1 да Карынцян 2 глава

Першы ліст сьв. Паўлы апостала да Карынцян
Пераклад Яна Станкевіча → Елизаветинская на русском

І я, прыходзячы да вас, браты, прыходзіў ня з выборнай моваю або мудрасьцяй, абяшчаючы вам сьветчаньне Божае,

И аз пришед к вам, братие, приидох не по превосходному словеси или премудрости возвещая вам свидетелство Божие:

Бо я пастанавіў быць у вас няведаючым нічога, апрача Ісуса Хрыста, дый укрыжаванага;

не судих бо ведети что в вас, точию Иисуса Христа, и сего распята:

І быў я ў вас у млявасьці а ў страху а ў вялікай дрыгоце.

и аз в немощи и страсе и трепете мнозе бых в вас.

І слова мае, і казань мая не ў пераконуючых словах мудрасьці, але ў паказе Духа а сілы,

И слово мое и проповедь моя не в препретелных человеческия премудрости словесех, но в явлении духа и силы,

Каб вера вашая стаяла не на мудрасьці людзкой, але на сіле Божай.

да вера ваша не в мудрости человечестей, но в силе Божией будет.

Мудрасьць жа гукаем памеж дасканальных, але мудрасьць ня гэтага веку ані князёў гэтага веку мінучых;

Премудрость же глаголем в совершенных, премудрость же не века сего, ни князей века сего престающих,

Але гукаем мудрасьць Божую, тайную, каторую Бог наканаваў перад вякамі да славы нашае,

но глаголем премудрость Божию, в тайне сокровенную, юже предустави Бог прежде век в славу нашу,

Каторай ніхто з князёў гэтага веку не пазнаў; бо, калі б пазналі, не ўкрыжавалі б Спадара славы.

юже никтоже от князей века сего разуме: аще бо быша разумели, не быша Господа славы распяли.

Але, як напісана: «Ня бачыла таго вока, і ня чула вуха, і ня прыходзіла тое на сэрца людзіне, як шмат прыгатаваў Бог тым, што мілуюць Яго».

Но якоже есть писано: ихже око не виде, и ухо не слыша, и на сердце человеку не взыдоша, яже уготова Бог любящым его.

А нам Бог аб’явіў Духам, бо Дух усе дасьлядуе, нават глыбіні Божыя.

Нам же Бог открыл есть духом своим: дух бо вся испытует, и глубины Божия.

Бо хто зь людзёў ведае, што ёсьць у чалавеку, апрача духа людзкога, каторы ў ім? Так і Божага ніхто ня ведае, апрача Духа Божага.

Кто бо весть от человек, яже в человеце, точию дух человека, живущий в нем? Такожде и Божия никтоже весть, точию Дух Божий.

Але мы прынялі ня духа сьвету гэтага, але Духа ад Бога, каб ведаць, чым Бог дараваў нас,

Мы же не духа мира сего прияхом, но духа иже от Бога, да вемы яже от Бога дарованная нам,

Што й гукаем ня людзкой мудрасьцяй навучанымі словамі, але навучаныя Духам, раўнуючы духоўнае да духоўнага.

яже и глаголем не в наученых человеческия премудрости словесех, но в наученых духа святаго, духовная духовными сразсуждающе.

Але душэўная людзіна ня прыймае таго, што ад Духа Божага, бо яно дурнота яму; і ня можа цяміць, бо яно духоўна адрозьнюецца.

Душевен же человек не приемлет яже Духа Божия: юродство бо ему есть, и не может разумети, зане духовне востязуется.

Але духоўны адрозьнюе ўсе, сам жа не адрозьнюецца нікім.

Духовный же востязует убо вся, а сам той ни от единаго востязуется.

«Бо хто пазнаў розум Спадароў, хто Яго вучыць будзе?» Але мы маем розум Хрыстоў.

Кто бо разуме ум Господень, иже изяснит и? Мы же ум Христов имамы.