1 да Карыньцянаў 2 глава

Першае Пасланьне Паўлы да Карыньцянаў
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская на русском

І я, прыйшоўшы да вас, браты, прыйшоў апавяшчаць вам сьве́дчаньне Божае ня ўзвышаным словам ці мудрасьцяй,

И аз пришед к вам, братие, приидох не по превосходному словеси или премудрости возвещая вам свидетелство Божие:

бо я ня думаў бачыць у вас нічога, апрача Ісуса Хрыста дый укрыжаванага.

не судих бо ведети что в вас, точию Иисуса Христа, и сего распята:

І быў я ў вас у бяссільлі, і ў страху, і ў вялікім дрыжаньні.

и аз в немощи и страсе и трепете мнозе бых в вас.

І слова мае́, і навука мая не ў пераконваючых словах чалаве́чае мудрасьці, але ў выяўле́ньні духа і сілы,

И слово мое и проповедь моя не в препретелных человеческия премудрости словесех, но в явлении духа и силы,

каб ве́ра ваша была ня ў мудрасьці чалаве́чай, але ў сіле Божай;

да вера ваша не в мудрости человечестей, но в силе Божией будет.

мудрасьць жа мы гаворым сярод дасканалых, але мудрасьць ня гэтага ве́ку і ня ўладаў гэтага ве́ку, што зьнішчаюцца,

Премудрость же глаголем в совершенных, премудрость же не века сего, ни князей века сего престающих,

але прамудрасьць Божую гаворым у тайне, укрытую, якую празначыў Бог прад вякамі на славу нашую,

но глаголем премудрость Божию, в тайне сокровенную, юже предустави Бог прежде век в славу нашу,

якое ніхто з уладаў гэтага ве́ку не пазнаў; бо, калі-б пазналі, дык не раскрыжавалі-б Госпада славы.

юже никтоже от князей века сего разуме: аще бо быша разумели, не быша Господа славы распяли.

Але, як напісана: чаго ня бачыла вока і ня чула вуха, і што ня ўзыходзіла ў сэрца чалаве́ка, тое Бог прыгатаваў любячым Яго (Ісая 64:4).

Но якоже есть писано: ихже око не виде, и ухо не слыша, и на сердце человеку не взыдоша, яже уготова Бог любящым его.

А нам Бог адкрыў праз Духа Свайго; бо Дух усё пранікае дый глыбіні Божыя.

Нам же Бог открыл есть духом своим: дух бо вся испытует, и глубины Божия.

Бо хто з людзе́й ве́дае, што́ ў чалаве́ку, апрача духа чалаве́чага, які ў ім? Гэтак і Божага ніхто ня ве́дае, апрача Духа Божага.

Кто бо весть от человек, яже в человеце, точию дух человека, живущий в нем? Такожде и Божия никтоже весть, точию Дух Божий.

Мы-ж узялі ня духа сьве́ту гэтага, а Духа, што́ ад Бога, каб ве́даць, што́ дарована нам ад Бога.

Мы же не духа мира сего прияхом, но духа иже от Бога, да вемы яже от Бога дарованная нам,

Дый гэтае гаворым не́ вучонымі словамі мудрасьці чалаве́чае, але навучанымі ад Духа Сьвятога, разьмяркоўваючы духоўнае духоўным.

яже и глаголем не в наученых человеческия премудрости словесех, но в наученых духа святаго, духовная духовными сразсуждающе.

Душэўны-ж чалаве́к ня прыймае, што ад Духа Божага, бо гэта дурнота яму, і ня можа зразуме́ць, бо аб гэтым трэба разважаць духоўна.

Душевен же человек не приемлет яже Духа Божия: юродство бо ему есть, и не может разумети, зане духовне востязуется.

Духоўны-ж разьбірае ўсё, а яго разабраць ніхто ня можа.

Духовный же востязует убо вся, а сам той ни от единаго востязуется.

Бо хто пазнаў розум Гасподні, што ўявіў-бы яго? А мы маем розум Хрыстовы.

Кто бо разуме ум Господень, иже изяснит и? Мы же ум Христов имамы.