѧте́жемъ возмѧте́тсѧ землѧ̀, и҆ скѹ́достїю ѡ҆скѹдѣ́етъ землѧ̀.

Зямля надта хістаецца, як п’яны, і ківаецца, як начулішчны будан; выступ яе вялічны ёй; і падзець, і ня ўстане болей.

Преклони́сѧ и҆ потрѧсе́сѧ землѧ̀ а҆́ки ѻ҆во́щное храни́лище, и҆ а҆́ки пїѧ́нъ и҆ шѹ́менъ паде́тъ и҆ не возмо́жетъ воста́ти, преѡдолѣ́ бо на не́й беззако́нїе.

І станецца таго дня: даведаецца СПАДАР да войска высокага на вышы і да каралёў земных на зямлі.

И҆ бѹ́детъ въ то́й де́нь, наведе́тъ гд҇ь на ѹ҆́тварь небе́снѹю рѹ́кѹ и҆ на цари҄ земны҄ѧ.

І будуць зьберты, як бываюць зьбіраныя вязьні, да ямы, і замкнёны ў вязьніцы, і за шмат якіх дзён да іх даведаюцца.

И҆ соберѹ́тъ собра́нїе є҆ѧ̀ и҆ затворѧ́тъ въ твє́рди и҆ въ тємни́цы: мно́зѣми рѡ́ды бѹ́детъ посѣще́нїе и҆́хъ.

Тады месяц зачырванеецца, і сонца засароміцца; бо СПАДАР войскаў будзе караляваць на гары Сыёне ў Ерузаліме, ды славута перад старцамі Сваімі.

И҆ и҆ста́етъ плі́нѳа и҆ паде́тъ стѣна̀, и҆ ѹ҆стыди́тсѧ лѹна̀ и҆ посрами́тсѧ со́лнце: ѩ҆́кѡ воц҃ри́тсѧ гд҇ь въ сїѡ́нѣ и҆ во ї҆ер҇ли́мѣ и҆ пред̾ старѣ҄йшины сла́венъ бѹ́детъ.

« 23 глава 25 глава »