1 да Карынфянаў 15 глава

Першае пасланьне да Карынфянаў
Пераклад Васіля Сёмухі → Елизаветинская на русском

Нагадваю вам, браты, Дабравесьце, якое я зьвеставаў вам, якое вы і прынялі, у якім і ўмацаваліся,

Сказую же вам, братие, благовествование, еже благовестих вам, еже и приясте, в немже и стоите,

якім і ратуецеся, калі настаўленьне памятаеце так, як я зьвеставаў вам, калі толькі ня марна ўверавалі.

имже и спасаетеся, кацем словом благовестих вам, аще содержите: разве аще не всуе веровасте.

Бо я найперш перадаў вам, што і сам прыняў, гэта значыцца, што Хрыстос памёр за грахі нашыя, паводле Пісаньня,

Предах бо вам исперва, еже и приях, яко Христос умре грех наших ради, по писанием,

і што ён пахаваны быў і што ўваскрэс на трэйці дзень, паводле Пісаньня,

и яко погребен бысть, и яко воста в третий день, по писанием,

і што зьявіўся Кіфу, потым дванаццаці;

и яко явися кифе, таже единонадесятим:

потым зьявіўся больш чым пяці сотням братоў у адзін час, зь якіх большая частка дагэтуль жывуць, а некаторыя і спачылі;

потом же явися боле пяти сот братиям единою, от нихже множайшии пребывают доселе, нецыи же и почиша:

потым зьявіўся Якаву, таксама ўсім апосталам;

потом же явися иакову, таже апостолом всем:

а пасьля ўсіх зьявіўся і мне, як нейкаму вылюдку.

последи же всех, яко некоему извергу, явися и мне.

Бо я найменшы з апосталаў, і ня варты называцца апосталам, бо гнаў Царкву Божую.

Аз бо есмь мний апостолов, иже несмь достоин нарещися апостол, зане гоних Церковь Божию.

Але зь мілаты Божае я ёсьць тое, што ёсьць; і мілата Ягоная ўва мне ня была марная, але я болей за іх усіх папрацаваў; ня я, зрэшты, а мілата Божая, якая са мною.

Благодатию же Божиею есмь, еже есмь, и благодать его, яже во мне, не тща бысть, но паче всех их потрудихся: не аз же, но благодать Божия, яже со мною.

І вось, ці то я, ці яны, мы так прапаведуем, і вы так уверавалі.

Аще убо аз, аще ли они, тако проповедуем, и тако веровасте.

Калі пра Хрыста прапаведуецца, што Ён паўстаў зь мёртвых, дык як некаторыя з вас кажуць, быццам няма ўваскрэсеньня зь мёртвых?

Аще же Христос проповедуется, яко из мертвых воста, како глаголют нецыи в вас, яко воскресения мертвых несть?

Калі няма ўваскрэсеньня зь мёртвых, дык і Хрыстос не ўваскрэс;

И аще воскресения мертвых несть, то ни Христос воста:

а калі Хрыстос не ўваскрэс, дык і пропаведзь нашая марная, марная і вера ваша.

аще же Христос не воста, тще убо проповедание наше, тща же и вера ваша.

Пры гэтым мы сталіся б тады і непраўдзівымі сьведкамі пра Бога, бо сьведчылі б пра Бога, што Ён уваскрэсіў Хрыста, Якога Ён не ўваскрэшваў, калі, гэта значыцца, мёртвыя не ўваскрасаюць;

Обретаемся же и лжесвидетеле Божии, яко послушествовахом на Бога, яко воскреси Христа, егоже не воскреси, аще убо мертвии не востают:

бо, калі мёртвыя не ўваскрасаюць, дык і Хрыстос не ўваскрэс;

аще бо мертвии не востают, то ни Христос воста:

а калі Хрыстос не ўваскрэс, дык вера ваша марная; вы яшчэ ў грахах вашых;

аще же Христос не воста, суетна вера ваша, еще есте во гресех ваших:

таму і памерлыя ў Хрысьце загінулі.

убо и умершии о Христе, погибоша.

І калі мы ў гэтым толькі жыцьці спадзяёмся на Хрыста, дык мы самыя няшчасныя з усіх людзей.

(И) аще в животе сем точию уповающе есмы во Христа, окаяннейши всех человек есмы.

Але Хрыстос уваскрэс зь мёртвых, першынец з памерлых.

Ныне же Христос воста от мертвых, начаток умершым бысть.

Бо як сьмерць праз чалавека, так праз чалавека і ўваскрэсеньне зь мёртвых.

Понеже бо человеком смерть (бысть), и Человеком воскресение мертвых.

Як у Адаме ўсе паміраюць, так у Хрысьце ўсе ажывуць.

Якоже бо о адаме вси умирают, такожде и о Христе вси оживут,

кожны ў сваім парадку; першынец Хрыстос, потым Хрыстовыя, у прышэсьце Ягонае.

кийждо же во своем чину: начаток Христос, потом же Христу веровавшии в пришествии его.

А потым канец, калі Ён перадасьць Царства Богу і Айцу, калі скасуе ўсякае начальства і ўсякую ўладу і сілу;

Таже кончина, егда предаст Царство Богу и Отцу, егда испразднит всяко началство и всяку власть и силу:

бо Яму належыць валадарыць, пакуль «пакладзе ўсіх ворагаў пад ногі Свае»,

подобает бо ему царствовати, дондеже положит вся враги под ногама своима.

а як апошні вораг зьнішчыцца — сьмерць,

Последний же враг испразднится смерть,

бо «ўсё пакарыў пад ногі Ягоныя»; калі ж сказана, што Яму ўсё падначалена, дык ясна, што акрамя Таго, Які пакарыў Яму ўсё.

вся бо покори под нозе его: внегда же рещи, яко вся покорена суть ему, яве, яко разве покоршаго ему вся.

Калі ж усё ўпакорыць Яму, тады і сам Сын скарыцца Таму, Хто скарыў ўсё Яму, хай будзе Бог усё ва ўсім.

Егда же покорит ему всяческая, тогда и сам Сын покорится покоршему ему всяческая, да будет Бог всяческая во всех.

Інакш, што робяць тыя, якія прымаюць хрышчэньне для мёртвых? Калі мёртвыя наогул не ўваскрасаюць, дык навошта і прымаюць хрышчэньне для мёртвых?

Понеже что сотворят крестящиися мертвых ради? Аще отнюд мертвии не востают, что и крещаются мертвых ради?

Навошта ж і мы ўвесь час падупадаем небясьпецы?

Почто (же) и мы беды приемлем на всяк час?

Я кожны дзень паміраю; прысягаю ў гэтым пахвалою вашаю, браты, якую я маю ў Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым.

По вся дни умираю: тако ми ваша похвала, братие, юже имам о Христе Иисусе Господе нашем.

Разважыўшы па-людзку, калі я змагаўся са зьвярамі ў Эфэсе, якая мне карысьць, калі мёртвыя не ўваскрасаюць? Будзем есьці і піць, бо заўтра памрэм.

Аще (бо) по человеку со зверем боряхся в ефесе, кая ми польза, аще мертвии не востают? Да ямы и пием, утре бо умрем.

Не давайцеся ў зман; дрэнныя суполькі псуюць добрыя норавы.

Не льститеся: тлят обычаи благи беседы злы.

Працьверазецеся, як трэба, і не грашэце; бо на сорам вам кажу — некаторыя з вас ня ведаюць Бога.

Истрезвитеся праведно и не согрешайте: неведение бо Божие нецыи имут, к сраму вам глаголю.

Але скажа хто-небудзь: як уваскрэснуць мёртвыя? і ў якім целе яны прыйдуць?

Но речет некто: како востанут мертвии? коим же телом приидут?

Неразумны! тое, што ты сееш, не ажыве, калі не памрэ;

Безумне, ты еже сееши, не оживет, аще не умрет:

і калі ты сееш, дык сееш ня цела будучае, а голае зерне, якое будзе, пшанічнае або іншае якое;

и еже сееши, не тело будущее сееши, но голо зерно, аще случится, пшеницы или иного от прочих:

але Бог дае яму цела як хоча, і кожнаму семені сваё цела.

Бог же дает ему тело, якоже восхощет, и коемуждо семени свое тело.

Ня ўсякая плоць, але інакшая плоць у людзей, інакшая плоць у жывёлін, інакшая ў рыб, інакшая ў птушак.

Не всяка плоть таже плоть: но ина убо плоть человеком, ина же плоть скотом, ина же рыбам, ина же птицам.

Ёсьць целы нябесныя і целы зямныя: але інакшая слава ў нябесных, інакшая ў зямных;

И телеса небесная, и телеса земная: но ина убо небесным слава, и ина земным:

інакшая слава ў сонца, інакшая слава ў месяца, інакшая ў зорак; і зорка ад зоркі розьніцца славаю.

ина слава солнцу, и ина слава луне, и ина слава звездам: звезда бо от звезды разнствует во славе.

Так і пры ўваскрэсеньні мёртвых; сеецца ў тленьні, паўстае ў нятленьні;

Такожде и воскресение мертвых: сеется в тление, востает в нетлении:

сеецца ў няславе, паўстае ў славе; сеецца ў немачы, паўстае ў сіле;

сеется не в честь, востает в славе: сеется в немощи, востает в силе:

сеецца цела душэўнае, паўстае цела духоўнае. Ёсьць цела душэўнае, ёсьць цела і духоўнае.

сеется тело душевное, востает тело духовное. Есть тело душевное, и есть тело духовное.

Так і напісана: «першы чалавек Адам стаўся душою жывою»; а апошні Адам ёсьць дух жыватворчы.

Тако и писано есть: бысть первый человек адам в душу живу, последний адам в дух животворящь.

Але ня духоўнае раней, а душэўнае, потым духоўнае.

Но не прежде духовное, но душевное, потом же духовное.

Першы чалавек — зь зямлі, і зямны; другі чалавек — Гасподзь — зь неба.

Первый человек от земли, перстен: вторый Человек Господь с небесе.

Які зь зямлі, такія зямныя; і які нябесны, такія і нябесныя;

Яков перстный, такови и перстнии: и яков небесный, тацы же и небеснии:

і як мы насілі вобраз зямнога, так будзем насіць і вобраз нябеснага.

и якоже облекохомся во образ перстнаго, да облечемся и во образ небеснаго.

Але тое скажу вам, браты, што плоць і кроў ня могуць успадкаваць Царства Божага, і тленьне ня спадкуе нятленьня.

Сие же глаголю, братие, яко плоть и кровь Царствия Божия наследити не могут, ниже тление нетления наследствует.

Я кажу вам тайну, ня ўсе мы памрэм, але ўсе пераменімся;

Се, тайну вам глаголю: вси бо не успнем, вси же изменимся

раптам, у імгненьне вока, пры апошняй трубе; бо затрубіць, і мёртвыя ўваскрэснуць нятленьнымі, а мы пераменімся;

вскоре, во мгновении ока, в последней трубе: вострубит бо, и мертвии востанут нетленни, и мы изменимся:

бо тленнае гэтае мае апрануцца ў нятленнае, і сьмяротнае гэтае — апрануцца ў несьмяротнасьць.

подобает бо тленному сему облещися в нетление и мертвенному сему облещися в безсмертие.

Калі ж тленьне гэтае апранецца ў нятленнасьць і сьмяротнае гэтае апранецца ў несьмяротнасьць, тады збудзецца слова напісанае: «паглынута сьмерць перамогаю.

Егда же тленное сие облечется в нетление и смертное сие облечется в безсмертие, тогда будет слово написанное: пожерта бысть смерть победою.

Сьмерць! дзе тваё джала? пекла! дзе твая перамога?».

Где ти, смерте, жало? где ти, аде, победа?

А джала сьмерці — грэх; а сіла грэху — закон.

Жало же смерти грех: сила же греха закон.

Дзякаваць Богу, Які даў нам перамогу Госпадам нашым Ісусам Хрыстом.

Богу же благодарение, давшему нам победу Господем нашим Иисус Христом.

Дык вось, браты любасныя, будзьце цьвёрдыя, непахісныя, заўсёды майце посьпех у справе Гасподняй, ведаючы, што праца вашая не змарнее перад Госпадам.

Темже, братие моя возлюбленная, тверди бывайте, непоступни, избыточествующе в деле Господни всегда, ведяще, яко труд ваш несть тощь пред Господем.

« 14 глава 16 глава »