1 да Карыньцянаў 15 глава

Першае Пасланьне Паўлы да Карыньцянаў
Пераклад Л. Дзекуць-Малея → Елизаветинская на русском

Напамінаю вам, браты, Эвангельле, якое я абвяшчаў вам, ды якое вы і прынялі, у якім і ўстаялі,

Сказую же вам, братие, благовествование, еже благовестих вам, еже и приясте, в немже и стоите,

якім і збаўляецеся, калі ўдзе́ржыце, якім словам я абвяшчаў яго вам, калі толькі не надарма паве́рылі.

имже и спасаетеся, кацем словом благовестих вам, аще содержите: разве аще не всуе веровасте.

Бо я сьпярша́ пераказаў вам, што і сам прыняў, што Хрыстос паме́р за грахі нашыя паводле Пісаньня,

Предах бо вам исперва, еже и приях, яко Христос умре грех наших ради, по писанием,

і што Ён быў пахаваны і ўскрос на трэці дзень, паводле Пісаньня,

и яко погребен бысть, и яко воста в третий день, по писанием,

і што зьявіўся Кіфе, пасьля-ж дванаццацём;

и яко явися кифе, таже единонадесятим:

пасьля зьявіўся бале́й чым пяцістам братом зара́з, з якіх большая частка й дагэтуль жывуць, некаторыя-ж паўміралі;

потом же явися боле пяти сот братиям единою, от нихже множайшии пребывают доселе, нецыи же и почиша:

пасьля зьявіўся Якубу, дый усім Апосталам;

потом же явися иакову, таже апостолом всем:

а пасьля ўсіх зьявіўся і мне́, быццам адкіненаму.

последи же всех, яко некоему извергу, явися и мне.

Бо я — найме́ншы з Апосталаў і няварты называцца Апосталам, бо я перасьле́даваў царкву Божую,

Аз бо есмь мний апостолов, иже несмь достоин нарещися апостол, зане гоних Церковь Божию.

але з ласкі Бога ёсьць тым, чым есьць, і ласка Яго, што́ ўва мне́, ня была дарэмнай, але я бале́й за іх усіх папрацаваў; дый ня я, але ласка Божая, што са мною.

Благодатию же Божиею есмь, еже есмь, и благодать его, яже во мне, не тща бысть, но паче всех их потрудихся: не аз же, но благодать Божия, яже со мною.

Дык ці я, ці яны, мы гэтак навучаем, а вы гэтак паве́рылі.

Аще убо аз, аще ли они, тако проповедуем, и тако веровасте.

Калі-ж аб Хрысьце́ апавядаецца, што Ён уваскрос з мёртвых, дык я́к некаторыя з вас кажуць, што няма ўваскрасе́ньня мёртвых?

Аще же Христос проповедуется, яко из мертвых воста, како глаголют нецыи в вас, яко воскресения мертвых несть?

Калі няма ўваскрасе́ньня мёртвых, дык і Хрыстос не ўваскрос;

И аще воскресения мертвых несть, то ни Христос воста:

а калі Хрыстос не ўваскрос, дык і навука наша дарэмная, дарэмная і ве́ра вашая.

аще же Христос не воста, тще убо проповедание наше, тща же и вера ваша.

Да таго мы аказаліся-б і ілжывымі сьве́дкамі Божымі, бо сьведчылі аб Богу, што Ён ускрасіў Хрыста, Якога не ўскрашаў, калі паме́ршыя не ўскрасаюць.

Обретаемся же и лжесвидетеле Божии, яко послушествовахом на Бога, яко воскреси Христа, егоже не воскреси, аще убо мертвии не востают:

Калі-ж мёртвыя не ўскрасаюць, дык і Хрыстос не ўваскрос;

аще бо мертвии не востают, то ни Христос воста:

а калі Хрыстос не ўваскрос, дык ве́ра вашая пустая: вы йшчэ ў грахох вашых.

аще же Христос не воста, суетна вера ваша, еще есте во гресех ваших:

Дык і паме́ршыя ў Хрысьце́ пагіблі.

убо и умершии о Христе, погибоша.

А калі мы ў гэтым толькі жыцьці спадзяе́мся на Хрыста, дык найбольш нешчасьлівыя з усіх людзе́й.

(И) аще в животе сем точию уповающе есмы во Христа, окаяннейши всех человек есмы.

Але цяпе́р Хрыстос уваскрос з мёртвых, першако́м сярод паме́ршых стаўся.

Ныне же Христос воста от мертвых, начаток умершым бысть.

Бо, як сьме́рць праз чалаве́ка, гэтак праз чалавека і ўваскрасе́ньне мёртвых.

Понеже бо человеком смерть (бысть), и Человеком воскресение мертвых.

Бо, як у Адаме ўсе́ паміраюць, гэтак у Хрысьце́ ўсе́ ажывуць,

Якоже бо о адаме вси умирают, такожде и о Христе вси оживут,

і кожны ў сваім парадку: пярша́к Хрыстос, потым Хрыстовыя ў прыход Ягоны.

кийждо же во своем чину: начаток Христос, потом же Христу веровавшии в пришествии его.

А тады кане́ц, калі Ён аддасьць Царства Богу і Айцу, калі зьніштожыць усякае начальства і ўсякую ўладу і сілу,

Таже кончина, егда предаст Царство Богу и Отцу, егда испразднит всяко началство и всяку власть и силу:

бо Яму нале́жыць цараваць, дакуль пакладзе́ ўсіх ворагаў пад ногі Свае́.

подобает бо ему царствовати, дондеже положит вся враги под ногама своима.

Апошні вораг зьнішчыцца — сьме́рць,

Последний же враг испразднится смерть,

бо ўсё пакарыў пад ногі Яго; калі-ж сказана, што Яму ўсе пакорна, дык ясна, што апрача Таго, Хто пакарыў Яму ўсё.

вся бо покори под нозе его: внегда же рещи, яко вся покорена суть ему, яве, яко разве покоршаго ему вся.

Калі-ж усё пакарыць Яму, тады й Сам Сын пакарыцца Пакарыўшаму Яму ўсё, каб быў Бог усё ў-ва ўсім.

Егда же покорит ему всяческая, тогда и сам Сын покорится покоршему ему всяческая, да будет Бог всяческая во всех.

Іначай што́ будуць рабіць Тыя, што хрысьцяцца дзеля мёртвых, калі мёртвыя зусім не ўскрасаюць? чаго хрысьціцца дзеля мёртвых?

Понеже что сотворят крестящиися мертвых ради? Аще отнюд мертвии не востают, что и крещаются мертвых ради?

Чаго і мы кожную гадзіну ў небясьпе́цы?

Почто (же) и мы беды приемлем на всяк час?

Я што-дня ўміраю: сцьвяржае гэта пахвала ваша, браты, якую ма́ю ў Хрысьце́ Ісусе, Госпадзе нашым.

По вся дни умираю: тако ми ваша похвала, братие, юже имам о Христе Иисусе Господе нашем.

Калі-б я па-чалаве́чаму бароўся з зьве́рамі ў Эфэсе, дык якая мне́ карысьць, калі мертвыя не ўскрасаюць? Дык будзем е́сьці і піць, бо заўтра памрэм!

Аще (бо) по человеку со зверем боряхся в ефесе, кая ми польза, аще мертвии не востают? Да ямы и пием, утре бо умрем.

Не ашуківайце сябе́: благія сяброўствы псуюць добрыя абычаі.

Не льститеся: тлят обычаи благи беседы злы.

Працьверазіцеся праведна і не грашыце; бо некаторыя з вас ня ве́даюць Бога, — кажу вам на сорам.

Истрезвитеся праведно и не согрешайте: неведение бо Божие нецыи имут, к сраму вам глаголю.

Але скажа хто-не́будзь: як ускрэснуць мёртвыя? ды ў якім це́ле прыдуць?

Но речет некто: како востанут мертвии? коим же телом приидут?

Неразумныя! што́ ты се́еш, не ажыве́, калі не памрэ;

Безумне, ты еже сееши, не оживет, аще не умрет:

і што́ се́еш, се́еш ня будучае це́ла, а голае зе́рне, пшанічнае, ці якое іншае, як надарыцца;

и еже сееши, не тело будущее сееши, но голо зерно, аще случится, пшеницы или иного от прочих:

але Бог дае́ яму це́ла, як хоча, і кожнаму зярняці сваё це́ла.

Бог же дает ему тело, якоже восхощет, и коемуждо семени свое тело.

Ня кожнае це́ла такое самае це́ла, але інакшае ў рыбаў, інакшае ў птушак.

Не всяка плоть таже плоть: но ина убо плоть человеком, ина же плоть скотом, ина же рыбам, ина же птицам.

І це́лы нябе́сныя, і це́лы зямныя: але інакшая слава нябе́сных, інакшая зямных;

И телеса небесная, и телеса земная: но ина убо небесным слава, и ина земным:

інакшая слава сонца, інакшая слава ме́сяца, інакшая зораў; бо зорка ад зоркі розьніцца ў славе.

ина слава солнцу, и ина слава луне, и ина слава звездам: звезда бо от звезды разнствует во славе.

Гэтак і ўскрасе́ньне мёртвых: се́ецца на тле́ньне, устае́ ў нятле́ннасьці;

Такожде и воскресение мертвых: сеется в тление, востает в нетлении:

се́ецца ў паніжэньні, устае́ ў славе; се́ецца ў бяссільлі, устае́ ў сіле;

сеется не в честь, востает в славе: сеется в немощи, востает в силе:

се́ецца це́ла душэўнае, устае́ це́ла духоўнае. Ёсьць це́ла душэўнае і есьць це́ла духоўнае.

сеется тело душевное, востает тело духовное. Есть тело душевное, и есть тело духовное.

Так і напісана: стаўся пе́ршы чалаве́к Адам душою жывою (Быцьцё 2:7), а апошні Адам — дух жыцьцятворны.

Тако и писано есть: бысть первый человек адам в душу живу, последний адам в дух животворящь.

Але не́ духоўнае ране́й, а душэўнае; духоўнае пасьля.

Но не прежде духовное, но душевное, потом же духовное.

Пе́ршы чалаве́к з зямлі, зямны; другі чалаве́к — Госпад з не́ба.

Первый человек от земли, перстен: вторый Человек Господь с небесе.

Які зямны, гэтакія і зямныя; і які нябе́сны, такія і нябе́сныя.

Яков перстный, такови и перстнии: и яков небесный, тацы же и небеснии:

І як мы насілі абра́з зямнога, будзем насіць і абраз нябе́снага.

и якоже облекохомся во образ перстнаго, да облечемся и во образ небеснаго.

Тое-ж скажу вам, браты, што ня могуць цела і кроў унасьле́даваць Царства Божае, дый тле́ннасьць не насьле́дуе нятле́ннасьці.

Сие же глаголю, братие, яко плоть и кровь Царствия Божия наследити не могут, ниже тление нетления наследствует.

Вось кажу вам тайну: бо ня ўсе́ мы памрэм, але ўсе́ пераме́німся —

Се, тайну вам глаголю: вси бо не успнем, вси же изменимся

зьнячэўку, у імгне́ньне вока, пры апошняй трубе́; бо затрубіць, і мёртвыя ўскрэснуць нятле́ннымі, і мы пераме́німся,

вскоре, во мгновении ока, в последней трубе: вострубит бо, и мертвии востанут нетленни, и мы изменимся:

бо тле́ннаму гэтаму трэба апрануцца ў нятле́ннасьць, і сьмяротнаму гэтаму апрануцца ў несьмяротнасьць.

подобает бо тленному сему облещися в нетление и мертвенному сему облещися в безсмертие.

Калі-ж тле́ннае гэтае апранецца ў нятле́ннасьць, і сьмяротнае гэтае апране́цца ў несьмяротнасьць, тады ста́нецца напісанае слова: праглынена сьме́рць перамогаю (Ісая 25:8).

Егда же тленное сие облечется в нетление и смертное сие облечется в безсмертие, тогда будет слово написанное: пожерта бысть смерть победою.

Сьме́рць! гдзе́ тваё джала? Пе́кла! гдзе́ твая перамога? (Осія 13:14.)

Где ти, смерте, жало? где ти, аде, победа?

Джала-ж сьме́рці — грэх; а сіла грэху — закон.

Жало же смерти грех: сила же греха закон.

Богу-ж падзяка, што даў нам перамогу праз Госпада нашага Ісуса Хрыста!

Богу же благодарение, давшему нам победу Господем нашим Иисус Христом.

Гэтак, браты мае́ ўмілаваныя! будзьце цьвёрдыя, стойкія, у дзе́ле Гасподнім пасьпявайце заўсёды, ве́даючы, што праца ваша не дарэмная перад Госпадам.

Темже, братие моя возлюбленная, тверди бывайте, непоступни, избыточествующе в деле Господни всегда, ведяще, яко труд ваш несть тощь пред Господем.

« 14 глава 16 глава »