1 да карыньцянаў 15 глава

Першае Пасланьне Апостала Паўлы да карыньцянаў
Пераклад Сабілы і Малахава → Елизаветинская на русском

Напамінаю вам, браты, Эвангельле, якое я вам абвясьціў, якое вы і прынялі, у якім і ўстаялі,

Сказую же вам, братие, благовествование, еже благовестих вам, еже и приясте, в немже и стоите,

празь якое вы і ратуецеся, тым словам, якое я дабравесьціў вам, калі утрымліваеце (яго), калі толькі ня бяспрычынна паверылі. (Жыд. 5:9).

имже и спасаетеся, кацем словом благовестих вам, аще содержите: разве аще не всуе веровасте.

Бо я перадаў вам перш тое, што і (сам) прыняў, што Хрыстос памёр за грахі нашыя, паводля Пісаньняў,

Предах бо вам исперва, еже и приях, яко Христос умре грех наших ради, по писанием,

і што (Ён) быў пахаваны, і што быў уваскрэшаны на трэйці дзень паводля Пісаньняў,

и яко погребен бысть, и яко воста в третий день, по писанием,

і што Ён быў зьяўлены Кіхве, потым дванаццацём;

и яко явися кифе, таже единонадесятим:

потым быў зьяўлены больш чым пяцістам братом аднача́сна, зь якіх большасьць жыве да гэтага часу, а нікаторыя і паме́рлі;

потом же явися боле пяти сот братиям единою, от нихже множайшии пребывают доселе, нецыи же и почиша:

потым быў зьяўлены Яку́бу, потым (быў зьяўлены) усім Апосталам;

потом же явися иакову, таже апостолом всем:

а пасьля ўсіх, як (нейкаму) няданоску, быў зьяўлены і мне.

последи же всех, яко некоему извергу, явися и мне.

Бо я ёсьць найменшы з Апосталаў, які ня варты называцца Апосталам, таму што я гнаў царкву Бога;

Аз бо есмь мний апостолов, иже несмь достоин нарещися апостол, зане гоних Церковь Божию.

але Багада́цьцю Бога я ёсьць той, хто я ёсьць. І Багадаць Ягоная, што ўва мне, ня сталася марнай, але я папрацава́ў намнога больш за іх усіх: але ня я, а Багадаць Бога, якая са мною.

Благодатию же Божиею есмь, еже есмь, и благодать его, яже во мне, не тща бысть, но паче всех их потрудихся: не аз же, но благодать Божия, яже со мною.

Дык ці я, ці яны — мы так прапаведуем, і вы так паверылі.

Аще убо аз, аще ли они, тако проповедуем, и тако веровасте.

Калі ж пра Хрыста апавядаецца, што Ён уваскрэшаны зь мёртвых, (дык) як нікаторыя з вас кажуць, што ўваскрасе́ньня мёртвых няма?

Аще же Христос проповедуется, яко из мертвых воста, како глаголют нецыи в вас, яко воскресения мертвых несть?

Калі ж няма ўваскрэсеньня мёртвых, (дык) і Хрыстос ня быў уваскрэшаны;

И аще воскресения мертвых несть, то ни Христос воста:

калі ж Хрыстос ня быў уваскрэшаны, то дарэмная тады нашая пропаведзь, дарэмная ж і вера вашая.

аще же Христос не воста, тще убо проповедание наше, тща же и вера ваша.

А мы сталіся б лжэсьведкамі пра Бога, таму што засьведчылі пра Бога, што Ён уваскрасіў Хрыста, Якога ня ўваскрасіў, — калі сапраўды мёртвыя ня ўваскрашаемы;

Обретаемся же и лжесвидетеле Божии, яко послушествовахом на Бога, яко воскреси Христа, егоже не воскреси, аще убо мертвии не востают:

калі ж мёртвыя ня ўваскрашаемы, то і Хрыстос ня быў уваскрэшаны.

аще бо мертвии не востают, то ни Христос воста:

Калі ж Хрыстос ня быў уваскрэшаны, то дарэмная вера вашая: вы ўсё яшчэ знаходзіцеся ў грахох вашых.

аще же Христос не воста, суетна вера ваша, еще есте во гресех ваших:

Тады і памёршыя ў Хрысьце загінулі.

убо и умершии о Христе, погибоша.

Калі толькі ў гэтым жыцьці мы спадзяёмся на Хрыста, дык мы самыя няшчасныя з усіх людзей.

(И) аще в животе сем точию уповающе есмы во Христа, окаяннейши всех человек есмы.

А цяпер (я кажу, што ведаю): Хрыстос уваскрэшаны зь мёртвых, Ён стаў Першынцам з памёршых.

Ныне же Христос воста от мертвых, начаток умершым бысть.

Бо як праз чалавека — сьмерць, так праз Чалавека і — уваскрасеньне (зь) мёртвых.

Понеже бо человеком смерть (бысть), и Человеком воскресение мертвых.

Бо як у Адаме ўсе паміраюць, так і ў Хрысьце ўсе будуць уваскрэшаны,

Якоже бо о адаме вси умирают, такожде и о Христе вси оживут,

але кожны ў сваім парадку: Пе́ршынец Хрыстос, потым — Хрыстовыя ў прыход Ягоны;

кийждо же во своем чину: начаток Христос, потом же Христу веровавшии в пришествии его.

потым — канец, калі Ён перадасьць Валадарства Богу і Бацьку, калі скасуе ўсякае начальства і ўсякую ўладу, і сілу.

Таже кончина, егда предаст Царство Богу и Отцу, егда испразднит всяко началство и всяку власть и силу:

Бо Яму належыць валада́рыць, пакуль ні пакладзе ўсіх ворагаў пад Ногі Ягоныя.

подобает бо ему царствовати, дондеже положит вся враги под ногама своима.

(І) апошні вораг будзе зьнішчаны — сьмерць;

Последний же враг испразднится смерть,

бо ўсё пакарыў (Бацька) пад Ногі Ягоныя. А калі ска́зана, што ўсё пакорана (Яму, дык) ясна, што акрамя Таго, Хто пакарыў Яму ўсё.

вся бо покори под нозе его: внегда же рещи, яко вся покорена суть ему, яве, яко разве покоршаго ему вся.

А калі будзе пакорана Яму ўсё, тады і Сам Сын пакорыцца Таму, Хто пакарыў Яму ўсё, каб быў Бог усё ва ўсім.

Егда же покорит ему всяческая, тогда и сам Сын покорится покоршему ему всяческая, да будет Бог всяческая во всех.

Інакш што будуць рабіць тыя, каго хрысьцяць дзеля мёртвых? Калі мёртвыя зусім ня ўваскрашаемы, дык для чаго і хрысьцяцца дзеля мёртвых?

Понеже что сотворят крестящиися мертвых ради? Аще отнюд мертвии не востают, что и крещаются мертвых ради?

Дзеля чаго і мы ў небясьпецы ўсякі час?

Почто (же) и мы беды приемлем на всяк час?

Я кожны дзень паміраю: аддаю ў залог маю пахвалу, якую я маю ў Хрысьце Ісусе, Госпадзе нашым.

По вся дни умираю: тако ми ваша похвала, братие, юже имам о Христе Иисусе Господе нашем.

Калі (проста) па-чалавечаму змагаўся я зь дзікімі зьвярамі ў Эхвесе, (дык) якая мне (ад гэтага) карысьць, калі мёртвыя ня ўваскрашаемы? Станем есьці і піць, бо заўтра памром!

Аще (бо) по человеку со зверем боряхся в ефесе, кая ми польза, аще мертвии не востают? Да ямы и пием, утре бо умрем.

Ня абманвайце сябе: благія сяброўствы псуюць добрыя норавы.

Не льститеся: тлят обычаи благи беседы злы.

Абразумце сябе да праведнасьці і ня грашыце, таму што нікаторыя з вас ня ведаюць Бога: на сорам вам кажу.

Истрезвитеся праведно и не согрешайте: неведение бо Божие нецыи имут, к сраму вам глаголю.

Але хто-небудзь скажа: якім чынам мёртвыя ўваскрашаемы? Ды ў якім целе прыходзяць?

Но речет некто: како востанут мертвии? коим же телом приидут?

Няразумны! тое, што ты сееш, ня ажыве, калі ня памрэ.

Безумне, ты еже сееши, не оживет, аще не умрет:

І тое, што ты сееш, (дык) сееш ня цела будучае, але голае зерне, якое надарыцца — пшанічнае альбо якое-небудзь іншае.

и еже сееши, не тело будущее сееши, но голо зерно, аще случится, пшеницы или иного от прочих:

А Бог дае яму цела, як хоча, і кожнаму зярняці сваё цела.

Бог же дает ему тело, якоже восхощет, и коемуждо семени свое тело.

Ня ўсякае цела (ёсьць) аднолькавае цела, але іншае цела — у людзей, іншае ж цела — у жывёлаў, іншае ж — у рыбаў, іншае ж — у птушак.

Не всяка плоть таже плоть: но ина убо плоть человеком, ина же плоть скотом, ина же рыбам, ина же птицам.

І (ёсьць) целы нябесныя і целы зямныя; але іншая слава нябесных, іншая — зямных.

И телеса небесная, и телеса земная: но ина убо небесным слава, и ина земным:

Іншая слава ў сонца і іншая слава ў месяца, і іншая слава ў зорак; бо зорка ад зоркі адрозьніваецца славай.

ина слава солнцу, и ина слава луне, и ина слава звездам: звезда бо от звезды разнствует во славе.

Гэтак і ўваскрашэньне мёртвых: сеецца ў тленьні, уваскрашаецца ў нятленьні;

Такожде и воскресение мертвых: сеется в тление, востает в нетлении:

сеецца ў няславе, уваскрашаецца ў славе, сеецца ў немачы, уваскрашаецца ў сіле;

сеется не в честь, востает в славе: сеется в немощи, востает в силе:

сеецца цела душэўнае, уваскрашаецца цела духовае. Ёсьць цела душэўнае, і ёсьць цела духовае.

сеется тело душевное, востает тело духовное. Есть тело душевное, и есть тело духовное.

Гэтак і напісана: «стаўся першы чалавек Адам душою жывою»; апошні Адам (ёсьць) Дух жыцьцятворчы.

Тако и писано есть: бысть первый человек адам в душу живу, последний адам в дух животворящь.

Але (у чалавеку) спачатку ня духовае, а душэўнае, духовае (ж) затым.

Но не прежде духовное, но душевное, потом же духовное.

Першы чалавек — зь зямлі, зямны; наступны Чалавек — Госпад зь Неба.

Первый человек от земли, перстен: вторый Человек Господь с небесе.

Які зямны, гэткія і зямныя; і Які Нябесны, гэткія і нябесныя.

Яков перстный, такови и перстнии: и яков небесный, тацы же и небеснии:

І як мы насілі абраз зямнога, (гэтак) будзем насіць і абраз Нябеснага.

и якоже облекохомся во образ перстнаго, да облечемся и во образ небеснаго.

Гэта ж кажу (вам), браты, што цела і кроў Валадарства Бога атрымаць у спадчыну ня могуць, і тленьне ня спадкуе нятленьня.

Сие же глаголю, братие, яко плоть и кровь Царствия Божия наследити не могут, ниже тление нетления наследствует.

Вось, кажу вам тайну: ня ўсе мы памром, але ўсе будзем пераменены,

Се, тайну вам глаголю: вси бо не успнем, вси же изменимся

раптам, у імгненьне вока, пры апошняй трубе; бо затру́біць, і мёртвыя будуць уваскрэшаны нятленнымі, а мы будзем пераменены.

вскоре, во мгновении ока, в последней трубе: вострубит бо, и мертвии востанут нетленни, и мы изменимся:

Бо належыць гэтаму тленнаму апрануцца ў нятленнасьць, і сьмяротнаму гэтаму апрануцца ў нясьмяротнасьць.

подобает бо тленному сему облещися в нетление и мертвенному сему облещися в безсмертие.

Калі ж тленнае гэтае апранецца ў нятленнасьць, і сьмяротнае гэтае апранецца ў нясьмяротнасьць, тады спраўдзіцца слова напíсанае: «сьмерць праглынена перамогаю».

Егда же тленное сие облечется в нетление и смертное сие облечется в безсмертие, тогда будет слово написанное: пожерта бысть смерть победою.

«Сьмерць, дзе тваё джала? Пекла, дзе твая перамога?»

Где ти, смерте, жало? где ти, аде, победа?

Джала ж сьмерці — грэх, сіла ж грэху — Закон.

Жало же смерти грех: сила же греха закон.

Але Богу падзяка, Які дае нам перамогу цераз Госпада нашага Ісуса Хрыста!

Богу же благодарение, давшему нам победу Господем нашим Иисус Христом.

Дык вось, браты мае любасныя, будзьце цьвёрдыя, няпахісныя, маючы заўсёды посьпех у справе Госпада, ведаючы, што праца вашая ня марная перад Госпадам.

Темже, братие моя возлюбленная, тверди бывайте, непоступни, избыточествующе в деле Господни всегда, ведяще, яко труд ваш несть тощь пред Господем.

« 14 глава 16 глава »